เจ้าหญิงจอมแก่นกับเจ้าชายสุดป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นทั้งหมด

            แสงแดดอ่อนๆ   ในยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านผืนบางสีฟ้าใสกระทบกับใบหน้าเรียวงามรูปไข่   จมูกโด่งได้รูป   ริมฝีปากบางเฉียบสีแดงโดยธรรมชาติดูเอิบอิ่ม   แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อจากเลือดฝาด   ผมสีน้ำตาลแดงยาวตรงถึงกลางหลัง   เปลือกตาที่มีแพรขนตางอนยาวค่อยๆ   เปิดออกช้าๆ   เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีม่วงอ่อนดูมีเสน่ห์   แต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยว

            ก๊อก   ก๊อก   ก๊อก

            “องค์หญิงเพคะ   นี่นมเองเพคะ”   เสียงของหญิงสูงอายุดังร้องเรียกจากนอกห้อง

            “อ๋อ   เข้ามาได้จ๊ะนม”   หญิงสาวตอบออกไป

            “รีบแต่งตัวเถอะเพคะ   ฝ่าบาททรงเรียกองค์หญิงเข้าเฝ้าเพคะ”   หญิงสูงอายุบอกหลังจากที่เดินเข้ามาในห้อง

            “แม่นมรู้มั้ยจ๊ะว่าท่านพ่อมีเรื่องอะไร”   หญิงสาวหันไปถามแม่นม

            “ไม่ทราบเหมือนกันเพคะ   แต่หม่อมฉันว่าองค์หญิงรีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะเพคะ”   แม่นมพูดพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงินออกมาวางตั้งไว้ให้

            “งั้นรอเราแป๊บนึงนะ”   หญิงสาวบอกกับแม่นมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

............................................................

            ที่โถงทางเดินภายในปราสาท   ซึ่งเป็นทางที่นำไปสู่ห้องโถงใหญ่ที่ซึ่งมีไว้สำหรับต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง   ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงคนหนึ่งกำลังยืนหันหลังคุยอยู่กับขุนนางอาวุโสคนหนึ่ง

           
            “อ้าว   ท่านพี่โรเนลมายืนคุยอะไรกับท่านเอเดลตรงนี้หรอคะ   แถมใส่ชุดซะเต็มยศเชียว   ท่านเอเดลก็เหมือนกัน”   เสียงของหญิงสาวที่มาพร้อมกับชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงินดูหรูหราเป็นทางการถามขึ้น

            “เรจิน่า”   ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงนัยน์ตาสีม่วงอ่อนหันมายิ้มให้

            “น้องก็โดนท่านพ่อเรียกตัวมาเหมือนกันหรอ”   ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดน้องสาวเสียแน่นก่อนจะแถมด้วยการหอมแก้มไปที่ใบหน้าเนียนของเธออีกหนึ่งฟอดใหญ่

            “ใช่ค่ะ   แล้วตกลงท่านพ่อเรียกพวกเรามาทำไมหรอคะ”   เจ้าชายโรเนลทำสีหน้าครุ่นคิด   เอามือขึ้นไปแตะที่คาง   ซึ่งเป็นท่าประจำของเขาเวลาที่กำลังใช้ความคิด

            “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน   แต่พี่ว่าต้องมีแขกคนสำคัญมาเยือนอาณาจักรเราแน่ๆ   ท่านพ่อถึงได้เรียกตัวพวกเรามาไง   แถมยังให้มาพบที่ห้องโถงใหญ่นี่ด้วย   แล้วยังเสื้อผ้าพวกนี้อีก   ถ้าแค่เรียกพบธรรมดาพวกเราคงไม่ต้องใส่กันเต็มยศขนาดนี้หรอก   ท่านคิดว่ายังไงหละท่านโอเดล”   ชายหนุ่มหันไปขอความคิดเห็นจากขุนนางอาวุโส

            “กระหม่อมกำลังคิดว่าแทนที่พวกเราจะมามัวคิดให้เสียเวลาอยู่อย่างนี้พวกเราเข้าไปดูข้างในให้รู้กันไปเลยไม่ดีกว่าหรอพะยะค่ะ”   ชายชราออกความเห็น

            “นั่นสิท่านพี่   น้องว่าพวกเราเข้าไปดูกันเลยดีกว่า”   คราวนี้เรจิน่าพูดขึ้นบ้าง   ทั้งหมดจึงเดินไปยังทางเข้าห้องโถงใหญ่

............................................................

            ในห้องโถงใหญ่ตอนนี้ถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงาม   ที่กลางห้องโถงมีชายวัยกลางคนสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะสีทองอร่ามขนาดใหญ่

           
            “อ้าว   มากันพอดี   ริชาร์ด   นี่โรเนลบุตรคนโตของเรา   ส่วนนี่เรจิน่าบุตรสาวคนเล็ก”   ชายผมสีน้ำตาลแดงที่น่าจะมีอายุราวๆ   56   ปี   ลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดขึ้น

            “โรเนล   เรจิน่า   ท่านผู้นี้คือกษัตริย์ริชาร์ดแห่งอาณาจักรอเล็กซานเดรีย   เขาเป็นเพื่อนของพ่อมาตั้งแต่สมัยที่พ่อยังเป็นเด็กๆ   พวกเราเคยเรียนมาด้วยกันน่ะ”   โรเนลก้มหัวให้กับกษัตริย์ริชาร์ด   ทางด้านเรจิน่าเธอกำลังถอนสายบัวให้อย่างสวยงาม

            //ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาแล้ว  กษัตริย์ริชาร์ดมองมาที่เราตลอดหรือเราจะคิดไปเองนะ//   เรจิน่าคิดไปพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะข้างๆ   กับโรเนล   เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ายังเหลือเก้าอี้ว่างอยู่อีกหนึ่งตัวที่อยู่ตรงข้ามกับเธอ   แต่ก็นั่นแหละเธอจะมานั่งคิดอยู่ทำไมในเมื่อเดี๋ยวเจ้าของเก้าอี้ตัวนี้ก็คงจะมาเอง

            “สวยสมคำล่ำลือจริงๆนะ   ลูกสาวของเจ้าเนี่ย”   กษัตริย์ริชาร์ดพูดกับกษัตริย์โอรอลก่อนจะหันมายิ้มให้กับเรจิน่า   สายตาของกษัตริย์ริชาร์ดที่มองมายังเรจิน่าทำเอาเธอถึงกับเสียวสันหลังวาบ   รู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ

            “ฮะ   ฮะ   ฮะ   ทีนี้เจ้ารู้รึยังหละว่าทำไมข้าถึงได้หวงของข้านัก”   กษัตริย์โอรอลหันไปพูดกับกษัตริย์ริชาร์ด

            “ก็จริงอย่างที่เจ้าพูดนั่นแหละ   เป็นข้าข้าก็คงจะหวงแบบเจ้า”   กษัตริย์ริชาร์ดพูดตอบ

            “นี่เพราะเป็นเจ้านะข้าถึงได้ยอมยกนางให้”   ทุกคนในที่นั้นถึงกับตาเบิกกว้าง   โดยเฉพาะเรจิน่าที่แข็งเป็นหินไปแล้ว   ส่วนโรเนลไม่ต้องพูดถึงเหมือนวิญญาณของเขาได้ออกจากร่างไปแล้ว   หลังจากที่ได้ยินกษัตริย์โอรอลพูด

            //นี่ท่านพ่อจะยกเราให้กับกษัตริย์ริชาร์ดจริงๆหรอ   ทั้งๆ   ที่กษัตริย์ริชาร์ดมีอายุพอๆ   กับท่านพ่อแถมยังมีลูกมีเมียแล้วเนี่ยนะ//   เรจิน่าคิด   ยังพูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งนิ่งๆ

            “ข้าก็ต้องขอบใจเจ้านะที่ยอมยกลูกสาวสุดที่รักของเจ้าให้กับลูกชายคนเดียวของข้า”   ทุกคนในห้องต่างพากันตกใจเป็นครั้งที่สอง   ส่วนเรจิน่านั้นแอบดีใจอยู่ลึกๆ   เพราะอย่างน้อยสิ่งที่เธอคิดก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด   แต่ยังไงก็เถอะจะให้เธอไปแต่งงานกับคนที่เธอยังไม่เคยเห็นหน้าเลยได้ยังไง

            “เป็นเรื่องจริงหรอท่านพ่อ”   ประตูห้องโถงเปิดออกชายคนหนึ่งเดินเข้ามา   เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง   หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม   ผิวขาว   ผมสีดำยาวประบ่า   ถูกสไลด์ไว้เป็นทรงดูเท่   นัยน์ตาสีดำวาวบ่งบอกถึงอาการตกใจ

            “จริงอย่างที่ลูกได้ยินนั่นแหละ   เหตุผลที่พ่อมาที่นี่ก็เพื่อที่จะมาคุยกับกษัตริย์โอรอลเรื่องการหมั้นของเจ้ากับเจ้าหญิงเรจิน่า   ซึ่งเป็นธิดาองค์เล็กของกษัตริย์โอรอล   จริงสิโอรอลนี่บุตรชายคนเดียวของข้า   เจอิล”   กษัตริย์ริชาร์ดแนะนำเจอิลให้กับกษัตริย์โอรอล   ซึ่งกำลังมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของว่าที่ลูกเขย

            “นี่ท่านพ่อจะให้ลูกหมั้นกับผู้หญิงที่ลูกยังไม่เคยเห็นหน้าเลยเนี่ยนะ”   เจ้าชายเจอิลถามกษัตริย์ริชาร์ดด้วยหน้าตาเคร่งเครียด

            “ก็เพราะเหตุนี้พ่อถึงได้พาลูกมาที่นี่ด้วยไงหละ   นี่ไงเจ้าหญิงเรจิน่าผู้ที่จะมาเป็นคู่หมั้นของลูก”   กษัตริย์ริชาร์ดบอกผายมือไปทางเรจิน่า

            เรจิน่าถึงกับสะดุ้งเมื่อกษัตริย์ริชาร์ดพูดถึงเธอ   เรจิน่าจึงต้องเบือนหน้าไปมองเจ้าชายหนุ่มรูปงาม   ผู้ที่จะมาเป็นคู่หมั้นของเธอ

            //คนนี้น่ะหรอที่จะมาเป็นคู่หมั้นของเรา   ดูท่าทางไม่เห็นเหมือนกับคำล่ำลือที่เคยได้ยินมาเลยว่าเจ้าชายของอาณาจักรอเล็กซานเดรียนั้นเก่งกาจด้านการต่อสู้รอบรู้ศาสตร์ทุกแขนง   ดูๆไปเห็นจะมีดีแค่หน้าตาหละไม่ว่า//   เรจิน่าคิดในใจแต่ก็ต้องฝืนยิ้มออกไปตามมารยาท

            //คนนี้หรอคู่หมั้นของเรา   ช่างสวยอะไรอย่างนี้   ราวกับเทพธิดาลงมาจากสวรรค์   จริงอย่างที่เขาล่ำลือกันจริงๆ   ว่าธิดาองค์เล็กแห่งอาณาจักรไฮเปอร์เรี่ยน   เป็นหญิงที่งามที่สุดไม่มีใครเทียบได้   ใครที่ได้เห็นเธอจะต้องตกอยู่ในมนต์สะกดที่เรียกว่าเสน่ห์ของหญิงสาวเหมือนกับเราในตอนนี้เป็นแน่   จะว่าไปแล้วนางก็คงจะมีใจให้เราแน่เลย   ถึงได้ส่งยิ้มมาให้เรา   เห็นอย่างนี้ไม่ตกหลุมรักก็บ้าแล้ว//   เจอิลคิดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่ถ้าเป็นสาวๆ   ทั่วไปได้เห็นเข้าก็คงกรี๊ดสลบกันไปข้างนึง   แต่สำหรับเรจิน่าแล้วเธอกับรู้สึกว่านั่นเป็นแค่รอยยิ้มที่ให้มาตามมารยาท

            ในระหว่างนั้นเองกษัตริย์ริชาร์ดและกษัตริย์โอรอลที่นั่งมองทั้งสองคนมาโดยตลอด   ก็เกิดความคิดตรงกันว่า   เจอิลกับเรจิน่าต้องมีใจให้กันแน่   ไม่งั้นคงไม่ยิ้มให้และมองตากันหวานหยาดเยิ้มขนาดนี้หรอก   นี่แหละน้าความรักของหนุ่มสาวแล้วทั้งสองก็หันมายิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย

            ทางด้านโรเนลหลังจากที่อึ้งไปนาน   เพราะน้องสาวของตัวเองจะโดนจับหมั้น

            //ไอ้หมอนี่น่ะหรอที่จะมาเป็นน้องเขยของเรา   ถึงจะหล่อแต่ก็ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของเราเลยด้วยซ้ำ   ไม่รู้ว่าจะเก่งจริงอย่างที่เขาลือกันหรือปล่าว   มายืนเก๊กหล่อยิ้มหน้าบานอยู่ได้   ชิเห็นแล้วมันขัดอารมณ์จริงๆ   ไม่ถูกชะตากับไอหมอนี่เลย//   แล้วเจ้าชายโรเนลก็จ้องไปที่เจ้าชายเจอิลด้วยสายตาอาฆาตประมาณว่าแกไม่รอดแน่   จนทำให้เจ้าชายเจอิลถึงกับเสียวสันหลังวาบ   เมื่อหันหน้ามาพบกับสายตาคมกริบของเจ้าชายโรเนล

            //สงสัยคงจะเป็นเจ้าชายโรเนลพี่ชายของเจ้าหญิงเรจิน่า   คงจะเป็นพวกหวงน้องสาวจริงๆ   สิท่า   ต่อให้เป็นเจ้าชายโรเนลที่เค้าบอกกันว่ารักและหวงน้องสาวยิ่งกว่าใครแต่ข้าเจอิลรัชทายาทคนเดียวของอาณาจักรอเล็กซานเดรียไม่กลัวท่านหรอก   ยังไงซะเพื่อเรจิน่าแล้วไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนข้าก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว//   เจ้าชายเจอิลยิ้มขึ้นที่มุมปากพร้อมกับส่งสายตาท้าทายไปให้เจ้าชายโรเนล

            //เอ...เมื่อกี๊เราคิดไปเองรึปล่าวนะ   เหมือนกับว่ามีกระแสไฟฟ้าวิ่งไปมาระหว่างท่านพี่กับเจ้าชายเจอิลเลย   สงสัยวันนี้เราคงช็อกมากเกินไปจนเบลอ   เฮ้อ...//   เรจิน่าถอนหายใจพลางเอามือกุมขมับ

            ในห้องโถงใหญ่นั้นเองยังมีคนอีกหนึ่งคนที่ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดมาตั้งแต่ต้นจนจบ   เขาก็คือโอเดลขุนนางอาวุโสนั่นเอง   ซึ่งกำลังยืนส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับเรื่องวุ่นๆ   ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

            //สงสัยคงจะมีงานเพิ่มขึ้นแน่เลยต่อไปนี้//   ขุนนางชราคิดอย่างปลงตก