คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ++ WIFE'S THEORIES CHAPTER 8 ++
WIFE’S THEORIES
CHAPTER 8
วันอาทิตย์
เวลา 8.37 นาที
อ่า~บรรยากาศโครตเป็นใจ~
ผมคิดพลางพลิกตัวไปมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ พอหาท่าและขนาดมุม(?)ที่เหมาะสมได้แล้วก็ยกแขนโอบกอดหมอนข้างอย่างเคยชิน
ทำไมหมอนข้างมันใหญ่ขึ้นนะ...
แต่ก็ช่างมันเถอะ~
ผมซุกหน้าของตัวเองลงบนหมอนข้างที่ขนาดใหญ่ขึ้นแบบผิดปกติอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนจะดมหมอนข้างที่ตัวเองกอดไว้ดังฟอดใหญ่ๆ
ฟอด~
หอมจัง~อุ่นด้วย~
หือ? =”=
ผมขมวดคิ้วทั้งๆที่ตัวเองยังหลับตา ได้ยินเสียงหมอนข้างหัวเราะขบขันยามเช้า แล้วมันก็เอื้อมมือมากอดผมตอบพลางเบียดตัวมันเองเข้ามาใกล้กว่าเดิม
ไม่ใช้แหละ...
หมอนข้างที่ไหนจะกอดตอบเจ้านายตัวเองได้! บ้าบอ!!
ในขณะที่ผมกำลังจะลืมตาขึ้นมาดูว่าไอ้สิ่งที่ผมกอด(และดมกลิ่น)อยู่นี้เป็นตัวอะไร ความคิดหนึ่งก็แล่นปรื๊ดเข้ามาในสมอง
หรือว่าจะเป็น...ผี!!!
เร็วกว่าการจับเวลาในรายการปริศนาสายฟ้าฝาด(?)ก็คือตัวผมที่รีบหลับตาแน่นแล้วตัวสั่นเทาด้วยความกลัวในสิ่งที่มองไม่เห็น(และไม่อยากเห็นด้วย T__T)นี้แหละครับ
สั่นจนแผ่นดินไหวยังอายครับ บอกเล่อ...
“ตัวสั่นเชียว น่ารักจังเลยน้า~”
ไม่ต้องมาชมกูววววว
สัพเพ สัพตา เถอะครับพี่ชาย อย่ามายุ่งกับไอ้แบมที่มาชดใช้เวรชดใช้กรรมโดยการแต่งงานแทนน้องสาวเลยครับ
ท่านไม่กลัวผู้หญิงทั้งโลกเสียใจ(?)ที่ผมตายเหรอครับ โฮ่~
“ถ้าบี้ไม่ตื่น...พี่จะจูบแล้วนะครับ...”
น้าน~ มีกระซงกระซิบข้างหู TOT
แถมรู้จักกูด้วย ให้ตายสิแม่ประนอมมมม
แต่เดี๊ยว...
ผมรู้สึกว่าเสียงนี้...มันคุ้นๆครับ...
“นับหนึ่ง~”
โอ้ยยยย ผีที่ไหนมันนับเลขได้ว่ะครับบบ #ก็ผีทะเลที่กอดแกอยู่นะแหละแบมเอ๋ย
ใจหนึ่งก็กลัว แต่อีกใจหนึ่งก็อยากรู้ว่าไอ้ตัวที่ผมกอดอยู่คือตัวอะไร
ต้องลองเสี่ยงดูครับ! #รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลองงง~ (มาทางไหนไปทางนั้นเลยอิไรต์)
พรึบ!
ผมลืมตาขึ้นมาพลางมองสิ่งที่ผมกอดอยู่ในตอนนี้ หน้าคมที่ส่งรอยยิ้มสว่างสไวมาให้ ไหนจะมือหนาที่เลื้อยเข้าไปในเสื้อหมายจะปลดบราสีดำลายลูกไม้ที่ผมใส่นอน หื่นๆแบบนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก!
“อะ..ไอ้..-O-“
“หว่า~เสียดายจัง ตื่นสะแล้ว L”
“ไอ้พี่ยองแจ!!!”
โครม!
“โอ๊ย! พี่เจ็บนะครับบี้ T^T”
หลังจากรู้ว่าไอ้สิ่งที่ทำให้ผมนอนตัวสั่นก่อนหน้านี้เป็นใคร ผมก็จัดการถีบยันโครมเข้าไปสะหนึ่งที แล้วลุกขึ้นมามองร่างสูงที่ลุกขึ้นมานั่งกุมหัวร้องโอดโอยตรงพื้น
หน๊อยย~
ไอ้ผีทะเลยองแจ!
“ก็ใครให้พี่เข้ามาในห้องกูละครับ!”
“O_O?”
เวรละ ลืมตัวพูดแบบปกติสะได้! TOT
“กะ..ก็ใครให้พี่ยองแจเข้ามาในห้องบี้ละค่ะ!”
“อ่า...ก็พอดีวันนี้เป็นวันของพี่นี้หน่า~”
พี่ยองแจบอกแล้วยันตัวลุกขึ้นทั้งๆที่มือยังนวดอยู่ตรงขมับ นัยต์ตาคมๆนั้นหันมามองผมราวกับหมาป่าที่จ้องมองเหยื่อ เห็นยังงั้นผมก็กอดกระชับฟ้าผมหนานุ่มที่ตอนนี้มากองอยู่ตรงหน้าอกผมตอนไหนก็ไม่รู้ให้แน่นขึ้น
มืออีกข้างของพี่ยองแจเชยคางของผมขึ้นเบาๆก่อนที่เราจะเริ่มจ้องตากัน...
ดวงตาของพี่ยองแจ...มองมาทางผมราวกับ...สงสัยอะไรบางอย่าง...
ฟอด~ ♥
ยังไม่ทันที่ผมจะได้มองอะไรให้มันชัดเจน พี่แกก็ฉกหอมแก้มทั้งสองข้างของผมอย่างรวดเร็ว!
อ้ากกกกกกก O//////////O #พ่นไฟ ฟฟฟฟฟ
“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆละครับบี้~เพราะท่าน้องยังนั่งอยู่ในท่านี้...”
“-////-?”
“เราคงจะไม่ได้ลุกจากเตียง J”
“…!!”
“ทั้งวัน”
อะ...
ไอ้ผีชีกอยองแจ~!!!!
...
..
.
30 นาทีต่อมา...
.
..
...
ผมเดินมาหาพี่ยองแจที่กำลังนั่งดูสารคดีสัตว์โลกที่มีกระต่ายขนปุกปุยกระโดดวิ่งเล่นในทีวีจอยักษ์ภายในห้องนั่งเล่น พอเขาหันมาเห็นผมเจ้าตัวก็ลงมือปิดทีวีแล้วเดินมาหาผมทันที
“วันนี้บี้ของพี่สวยที่สุดเลย”
จุ๊บ~
หมับ
“วันนี้เราไปเที่ยวกันให้หนำใจกันดีกว่า~”
หอมแก้มเสร็จแล้วต่อด้วยจับมือ...
ผมรู้ได้เลยว่าพวกเค้าเป็นพี่น้องกัน...
เชื้อหื่นไม่ทิ้งแถว!!
เราเดินมาถึงโรงจอดรถของบ้านก่อนที่พี่ยองแจจะพาผมเดินไปทางรถเปิดประทุนที่จอดอยู่ข้างๆรถพี่มาร์ค เขาเปิดประตูให้ผมขึ้นไปนั่งแล้วตัวเองจะเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อสตาร์ทรถ หลังจากนั้นเจ้าตัวก็หันไปสาละวนอยู่กับกล่องใส่เครื่องประดับที่ตั้งอยู่ในรถก่อนหน้านี้ ทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนา
“รถของพี่ยองแจหรอค่ะ...”
เขาหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้ม...
คือกูตองการคำตอบครับพี่ชาย =__=
“อาฮ่ะ~ พอดีพวกพี่ไม่ชอบใช้ของร่วมกันสักเท่าไหร่นะ บี้ใส่หมวกนี้ไว้นะครับ”
ผมรับหมวกสีดำที่ให้ลุคเท่ๆมาใส่ไว้พลางพูดตอบพี่ยองแจไป
“แต่พวกพี่มีแฟนคนเดียวกัน...”
เขาชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะหันมาลูบหัวผมราวปลอบใจ
“เพราะบี้คือคนพิเศษ..ยังไงละครับ...”
“...”
“เป็นคนที่ไม่ว่ายังไง...ก็จะเสียไปไม่ได้ยังไงละ...”
ผมหันไปยิ้มให้กับพี่ยองแจ ก่อนจะเร่งให้พี่เขาพาผมไปเที่ยวสักที ทั้งๆที่ในหัวของผมคิดอยู่เสมอ...
ถ้าเขารู้ว่าผมไม่ใช้เบบี้ตัวจริง...
เขา..จะเสียใจขนาดไหนนะ...
แค่คิดหัวใจของผมก็ปวดแปลบขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ...
แต่เพราะแรงลมที่ปะทะใบหน้าของผมอยู่ตอนนี้ ทำให้ผมลืมมันไปและหันไปสนใจกับสองฝั่งข้างทางแทน...
…
..
.
“กวางตัวนั้นน่ารักจังเลยพี่ยองแจ!”
“ลูกเสือขาว! ตรงนี้มีลูกเสือขาวด้วยแหละค่ะ!!”
“อ่า~น่ารักจังเลย~”
ผมบอกด้วยเสียงเพ้อๆแล้วมองลูกเสือที่กำลังดูดนมของแม่เสือในสถานที่ที่เขาจัดไว้ให้มัน
พี่ยองแจเห็นยังงั้นก็ยกฝ่ามือขึ้นมายีหัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว
“พี่นึกว่าเราจะไม่ชอบสะอีกแหน่ะ ไม่เสียแรงที่พามา”
พี่เขาพูดขำๆก่อนจะจูงมือผมเดินออกมาเมื่อเห็นว่าลูกเสือตัวนั้นหลับไปแล้ว ด้วยความที่ผมไม่อยากรบกวนมันก็เลยเดินตามพี่ยองแจออกไป
“ทีนี้จะไปไหนต่อเหรอค่ะ เราเดินเที่ยวกันทั่วแล้วอ่ะ -3-“
“ใครว่าละ”
เอ๋?
ผมเดินตามพี่ยองแจเข้ามาในสวนสัตว์เรื่อยๆจนถึงส่วนที่ลึกที่สุด พอเห็นสถานที่ๆพี่ยองแจพาผมมาก็ทำเอาผมตาพร่า *_*
สวนสนุก!
โห๊ย! ล่ำมากใครคนสร้างที่นี้ว่ะ ผมละจะขอสมัครเป็น FC สักที
“ว้าววว *O*”
“ชอบมั๊ยครับ?”
“ที่สุดเลยค่ะ! โห๊ยย อย่าให้ใครรู้นะว่าที่นี้ใครสร้าง บี้จะกระโดดกอดเค้าสักสิบที!!”
ผมพูดพลางกางแขนแล้วหมุนตัวไปรอบๆอย่างคนบ้า
สังเกตได้จากสายตาของเด็กๆที่มองมาครับ ฮ่าๆ =..=
“ให้มันจริงเถอะ”
“พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ยองแจรู้จักคนที่สร้างที่นี้เหรอค่ะ!?”
“รู้จักสิครับ..รู้จักแม่งอย่างดีเลย...”
อย่าทำท่าทางแบบนั้นสิครับพี่ชาย... =w=
ผมมองพี่ยองแจที่พูดเบาๆกับตัวเองพลางยกมือขึ้นเสยผมที่ชื้นเหงื่อขึ้นไปบนหัว ท่าทางที่ถ้าคนไม่หล่อจริงละก็คงไม่มั่นหน้าตัวเองขนาดนี้
“น้องบี้อยากจะไปเล่นเครื่องเล่นอันไหนก่อนละครับ”
ยังไม่ทันที่ผมจะถามอะไรเกี่ยวกับคนสร้างสถานที่แห่งนี้ พี่ยองแจก็ถามขึ้นมาสะก่อน ผมกวาดตามองไปรอบๆก่อนจะไปปะทะกับโซนไอซ์สไลเดอร์ที่ต้องเดินไปอีกประมาณสามเมตร!
“บี้อยากไปเล่นไอซ์สไลเดอร์ค่ะ!”
พูดแล้วทำสายตาวิบวับ *O*
“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องทำหน้าอ้อนพี่ขนาดนั้นก็ได้ งั้นเราปะ...”
ตู๊ดดด~
“ชิ! ใครมันโทรมาตอนนี้ว่ะ”
พี่ยองแจล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงพลางส่งสายตาขอโทษมาให้ผม ทำให้ผมยิ้มตอบไปให้ประมาณว่าไม่เป็นไร
“ฮัลโหลครับหมอคิม...”
[ตอนนี้คุณยองแจอยู่ที่ไหนเหรอครับ!?]
“อ่า..ผมพาแฟนมาเที่ยวอยู่ที่สวนสัตว์...ครับ”
[โอ้! ขอบคุณพระเจ้า! คุณช่วยรีบมาที่โซนเสือขาวหน่อยได้มั๊ยครับ!?]
“ทำไมเหรอครับ!”
ผมหันไปมองหน้าพี่ยองแจที่คุยโทรศัพท์อยู่ทันทีที่พี่เขาตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงร้อนใจ เหมือนเขาจะรู้สึกตัวทำให้มือหนาข้างที่จับมือผมอยู่ถูกยกขึ้นมาลูบหัวผมทันที
[เจ้าคูรึมมันจะคลอดลูกครับ แต่คงเพราะไม่มีแรงเบ่งออกมาเลยสลบไป นี้เจ้าแทโอมันก็กระวนกระวายถึงเมียมันใหญ่เลยครับ!]
“ครับๆผมจะรีบไป”
พี่ยองแจพูดกับคนในสายอีกสองสามประโยคก่อนจะมองมาทางผมด้วยสายตาขอโทษปนเสียใจ
“บี้ครับ...คือพี่ต้องรีบไปทำคลอดให้แม่เสือ...”
“...”
“แต่บี้ไปเล่นรอพะ...”
“บี้จะไปด้วยค่ะ!”
“แต่ว่ามัน...”
ผมเอื้อมมือไปจับมือของพี่ยองแจไว้แล้วลูบมันเบาๆเพื่อคลายความกังวลของคนตรงหน้า
“บี้อยากลองเห็นลูกเสือตอนคลอดออกมาตัวเป็นๆนานแล้วค่ะ ให้บี้ไปด้วยเถอะนะค่ะ!”
พี่ยองแจยิ้มขำกับท่าทางของผมก่อนเราทั้งสองคนจะรีบวิ่งไปที่โซนเสือทันที
อนุบาลสัตว์น้อย
โซนเสือขาว
เสือขาววว~
ทันทีที่เราเข้ามาถึงโซนเสือที่ว่าพี่ยองแจก็ถูกคนใส่ชุดกาวด์เข้ามารุมและพาตัวพี่เขาไปในห้องทำคลอดแม่เสือทันที แต่พี่ยองแจก็ยังไม่ลืมให้คนของทีนี้พาผมไปนั่งรอยังห้องทำงานของพี่เค้าด้วย
อ่า...เงียบจังแหะ...
ผมนั่งมองไปรอบๆห้องสีขาวที่มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ตรงมุมห้อง รอบๆก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ผมไม่กล้าจะไปแตะมัน...
กลัวทำของเขาแตกครับ ยิ่งเอ๋อๆอยู่ =w=
พลันสายตาของผมก็ไปปะเข้ากับคอมพิวเตอร์ยี่ห้อหรูที่ไฮเทคและแพงมากในตอนนี้ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่เยองแจ ทันใดนั้นก็มีความคิดชั่วๆ แค่กๆ ดีๆก็ประเดประดังเข้ามาในสมอง
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว...แอบเปิดดูนิดหนึ่งคงไม่เป็นไร..มั๊งงง~
คิดหาข้อแก้ตัวเสร็จสับก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้วลงมือเปิดคอมพิวเตอร์ตรงหน้าเข้าให้~
ผมนั่งรอให้วินโดวของเครื่องมันดาวโหลดข้อมูลสักพัก ผมก็ลงมือเคลื่อนเม้าท์ไปกดดูไฟล์ต่างๆ
ไหนดูสิ...
หืม?
อีไฟล์ BB นี้มันอะไรกัน =”=
ยังไม่ทันที่ผมจะกดเข้าไปดูไฟล์ปริศนาที่ว่า ก็ได้ยิ่นเสียงแปลกปลอมดังขึ้นมาใต้โต๊ะ
โฮ้งงง~ หงิงงง~
แผล็บๆ
ผมก้มมองเจ้าของเสียงก่อนจะพบกับเจ้าหมาขนฟูที่เข้ามาคลอเคลียอยู่ตรงขา
อ่า...
น่ารักจังงง~
ผมจัดการอุ้มมันขึ้นมาไว้บนตัก มันก็ช่างแสนรู้ลงมือออดอ้อนผมสะเต็มที่ ทำเอาผมเล่นกับมันจนเกือบลืมไปว่าตัวเองจะทำอะไร
เฮ๊ย! แล้วอีไฟล์ BB ละว่ะ
พอคิดได้ดังนั้น ผมก็เอื้อมมือไปจับเม้าท์อีกครั้งแต่ยังไม่ทันทีจะได้ขยับเม้าท์ เจ้าตัวดีบนตักก็ส่งสายตาอ้อนๆให้ผมเล่นกับมันต่อ
เป็นแบบนี้มาสิบครั้ง...
หงิงงง~ OwO
พอผมเอมมือไปจับเม้าท์
หงิงงง~
โอเค...
จะไม่ให้ดูสินะ =___=
พอผมรู้จุดประสงค์ของไอ้ตัวเล็กตรงหน้า ผมก็เอื้อมมือไปกดชัดดาวน์เครื่อง แต่คราวนี้มันไม่ยักจะห้ามผมแหะ...
อีหมาฉลาดเอ๋ยยยย
ผมย้ายตัวเองไปนั่งเล่นกับเจ้าหมาบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง สักพักพี่ยองแจก็เปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนจะมองผมกับเจ้าตัวเล็กนี้ด้วยสีหน้าแปลกใจ
“อ้าว! พี่ยองแจ”
โฮ่งงงง~
“แปลกจังแหะ ปกติเจ้าตัวเล็กมันไม่ชอบให้คนอื่นมาเล่นด้วยนี้”
“หืม? ทำไมละค่ะ?”
ผมว่าพลางเกาคางมันไปพลาง สงสัยเจ้าตัวจะเคลิ้มจัด เลยนอนหงายท้องให้ผมเกาพุงให้ด้วย
“พอดีมีเจ้าของพามันมารักษาแล้วทิ้งมันไว้น่ะ มันก็เลยระแวงคนแปลกหน้านอกจากพี่ที่รักษามันนะ”
ผมมองพี่ยองแจที่เดินเข้ามาอุ้มเจ้าตัวเล็กบนตักของผมไปเล่นอย่างอ่อนโยน...
นี้คง...เป็นอีกด้านหนึ่งของเขาละมั้ง...
“แล้วพี่ยองแจก็เลยเลี้ยงมันไว้เหรอค่ะ”
“อืม เลี้ยงมันไว้ทีนี้แหละ เพราะพี่ต้องมาทำงานที่นี้อยู่แล้ว แถมถ้าเลี้ยงไว้ที่บ้านมันคงจะเหงากว่าเดิม ใช่มั๊ย หืม~”
“คิก...”
ผมมองพี่ยองแจที่หันไปถามเองตอบเองกับหมาอย่างขำๆ ว่าแต่ผมยังไม่รู้ชื่อเจ้าตัวน้อยเลยนี้หน่า...
“มันชื่ออะไรเหรอค่ะ?”
พี่ยองแจหันมามองผมก่อนจะพูดตอบ
“โคโค่...มันชื่อโคโค่ครับ”
น่ารักจัง...
พอผมได้ฟังประวัติของมันจากผู้ชายตรงหน้าแล้วทำให้ผมมีความรู้สึกอยากจะปกป้องมันไว้จังเลย...
“พี่ยองแจ..คือว่า..จะเป็นอะไรมั๊ยค่ะ...”
“...ครับ”
“ถ้าบี้...อยากพาโคโค่ไปเลี้ยงที่บ้าน...ของเรา”
ผมถามแล้วก้มหน้ามองพื้นห้องเพื่อซ่อนหน้าแดงๆของตัวเองเอาไว้
ให้ตายสิ!
บ้านของเราอะไรละอีแบมมม!!!
“หึ..ได้สิครับ..ที่รัก J”
#โดนหลาวววววววว
เรานั่งเขียนตอนนี้ยาวกว่าตอนอื่นๆที่ผ่านมาค่ะ (เจนรู้สึกได้...)
อีแบมดูบ้าๆบอๆจังเลยตอนนี้ ฮา
พี่ยองแจที่ว่าหื่นๆก็มีมุมอ่อนโยนนะค่ะท่านผู้ชมมมมม
(แต่มันก็ยังหื่นอยู่ดี...)
อย่าปิ้งอีโค่เลยค่ะ เพราะมันทำให้น้องแบมกับนางยองแจของเราสานสัมพันธ์กันง่ายขึ้น(?)
#เจ้าสาวกำมะลอกับผัวหื่นทั้งเจ็ด
ความคิดเห็น