แวมไพร์หนุ่มเจ้าเล่ห์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2...อมตะ++ตีตราจอง

 เริ่มไม่ค่อยมีกำลังใจแต่งต่อเลยอ่าค่า  รู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รุ ช่วยกานเมนต์ให้
กำลังใจหน่อยนะคะ ToT

เรามาเข้าเนื้อเรื่องกันเลยดีกว่านะ

.............................................................................

เพราะชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอตอนนี้  คือแวมไพร์สุดโหดที่พ่อของเธอเตือนไว้ว่าให้ระวังหมอนี่ให้ดี  และพลันสายตาของเธอก็เหลือบไปดูสถานที่ที่ซึ่งแวมไพร์หนุ่ม เคยจูบอยู่กับหญิงสาวอีกคน  แต่สิ่งที่เธอเห็น คือร่างของหญิงสาวอีกคน นอนไร้วิญญาณ และรอยเลือดที่ไหลออกมาจากรอยที่คอ
.............
ซาเนียยืนนิ่งราวกับมีอะไรบางอย่างเข้ามาแช่แข็งหัวใจของเธอ  เมื่อหญิงสาวรวมรวมสติได้ เธอก้อพลันคว้าอาวุธที่เธอหยิบติดตัวมาด้วย น้ำมนต์ศักสิทธิ์ ถูกสาดเข้าใส่อีกฝ่าย โนแอลเพียงมองหญิงสาวตรงหน้า  อย่างขัดใจ

"ทะ..ทำไม น้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ ถึงทำอะไรท่านไม่ได้" คำถามที่ออกมาจากปากหญิงสาว

"เฮอะ ถ้าเจ้าคิดว่าน้ำมนต์ ขวดเล็กนั่นสามารถฆ่าข้าได้  ป่านนี้ฆ่าคงตายไปซักร้อยรอบแล้วได้มั้ง" โนแอลตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก

ไม่ทันที่แวมไพร์หนุ่มจะได้พูด หรือทำอะไรต่อ  หมุดเงินเล่มยาวก็ถูกปักลงไปกลางหัวใจของแวมไพร์หนุ่มอย่างไม่ยั้งมือ  หญิงสาวที่บัดนี้ก็ยังไม่ยอมแพ้ นางต้องฆ่าแวมไพร์หนุ่มตรงหน้าให้ได้  แต่แล้วนางก็ต้องตกใจอีกครั้ง

"ฉึก" เสียงแวมไพร์หนุ่ม ดึงหมุดเงินออกจากหัวใจของเขา และโยนมันลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ  

"ข้าหลงคิดว่า นักฆ่า ที่จะมาสังหารข้า จะเก่งกาจกว่านี้ซะอีก   ผิดหวังชะมัด"
โนแอลพูด พลางมองหน้าหญิงสาวอย่างดูถูก "ที่แท้ก็เป็นแค่สาวน้อย ที่ชอบทำตัวอวดเก่ง  นี่..เจ้ารู้อะไรมั๊ย ข้าโนแอลคนนี้เกลียดนักกับพวกผู้หญิงที่ชอบทำตัวอวดเก่ง เช่นเจ้าที่สุด" พูดพลางหัดไปมองหญิงสาว ที่บัดนี้อารมณ์เดือดปุดๆ

"ข้าก็ไม่ได้หวังให้ท่านมาชอบอะไรข้าหรอก" หญิงสาวระเบิดอารมณ์ออกมาอย่างเหลืออด

"และอีกอย่างนะ ข้าเพิ่งรู้ว่า ปีศาจแวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่ อย่างท่าน  เป็นพวกที่ชอบดูถูกคนอื่น" ซาเนียชี้หน้าว่าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
เธอลืมคำเตือนของบิดาไปซะสนิท อารมณ์ของเธอมิอาจระงับได้แล้ว

แต่ชายหนุ่มซึ่งบัดนี้ ทำตัวเหมือนกับว่าหญิงสาวไม่มีตัวตน  หาวออกมาอย่างเบื่อหน่าย  และจู่ๆ ชายหนุ่มก็เดินเข้ามาหาหญิงสาว อย่างรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวมิอาจตั้งตัวได้ทัน ก่อนที่จะเสียจูบครั้งที่สอง ของวันนี้ให้กับแวมไพร์หนุ่ม
เวลาผ่านไปไม่นาน แวมไพร์หนุ่มได้ถอนจูบ และพูดออกมาอย่างเรียบๆ

"ถ้าข้าไม่ทำเช่นนี้เจ้าก็คงไม่หยุดพูดซินะ  เจ้านี่เป็นพวกที่ชอบความซาดิส
รึเปล่า  ข้าว่าใช่แหงๆ"

"นี่ท่าน.." หญิงสาวทำท่าจะต่อว่าชายหนุ่ม  แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นชายหนุ่ม ยื่นหน้าเข้ามาไกล้เรื่อยๆ

"ข้าจะกลับบ้านข้า" พูดออกมาอย่างเหลืออด

"ข้าไม่ได้ห้ามเจ้าซะหน่อย  เจ้าเป็นฝ่ายมายืนพูดกับข้า ซะนานเองนะ" คำพูดยียวนกวนอวัยวะส่วงล่างของชายหนุ่มเริ่มขึ้นอีกครั้ง
  แต่คราวนี้หญิงสาวไม่คิดที่จะต่อปากต่อคำกลับไป  แต่เธอกลับออกเดินไปในทางที่จะกลับไปที่คฤหาสน์

"ข้ามีอะไรจะบอกเจ้าก่อนที่เจ้าจะกลับบ้านของเจ้า"

"ว่ามาสิ"

"เจ้าไม่คิดที่จะหันมาดูหน้าข้าหน่อยเรอะ"

"ไม่จำเป็น"
"โอ๊ย...ท่านทำอะไรหน่ะ" หญิงสาวร้องออกมาอย่างตกใจ ปนกับความเจ็บที่ต้นแขน มือใหญ่ของแวมไพร์หนุ่ม จับที่ต้นแขนของเธอ และบังคับให้เธอหันหน้ามาทางเขา

"โอเค  หัดทำตัวเชื่อฟังแบบนี้บ้างก็ดี" โนแอลพูดเยาะๆ

"ท่านมีอะไรจะพูดก็รีบพูดมาสิ  ข้าจะกลับบ้าน" หญิงสาวพูดและจ้องมองหน้าแวมไพร์หนุ่มอย่างไม่กลัวเกรง

"เจ้าไม่สงสัยเลยเหรอ ว่าทำไมข้าถึงได้จูบเจ้า"

"ไม่"

"งั้นแสดงว่าเจ้าเป็นพวกผู้หญิงใจง่าย ที่ยอมให้ผู้อื่นจูบง่ายๆ"

"ท่าน.."

"ข้าทำไมเหรอ" น้ำเสียงยียวนกวนประสาท ดังขึ้นเช่นเคย

"ข้าสงสัยก็ได้  งั้นท่านก็รีบๆบอกข้ามาเร็วๆสิ ข้าจะได้ไปซักที"

"ข้าเปลี่ยนใจ ไม่อยากบอกเจ้าแล้ว"

"เอ๊ะ  ท่านนี่มัน"

"ไว้เจ้าจะรู้เองเมื่อถึงเวลา"

"เวลานั้นคงไม่มีวันมาถึงแน่"

"เจ้าคิดเช่นนั้นรึ"

"แน่อยู่แล้ว"

"แต่ข้ากลับมีลางสังหรณ์ ว่าจะได้พบเจ้าอีกแน่นอน  ข้าจะรอจนถึงเวลานั้นละกัน"

"แต่ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่าน"

"ฮ่า ฮ่า เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้สึกคิดถึงข้า"

"ไม่มีวัน"

"แล้วเจอกันอีกครั้งนะ ซาเนีย" แม้ว่าคำสุดท้ายจะไม่ดังนัก แต่ซาเนียก็ได้ยินอย่างชัดเจน

หญิงสาวทำท่าจะเดินจากไป  แต่ก็ได้ยินเสียงยัยวนกวนประสาทอีกครั้ง

"เจ้าไม่คิดจะกล่าวลาข้า ผู้ซึ่งได้จูบแรกของเจ้ามาครองเลยเหรอ"

หญิงสาวเดินจากไปโดยไม่สนใจแวมไพร์หนุ่ม ซึ่งนั่นก็ทำให้แวมไพร์หนุ่มเริ่มหงุดหงิด  ร่างสูงของแวมไพร์หนุ่ม สวมกอดร่างบางจากข้างหลัง  และประทับรอยจูบลงไปที่บริเวณซอกคอของหญิงสาว 

"อ๊ะ..ท่านทำอะไรหน่ะ"

"ข้าก็แค่ตีตราจอง เจ้าไว้ก่อนไง  แล้วข้าจะรอวันที่เราได้พบกันอีกครั้ง"

หญิงสาววิ่งจากไป  และหลังจากที่หญิงสาวจากไปไม่นาน แวมไพร์หนุ่มก็กางปีกอันแข็วแกร่ง และออกบินกลับปราสาทท่ามกลางแสงจันทราที่อ่อนนวล

  ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่ให้มานะคะ จะพยายามทำให้ตอนยาวๆนะคะ

เมนต์ให้กานเยอะๆนะคะ  ตอนนี้มีแต่คอมเมนต์ และคะแนนที่เป็นกามลางใจให้เท่านั้นคะ ToT