คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คัดเลือกสู่หอและเริ่มต้นรับน้อง(พี่)
เมื่อทั้งหมดเดินมาถึงห้องโถงที่ใช้ในการคัดเลือกหอก็ต้องพากันอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะความหรูแต่มันเป็นความเรียบง่ายต่างหาก เพราะกลางห้องมีเพียงกล่องสีขาวธรรมดาที่ดูก็รู้ว่าคงเอาไว้จับฉลาก ส่วนเก้าอี้ก็เป็นเก้าอี้ไม้ธรรมดา ห้องโถงก็ไม่ได้จัดแต่งอะไรมากนัก แถมเค้ายังแอบเห็นเก้าอี้บางตัวมีฝุ่นเกาะด้วยซ่ำ ที่พวกเขาพากันอึ้งก็คงจะเป็นเพราะนักเรียนส่วนใหญ่หรือเกือบทั้งหมดมักเป็นเจ้าชาย หรือลูกหลานของขุนนางหรือตระกูลเศรษฐีที่ร่ำรวยทั้งนั้น ทำให้พวกเขาคาดหวังมากไปหน่อย
แต่ดูจากทั้งหมดแล้วก็คงจะมีอยู่คนเดียวเนี้ยแหละที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับเค้าเลย ก็คือเอดาที่ยังคงลันล้าได้ตามปกติเพราะเค้าก็ไม่ใช่พวกคนรวยหรือพวกคุณหนูอยู่แล้ว
“เอาละนักเรียนทั้งหลายขอเชิญนั่งตามเก้าอี้ที่ทางโรงเรียนจัดตั้งเอาไว้ได้เลย เรากำลังจะทำพิธีคัดเลือกหอกันแล้ว”เสียงดังขึ้นมาจากด้านหน้าเมื่อทุกคนมองตามเสียงก็ได้เจอกับชายหนุ่มคนหนึ่งมีผมสีทองนัยตาสีเดียวกับสีผมที่มักจะฉายแววอ่อนโยนออกมาตลอดเวลา
“ข้าจะขอแนะนำตัวเองก่อน ข้ามีนามว่าเซรอส เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนแห่งนี้”พูดพร้อมกับยิ้มออกมาตามแบบฉบับชายหนุ่มผู้เฟอร์เฟก เหล่านักเรียนเมื่อได้ยินดังนั่นก็พากันอึ้งรอบสอง ทำเอารุ่นพี่ที่มารอการต้อนรับน้องใหม่แอบขำกันไปตามๆกัน ก็ทำไมน่ะเหรอ พวกเขาน่ะเคยเป็นเช่นนี้มาแล้ว ก็ชายหนุ่มที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะอายุเกิน 30 ถึงได้เป็นนักปราชญ์ที่เก่งที่สุด แถมยังเป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนที่ได้ชื่อว่าเก่าแก่ที่สุดอีกด้วย
“เอาละอย่าจ้องหน้าข้านานนัก ข้าก็เขินเหมือนกันนะเมื่อนั่งกันเรียบร้อยแล้วข้าจะเรียกนักเรียนออกมาทีละคนเริ่มจากกลุ่มนักเรียนที่มีคะแนนมากที่สุดไปถึงกลุ่มที่มีคะแนนน้อยที่สุดในการทดสอบครั้งนี้ แล้วให้นักเรียนมาจับฉลากที่อยู่ในกล่องนี้เพื่อเป็นการเลือกว่าพวกเจ้าจะได้อยู่หอใดกัน โดยหอนั่นจะมีอยู่ทั้งหมดสามหอนั่นก็คือหอแสงจันทร์ที่ซึ่งรวบรวมผู้ที่ฉลาดที่สุดไว้ หออาทิตย์ที่รวบรวมผู้ที่เก่งในเรื่องการต่อสู้และกล้าหาญ ส่วนหอสุดท้ายหอรัตติกาลที่ยังไม่แน่ชัดซักเท่าใดนักเนื่องจากจะถูกแยกออกมาจากทั้งสองหอหอนี้จึงถือว่าเป็นหอที่มีปริศนาในเรื่องความสามารถและนิสัยมากที่สุด”เมื่อพูดจบในมือของเซรอสก็ปรากฏแผ่นกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่น
“คนแรกราเชล มานียา เจ้าหญิงแห่งเมืองเวย์ย่า”หญิงสาวน่าตาน่ารักผมยาวสยายสีทองและตาสีฟ้าสดใสที่ใครมองก็ต้องใจเต้นตามค่อยๆลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วเดินไปจับฉลากหน้าห้อง
“หอรัตติกาล”เสียงประกาศดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงเฮจากเหล่ารุ่นพี่หอรัตติกาลที่มารอรับรุ่นน้องที่อยู่อีกฝากหนึ่งของห้อง
คนต่อไป......
เสียงประกาศดังต่อไปเรื่อยๆพร้อมกับเสียงแสดงความดีใจของแต่ละหอที่ได้สมาชิกเพิ่มขึ้นมา แต่ดูจะเหมือนคงจะมีแต่หอรัตติกาลนี้แหละที่เกิดเสียงเฮน้อยที่สุด ก็เพราะรุ่นน้องที่ได้คัดเลือกให้อยู่หอตอนนี้มีเพียงแค่หกคนเท่านั่นโดยมีชายเพียงสามคนและหญิงอีกสามคนพอดี ทำเอาพวกรุ่นพี่พากันถอนหายใจไปตามๆกัน
เฮ้ออออ ใครเป็นคนทำฉลากนะเป็นอย่างนี้ทุกปีหอรัตติกาลคนถึงได้น้อยสุดๆอย่างนี้ไงละ
และแล้วก็มาถึงกลุ่มสุดท้ายสองแฝดโดนประกาศเรียกชื่อพร้อมกันทั้งสองคนจึงได้จับฉลากพร้อมกันผลที่ออกมาคือได้อยู่หอรัตติกาลส่วนเรย์ซอฟที่โดนประกาศชื่อต่อมาซึ่งได้รับความสนใจขึ้นมาทันทีเพราะเป็นเจ้าชายที่ได้ชื่อว่าหล่อเป็นอันดับสองของการจัดอันดับหนุ่มหล่อในโลกเวทย์มนต์ซึ่งในตอนนี้สภาพดีขึ้นแล้วหลังจากกลับมาจากการทดสอบซึ่งก็เป็นไปตามนิยายทั่วไป ตามเพื่อนแฝดไปอีกคน ตอนนี้จึงเหลือแต่เอดาคนเดียวที่ตอนนี้กำลังจัดการกับผมที่หลุดออกมาเนื่องจากเชือกที่ใช่รัดผมดันมาหลุดซะได้
“คนสุดท้าย คนนี้พิเศษหน่อยเพราะเป็นนักเรียนที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนมหาเวทย์โซเวียร์ มีอายุเพียงสิบสามปีส่วนสูง165เซนติเมตร น้ำหนักและสัดส่วนขอปิดเป็นความลับ ขอนำเสนอ เอดา คลอเรียสสสสส”สิ้นเสียงประกาศเอลที่กำลังยุ่งอยู่กับการมัดผมใหม่นั่นก็รีบเดินออกไปทันทีโดยที่ยังมัดผมไม่เสร็จ ระหว่างทางเอลก็เอาแต่ก้มหน้างุดไม่ได้สนใจกับเสียงฮือฮาที่ตกใจกับอายุของเพื่อนร่วมโรงเรียนคนนี้
อึ้ย ทำไมต้องประกาศอย่างนั่นละอายนะเนี้ย อ้ายยยย เขินงะ คิดเสร็จก็เดินมาถึงกล่องจับฉลากพอดีก่อนที่จะค่อยๆเอื้อมมือไปเพื่อที่จะจับฉลากออกมา
ตึกตักๆๆๆๆ เสียงใจเต้นดังขึ้นเมื่อฉลากค่อยๆถูกคลี้ออกมาดู
“หอรัตติกาล”เสียงประกาศดังขึ้นพร้อมกับเสียงเฮที่ดังกว่าทุกครั้งเพราะดีใจที่ได้รุ่นน้องเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง(- -)
เมื่อได้ยินดังนั่นเขาก็รีบเดินไปทางที่มีพวกรุ่นพี่หอรัตติกาลยืนอยู่ทันทีก่อนจะเงยหน้าเพื่อมองหน้ารุ่นพี่คนใหม่ซึ่งยื้นเข็มกลัดของหอมาให้เค้า
อึก!! ละละหล่อชะมัด ตาสีแดงนั่นดูเย็นชาแต่มีเสน่ห์ชะมัด แถมส่วนสูงนั่นสูงพอๆกับพวกเรย์เลยนะเนี้ย น่าอิจฉาชะมัดT_Tทำไมเราไม่มีอย่างนี้บ้างนะ
ในขณะที่เอดากำลังเคลิ้มพร้อมกับอิจฉาในความหล่อของรุ่นพี่คนใหม่อยู่นั่น ในความคิดของอีกคนหนึ่งก็กำลังสับสนอยู่เช่นกัน
เหมือนเหลือเกิน ทั้งตาสีแดงนั่น อีกทั้งยังเส้นผมสีเงินนั่นอีก จะใช่รึเปล่านะ .....แต่คงไม่หรอกจะเป็นไปได้ยังไงก็ในเมื่อน้องของเราหายสาบสูญไปนานแล้วนี้ คงไม่มีทางที่จะมาเจอกันง่ายๆ เช่นนี้หรอก คิดแล้วก็รีบยื้นเข็มกลัดไปให้กับรุ่นน้องคนใหม่ของหอก่อนที่จะไปสบตากับคนข้างตัวที่มีใบหน้าคล้ายกันแต่แตกต่างกันที่สีผมเป็นสีเงินและนัยตาสีฟ้าเท่านั่นทำให้ผู้ที่มองดูก็รู้ได้อย่างงายดายว่าต้องเป็นพี่น้องกันแน่นอน
“ดีใจชะมัดเลยที่ได้อยู่หอเดียวกัน พี่ก็นึกว่าจะต้องแยกกันแล้วซะอีกลุ้นแทบตายแนะ “มิกซ์ที่เดินมาหาเอลคนแรกพร้อมกับกระโดดกอดคอเอลอย่างดีใจ
“ผมก็ลุ้นแทบตายนึกว่าจะไม่ได้เล่นสนุกกับพวกพี่ๆแล้วซะอีก”
“เอาละรุ่นน้องทั้งหลาย ขอให้น้องๆเดินตามพี่มาพี่จะพาน้องๆไปที่หอขอพวกเราก่อน”ว่าแล้วก็เดินพาน้องใหม่ทั้งสิบคนไปหอพักทันที ทางไปหอพักรัตติกาลนั่นจะแยกออกจากหอพักทั้งสองและอาคารเรียนเพราะหอรัตติกาลเป็นหอเดียวที่เรียนแยกกับหออื่นยกเว้นแต่บางรายวิชาเท่านั่นที่จะได้เรียนพร้อมกันและช่วงเวลาสอบก็จะสอบพร้อมกันทั้งโรงเรียน ส่วนเหตุผลนั่นพวกพี่ๆไม่ได้บอกมาซึ่งเอดาก็รู้ได้ทันทีเลยว่า ไม่รู้ข้อมูงนั่นเอง
ทันทีที่มาถึงหอพักที่มีลักษณะเหมือนหอทั่วไปที่ภายนอกมีสวนดอกไม้ติดกับทะเลสาบที่เอาไว้ให้นักเรียนไว้อ่านหนังสือหรือมานั่งเล่นกัน ภายในจะมีห้องนั่งเล่นรวมที่มีขนาดกว้างพอที่จะบรรจุเด็กทั้งหอได้อย่างสบายๆและมีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมาย ส่วนห้องอาหารนั่นพวกรุ่นพี่บอกว่าทุกคนจะต้องไปทานอาหารรวมกับหออื่นๆเพราะเป็นการสร้างสัมพันธ์ที่ดีที่หอรัตติกาลไม่ค่อยจะมีให้กับหออื่นสักเท่าไรนัก
“ณ เวลานี้เป็นเวลาแห่งการรับน้องใหม่แล้วโดยทุกคนจะไปเดี่ยวหรือไปเป็นกลุ่มก็ได้โดยกติกาคือให้เข้าไปในเส้นทางที่พวกพี่สร้างไว้ให้และหาทางออกมาให้ได้ เข้าใจแล้วนะจ๊ะ”พูดจบพวกเขาที่อยู่รวมกันก็รีบแยกออกมาจากเพื่อนๆทันทีแล้วพากันเดินไปในทางที่รุ่นพี่ได้สร้างไว้
“หึหึหึ พิธีรับพี่ใหม่ เริ่มต้นขึ้น ณ บัดนี้”
ถ้าอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกแปลกๆก็ขอโทษด้วยนะคร้าบ เพราะเขียนเองยังรุ้สึกเลยว่าแปลกๆ พอดีช่วงนี้เป็นหวัดแล้วก็มีสอบเก็บคะแนนเยอะมาก ก็เลยเบลอๆคิดไม่ออกว่าจะแต่งไรดี55+
ความคิดเห็น