คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขอแต่งงาน
ร้านเล็ ๆ แห่หนึ่ ในย่านเอะร็อส์ อประเทศออสเรเลีย ายหนุ่มในเสื้อเิ้สีาวสะอา ทอสายาไปยัผู้นำนวนมา ที่เินวัไว่ใน่ววันหยุพัผ่อน รู่หนึ่เา้มมอนาฬิา้อมือ พร้อมับวามื่นเ้นใในบาอย่า ายหนุ่ม่ออยู่ับำพูมามาย ึ่เรียมไว้ล่าวับแฟนสาวที่บหาูใันมานานหลายปี ่อนเสียเือน้อวามไลน์ะัึ้น
“วิพาใล้ะถึแล้วนะะ” หลัาเาอ่าน้อวามในไลน์บ ึหันมาิบาแฟ้วยท่าทีประหม่า ไม่นานนัึัสินใเปิล่อแหวนนั้น แล้วับ้อมอรู่หนึ่ พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นเผยออมาอย่ามีวามหวั ่อนะปิลอย่ารวเร็วเมื่อ รวิพา แฟนสาวอเาที่บหาันมานานเือบห้าปี ปราัวแล้วย่าเท้าเ้ามาพร้อมใบหน้าสวยหวาน ามแบบบับหิไทย
“ินทร์ รอวิพานานไหมะ” เสียอ่อนหวานเอ่ยึ้น ่อนที่ายหนุ่มะอ้ำอึ้ยัวามประหม่าไว้ พร้อมท่าทาเอะะอเา ทำให้หิสาวย่อัวลนั่ พลันปล่อยยิ้มแล้วเอ่ยถามอย่าแปลใในท่าทีประหลานั้น
“ปะ เปล่า” เาปิเสธ้วยน้ำเสียราบเรียบ
“แ่ินทร์ทำัวแปล ๆ ” รวิพายัยืนยันำเิม พลาเท้าาแล้วทอสายาไปยัแฟนหนุ่ม
“ินทร์..ทำัวแปลนานั้นเลยเหรอ” นินทร์ทวนถาม ่อนเธอะพยัหน้ายิ้มรับ แล้วหันไปสั่เรื่อื่ม ะนั้นนินทร์ำล่อแหวนในมือแน่น ระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา วามรัอเาและเธอสุอมเ็มที่ เพราะใ้เวลาศึษาูใันมานานเพียพอ ให้นินทร์แน่ใแล้วว่า พร้อมะูแลรมิาแฟนสาวอเาไปลอีวิ
“ินทร์มีอะไระพูับวิพาเหรอ” อีฝ่ายหันลับมาทำาแป๋วใส่ ่อนที่ายหนุ่มะยิ้มรับ แล้ว่อย ๆ เอื้อมไปหาหิสาว พลาำมือเธอไว้แน่น พร้อมสายาเป็นประายอย่ามีวามหวั
“ลมีอะไระ” เธอยัแปลใในท่าทีประหลานั้น ่อนะเห็นล่อแหวนสีแ ที่เานำึ้นมาแล้วเปิึ้น่อหน้า วาลมอหิสาวเบิว้าในทันที พร้อมับายหนุ่มแย้มยิ้ม
“แ่านับินทร์นะวิพา” รวิพานิ่อึ้อยู่รู่หนึ่ ่อนะปั้นหน้ายิ้มแล้วเลื่อนมือไปามแรอเา ทอสายามอารระทำอนินทร์อย่าเียบ ๆ แม้ภายในใอเธอรู้สึผิับเาอย่าถึที่สุ แ่ไม่อาหัหาน้ำใอนินทร์ไ้ เธอยอมไหลามน้ำ และเลื่อนสายามอายหนุ่มแสนีรหน้า พร้อมวามิมามายที่ัเ็บไว้ภายในใ
“ินทร์ะูแลวิพาไปลอีวิ หาลับไทยแล้วินทร์ะยอมลับไปสืบทอธุริ่อาุพ่อ และเมื่อทุอย่าเ้าที่ีแล้ว ินทร์วาแผนอยามีลูสัสอน วิพาไม่้อลัวนะ ินทร์ะูแลวิพาอย่าีที่สุ” เาพูบึหอมมือเธอ อย่าถนอม ในเวลานี้หัวใอหิสาวเ้นระส่ำ้วยวามรู้สึผิที่ถาโถมเ้ามา
“วิพาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมทำหน้าอย่านั้น”
“ปะ เปล่า่ะ” เธอปิเสธ ่อนะุมมือายหนุ่มแน่น เาและเธอัสินใอยู่้วยันอีสัพั โยเินเล่นอยู่บริเวนั้นนานพอสมวร ่อนหิสาวะสะุับสร้อยอสีสวยเส้นหนึ่ เธอยืนมออยู่นานนายหนุ่มรู้สึแปลใ
“อยาไ้เหรอ”
“เปล่าหรอ่ะ วิพาแ่นึถึ รมิา” หิสาวมัะเอ่ยื่อน้อสาวอเธออยู่บ่อยรั้ พร้อมับสายาเป็นประายอหิสาวยัทอมอสร้อยอนั้น ไม่นานนัึัสินใื้อเพื่อส่ลับไปให้น้อสาว ที่ำลัเรียนมหาวิทยาลัยปีสุท้ายในประเทศไทย และรวิพาเอไม่ไ้ลับไปไทยมาเือบสิบปีแล้วเ่นัน แ่ยัส่เสียน้อสาวเพียนเียวอเธอนเรียนใล้บแล้ว
“วิพาไม่อยาลับไปหาน้อสาวบ้าเหรอ”
“ใริ็อยาลับ่ะ แ่เอา่าเรื่อไว้เป็น่าินอมิาะีว่า” หิสาวพูพร้อมรอยยิ้ม ายหนุ่มเลื่อนสายามอสร้อยอนั้นเป็นรั้สุท้าย ่อนะเินามแฟนสาวออมา พร้อมวามิมามายในสมอ
“เราลับไทยันีไหม” นินทร์พูออมา่อนที่สอเท้าอหิสาวะะันิ่ พลันหันลับมายัแฟนหนุ่มอเธอ
“แ่ว่าานอวิพาอยู่ที่นี่นะะ ะลับไ้ยัไ ลับไปแล้ววิพาะเอาอะไรินะ” ำอบอเธอทำให้ายหนุ่มแย้มยิ้ม แล้วย่าเท้าเ้ามาับมือหิสาวแน่น
“ไปับินทร์ไ ินทร์ะูแลวิพาเอ”
“แ่วิพามีภาระ วิพายั้อส่เสียมิา”
“เรื่อนั้นไม่้อห่ว น้อสาวอวิพา็เปรียบเสมือนน้อสาวอินทร์เหมือนัน ินทร์ะส่เสียมิาเอ” หิสาวนิ่อึ้ับสิ่ที่เธอไ้ยิน ่อนที่น้ำาอหิสาวะ่อย ๆ ไหลรินออมา้วยวามรู้สึผิอย่าถึที่สุ
“ทำไมินทร์ีับวิพาอย่านี้ะ”
“็เราเป็นแฟนันนี่นา และอีหน่อยวิพา็ะเป็นภรรยาอินทร์้วย แล้วร้อไห้ทำไมัน” มือหนาเลื่อนมาเ็น้ำาให้เธออย่าถนอม พร้อมำพูอเาทำให้หิสาวรีบปาน้ำา แล้วเบี่ยัวไปทาอื่น
“เราลับไทยันนะ” เสียอนินทร์ทำให้หิสาวปั้นหน้ายิ้ม แล้วัสินใปิเสธเาในที่สุ
ความคิดเห็น