[EXO] ฟิคกระดาษจดเพลง

ลำดับตอนที่ #1 : เพลง-เจ็บแต่จบ (hunhan)

             นิยามของความรักในแต่ละแบบ ไม่มีใครกำหนดได้ว่ามนุษย์จะทนรับความเจ็บปวดได้มากน้อยแค่ไหน รักที่สมหวังก็สุขสมจนน่าอิจฉา หากแต่ความรักที่ตรงกันข้ามนั้น..กลับแบกรับไว้ซึ่งทุกความรู้สึก แต่เหนือสิ่งอื่นใด..


..ทุกอย่างย่อมมีข้อจำกัด จะอดทนความเจ็บได้มากแค่ไหน เมื่อถึงเวลาที่ต้องจบ คนที่รู้ดีที่สุด...คือตัวเราเอง


        ภายในร้านกาแฟอันแสนคุ้นเคย ปรากฏร่างเล็กของใครบางคน ดวงตาที่มีแพขนตาประดับไว้อย่างสวยงามแต่กลับไร้ซึ่งความสุข มือบางกำลังจับหลอดขีดเขี่ยหยดน้ำที่เกิดจากไอความเย็นของแก้วน้ำ เขาเหม่อลอยราวกับไม่ได้เอาวิญญาณมาด้วย หวนนึกถึงเหตุการณ์เก่าๆของตัวเองกับใครอีกคน ก็พลันทำให้น้ำตารื้นขึ้นมาที่ขอบตา..


“เซฮุน !! มาคุยให้รู้เรื่อง”

“อะไรของพี่อีกวะ ก็อธิบายไปหมดแล้วจะต้องให้พูดอะไร”

“นายเปลี่ยนไป ..มีคนอื่นใช่ไหม!?”

“.......”

“ใช่ นายมีคนอื่น นายเปลี่ยนไป เพราะมันใช่ไหมที่ทำให้นายเป็นแบบนี้ บอกมาดิ บอกมา!!”

“ไม่ ! ไม่มีใครทั้งนั้น ....พี่..เลิกโทษคนอื่นสักที”

“หมายความว่าไง..”

“ถ้าพี่ฟังผมบ้าง.. มีเหตุผลกว่านี้... ผมคิดจะอยู่กับพี่ไปอีกนาน”

“เซฮุน..”

“ผมรักพี่นะ.. แต่ผมเจอคนที่เข้าใจผมมากกว่า และผมรู้สึกสบายใจ”

“.....”


        น้ำใสอุ่นไหลหล่นจากดวงตาสวย เขาใช้หลังมือเช็ดมันออกอย่างลวกๆ พลางมองไปที่โทรศัพท์เครื่องใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ปรากฏข้อความบางอย่างจากเซฮุน ลู่หานยิ้มออกมาบางๆเมื่ออ่านข้อความจากแชทนั้นจบ

(คิดถึง..) 


     เป็นอย่างนี้เสมอมาตั้งแต่เขาเลิกกับรุ่นน้องคนสนิทซึ่งเคยเลื่อนสถานะมาเป็นแฟน ซึ่งตอนนี้ลู่หานเป็นแค่แฟนเก่าของเซฮุน.. 



         ในเวลาเดียวกันของอีกคนนั้นเอง.. เซฮุนซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟาภายในหอพัก บนหักของเขามีหัวของใครบางคนหนุนอยู่พลางเล่นเกมในโทรศัพท์ไปด้วย สมาชิกคนอื่นๆต่างก็ทำกิจวัตรประจำวันของใครของมัน


“เซฮุน.. ดูนี่ดิ เท่ป้ะ” จื่อเทายื่นหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองให้เซฮุนดู

“อืม ก็โอเคนะ จะซื้ออีกแล้วหรอ?” เซฮุนตอบรับคำถามของ..แฟนคนปัจจุบันของตัวเองด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“อีกเอิกอะไร นี่ฉันโดนนายห้ามซื้อของไปหนึ่งอาทิตย์แล้วนะ ...เซฮุนน่า.. นะ นะ ขอซื้อข้อมืออันนี้เถอะนะ”

“...แต่นายก็มีแบบนี้คล้ายๆกันอยู่แล้วนะ ฉันจำได้” คนโดนอ้อนทำได้แค่เลิกคิ้วขึ้นสูงพลางโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้

“คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันนี่!”

“เทาอ่า”

“ทีฮุนยังซื้อหมวกไปตั้งหลายใบเลยนะ” จื่อเทาลุกขึ้นนั่ง

“...อะๆ ก็ได้ แต่ต้องทำไงก่อน” เซฮุนยกมือขึ้นสองข้างอย่างยอมแพ้ ก่อนจะพองลมที่แก้มของตัวเองเพื่อบอกจุดประสงค์ จื่อเทานิ่งไปก่อนจะมองซ้ายขวารอบๆตัวว่ามีเมมเบอร์คนอื่นอยู่ไหม เมื่อแน่ใจว่าไม่มีคนมองอยู่ เขาก็ประทับริมฝีปากหยักย้ำลงที่แก้มกร้านของอีกฝ่ายและผละออกอย่างรวดเร็ว



ปึก



           เสียงปิดประตูเรียกความสนใจให้จื่อเทากับเซฮุนหันไปมองทันที ...ลู่หานที่ได้รับข้อความจากคนที่นั่งอยู่บนโซฟา..กับแฟนใหม่ ก็รีบกลับขึ้นมาที่หออย่างรวดเร็ว แต่ใครจะนึก..ว่าจะมาเจอภาพบาดตาบาดใจเข้าซะพอดิบพอดี บรรยากาศที่เคยหอมหวานไปด้วยความรักครั้งใหม่ถูกกลืนกินและแทนที่ด้วยความอึดอัด... เทา..น้องชายสนิทของลู่หาน เซฮุน..ซึ่งเป็นแฟนเก่า ..และทั้งสามคนรู้จักกันอย่างดี..



            ตั้งแต่วันนั้นที่ลู่หานได้แยกทางกับรุ่นน้องตัวสูง เพียงไม่นานเซฮุนก็เปิดเผยแก่ทุกคนว่าเขาและจื่อเทาได้ตกลงคบกันอย่างคู่รักแล้ว เมมเบอร์ทุกคนต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์นี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าค้านหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ เพราะทุกอย่างก็เป็นไปตามความถูกต้อง เซฮุนเลิกกับลู่หานแล้ว จะมีแฟนใหม่ก็ไม่ผิด .. และเมื่อเวลาผ่านไปทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ ทุกคนพูดคุยกันเหมือนเดิมและพยายามไม่พูดถึงความสัมพันธ์ที่ยากจะเข้าใจของลู่หาน เซฮุน และจื่อเทา


“อ่า ขอโทษทีนะ ฉันคงเข้ามาขัดจังหวะพวกนายพอดี” ลู่หานฝืนยิ้มให้กับคนสองคน เทาเองก็ยิ้มอย่างเกรงใจรุ่นพี่เช่นกัน 

“ไม่หรอกเกอ เกอไปไหนมาล่ะ” เทาเดินมาค้องแขนลู่หานไปนั่งด้วยกันที่โซฟา

“ไปหาไรกินแก้เบื่อมาน่ะ นี่ก็ดึกแล้ว ไปนอนกันได้แล้ว” 

“ผมก็ว่างั้นแหละ ง่วงแล้วเนี่ย ฝันดีนะเกอ.. ฝันดีนะเซฮุน” พูดจบก็ลุกเข้าห้องนอนของตัวเองกับคริสไป ถึงแม้ความสัมพันธ์จะเปลี่ยนแต่ทุกคนก็ยังไม่ได้เปลี่ยนรูมเมทของตัวเอง จื่อเทาไม่เคยคิดหึงหวงพี่ชายที่ตัวเองเคารพที่พ่วงสถานะแฟนเก่าของแฟนตัวเองเลยแม้แต่น้อย และนี่คงเป็นเหตุผลข้อหนึ่งที่ทำให้ลู่หานเข้าใจว่าทำไมเซฮุนถึงเลือกเทา


          เมื่อไร้ซึ่งจื่อเทา ก็มีเพียงความเงียบของคนสองคน วินาทีที่ร่างบางหันกลับมาหลังจากมองรุ่นน้องเดินเข้าห้องไป ก็ถูกจู่โจมด้วยจุ่มพิษของคนรักเก่า ทั้งคู่แลกรสจูบอันหอมหวานให้แก่กันอย่างไม่มีใครยอมใครเซฮุนส่งมาลู่หานก็ตอบรับอย่างไม่นึกถอย 


           คิดถึง.. คิดถึงจูบนี้เหลือเกิน เซฮุนได้แต่พร่ำพูดความรู้สึกนี้ในใจ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เขาผูกพันกับลู่หานจนตัดไม่ขาด ทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนสะบั้นความสัมพันธ์ด้วยตัวของเขาเองแท้ๆ และแม้จะเจอใครที่เข้าใจเขาได้มากกว่าลู่หาน แต่ก็ไม่เคยทำให้เขาลืมลู่หานได้เลย


           ทั้งสองจูบกันอยู่นานกว่าเซฮุนจะยอมเป็นฝ่ายผละออกไปอย่างอ้อยอิ่ง “ผมคิดถึงจูบของพี่” .. จูบซับเปลือกตาที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำตา ลู่หานร้องไห้.. 

"พี่ร้องไห้ทำไม"

"ฉันก็แค่คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ.."

"...."

"ชะ ช่างมันเถอะเนอะ แค่นี้ใช่มั้ยที่นายต้องการ" ลู่หานว่าพลางหันหน้าไปทางอื่น ถึงเขากับเซฮุนจะเลิกกันแล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงขอเขาจูบอยู่หลายครั้ง ไม่มีคำอธิบายจากปากของเซฮุน ว่าทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ เซฮุนไม่เคยตอบ และที่น่าโมโหกว่าสิ่งใด คงเป็นตัวของเขาเอง ที่ยอมทุกครั้งแม้จะต้องติดอยู่ในบ่วงบ้าๆนี่ ทนมองเขากับแฟนใหม่ ทนยอมเป็นคนในความลับ ทั้งที่เคยเป็นคนในความจริง ลู่หานอดทนมาตลอดหลายเดือน อดทนกับเงื่อนไขงี่เง่าที่ทั้งเขาและเซฮุนต่างเต็มใจจะทำมันต่อไปแม้ไม่ได้พูดมันออกมาอย่างจริงจัง 

"...." 

"ถ้าไม่มีไรแล้วก็เข้าห้องนอนกันเถอะ ฉันง่วงแล้ว" ลู่หานลุกขึ้นเดินนำเข้าห้องนอนไป ร่างสูงที่เอาแต่แน่นิ่งก็ยอมเดินตามไปเช่นกัน 

          หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ทั้งคู่ก็ล้มตัวนอนกันบนเตียงคิงไซส์ แต่ยังไม่ทันจะได้นอนจริงๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เซฮุนเดินไปเปิดประตู เป็นจื่อเทาที่ยืนกอดตุ๊กตาแพนด้าด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก "เทา เป็นอะไร?" เซฮุนถามคนที่พุ่งมากอดแขนตัวเองอยู่ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง "คริสเกออะดิ เปิดหนังผีดู ฉันบอกให้ปิดก็ไม่ยอมปิด เลยจะมาขอนอนห้องฮุน"

"ฮ่าๆ ได้ดิ เตียงใหญ่ นอนได้อยู่แล้ว" เมื่อสรุปได้ เทาและเซฮุนก็เดินเข้ามาในห้อง.. ลู่หานไม่พูดอะไร เขานอนตะแคงข้างออกด้านนอกเตียง 

          ลู่หานกำลังต่อสู้กับตัวเองไม่ให้ส่งเสียงสะอื้นออกไป ใช่..เขาร้องไห้อีกแล้ว ร่างบางพยายามข่มตานอนแม้จะยากเพียงไรก็ตาม 

          อีกครึ่งของเตียง...มีคนสองคนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม แม้จะไร้แสงไฟภายในห้อง แต่เสียงชื้นแฉะกับเสียงครางเบาๆในลำคอของคนที่คุ้นเคยก็ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด ลู่หานทำตัวให้เป็นปกติที่สุด ร่างเล็กพลิกตัวนอนหงายและข่มตานอนอีกครั้ง แต่เขานอนไม่หลับ ถ้าไม่ได้จับมือเซฮุน 

...เหมือนรู้.. มือหนาของคนที่มองร่างบางข้างๆอยู่ตลอด เลื่อนไปกุมมือของอีกคนไว้และประสานนิ้วเข้าด้วยกัน แม้ปากจะยังทำหน้าที่จูบกับแฟนคนปัจจุบันของตัวเอง แต่ก็ยังนึกเป็นห่วงคนรักเก่าจึงเลือกจะจับมือไว้ 


         ราวกับมีมีดนับพันเล่มรุมกรีดเนื้อของลู่หานไปทุกส่วนของร่างกายรวมทั้งหัวใจ ราวกับแผลที่เหวอะหวะโดนสาดน้ำเกลือให้แสบเล่น ทุกสัมผัสอบอุ่นที่มือของลู่หานกุมไว้อยู่ มันทิ่มแทงหัวใจของเขาจนโหวงไปค่อนใจ 


... นายทำได้ยังไงเซฮุน นายทำลงได้ยังไง



        ในคืนของอีกวัน ลู่หานเดินออกจากห้องน้ำหลังจากชำระร่างกายที่กลับมาจากซ้อมเต้นอย่างหนัก สีหน้าของเขายังคงหม่นหมองอยู่เช่นเดิม และไม่นานก็ได้รับสัมผัสอบอุ่นจากคนคนเดิม เซฮุนกอดเขาจากด้านหลัง

"วันนี้ขอจูบหน่อยได้ไหม?" 

"....."

"เป็นอะไรไป เงียบจัง หืม?" 

"..พอเถอะ"

"...."

"พอเถอะนะเซฮุน"


"พี่ลู่.." เซฮุนคลายอ้อมกอดก่อนจะพลิกตัวอีกคนมาเผชิญหน้า


"ฉันรักนายมากเลยเซฮุน ฉันโคตรรักนายเลยรู้ตัวไหม? ฮ่าๆๆ ตลกดีใช่ไหม ที่ฉันยอมนายแม่งทุกอย่าง แต่นายไม่เคยรู้อะไรเลย" ลู่หานพูดออกมาทั้งที่ไม่ได้สบตาเขา ร่างบางไม่ได้หลบหน้าไปทางอื่น แต่ไม่ได้สบตาเขาเท่านั้น


".....ผมนึกว่าพี่โอเคกับสิ่งที่เป็นอยู่ ผมนึกว่า..เราโอเคกันทั้.." เซฮุนพูดไม่ทันจบประโยคก็โดนอีกคนสวนกลับมา


"โอเคหรอ ฮ่าๆๆๆๆๆ นานเรียกสิ่งที่เป็นอยู่ว่ามันโอเคได้ยังไงกัน การที่เรา ไม่ดิ การที่ฉันรักนาย มันทำให้นายคิดว่าฉันโอเคกับทุกอย่างเลยงั้นสิ" เพราะคำว่าโอเค มันเป็นชนวนจุดระเบิดให้กับลู่หานเป็นอย่างดี


"...." ร่างสูงได้แต่หน้าชากับคำพูดของอีกคน


"ฉันยอมเพราะรัก ยอมเพราะอยากทดแทนสิ่งที่เคยเอาแต่ใจ จนทำให้เสียนายไป.. หึ แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจนายแล้ว ว่าทำไมนายถึงไป" ลู่หานหัวเราะสมเพชตัวเองทั้งน้ำตา เขามันโง่.. ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้วจริงๆ


"พี่..." เซฮุนยืนนิ่งราวกับถูกสาปให้เป็นหิน อยากขยับตัวคว้าคนตัวเล็กมากอดแต่ก็เหมือนเรี่ยวแรงมันหายไปหมด


"เพราะความอดทนของนายมันสุดแล้วไง ..ฉันเองก็เหมือนกัน ความรู้สึกฉันมันพังไปตั้งแต่นายกุมมือฉันไว้แต่ปากนายจูบกับคนใหม่ เซฮุน..นายเห็นฉันเป็นอะไร.."


"ผมยังรักพี่อยู่..แต่ผมก็ทิ้งเทาไม่ได้"


"ฮึก.. นะ นายเลย..ฆ่าฉันทั้งเป็นแบบนี้น่ะหรอเซฮุน" น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาจุกที่หน้าอกจนพูดแทบไม่ออก 



"...."


"พอเถอะ ฉันจะพอแล้ว ฉันรับอะไรไม่ไหวอีกแล้ว"


"อย่าทิ้งผม.. ผมทนไม่ได้"


"แล้ววันที่ฉันขอร้องนายด้วยประโยคนี้.. นายเคยสนใจบ้างมั้ย?"


"....."


"นายตอบได้มั้ยล่ะ ว่านายจะเลือกฉัน"


"ผม...ขอโทษ" ร่างสูงทิ้งตัวลงคุกเข่าตรงหน้าของลู่หาน กอดขาของร่างบางเอาไว้และซบลงที่หน้าขา ให้เนื้อผ้ากางเกงนอนที่อดีตคนรักของเขาสวมใส่อยู่เป็นที่ซับน้ำตา ลู่หานหลับตาและเงยหน้าขึ้น หัวใจเขาเจ็บไปหมด เหมือนมีมือร่องหนกำลังบีบมันจนแทบแหลกสลาย มันคงเป็นคำขอโทษที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกดีเลยสักนิด มันไม่ต่างอะไรจากการปฏิเสธ 



...นายพูดว่าไม่เลือกฉัน ยังเจ็บน้อยกว่าขอโทษอีกนะเซฮุน..



"ในเมื่อเขาดีและเข้าใจนายมากกว่าฉัน ..ก็รักเขาให้มากๆนะเซฮุน ฮึก.." คำพูดที่แสดงถึงความยินดีแต่กลับมีใบมีดขว้างกลับมาบาดคนพูดทุกๆคำ 



"อย่าให้ผมต้องเลือกเลย ผมรักพี่..แต่ยังไงผมก็ต้องเลือกเทา.."


ลู่หานก้มลงแกะแขนแกร่งของเซฮุนออกจากขาของตัวเอง เซฮุนยอมปล่อยอย่างง่ายดาย เขาไม่มีแรงจะสู้ ลู่หานพูดถูกทุกอย่าง เขารักลู่หาน...แต่เขาก็รักเทาด้วย เขาเลือกไม่ได้จริงๆ



ร่างบางย่อตัวลงเช็ดน้ำตาให้อีกคนอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากยกยิ้มอย่างอ่อนโยนแม้น้ำตายังคงไหลออกมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ..เขารักเซฮุนมากจริงๆ



"ขอให้ทุกอย่างมันจบแค่นี้เถอะนะเซฮุน ฉันไม่ได้เลิกรักนาย แต่ฉันไม่ทนอีกแล้วเท่านั้นเอง" และอีกครั้งที่คำพูดของลู่หานได้เชือดเฉือนหัวใจของเซฮุนอย่างเลือดเย็น



"ฮึก ผมเจ็บเหลือเกิน" เซฮุนพูดอย่างไม่นึกอาย เขายอมแพ้ มันเจ็บจริงๆ ..ลู่หานลูบใบหน้าหล่อเหลาของอดีตคนรัก ความเจ็บปวดของนาย มันไม่ถึงครึ่งที่ฉันรับไว้ทั้งหมดหรอกเซฮุน... ร่างบางกลั้นใจพูดในสิ่งที่เขาคิดว่ามันดีที่สุดแล้วสำหรับเขาสองคน



"เจ็บ... แต่จบนะเซฮุน"


.
.
.



        จบของคุณเป็นยังไง จบของคุณสวยงามไหม แต่จบของเขาสองคนเต็มไปด้วยน้ำตา... บทความรักครั้งนี้อาจบอกอะไรหลายๆอย่างให้กับคู่รักหลายๆคู่ 

         การที่เรารักใครสักคน เราควรที่จะแคร์ความรู้สึกเขาให้มากกว่าเอาอารมณ์ของตัวเองมาบั่นทอนจิตใจ เพราะบางทีความรักอาจเปลี่ยนเป็นความอึดอัดได้อย่างง่ายดาย และถ้าเขาเจอคนที่เข้าใจกว่า..ไม่แปลกเลยถ้าเขาคิดจะไป

         และกับอีกข้อหนึ่ง.. อย่าเลิกกันทั้งที่ยังรัก.. เพราะเมื่อได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว มันยากที่จะแก้ไข โดยเฉพาะความรู้สึกของคน เราสุขกับสิ่งที่ได้ แต่กับคนที่ยอมให้.. เขาแบกรับไว้ทุกอย่างจริงๆ..



    การถูกจัดลำดับให้อยู่ท้ายๆ ถามตัวเองว่าทนอยู่ตรงนั้นไปเพื่ออะไร  

 ความอดทนจะสิ้นสุดเมื่อใด ตัวคุณเท่านั้นที่รู้

 

_____________________________________________________________________________________________

ที่จริงอันนี้เป็นฟิคแก้บน แต่เราแต่งจากการฟังเพลงเลยเอามาลงเป็นการเปิดเรื่องเลยละกันนนน

ฝากติดตามเพลงอื่นๆด้วยนะ