'เกม'หัวใจ

     'กัณฐ์ กัณฐา เลิศรัตกุล' ผู้ชายตัวสูงใหญ่รูปร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนชอบออกกำลังกาย ใบหน้าหล่อเหลา หลอกล่อสายตาผู้คนให้มองมา คิ้วเข้มไม่หนาจนเกินไปเรียงเส้นสวย ดวงตาพราวเสน่ห์แม้นิ่งเรียบหากแต่ก็แฝงความเจ้าเล่ห์ไว้ในนั้น จมูกโด่งเป็นสันรับกับสันกรามคมเด่นชัดให้ได้เห็น ริมฝีปากบางเชียบนั้นมีสีชํ้านิดๆบ่งบอกถึงคนที่สูดบุหรี่มาเป็นเวลานาน ทุกๆองค์ประกอบที่ก่อตัวขึ้นเป็นผู้ชายคนนี้ทั้งน่าดึงดูด น่าค้นหา และน่าหลงใหลไปในเวลาเดียวกัน 

     ราวกับมีเวทมนตร์ทำให้คนหวั่นไหวและมอบทุกอย่างให้กับเขาราวกัยทาสในเรือนเบี้ย ไม่ว่าจะเพสตรงข้าม หรือแม้แต่เพศเดียวกัน

     ผมดันแว่นให้ชิดกับตามากขึ้นเมื่อมันทำท่าจะหล่นลงจากปลายจมูกของผมเพราะมัวแต่จ้องมองใบหน้าของใครบางคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ใครบางคนที่สูงส่งจนผมไม่สามารถเอื้อมถึงเขาได้ราวกับเทวดาบนฟากฟ้า แม้แต่คิดผมก็ไม่กล้า ได้แต่จ้องมองเขาอยู่ห่างๆให้สมกับฐานะตัวเอง

    'ท่านชายกัณฐา'หรือที่ทุกคนเรียกท่านว่า'ท่านชายกัณฐ์'เป็นคนที่ผมพูดถึง ท่านเป็นฮีโร่เพียงคนเดียวที่อยู่ในใจของผม 

....เป็นผู้มีพระคุณ

....เป็นผู้ปอุปการะคุณ

....และเป็นคนที่ผม'รัก' มาโดยตลอด

   ใช่...ผมรักท่านชาย

    ผมรู้ดีว่ามันไม่ใช่ความเฉกเช่นเด็กๆที่จงรักภักดีต่อผู้มีพระคุณหรือความรักเทิดทูลบูชาบุพการี แต่เป็นความรักเฉกเช่นผู้ชายคนหนึ่ง จะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้ หากแต่ท่านไม่ใช่ผู้หญิง

....ความรักแบบหนุ่มสาว

   แน่นอนท่านเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมไปซะทุกอย่าง ทั้งรูปร่าง หน้าตา ไปจนถึงฐานะที่รํ่ารวยไม่ต่างจากมหาเศรษฐีพวงด้วยนามสกุลเชื้อเจ้าเก่าแก่จึงไม่แปลกที่จะมีสาวๆมาติดพันวุ่นวายเป็นว่าเล่น ยอมถวายตัวรัฐใช้เพื่อหวังตำแหน่งหม่อม และสูงกว่านั้นคือ ตำแหน่งท่านหญิงที่ยังคงว่างเปล่า

   ใช่ ท่านชายโสด

    ท่านไม่มีภรรยา ตำแหน่งท่านหญิงนั้นล่อตาล่อใจให้ปัดป่ายขึ้นไปหา แต่ไม่มีใครคว้ามันถึง ราวกับดวงดาวที่อยู่บนฟากฟ้า 

   ผู้หญิวพวกนั่นได้แต่คิดและมองเพียวเท่านั้น เพราะท่านชายร้ายกาจเกินกว่าที่พวกเธอคิด ท่านไม่คิดที่จะหยุด....ที่ใคร

   สิ่งที่จะได้มากสุดหลังจากลงจากเตียงท่าน คือเงินสักปึก ไร้ตำแหน่ง ไร้คำพูดอ่อนโยน มีเพียงความเย็นชาที่บอกถึงตัวตนจริงๆของท่านเพียงเท่านั้น

   "รุ้ง" เสียงทุ้มตํํ่าเอ่ยเรียกชื่อของผมอย่างเคยในฐานะหลานของแม่นมของท่านชายทำให้ผมยังไม่ถูกลืมเลือน ผมยังคงอยู่ในสายตาอยู่ภายใต้การปกครองของท่านชายมาโดยตลอด

   "มั้งคะท่านชาย"ผมขานรับทันที ก้มหัวให้ท่านชายเล็กน้อย ไม่หล้ามองไปยังร่างกายเปลือยเปล่าของท่านชาย ข้างๆกันนั้นมีแผ่นหลังของหญิงสาวที่นอนหมดแรงอยู่ข้างๆกัน 

   ผมรู้สึกเจ็บข้างในอกเล็กน้อยกับภาพที่เห็น

   "บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์กับฉัน"นํ้าเสียงดุๆถูกส่งให้ 

   "ขออภัยมั้งคะท่านชาย"แต่ถึงอย่างไรผมก็ยังคงตอบในสิ่งที่ทำให้ท่านชายไม่พอใจ

   "ไม่เชื่อฟังกันตั้งแต่เมื่อไหร่?"

   ผมก้มหน้าตํ่าลงจนคางแทบเกยอกเมื่อท่านชายที่ตัวสูงกว่าผมมากมายืนประจันหน้ากับผม ในสภาพที่ไม่มีแม้แต่ผ้าบางๆปกคลุม

....ไร้อาภรณ์

   "เงยหน้า"

   ทุกคำตรัสของท่านชายจะเฉยชาไม่ได้...

   ผมเงยหน้าตามคำสั่งของท่านชาย สบตากับนัยย์ตาคมคู่ดุคู่นั้นด้วยแววตาสั่นไหว อาจจะเพราะความกลัวที่อยู่ในใจ กลัวว่าจะเผลอใจเต้นแรงกับชายมากไปกว่าที่ควร ทำให้ท่านชายได้รู้ว่าผมคิดอะไรเกินเลยกับท่าน 

   อดจะกัดริมฝีปากอย่างประหม่าไม่ได้ 

   ในนัยย์ตาของผมฉายชัดใบหน้าคมของท่านชายที่นิ่งไปชั่วครู่ราวกับคิดอะไรในใจ 

   ท่านยังคงสบตากับผมด้วยท่าทางนิ่งสงบและสง่าสมกับที่เป็นท่าน แม้จะอยู่กันตามลำพังแต่ท่านก็ยังคงเป็นท่าน สง่างาม สุขุม และนุ่มลึกราวกับราขาคลื่นแห่งท้องทะเล 

   ปลายนิ้วเรียวที่ผมเคยได้สัมผัส จับปลายคางของผมให้เงยขึ้นมากกว่าเดิมแต่มันกับเป็นการเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจของผมให้เพิ่มขึ้นไปด้วย 

   "ท่านชาย..."ผมเรียกท่านเบาๆเมื่อท่านมองผมเช่นนี้

   ปลายนิ้วเรียวอีกข้างเกี่ยวแว่นออก ทำให้ภาพตรงหน้าของผมพร่าเบลอ จนต้องหรี่ตาลงมอง ผมเห็นท่านชายมีสองร่าง ภาพทุกอย่างมึนเบลอไปหมดรัร้เพียงแค่แสงสว่างที่สาดส่องกระทบกับคนผิวสีนํ้าผึ้งตรงหน้า 

  ผมหลับตาลวเมื่อรู้สึกปวดตาจากการเพ่งมากเกินไป ฉับพลันลมหายใจของผมชะงักเมื่อหลังจากที่ลืมตามันเด่นชัดขึ้น เมื่อท่านชายล่นระยะห่างของเรา ปลายจมูกโด่งได้รูปคู่นั้นเกือบแตะปลายจมูกของผม ลมหายใจที่ตลบอบอวลด้วยกลิ่นฉุนน้อยๆพ่นรดบนหน้าให้ความรู้สึกร้อนวูบหวาบแปลกๆ

  "รุ้งอยากโดนลงโทษ....."ราวกับเป็นคำพูดกับตัวเองเรื่องที่ผมขัดใจท่าน

  "ไม่ใช่มั้งคะท่านชาย"ผมปฏิเสธเมื่อนึกถึงบทลงโทษของท่านชาย

  ถึงแม้จะใจดีกับผมมากแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะดีไปเสียทุกอย่าง....บทลงโทษของท่านไม่มีใครในวังไม่เกรงกลัว

  "พูด"นํ้าเสียงเอาแต่ใจพร้อมกับแรงบีบปลายคางน้อยๆเร่งในสิ่งที่ตัวเองต้องการ

  "รุ้งขอโทษครับท่านชาย...รุ้งจะไม่พูดอีก"สุดท้ายผมก็ต้องยอม

  ริมฝีปากคู่นั้นยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้สิ่งที่ต้องการ 

   "ปีนี้อายุเท่าไหร่?"

   จู่ๆประเด็นก็ถูกเปลี่ยนกะทันหันจนผมเกือบจะตามไม่ทัน ท่านชายยอมคืนแว่นให้ผมด้วยการใส่ให้เบาๆ ก่อนจะถอยออกไปหยิบชุดคลุมอาบนํ้ามาใส่ ผมเบือนหน้าหลบเล็กน้อยแอบเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นพร้อมกับปล่อยลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อท่านชายถอยออกไป

   เมื่อสักครู่ผมเกร็งแทบตาย...

   "18...ครับ"เกือบหลุดแล้วเชียว

   ท่านชายเหลียวมองหากแต่ก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใด ท่านเดินไปอีกฝั่งของเตียง เข้าไปในโซนห้องนํ้าใหญ่ ผมรู้หน้าที่รีบตามเข้าไป ผมหยุดอยู่ที่โซนแต่งตัว จัดเตรียมชุดทำงานให้ท่าน ตระเตรีนมของที่ท่านต้องใส่ ในขณะที่ท่านชายกำลังอาบนํ้าใต้ฝักบัว โดยแง่มเปิดม่านไว้เล็กน้อย 

   ท่านมักจะให้ผมมาทำหน้าที่นี้เสมอ เพราะท่านชอบในความละเอียดอ่อนของผม ซึ่งผมเองก็ชอบมันเพราะงานนี้ทำให้ผมก้าวเข้าใกล้ท่านชายไปอีกขั้น

   "รุ้ง"

   ผมละสายตาจากการเลือกสูท หันไปมองม่านนั้รพร้อมขานรับ

   "ครับ..."

   "วันเกิดปีนี้ฉันเตรียมของขวัญไว้ให้"