คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ++ WIFE'S THEORIES CHAPTER 3++
WIFE’S THEORIES
CHAPTER 3
ผมนั่งอยู่บนรถด้วยหัวใจที่เต้นระรัว สมองก็เอาแต่คิดหาวิธีว่าจะเอาตัวรอดจากการเข้าหอยังไงดี ไอ้พวกข้างหลังก็เล้าโลมผมอยู่นั้นแหละ! ด้วยความที่ผมนั่งข้างหน้าทำให้พวกร่างสูงที่นั่งกันอยู่ข้างหลังเอื้อมมือมาลูบหัวไหล่เปลือยเปล่าของผมได้
แค่นั้นยังไม่พอ! บางครั้งยังมีการยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วเป่าลมหายใจรดต้นคอของผมเล่นอีกต่างหาก!!
หื่นได้หื่นดีกันจริงๆ =__=
และแล้วรถยนต์คันสวยก็เคลื่อนตัวมาหยุดอยู่หน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ที่ดูหรูหราราวกับคฤหาสน์ พี่ยองแจดับเครื่องแล้วลงจากรถเดินอ้อมมาเปิดประตูให้ผมพลางเอื้อมมือให้ผมจับ ทันทีที่ผมลงจากรถผมก็รีบฉักมือกลับทันทีเมื่อร่างสูงไม่ยอมปล่อยมือแถมยังเอามือผมไปลูบเล่นเสียแทน
พวกคนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์ก็กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสัมภาระที่หลังรถก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในบ้าน ส่วนเส้นทางที่พวกเราจะไป...
ก็คือห้องนอนนะครับโผ้มมมมม T__T
นี้อยากป่ามป้ามผมกันมากรึไง!?
“เอ่อ...งั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำนะค่ะ...” ผมพยายามเดินเนียนไปหยิบกระเป๋าที่ถูกพี่เจบีถือเอาไว้ ตากลมโตของผมจับจองไปทีบานประตู แผนแรกที่ผมคิดก็คือจะรีบเข้าห้องไปล็อคประตูก่อนที่พวกหมาป่าหื่นๆนี้จะเข้าไปขย้ำลูกแกะ(?)อย่างผมและเพื่อไม่ให้แผนแตกในตอนนี้...
“อ๊ะ!” ผมเผลอร้องครางออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆพี่มาร์คก็เข้ามากอดเอวผมจากทางด้านหลัง ตามด้วยมือหนาๆที่ลูบต่ำลงไปเรื่อยๆ
“เดี๊ยวค่อยอาบก็ได้นะครับ...มาหาอะไรสนุกๆทำกันดีกว่า...” เขาพูดข้างหูแล้วส่งลิ้นอุ่นๆมาลากเลียตรงต้นคอของผมราวกับมันคือขนมหวานรสเลิศ
เอาไงดีละว่ะไอ้แบม!!!
ผมคิดหาทางออกในขณะเดียวกับที่เอียงคอหนีอีกคน แต่นั้นยิ่งเป็นการเปิดโอกาศให้เขาได้ซุกไซร้ซอกคอของผมได้มากยิ่งขึ้น! มือหนาที่กำลังลูบสะโพกผมอยู่ก็เลื้อยต่ำลงไปเรื่อยๆจนตอนนี้มันวางแหมะอยู่บนก้นของผมแล้ว!!
ผมมองไปรอบๆเพื่อหาตัวช่วย แต่ดูเหมือนไม่ว่าจะมีตัวช่วยหรือไม่ผลลัพธ์ก็ยังคงเท่าเดิม!
ดูสายตาแต่ละคนสิพ่อคู๊ณ~ TOT
ทำไงเด้~
ตอแหลเร็วแบมแบม! เรื่องอะไรที่สามารถทำให้ผู้หญิงไม่สามารถจุดๆกับผู้ชายได้ คิดดดด!!!
โอ๊ะ!! จริงด้วยสิ!
“เอ่อ..พี่มาร์คค่ะ!!” ผมร้องขัดก่อนจะอาศัยจังหวะที่เขาตกใจพลิกตัวหนีออกมาจากอ้อมกอดของเขา
“ว่าไงครับ?” เขาถามพร้อมกับทำหน้างงๆ
“คือว่าวันนี้...หนูยังไม่พร้อมค่ะ..คือหนู...”
“ครับ?”
ผมค่อยๆสูดลมหายใจ ก่อนจะเอ่ยคีย์เวิร์ดที่ทำเอาพวกร่างสูงตรงหน้าสะตั้นกันไปตามๆกัน...
“คือหนู...เป็นประจำเดือนค่ะ T___T”
ทันทีที่ผมพูดออกไป ทุกคนก็เบิกตากว่าเลยครับและรีเเอคชั้นของแต่ละคนก็เป็นแบบนี้...
พี่มาร์คเบิกตานิดๆแถมยังค้างอยู่ในท่าเดิมราวกับถูกสตาฟท์ไว้
พี่เจบีเผลอปล่อยกระเป๋าของผมตกลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้นเช่นเดียวกับพี่แจ็คสันและพี่ยูคยอมที่มองมาทางผมอย่างอึ้งๆ
พี่จูเนียร์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วเอามือก่ายหน้าผาก
พี่ยองแจยกมือขึ้นมาลูบหน้าก่อนจะถอนหายใจ
พี่เซฮุนเดินไปเอาหัวพิงกำแพงอย่างปลงๆ
แค่ไม่ได้ป่ามป้ามผมนี้มันเครียดขนาดนั้นเชียวเหรอครับ... #นางๆอุตส่าห์ตั้งตารอ ถ่อวววว
“อะไรกัน! แล้วแบบนี้เมื่อไหร่มันจะหายละครับ!? T__T” พี่แจ็คสันวิ่งเข้ามากอดเอวผมเอาไว้อย่างกับลูกลิงแล้วช้อนสายตาขึ้นมาถามผมราวกับเด็กอยากได้ของเล่น
คือ...แล้วกูจะรู้มั๊ย...
ชาตินี้เกิดมายังไม่เคยเป็นเลย...
“เอ่อ...คงประมาณหนึ่งอาทิตย์นะค่ะ .____.”
ผมตอบอย่างไม่เต็มเสียง จากที่เคยเห็นๆมายัยเบบี้มักจะบ่นๆว่าปวดเนื้อปวดตัวแล้วก็ต้องงดกินของเย็นเพราะอะไรก็ไม่รู้แหละ แต่ผมเห็นสุดท้ายมันก็กินอยู่ดีแล้วก็บ่นว่าปวดท้อง =____= #ก็ช่วงนั้นของเย็นมันล่อตาล่อใจหนิแบมแบม...
“นานขนาดนั้นเลยเหรอครับ...”
“ค่ะ...” ผมหันไปตอบพี่เจบีก่อนที่ทุกๆคนจะทำหน้าเครียดประหนึ่งกำลังประชุมลับกับสหชาติก็ไม่ปาน แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือหนาๆของคนที่กอดเอวผมอยู่เอมไปรูดซิปชุดเดรสแต่งงานของผมลง
จะรูดซิปกูลงเพื่ออออ
เย็นวาบที่หลังเลยครัช Y__Y
“แล้วแบบนี้พวกพี่จะทำยังไงดีล่ะ...” พี่ยองแจพูดแล้วทำหน้าหมาหงอย
“ขอโทษนะค่ะ...” ผมพูดแล้วก้มหน้าลง พลางเอื้อมมือไปตีมือของพี่แจ็คสันที่เริ่มเลื้อยเข้าไปในเดรสของผมแล้ว
“เฮ้อ เอาเถอะ...”
“...?”
“แค่หนึ่งอาทิตย์เอง พวกพี่จะรอจนกว่าเบบี้จะพร้อมนะครับ” พี่จูเนียร์ที่เงียบอยู่ตั้งนานพูดพร้อมกับเดินมาลูบหัวผมเบาๆ ร่างสูงก้มลงไปหยิบกระเป๋าสัมภาระมายื่นให้ผมก่อนจะลากพี่แจ็คสันที่กำลังดมพุงผมอยู่ให้ลุกขึ้นยืนดีๆ
“พี่ว่าเบบี้คงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเยอะๆนะครับ”
ผมพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะบอกลาร่างสูงทั้งหลายแล้วเดินไปเปิดปประตูห้อง
...
ผมปิดประตูห้องแล้วกดล็อคประตูก่อนจะโยนกระเป๋าเสื้อผ้าไปนอนแอ่งแม่งบนเตียงอย่างไม่ใยดี พลางยิ้มแฉ่งก่อนจะเต้นดุ้กดิ้กๆแล้ววิ่งแบบเขย่งเท้าไปทั่วๆห้องเหมือนที่นี้เป็นสวนดอกไม้บาน
กูรอดแล้วโวร้ยยยยยย
มองปากกันต์พิมุกนะครัช! กู-รอด-แล้ววววว!!!
วรั่ยๆ จะป่ามป้ามกับพี่มันยังเร็วไปร้อยปีนะครัชชช(?)
ผมหมุนตัวไปรอบๆก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งจนต้องลุกขึ้นนั่ง
ไม่ใช้อะไร...
นอนทับวิกไง...
เจ็บมากมายครับ บ่องตง Y___Y
ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วรื้อค้นหาผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนใส่สบายๆขึ้นมาวางไว้บนเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำที่มีอยู่ภายในห้อง
สบายใจแล้วต้องไปอาบน้ำครับ!!
นี้แหละกันต์พิมุก 555+
10 นาทีผ่านไป...
ผมเดินออกมาแต่งตัวภายในห้องนอน หลังจากที่ตัดสินใจจะล้มตัวลงนอนท้องเจ้ากรรมมันก็ดันดังขึ้นมาเสียก่อนทำเอาผมฉุกนึกขึ้นมาได้
ตั้งแต่ตอนเที่ยงเรายังไม่ได้กินอะไรเลยนี้หน่า...
เพราะต้องอยู่ตอนรับแขกในงานทำให้อาหารในงานที่ดูน่ากินนั้นไม่ได้ตกถึงท้องของผมเลย แถมพอตกเย็นก็ต้องรีบมาที่บ้านหลังนี้อีก...
ออกไปหาอะไรกินดีกว่า =.,=
หลังจากคิดได้ดังนั้นผมก็เดินไปใส่วิกผมเพื่อเตรียมออกไปข้างนอก ส่วนชุดชั้นในนั้นผมใส่เตรียมไว้อยู่แล้วเพื่อมีเหตุอะไรขึ้นมาจะได้ยังพอแถๆว่าเป็นทอมได้...
ฉลาดมั๊ยละผม!
เอาละปัญหาต่อไป...
ห้องครัวมันอยู่จังไซหว่า U___U
เพราะทันทีที่เข้ามาผมก็ต้องเดินตามร่างสูงมาที่ห้องนอนอย่างเดียวเลย จึงไม่ทันได้สังเกตอะไรภายในบ้านมากเพราะกลัวหลง
แหม บ้านมันหลังเล็กมากซะเมื่อไหร่ =________=
โครก~ คราก~
ตอนนี้คงต้องไปถามหมา(?)พวกนั้นก่อน…
ผมเดินไปตามทางเดินก็พบกับห้องที่มีป้ายชื่อแขวนไว้ว่ามาร์คกับแจ็คสัน ผมเอื้อมมือไปหมายจะเคาะประตูเรียกคนภายในห้องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงน่าอายดังออกมา
‘อึ! อือ...ซี๊ด...เบบี้ครับ...น้องเบบี้...’
‘ซี๊ด...อ่า...ที่รัก...’
เสียงครางทุ้มต่ำสุดเซ็กซี่นั้นทำเอาผมเบิกตากว้าง ใบหน้าเห่อร้อนอย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่ผมจะตัดสินใจรีบเดินกลับห้องทันที!!!
ไม่กงไม่กินละข้าว! ฮืออว์ Y///////Y
วรั่ยๆ นางแบมแบมแผนสูงค่ะท่านผู้โช้มมมม 555+
นี้หนุ่มๆเก็บกดกันมากจนต้องนั่งช่วยตัวเองกันเลยทีเดียว...
แหมๆรออีกเจ็ดวันนะหนุ่มๆรับรองได้กินลูกแกะสมใจ~
หรือว่าจะช็อคเพราะแบมแบมเป็นผู้ชายดี ก๊ากกกก
#เจ้าสาวกำมะลอกับผัวหื่นทั้งเจ็ด
ความคิดเห็น