คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 『ไรท์บยอน』✿ CHAPTER 1 เริ่มต้น
CHAPTER 1
ไรท์บยอน
“กลีบริมฝีปากของร่างสูงค่อยๆประทับกลีบปากสีชมพูราวกับผลเชอรี่ของร่างเล็กอย่างเชื่องช้า…”
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดดด เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากโทรศัพท์อย่างต่อเนื่อง
“โอ้ยยยยฟิคกูจะแต่งเสร็จมั้ยดีออกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
[ไรท์ฟิคอัพเร็วๆสิค่ะ]
“เออกูกำลังแต่งเว้ยย”
[เป็นกำลังใจให้นะค่ะไรท์]
“ขอบคุณมากเลยน้า”
[ไม่เห็นจะสนุกเลอะ]
“มึงก็ไปแต่งเองอ่านเองสิแหม่”
การแจ้งเตือนของแอพทวิตเตอร์มันดังจนทำให้ผมไม่มีสมาธิในการแต่งฟิคหรือว่ามันเป็นความโง่ของผมเองนะ ก็มันคิดไม่ออกนิหว่าจะให้ทำไงละห๊ะ!
ฟิคคืออะไรหรอ.. คำว่าฟิคย่อมาจาก fiction ซึ่งหมายถึงเรื่องแต่งขึ้นมาหรือจินตานาการเองเรียกว่ามโนก็ไม่ผิดหรอกนะ
มันไม่ค่อยจะต่างจากนิยายสักเท่าไรหรอก ฟิคมันจะถูกเขียนขึ้นโดยแฟนๆ จะเป็นการนำดารานักร้องมาเขียนแลัวมาจัดเป็น ตัวละครอย่างแรกเราจะต้องคิดพล้อตและจัดว่างให้เป็นเนื้อเรื่อง เหตุการ์ณต่างๆนาๆตั้งแต่ตนจนจบฮะ ฟิคส่วนมากจะได้รับความนิยมจากแฟนคลับบอยแบนด์เกาหลีอะไรอย่างงี้และครับ ผมอธิบายคร่าวๆแล้ว ถ้าอยากรู้มากว่านี้เชิญครับ..ไปหาในอากูแล้วกันนะครับ==
ส่วนผมเป็นใครหนะหรอ..
ผมชื่อบยอนแบคฮยอนผู้คลั่งไคล้การแต่งฟิคเป็นชีวิตจิตใจหรือเรียกว่าไรท์เตอร์บยอนก็ได้ครับ ฟิคที่ผมแต่งส่วนมากก็ได้รับความนิยมไม่น้อยจนได้ตีพิมพ์และจัดวางขายตามงานฟิคซึ่งจะมีการจัดอยู่บ่อยไม่น้อยเช่นตลาดฟิคไรงี้อ่ะฮะ หรือไม่ก็เปิดจองเอา ทำไมผมมาแต่งฟิคชายชายหรอครับ...
ฮิฮิผมเป็นแฟนบอยวงที่โด่งดังณตอนนี้และครับEXOไงหละครับหึหึหึ
มีสมาชิคอยู่5คน ซูโฮหัวหน้าวง ชานยอลผัวแบคเอง..เอ่อผมหมายถึงผมเมนชานยอลน่ะครับ และก็มี คยองซู ไค และก็ เซฮุนเป็นมักเน่ ครับ
ผมนี้และครับแฟนบอยตัวยงไม่อย่างจิบอกกก
[เห้ยยยอีแบคทีเซอร์ของชานยอลออกแล้วเว้ยย]
“ห๊ะะสัสสสดูแปป..” เพื่อนสนิทผมเมนชั่นจากทวิตเตอร์มาบอก
ผมก็ได้ตอบกลับเพียงสั่นๆผมไม่มีเวลาที่จะมานั่งตอบยาวๆไม่งั้นมันจะต้องชวนคุยจนผมไม่ได้ดูอย่างแน่นอน
ผมเปิดลิงค์ทีเซอร์ของชานยอลที่ถูกแชร์อย่างมากมายไม่ว่าจะเลื่อนไปทางไหนก็ต้องเจอมัน พอผมกดลิ้งค์เข้าไป..
“ว๊ากกกกกกกกกกฟกเกเด่สวอหหหหหหหหผัวกู ตายๆฆ่ากูเถอะ…”
“อยากจะแดกหน้าจอคอมพิวเตอร์เข้าไปจริงๆ..”
แต่มันก็ทำไมเพียงจ้องมองและดูมันต่อไปละครับ
10นาทีผ่านไป
หลังจากที่ผมพูดคุยกับคนต่างๆในทวิตเตอร์หรือมีการวิเคราะpathcode อะไรนั้น ผมไม่คิดหรอกครับเดียวก็มีคนคิดให้เองและ..นั่งนิ่งๆแล้วรอคนอื่นมาบอกดีสุดละนี่ผมไม่ได้เห็นแก่ตัวนะ ผมคิดไม่ออกจริงๆ
เอาเป็นว่ากูโง่พอใจมึงยังค่ะ
“หิว..หิวปาร์คชานยอล..เห้ยไม่ใช่ๆ” ผมหิวจริงๆนะพวกขนมไรงี้ แต่ถ้าแดกชานยอลได้คงไม่พ้นมือกูหรอก
ผมเดินไปที่ตู้เย็นก็ไม่ก็เห็นของกินเลยแม้แต่นิดเดียว วิญญาณของกินผมก็ยังไม่เห็นเลย.. ไม่ได้ซื้อของเข้าห้องสินะ
โถ่อีดอกกไม่มีเงินซื้อก็บอกเถอะค่ะ
ผมเดินออกมาจากห้องอย่างเงียบๆก็พบว่าหลายๆห้องคงหลับกันไปหมดแล้วก็มีแต่ห้องผมนี้และนั่งตาแป๋วกรี๊ดกราดอยู่ห้องเดียวเค้ามีเรียนกันแต่เช้า
แต่ว่าพรุ่งนี้ผมไม่ได้มีคราสเรียนเลยไม่จำเป็นต้องนอนเร็วตื่นเช้า
นี้ผมต้องใช้เงินซื้อของกินอีกแล้วใช่มั่ย..แดกแกรบเถอะอิแบค
ผมใส่เสื้อโค้ทสีดำกับผ้าปิดปากสีดำลายจมูกหมี ทำตัวอย่างกับไอคอลสะอย่างงั้น ก็อ่ะนะผมพึ่งพรีมาจากร้านขายตามอินสตาแกรมยิ่งชานยอลใส่ที่สนามบินอีกถึงมันไม่ใช่ของชานยอลแต่ก็อยากมีของที่เหมือนชานยอลบ้างไรบ้าง
ผมเดินออกไปข้างนอกเพื่อซื้อของกินแถวนี้แหละครับหอมหาลัยผมติดกับกรุังโซลดึกๆก็ยังมีของกินขายแถวนี้ไม่น้อย แต่ที่ไม่นี่ก็เงินผมนี่และ
ผมเดินลัดซอยเพื่อจะได้ไม่ต้องอ้อมให้เหนื่อยเปล่าๆซอยมืดๆที่คนอื่นไม่เดินผมนี้ชอบเดินประจำมัน เดินทางที่เปลี่ยวบ่อยๆเพื่อจะได้ผัวกลับบ้านติดไม้ติดมือสักคน
ถรุ้ยยยยยยยยยยยยย!!
ผมเดินไปเรื่อยๆก็เจอมินิมาร์ทเล็กๆที่มีของที่ผมจะต้องการอยู่อย่างแน่นอนถ้าไม่มีอย่าเรียกว่ามินิมาร์ทเลยดีกว่า
“ยินดีตอนรับค่าา”
“ค้าบบ” ผมมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายที่ผมต้องการมันก็มีอย่างเดียวที่ติ่งอย่างผมกินนี้และครับ
“มาม่าหมูซับ..มาม่าต้มยำ 2ซองเงินกูจะพอมั้ยเนี้ยซั๊ดดมีอยู่14บาทเนี้ยยย ” ช่วงนี้ผมค่อนข้างประหยัดหนะครับยิ่งใกล้เอ็กโซคัมแบคแล้วด้วย....
หราาาาาาาา
ตอแหลที่สุดดดดดผมไม่มีเงินจบนะครับTT
พลั่กก
“เดินดีๆไม่เป็นหรือยังไงห้ะ!!” ผมตะโกนโวยวาย
“เอ่อ..”
“เจ็บนะรู้มั้ยเนี้ยหัวแตกขึ้นมาจะ...ทำ...ยัง............................................. ..............ไง” หือออหน้าตาแบบนี้มันพ่อของลูกชัดๆ..
“คือผมขอโทษคุณไม่เป็นไรใช่มั้ย” เสียงทุ้มๆต่ำๆแบบนี้..โอ้โห้ชัดเลยผัวกู..
“ปาร์คชานยอล…”
“คุณรู้จักผมด้วยหรอ”
“แหมจะไม่รู้จักได้ยังไงละผัวเมียกันแท้ๆ...เห้ยยคือบับที่เราหมายถึงชานยอลดังจะตายใครไม่รู้จักก็บ้าแล้วเนอะๆ...”เกือบ ตายมั้ยละกู
“อ่าาาไม่ขนาดนั้นหรอกครับ555” ไม่ขนาดนั้นบ้าอะไรทั่งโลกรู้จักแล้วละมั่ง อย่ามาทำถ่อมตัวหน่อยเดี๋ยวกูก็จับแดกแทนมาม่าสะเลย
“ทีเซอร์นายหล่อมากเลยรู้มั้ย555” คนบ้าอะไรหล๊อหล่อเอามดลูกกูไปเลยเถอะ...
แต่กูไม่มีด้วยหราาาาาาา
“ฮ่าๆๆขอบคุณมากเลยนะครับ”
อี กอรีนึน วันจอน นันรียา Call me baby
ซารัมดึล ซาอีนึน นามิยา Call me baby เสียงเพลงที่คุ้นหูแน่นอนว่ามันเป็นเพลงใหม่ที่กำลังเปิดตัว และก็มันทำให้ผมต้องแดกมาม่าหมูซับอยู่นี่ไงละ มือหนาที่กำลังล่วงโทรศัพท์ดังจากกระเป๋ากางเกงยีนแน่นๆของชานยอลและดูท่าทางลำบากมาก
หื้มมลำบากมามั้ยลูก กูลวงให้มั้ยย=.,= ถถถถ
“ดีโอเดียวฉันกำลังจะกลับไป”..ดีโอ...ดีโอ..นี่กูได้ยินไม่ผิดใช่มั้ย…ผมอยู่บิดตัวจนกระดูกแทบจะหักอยู่ตรงนั้น
“ผมไปก่อนนะ”
“..อะ อ่าววเห้ยยยย”มันวิ่งไปแล้วครับมันไปแล้วผมยังไม่ทันบอกล่าเลยนะยังไม่ได้บอกชื่อบอกเลขที่ห้องเลย เหอะใช่สิ้ บอกไปก็ไม่จำอยู่แล้วสิ แล้วยิ่งผมใส่หน้ากากปิดหน้าปิดตาสะขนาดนี้เขาก็คงไม่เห็นผมอีก ฉันโกรธนายเชอะคนบ้าอะไรขาหรือเสาไฟฟ้าเดินสองก้าวก็ไปอยู่ดาวอังคารแล้วมั้ง
➸ ไรท์บยอน ☆
chanbaek
3วันต่อมา เร็วยิ่งกว่าตายแล้วเกิดใหม่เคยละฮะ
อัพแล้วว
Pls rt ไคเอาโด้?!
Fic kaisoo chapter 12 ตอน น้ำแตก
writer.dek-d.com/exocbby/view.php?id=2707614
ขอบคุณค่า
“อัพแล้วนะยะไปอาบน้ำดีก่าา” แบคฮยอนยังไม่ทันจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องน้ำก็มีเสียงแจ้งเตือนไม่ว่าจะทวิตเตอร์หรืออะไรก็ตามอย่างต่อเนื่องแต่แบคฮยอนก็ไม่คิดที่จะเดินกลับไปดูไม่งั้นวันนี้ไม่ได้อาบน้ำอย่างแน่นอน
➸ ไรท์บยอน ☆
chanbaek
“โอ้โหหหคอมเม้น…” หลังจากที่แบคฮนอนอาบน้ำเสร็จก็เก็บข้าวของที่หล่นอยู่เต็มในห้อง ถ้าไม่มีคนอยู่นึกว่ารังหนูด้วยซ้ำ
แบคฮยอนค่อยๆเลื่อนคอมเม้นที่ไม่กี่นาทีที่แล้วได้ลงฟิคไป
[อหหหหหห ชื่อตอนทำกูหิวน้ำเลยสิค่ะมึง]
[น้ำแตก...กูเช็ดให้มั้ยค่ะ]
[หืมมแตกเต็มจอ..]
[แตกจะทะลักเลยยย~~]
แบคฮยอนเหลือมมองนาฬิกาที่แขวนอยู่กลางห้องนี้มันก็จะ4ทุ่มแล้วแต่มันก็ไม่ค่อยดึกสักเท่าไร
“ยังไม่ดึกแต่งฟิคต่อดีก่าา”
เดียวนี้แบคฮยอนไม่ค่อยอยู่กับหอนานสักเท่าไร เวลากลับมาก็ตีสองแล้ว ไหนจะมีงานชมรม อิเพื่อนก็พาไปแดก ไหนจะต้องทำงานกลุ่มแล้วกูต้องทำคนเดียว ฟิคก็ไม่ได้แต่ง นุ่งแบคเพลียจิต
Rrrrrrrrrrr
“นั้นไงเอาอีกแล้วมันมาอีกแล้ว” นี่มึงจะให้กูวางเลยไม่ได้หรา
“ฮัลโหลค่ะอิดอกกก”
[แบคนี่แม่เอง]
“..อะอ้าว” แบคฮยอนเป็นคนรับทีศัพท์ไม่ดูเบอร์โทรเลยสินะ
[แบคแม่ฝากไปจ่ายค่าน้ำหน่อยสิเดียวมันจะตัดแล้ว]
“ห๊ะะะ แม่นี้มันก็4ทุ่ม-”
[โอเคเดียวแม่จะส่งโค้ดเลขไปให้ ขอบคุณมากนะแม่ฝากด้วยละ]
“แต่มะ-”
ตู๊ด ตู๊ดด ตู๊ดดด เสียงหญิงสาววัยกลางคนของคนเป็นแม่ก็หายไปพร้อมกับหมายเลขโค้ตที่ส่งตามมา..
แบคฮยอนต้องไปจริงๆสินะ...
“...เอ็นซีของชานฮุนเรื่องใหม่ก็ยังไม่เสร็จ”
“ชาตินี้กูจะแต่งจบมั้ย”
วอดเดอะฟัคคคคคคคคคค!!!!
โอ้ยยยอิเหี้ยฟิคไม่ต้องอัพแม่งแล้วว
➸ ไรท์บยอน ☆
chanbaek
แบคฮยอนใส่เสื้อฮุดสีขาวพร้อมกับกางเกงยีนสีเข้มออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว เพราะพรุ่งนี้มีเรียนตอนแปดโมง ถ้าเกิดตื่นสายมีหวังเข้าเรียนไม่ทันแน่ๆ ยิ่งสมองมีแต่อากาศยัดอะไรก็ลอยหายหมด
“จ่ายค่าน้ำฮะ” แบคฮยอนยืนรูปใบเสร็จและโค้ตหมายเลขที่แม่ส่งไว้ให้
“ทั้งหมด95,000วอนค่ะ”
“ห๊ะะะนี้ใช้น้ำหรือเปิดคลองกันแน่ว่ะเห้ย แม่ใช้น้ำอย่างกับบ้านเป็นการประปา” แบคฮยอนบ่นงุบงิบอยู่คนเดียวพลางนับแบงค์ในกระเป๋าที่คาดว่าน่าจะพอออกมา
“คุณค่ะ” โถ่อีดอกกกมึงก็รอกูแปปสิค่ะกูนับเงินให้มึงอยู่เนี้ยยยเห็นมั้ยยยยย ตบกับกูม้ะสรึดด
“อ่อนี้ครับๆ” แบคฮยอนค่อยๆยืนเงินให้พนักงานแต่ในใจอยากจะเอาฝาดหน้าให้
หลังจากแบคฮยอนจ่ายค่าน้ำให้แม่แล้วก็หมดหน้าที่ของแบคฮยอนแล้วสินะ
กลับบ้านกันเตอะะะ
“อุต๊ะต็อกบ็อกกี”
อีกแล้วนะบยอนน
ของกินหรอจะพลาดสายตาของแบคฮยอนไปได้เชอะไม่มีทางสะหรอกวันนี้ถ้าบยอนแบคฮยอนไม่อิ่มอย่าหวังเลยว่าจะได้กลับหอ ได้เงินค่าขนมกับแม่มาแล้วด้วยคิคิ
“ลุงงๆเอาต็อกบ็อกกีสามถ้วย” แหม่สั่งไปสามถ้วยงั้นและรักษาภาพลักษณ์บ้างไรบ้าง
หราาาาา สามถ้วยนี้มึงรักษาภาพลักษณ์หรา อดแดกจากที่ไหนมาอิห่าาาาาาา
“นี้จ๊ะหนู” ชายหนุ่มวัยเกือบจะชรายื่นถ้วยต็อกบอกกีสีขาวราดด้วยซอดสีแดงๆเยิ้มๆโอ้ยยฟินแลนต์สิมุงง
“คัมซาฮะ” ร่างเล็กค่อยๆบรรจงตักตอกบ็อกกี้ในถ้วยอย่างเชืองช้าก่อนที่บรรจงใส่เข้าปากทีละนิด
หื้มมมมอย่างงี้ต้อง...
“ลุงเอากลับบ้าน2ถ้วยย!!”
แบคฮยอนไม่บรรจงเข้าปากแล้วเว้ยยยยไม่ถึงเสี่ยววินาทีต็อกบ็อกกีถ้วยแรกก็หายไปต่อหน้าต่อตา..
“ย่อยยยๆ..หื้มม”
มีอะไรหรอแบคฮยอน...
“ทำไมคุ้นๆ._.” แบคฮยอนที่กำลังจะฟัดต็อกบ็อกกีถ้วยที่สองถึงกลับหยุดชงักราวกับโดนสตาฟไว้
“ดีโอนิหน่าามากับใครทำไมต้องจับมือกันแน่นขนาดนี้แล้วทำไมเดินใกล้กันจนจะขี่กันอยู่แล้วห้ะ!?” แบคฮยอนจำได้ว่าต้องเป็นดีโอเพราะไหล่แคบๆตัวเตี้ยๆแบบนี้แล้วเสื้อตัวนี้ก็เป็นเสื้อที่ดีโอใส่เข้าตึกเอสเอ็มวันนี้ด้วยต้องใช่ดีโอแน่ๆ
แต่เสื้อแบบนี้ ก็มีขายเปิดพรีตัวละ200เยอะแยะ แต่มันจะเป๊ะแบบนี้ก็เป็นไม่ได้ต้องให้เห็นกับตาแบคฮยอนสินะ
แบคฮยอนเห็นดีโอและผู้ชายร่างสูงเดินจับมือกันอย่างสนิดสนมแต่ที่น่าแปลกก็คือเขาต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆใส่เสื้อปกปิดทั้งคลุมใบหน้าจนแทบจะมองไม่เห็นกันทั้งคู่ ติ่งของแท้อย่างแบคฮยอนก็สัมพัสได้ว่ามันต้องเป็นไอดอลทั้งคู่อย่างแน่นอนที่สำคัญมันเป็นผู้ชายทั้งสองคนเลยหรือจะเป็นแฟน..
“ลุงนี้ตังนะ!” แบคฮยอนวางเงินบนโต๊ะละก็ไม่ลืมที่จะเอาถุงต็อกบ็อกกีที่สั่งไว้มาด้วย เซ้นแรงอย่างแบคฮยอนเดาอะไรไม่ผิดหรอกเชื่อสิ
แบคฮยอนค่อยเดินตามสองคนนั้นอย่างห่างๆและค่อยๆเดินตามเข้าไปที่ละนิดทางที่สองคนนั้นเดินมามันก็ค่อยๆเปลี่ยวและมืดขึ้นเรื่อยๆ ทางที่ไร้ผู้คนหมายังไม่เดินมาเลยไอ้สรึด
“นี้กูเป็นซาแซงตั้งแต่เมื่อไร..”
พึ่บบบ!!
อื้ออออิแบคเวรแล้วโดนจับได้แล้ววทำไงดีวิ่งก็ไม่ได้อีกก
มือใหญ่ๆหนาๆจับบนไหลแบคฮยอนอย่างแรงจนทำให้แบบคฮยอนแทบจะร้องออกมา แต่ยังดีแบคฮยอนสติไว้และเอามือปิดปากไว้ทันไม่งั้นคงโดนจับได้แต่ไม่มีทางกลับบ้านอย่างปลดภัยแน่ๆ แต่ตอนนี้มือใครจับไหล่กูอีดอกกกกก
“ค่าต็อกบ็อกกีมึงจ่ายกูไม่ครบ”
………………………………
…หน้าสั่นระดับสิบริทเตอร์
โอ้ยยยยยยอีลุงมึงทำให้กูตกใจเดี๋ยวไปเผาร้านมึงเลยอิซั๊ดดดด
“โอ้ยยลุง อ่ะเอาไปไม่ต้องทอน” แบคฮยอนยืนเงินให้ลุง1000วอนก็น่าจะพอแล้ว
“ทำไมไม่ไปอีกละ” แบคฮยอนทำสีหน้าเหวี่ยงใส่ เพราะอีลุงไม่ยอมเดินไปสะที
“มึงให้กูไม่ครบคาดอีก500วอน” โอ้โหหหหหหหขึ้นเลยกู
“เอาไป1000วอนแล้วไปสะเร็วๆ” แบคฮยอนยืนเงินให้ลูงแทบจะโยนให้ แต่ก็บุญละที่ลุงไม่ลากไปฆ่า แบคฮยอนที่กำลังมีเรื่องกับลุงก็ค่อยๆหันหลังกลับมา
สองคนนั้นจะเดินไปไกลรึเปล่าเนี้ยยยยยโอ้ยย
“โอ้ ย๊าห์ๆๆ”มันไม่ได้ไปไหนแต่มัน…
แบคฮยอนก็ถึงกับสดุ้งเพราะสองคนนั้นกำลังค่อยๆโน้มตัวเข้าหากัน และแน่นนอนแบคฮยอนต้องรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรกันต่อเพราะประสบการณ์การแต่งเอ็นซีมาสิบๆตอน._.
หืมเอาสะกูคิดเอ็นซีตอนใหม่ได้เลย…
แต่คือรดน้ำต้นไม้ตอนกลางคืนมันไม่ดีนะแบคว่า…
น้ำแตกกกแน่มึงงง!!
“อื้ม” เสียงดูดดืมของทั้งที่กำลังจูบกันอย่างเมามันจนต่างคนต่างไม่มีใครยอมใครเลยทีเดียว
แต่เดี๋ยววว.
“เรามาดูว่าสองคนนั้นเป็นใครไม่ได้มาดูเขารดน้ำต้นไม้กันหนิ…” เผลอดูเขาทำอะไรจนลืมดูว่าสองคนนั้นเป็นใครไปสะอย่างงั้น
แบคฮยอนค่อยๆใช้สายตาที่ดูเป้าโอ้ปป้ามานานไม่ว่าสิ่งใดแบคฮยอนมองเห็นทุกอย่างกางเกงในโอ้ปป้า
สีอะไร!
ไซต์อะไร!
ยีห้ออะไร!
แบคฮยอนรู้หมดรู้เหมือนกับได้เห็นได้สัมผัสมา
แบคฮยอนค่อยๆจ้องไปตรงนั้น.. แต่ภาพมันเบลอๆ…
อีกนิดนะบยอน…
“โอ้โห ซิกแพคน่าลูบจัง..”
น่าลูบพ่องงงงงง!!! ดูหน้าคนเว้ยไม่ได้มาดูซิกแพค
แต่แบคฮยอนใช้สายตาดูอีกครั้งสองคนนั้นกำลังถอดเสื้อและมันเป็นโอกาศที่จะทำให้แบคฮยอนจะได้เห็นกล้ามและซิกแพคชัดๆ…เอ่อคือบับเห็นหน้าสองคนนั้นชัดๆอะ
แบคฮยอนเห็นแล้ว..
“เห้ยนี่มันดะดีโอ กับ ชะ อื๊ออออออออปล่อยยนะ”
♡ з ◦¯ω¯◦ *.:｡
Talk อิลุงมาลากตัวอิแบคไปอีกแล้วหรอเอ๊ะ...แล้วชยอลกับดีโอ..
คิคิเรื่องใหม่อิแบคเป็นคนแต่งฟิค
ฟิคเรื่องนี่กากๆถ้าไม่สนุกยังไงก็กราบขอโทษนะจย๊า
อ่านเสร็จแล้วอย่าลืมhashtag #ฟิคไรท์บยอน กันด้วยนะครัชช คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์บ้างหุหุ ถ้าชอบกด favorite กับ vote เยยบุยๆ
@chapqb ทวิตไรท์มาคุยกานน พิมพ์ผิดตรงไหนมาบอกเลย
ความคิดเห็น