แวมไพร์หนุ่มเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3...ความเป็นอยู่ของแต่ละคน 100% ซ้าที เย้ๆ

สะ-วี-ดัด = สวัสดี ผู้อ่านที่ร้ากกกทู้กโคนน  ขอบพระคุณมากนะคะที่อุส่ามาอ่านเรื่องที่ เด็กหัดแต่งนะคะ  อาจแต่งได้ไม่ดีเท่าไหร่ ยังไงก็ช่วยกันติชมด้วยนะคะ
    ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ >_<

.....................................................

ณ คฤหาสน์(บ้านซาเนีย)

"ซาเนีย  ตื่นได้แล้วลูก  จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน" เสียงของชายสูงวัย ตะโกนลงมาจากชั้นล่าง  เพื่อปลุกลูกสาวคนดียวของเขา

"โธ่..ท่านพ่อ ขอลูกนอนต่ออีกหน่อยนะ  เมื่อคืนกว่าลูกจะได้หลับ" พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
 
"แล้วทำไมเจ้าไม่นอนให้เร็วๆหน่อยหล่ะ"โซลถามลูกสาวอย่างประหลาดใจ ในเมื่อปกติเมื่อลูกสาวของตนหัวถึงหมอนเมื่อไหร่  ก็จะหลับได้อย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ

"เอ่อ..คือ..."หญิงสาวตอบอย่างระล่ำระลัก  จะให้บอกได้ยังไงหล่ะว่า เธอนั่งคิดเรื่องในป่าที่เธอพบกับแวมไพร์หนุ่มเจ้าเล่ห์ตนนั้น 

"งั้นพ่อไม่กวนแล้ว นอนต่อเถอะ"

"ค่ะ"

ครั้นหญิงสาวจะข่มตานอน  ดวงตาสีแดงสดเข้ามาแทรกในความคิดของเธอ 

"ทำไมข้าต้องเห็นหน้าท่านทุกทีที่ข้าหลับตานะ" สบถออกมาอย่างเหลืออด
"ข้าไม่ได้คิดถึงท่านซักหน่อย  ข้าเกลียดท่านจะตาย" ซาเนียบ่นกับตัวเอง

ซักพักซาเนียก็เดินออกมาเพื่อทานอาหารเช้า(?)ของเธอ

"ง่ำ ง่ำ  กบทอดกระเทียมพริกไทย  ของโปรดลูกเลยนะเนี่ย" พูดอย่างอารมณ์ดี

"ลูกชอบพ่อก็ดีใจ"

บรรยากาศอันแสนอบอุ่นภายในบ้านหลังนี้  นับว่าเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

..............................................................................

ณ ปราสาทแวมไพร์

"โนแอล โนแอล" เสียงสดใสของผู้มาเยือนเรียกซ้ำอย่างเซ็งๆ

".........." เงียบ

"โนแอล  ข้าเข้าไปละนะ" เสียงสดใส พูดอีกครั้ง

"........" ยังไม่มีเสียงตอบรับเช่นเคย

ผู้มาเยือนจึงผลักประตูบานใหญ่  และเดินจ้ำเข้ามาอย่างคุ้นเคย 
ชายผู้มาเยือนเดินตรงไปที่ประตูท่าทางเก่าแก่  และดูขลังที่สุด  เขาเอื้อมมือไปผลักบานประตูเปิดออก  และเดินเข้าไปในห้องที่ทั้งหรูหรา และกว้างขวาง

"นี่มันห้องนอนหรือห้องอะไรกันแน่เนี่ย  เจ้าโนแอลน่าจะเอาเงินค่าตกแต่งห้องนี่ มาให้ข้าไปกินขนม  ข้าว่าคงกินได้ตลอดชีวิตแหงๆ" ผู้มาเยือนบ่นออกมา

พลันสายตาของผู้มาเยือน พลางเหลือบไปเห็น  ร่างๆหนึ่งซึ่งนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่

"ว้าว เตียงนี่ประดับด้วยทองรึเนี่ย  ถ้าข้าแกะไปขายเจ้าโนแอลคงไม่รู้หรอกนะ" ผู้มาเยือนพูดอย่างอารมณ์ดี

"ทำไมวันนี้เจ้าโนแอลขี้เซาจัง" ผู้มาเยือนบ่นอุบอิบ

"โอ๊ย!!" โนแอลร้องออกมา  เมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นที่แผ่นหลัง

"เจ้าทำอะไรของเจ้าหน่ะ ไรคัส" โนแอลบ่นใส่ผู้มาเยือนอย่างเหลืออด
จะไม่ให้ร้องได้ยังไงหล่ะ  ในเมื่อเพื่อนสุดรักของเขา เล่นกระโดดมานั่งทับหลังเอาดื้อๆ  เล่นอะไรแผลงๆจริงๆ

>>>>>ไรคัส แวมไพร์หนุ่มผู้มีเส้นผมสีน้ำเงินยาว และดวงตาสีเดียวกับเส้นผม  ความสูงก็ประมาณเท่าๆกับโนแอล(ละมั้ง)   

"ฮ่า ฮ่า  แวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่ตื่นแล้ว  ฮ่า ฮ่า" ไรคัสหัวเราะร่วน

"เจ้ามีธุระอะไร" โนแอลถามพลางขมวดคิ้ว

"ข้าก็แค่อยากมาทักทายเพื่อนเก่า แค่นั้นเอง" ไรคัสพูดอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง

"เจ้าจะให้ข้าเชื่อว่าที่เจ้าอุส่าถ่อมาถึงนี่ เจ้าแค่อยากมาทักทายข้างั้นรึ"

"ข้าเกลียดคนรู้ทันอย่างท่านจริงๆ" ไรคัสพูดพลางส่งสายตาหยอกล้อมาทางโนแอล

"เจ้าพูดมาว่าเจ้ามีธุระอะไร"

"ท่านไม่คิดจะเอาขนมกับน้ำมาต้อนรับข้าหน่อยเหรอ"

โนแอลมองไรคัสอย่างขัดใจก่อนจะดีดนิ้วเพียงเล็กน้อย  คุ๊กกี้จานใหญ่และกาแฟ 1 แก้ว ปรากฎออกมา ท่ามกลางรอยยิ้มของไรคัส  และไม่รอให้เจ้าของบ้านเชิญไรคัสลงมือทานอย่างรวดเร็วจนน่านับถือ 

"เจ้าจะบอกข้าได้รึยังว่าที่เจ้ามานี่เจ้ามีธุระอะไร" โนแอลถามออกมาอย่างเหลืออด

"อือ..ข้าแค่ได้ข่าวมาว่าเจ้าไปปิ๊งคุณหนูนักฆ่า" ไรคัสพูดพลางจ้องไปทางโนแอล

"คุณหนูนักฆ่า?? ถ้าเจ้าหมายถึงซาเนียหล่ะก็"

"นั่นแหละ ข้าหมายถึงผู้หญิงคนนั้นนะแหละ"

"เจ้าเอาจากไหนมาพูดว่าข้าไปปิ๊งหญิงคนนั้น"

"แหม..ข้ามีสายเยอะหรอกน่า" ไรคัสพูดและถามต่อ"แล้วที่ข้ารู้มาหน่ะมันจริงมั๊ยหล่ะ"

"ไม่จริง" โนแอลพูดเรียบๆ

"ถ้าเจ้าไม่ได้ชอบนาง แล้วเจ้าไปจูบนางทำไม" ไอ้คนรู้มากเอ๊ย ไปรู้เรื่องของชาวบ้านมาซะหมด

"ข้า.." โนแอลพูดอย่างตะกุก ตะกัก

"ยอมรับมาเถอะน่าว่าเจ้าปิ๊งนางซะแล้ว" ไรคัสพูดอย่างยียวนกวนบาทา

ถามมากจริงๆเลยแฮะเพื่อนคนนี้ ไม่บอกก็หาว่าชอบอีก เห็นทีคงต้องบอกความจริงให้รู้ซะแล้ว เฮ้อ...

"ข้าแค่อยากพิสูจน์บางอย่างก็แค่นั้น" โนแอลพูดอย่างเซ็งๆ

"พิสูจน์อะไรเหรอ" ไรคัสถามอย่างอยากรู้

"ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้า  เมื่อถึงเวลาเจ้าจะได้รู้เอง"

"เอางั้นก็ได้" ไรคัสพลางคิดในใจว่าเพื่อนคนนี้ไม่มีทางบอกความลับให้ฟังได้ง่ายๆ เพราะฉะนั้นอย่าพยายามให้เสียพลังงานเปล่าเลยดีกว่า  รอให้ถึงเวลานั้นที่เราจะได้รู้ด้วยตัวเองน่าจะดีกว่า

"เจ้ามีธุระอะไรอีกไหม"

"อ้อใช่ ข้ายังมีเรื่องจะบอกเจ้าอีกเรื่อง"

"ว่ามา"

"ระวังเฟียสไว้ให้ดี  หมอนั่นคิดจะทำอะไรบางอย่าง และอยู่ในระหว่างเตรียมการ"

"อือ  ข้าจะระวังไว้"

"งั้นข้าไปหล่ะ" พูดจบไรคัสก็เดินออกจากห้องนอนของโนแอล ทิ้งให้ชายหนุ่มเจ้าของห้องนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียว

..."ข้าควรจะทำยังไงดีซาเนีย  ข้าถึงจะได้รู้ความจริง"...

พูดจบแวมไพร์หนุ่มก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ภายในฝันของเขาได้เห็นบางคน บางคนซึ่งกำลังรอเวลาที่จะหวนกลับมาและแก้แค้น...

__________________________________________

อ้ากกก ในที่สุดก้อจบบทซะที หลังจากที่อู้มาเป็นเวลานานแสนนาน - -"

จะพยายามมาต่อให้นะคะ  โหวต+เมนต์ กานด้วยนะคะ  รักผู้อ่านทุกคนค่ะ ^^

ถ้าเมนต์+โหวตกานมากๆจะพยายามมาอัพให้บ่อยๆนะค้า

>______<

>_________<

>_______________<

>______________________<

>_________________________________<

>___________________________________________<

>__________________________________________________<