คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สู้อิสระที่รอคอย(รีไรท์)
“ภารกิจที่ให้ไปเป็นไงบ้าง”เสียงพูดเย็นชาจากชายวัยกลางคนผู้มีผมสีทองตาสีน้ำตาลเข้มพูดขึ้น
“สำเร็จครับ” เสียงตอบกลับที่เย็นชาไม่แพ้เสียงแรกดังออกมาจากปากของเด็กชายอีกคนหนึ่งที่มีผมสีเงินยาวประบ่าและใช้เชือกรัดผมไว้ทำให้ปอยผมตกมาประดับไว้ด้านข้าง ดวงตาสีแดงดั่งโลหิตที่คงความเย็นชาไว้ตลอดเวลา ใบหน้าเรียวได้รูปปากเล็กน่ารักแถมด้วยผิวขาวอมชมพูที่สาวบางคนเห็นยังอาย แต่ใบหน้าหวานนั่นกลับเย็นชาไม่เข้ากับหน้าเอาซะเลย
“งั้นก็ดี ไปอยู่ในห้องของเจ้าได้แล้ว"
“ครับ”
เมื่อเด็กชายเดินเข้ามาในห้องแล้วก็เดินไปนอนบนเตียงทันที
“เฮ้อออออ” เด็กชายถอดหายใจออกมา เขามีชื่อว่า เอดา คลอเรียส เป็นนักฆ่ามือหนึ่งของเมืองนี้หรือก็คือเมืองเคร์ย่า ชีวิตของเขานั่นตั้งแต่จำความได้ไม่เคยได้รู้จักคำว่าความสุขเลย ตั้งแต่ตอนยังเป็นทารกก็ถูกเก็บได้โดย เมอคิวเร คลอเรียส นักฆ่าผู้เก่งกาจที่เป็นผู้บงการเกี่ยวกับการฆ่าผู้คนต่างๆ เมอคิวเรเจอเขาในตรอกแคบๆแห่งหนึ่งในเมือง และเห็นว่าคงเป็นประโยชน์ได้ในภายหลังจึงเก็บเขามาเลี้ยง เลี้ยงเขาเพื่อให้เป็นนักฆ่า เลี้ยงเขาเพื่อประโยชน์เท่านั่น เขา...มีค่าแค่นั่นเอง เมื่อเขาฆ่าหรือฝึกวิชาเสร็จ เขาก็ต้องมาอยู่ในห้องมืดๆที่ไม่มีอะไรเลย นอกจากเตียงนอนเพียงเตียงเดียว เขาไม่เคยไปเที่ยว และเขา...ไม่เคยมีเพื่อน ตลอดเวลาเขาจะถูกส่งไปยังที่ๆทำภารกิจและจะถูกส่งกลับมาเมื่อทำภารกิจเสร็จสิ้น เขาจึงไม่เคยได้รู้จักสถานที่ใดเลยและไม่เคยได้รู้จักเพื่อนเลย เขาได้แต่มอง มองดูเด็กคนอื่นๆเล่นกัน ในขณะที่เขานั่นเอาแต่ฝึกวิชาในสาขาต่างๆเขาไม่เคยยิ้ม เขาไม่เคยร้องไห้และ...เขาไม่เคยมีความรักไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากคนที่รักหรือจากพ่อแม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ และวันนี้ เป็นวันที่เขาถึงขีดสุดแล้ว......เขาจะหนี..หนีไปพร้อมกับเงินที่เขาได้มาจากการฆ่า เงินที่เขาไม่เคยได้ใช้มันเลย(โหหหห..คงมีเยอะจนไม่รู้จะใช้หมดไหม แล้วมั้งเนี่ย)
12.00PM
แอ็ดดดดด....เสียงเปิดหน้าต่างดังขึ้นในวันที่เป็นคืนเดือนมืดนี้..ท้องฟ้าไร้แสงดาวไร้แสงจันทร์....
เหมาะแก่การหลบหนียิ่งนัก ในความมืดเด็กชายร่างบางกำลังแอบปีนหน้าต่างออกมาจากห้องเล็กๆที่มืดมิด
“ หึหึ...ถึงขีดสุดแล้ว...ข้าถึงขีดสุดแล้วไอ้โรงนักฆ่าที่แสนน่ารังเกียจและเจ้า...ไอ้คนชั่วเมอคิวเร..หึหึสักวันเราจะได้เห็นดีกัน”
เสียงแสนเย็นชาพูดขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีเสียงที่ปนไปด้วยความแค้นและความสะใจและเป็นเสียงที่ฟังดูแล้วคล้ายกับคนที่กำลังจะได้รับกับอิสระครั้งแรกในชีวิต
ตึกๆๆๆๆๆ....
“ แย่แล้วมีคนหนีออกไปจากโรงฝึกแล้ว” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นมาเมื่อเค้าตรวจแล้วมาเจอเอดาขณะกำลงจะหลบหนีพอดี
“ โถ่เว้ยยยย...ไม่น่าประมาทเลยเรา”เสียงเด็กชายพูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด.....ไม่หรอกเค้าไม่ยอมแน่ กว่าที่เค้าจะหาเวลาที่เหมาะจะหนีแบบนี้ได้ก็ต้องรอเวลาถึง12ปี 12ปีที่ครั้งหนึ่งในเมืองนี้จะมีคืนที่มืดที่สุดและผู้คนเมืองและคนในโรงนักฆ่าจะต้องไปประกอบพิธีกันในสถานที่ลับของเมืองนี้แต่วันนี้ที่เค้าไม่ได้ไปก็เพราะเค้าได้อ้างว่าเค้านั่นรู้สึกไม่สบาย ตอนแรกก็คิดว่าไม่ได้ผลแต่พอเค้าแค่ขอด้วยเสียงแบบที่เคยเห็นเด็กๆเค้าพูดกับพ่อแม่เวลาจะขออะไรและทำตาปิ้งๆเมอคิวเรก็ยอมเชื่อเค้าอย่างง่ายดายและอนุญาตให้เค้าลาได้ ไม่น่าเชื่อนะว่าคนที่รอบคอบอย่างหมอนั่นจะยอมปล่อยเค้าไปง่ายๆ จ้าดง่าวแต้( ก็ที่แกทำน่ะเค้าเรียกกันว่าอ้อนเว้ยไอ้คนอ่อนต่อโลกเอ้ย:หงส์ดำ)
แต่เค้าประมาทไปเค้าดันคิดว่าคนในเมืองคงไม่มีใครอยู่แล้วคิดว่าคงไปร่วมพิธีกันหมดไม่คิดว่าจะมีการตั้งเวรยามกันด้วย
“ หึหึ...คิดว่าจะหยุดคนอย่างข้าได้เรอะ....ไม่มีวันหรอกเฟ้ยยยยยยย”
โครม!!ตึง!!พลั้ว!!อ๊ากกกกกกกกกกอ๊ออก
เกิดเสียงดังออกมาจากความมืด เมื่อมองเข้าไปในที่เกิดเหตุแล้วก็จะได้เห็นภาพเด็กชายร่างเล็กกำลังยืนเหยียบอยู่บนร่างของชายรูปร่างใหญ่กว่าเด็กชายเป็นสิบเท่า สภาพของชายร่างใหญ่นั่นเต็มไปด้วยบาดแผลมากมายทั้งรอยของมีคม และรอยกัด*0*
“ชิ ไร้ฝีมือกันจริงๆ”เสียงเล็กพูดออกมาด้วนความดูแคลนยิ่งนัก
“ ลาก่อนละ ไอ้หมู่บ้านเฮงซวย”
................................................................................................................
"ห๊ะนักฆ่า นักฆ่าอย่างนายมาทำอะไรที่นี้ละ"แม็กซ์รีบถามทันทีอย่างสงสัย
ชิ หลุดปากไปซะได้ แต่เอาเหอะอย่าได้แคร์
"นักฆ่าจะมาเรียนบ้างไม่ได้รึยังไง"เขาตอบออกไปอย่างเย็นชาทันที
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ช่างเหอะ ตราบใดที่เจ้าไม่ได้มาฆ่าพวกเรา เราก็ไม่ซีเรียสอยู่แล้ว เนอะมิกซ์"
.......................................................................................
ความคิดเห็น