คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 01 Bewear your FROZEN HEART
❄ Chapter 01 : Bewear your FROZEN HEART ❄
△ Presented by Papermail. △
ระวังหัวใจที่แข็งกระด้างจนไร้ความรู้สึกให้ดี
เพราะมันกำลังจะถูก " ละลาย "
INTRO
บนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงจันทร์สีเงินกลมโตส่องแสงสีนวลสว่าง ละอองหิมะโปรยปรายเป็นทางยาวตามสายลมโดยฝีมือของเด็กหนุ่มผู้มีดวงตาสีฟ้า เรือนผมสีเงินของเขานั้นยามที่ต้องแสงของดวงจันทร์ ยิ่งทำให้สีของมันช่างบริสุทธิ์ราวกับปุยหิมะ
และแน่นอนเมื่อใดก็ตามที่เขามาเยือนที่ใด นั้นหมายถึง “เทศกาลหิมะหรรษา” ได้เวลาเริ่มขึ้นแล้ว
นามของเขาก็คือ...
“แจ็ค ฟรอสต์”
ณ. อาณาจักรเอเรนเดลล์
ที่ลานกว้างกลางเมืองเอเรนเดลล์ เด็กกลุ่มเล็กๆกำลังรวมกลุ่มกันเล่นหิมะอย่างสนุกสนาน บ้างก็นั่งปั้นมนุษย์หิมะ บ้างก็ทำนางฟ้าหิมะ แต่แน่นอนกลุ่มเด็กที่ดูจะมีความสุขที่สุด และส่งเสียงดังที่สุดคงจะเล่นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก
เล่นปาหิมะ
“เฮ้ๆนี่พวกเจ้าทางนี้ๆ” เด็กๆพากันโบกไม้โบกมือ บ้างก็วิ่งวนไปทั่วลาน บ้างก็หลบอยู่หลังป้อมปราการหิมะเล็กๆที่ตนเองสร้างขึ้นมา
เด็กหญิงตัวเล็กสวมเสื้อคลุมตัวหนา มือเล็กๆที่สวมถุงมือสีสันสดใสค่อยๆบรรจงปั้นหิมะเป็นก้อนทีละนิด ก่อนจะปามันไปทางต้นเสียง
“แผละ....” แต่ทว่าฝีมือของเด็กน้อยผู้นั้นช่างไม่มีความแม่นเอาเสียเลย
“เฮ้อ~~ นี่ละน้า เด็กที่ยังไม่รู้จักความสนุกของวันหิมะหรรษา” เด็กหนุ่มสวมเสื้อกันหนาวสีน้ำเงิน ยืนอยู่บนไหล่รูปปั้นของราชาแห่งอาณาจักรเอเรนเดลล์องค์ก่อนพูดพลางมองไปที่เด็กๆที่กำลังเล่นหิมะอย่างสนุกสนาน
“ของจริงนะมั่นต้องแบบนี้”เด็กหนุ่มเคาะไม้เท้าของตน (ที่บางทีมันก็อาจจะดูเหมือนไม้ต้อนแกะ??) ลงบนฐานรูปปั้น
พริบตาทั่วทั้งบริเวณลานกว้างก็กลายเป็นลานหิมะขนานย่อม
และทันทีที่เขาวาดไม้เท้าของตนอีกครั้งก็ปรากฏ “เลื่อนหิมะ” ใต้เท้าเด็กหญิงตัวเล็กคนเดิม และทันทีที่เด็กหญิงนั่งลงบนเลื่อน มันก็ไถลไปตามทางที่เด็กหนุ่มผู้นั้นคิด
เลื่อนหิมะพุ่งทะยานสูงขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะตกลงมาด้วยความเร็วที่น่าใจหาย ทะลุกำแพงหิมะนุ่มๆ แล่นลัดเลาะผ่านร้านค้าต่างๆทั่วบริเวณลานกว้าง แถมยังมีตีลังกากลางอากาศเป็นช่วงๆ ก่อนจะหยุดลงด้วยการชนกองหิมะขนาดใหญ่
“เจ้าเด็กพวกนั้นจะชอบไหมนะ” เด็กหนุ่มคนเดิมเปลี่ยนอิริยาบถมาเป็นยืนพิงหัวรูปปั้น พล่างชะเง้อคอมองสีหน้าของพวกเด็กๆอย่างใจจดใจจอ
เด็กหญิงค่อยๆคลานออกมาจากกองหิมะ พร้อมทั้งลากเลื่อนคันเล็กออกมาอย่างทุลักทุเล...
พร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างชนิดเห็นฟันน้ำนมครบทุกซี่
“เป็นไงบ้าง พริซซี่ เอ่อ...คือแบบว่า...น่าสนุกจังเนอะ ของเราเล่นด้วยคนได้ไหม??” เด็กชายตัวน้อยวิ่งเข้าไปหาพร้อมช่วยลากเลื่อนมาวางไว้ที่เดิม
“อื่มได้สิ”
“งั้นเราเล่นต่อนะ / เล่นด้วยคนสิ / เราด้วยคนนะๆๆ” ตอนนี้กลุ่มเด็กทุกคนต่างพากันแย่งเล่นของเล่นชิ้นใหม่ “รถเลื่อนหรรษา By แจ๊ค ฟรอสต์” แน่นอนว่าที่แจ็คทำไปนั้นก็เป็นหน้าที่ของหนึ่งในห้าผู้พิทักษ์ แต่สิ่งที่เขาอยากได้จริงๆนั้นก็คือการที่เด็กๆยอมรับพวกเขา เชื่อมั่นว่าเขามีตัวตนอยู่จริง และการมองเห็นเขาอยู่ในสายตา
“เอาแหละพวกเด็กๆที่นี้ก็อย่าลืมขอบคุณข้าแหละ” แจ็คพูดเบาๆกับตัวเองเพราะรู้ดีว่าทุกครั้ง ไม่มีใครเลยที่จะรู้ว่าเป็นฝีมือของเขา
“เอาหละพวกเด็กๆจ๊ะ ถ้าเล่นกันเสร็จแล้วอย่าลืมขอบคุณคนที่สร้างหิมะพวกนี้ให้เจ้าเล่นด้วยหล่ะ” คุณป้าร้านขายของที่อยู่ใกล้ๆลานกว้างเอ่ย
นั้นทำให้ความหวังของแจ็คกลับมาอีกครั้ง เขาหลับตาฟังเสียงที่เด็กๆจะพูดออกมาอย่างตั้งใจ
“ขอบคุณองค์ราชินีที่สุดเลย พวกข้ารักท่านมากๆๆๆ!!! ”
“หะ..เฮ้ย!! ไหงงั้น วะ... วะ วะ เว้ยยย”
ตุ๊บ!!!
ร่างของแจ็ต ฟรอสต์หงายหลังตกลงจากรูปปั้น เด็กหนุ่มลุกขึ้นนั่งก่อนจะปั้นเศษหิมะที่ติดอยู่บนหัว พร้อมกับไม้เท้าของเขาที่ตกตามมาทีหลัง
“เห้ยย ยะ..”
ปั๊ก!!!
และเจ้าไม้เท้านั้นก็เลือกลงจอดที่หัวของเขาพอดีเสียด้วย แจ็คลูบหัวที่ปูดของตัวเองเบาๆอย่างอารมณ์เสีย
“อะไรกัน นั้นมันฝีมือข้านะ พวกเจ้าก็ต้องขอบคุณข้าสิ บ้าเอ๊ย!! แล้วยัยองค์ราชินีนั้นเป็นใคร อยู่ๆก็มาแย่งความดีความชอบของคนอื่น ถึงจะเป็นราชินีก็เถอะแต่ก็เป็นคนธรรมดานะ คน-ทำ-มะ-ดา จะมาทำอะไรสนุกๆแบบนี้ได้ เจ้าพวกเด็กพวกนี้คิดไปได้ไง
แจ็คบ่นอย่างหัวเสียถึงแม้ในใจแล้วเขาจะรู้ดีก็ตามว่าต่อให้เขาบ่นดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยินเสียงทักท่วงของเขา
เด็กหนุ่มบ่นไปพลางคิดไปว่า หากเจอยัยองค์ราชินีตัวร้ายนั้นจะจักการยังไงดีให้สาสมกับที่มาแย่งความดีความชอบของพวกเด็กๆไปจากเขาดื่อๆอย่างนี้
“องค์ราชินี มาเล่นกับพวกพริซซี่ได้ไหมเพค่ะ” พริซซี่โบกไม้โบกมือไปทางหญิงสาวผู้หนึ่งที่ดูเหมือนว่ากำลังมองหาอะไรบางอย่าง
ใช่แล้วเธอคือราชินีแห่งอาณาจักรเอเรนเดลล์ผู้ที่ได้รับสมญาว่า “ราชินีน้ำแข็ง” หญิงสาวมีผมสีบลอนด์ยาวถึงกลางหลัง ยิ่งพอรวมเข้ากับดวงตาสีฟ้าสว่างราวกับอัญมณียิ่งส่งให้ใบหน้านั้นงามไร้ที่ติ เธอสวมชุดสีเขียวปกคอสูงลวดลายดอกไม้ฤดูร้อนนานาพันธุ์ชายกระโปรงแหวกสูงเหนือเข่าทำให้เธอดูงดงามและงามสง่าในสมเป็นราชนิกูลผู้สูงศักดิ์
เสียงพวกเด็กๆที่เรียกองค์ราชินีทำให้แจ็คลุกขึ้นยื่นมองโจทย์หน้าใหม่ที่เขาเพิ่งเพิ่มในบัญชีดำ
นั้นนะราชินีแห่งอาเรลเดล หน้าตาก็งั้นๆ(?) อายุก็เด็กแค่เนี่ยนะเป็นราชินี..จะไปทำอะไรได้ แกล้งไปเดี่ยวจะเสียมือเปล่า เดียวจะหาว่าแกล้งเด็ก” เด็กหนุ่มคิดในใจ ก็แหงสิถึงหน้าตาของเขาจะประมาณเด็กหนุ่มอายุ 18 ปี แต่เขาก็มีอายุมายืนยาวหลายร้อยปี ซึ่งเขาเองก็เลิกนับอายุของเขาไปนานแล้วด้วย
แจ็คว่าจบก็หันหลังพิงรูปปั้น พล่างนึกว่าสายลมจะพาเขาไปที่ใดต่อ ที่ที่เขาจะสร้างความสุขให้กับพวกเด็กๆต่อไป...
กลับกันอีกฝั่งของรูปเคารพ พวกเด็กๆต่างก็รุมล้อมองค์ราชินีผู้มาเยือน บ้างก็ดึงชายกระโปรง บ้างก็พยายามดันขาเพื่อให้เดินไปข้างหน้า
“เดี่ยวก่อนๆ” องค์ราชินีย่อตัวลงนั่งพร้อมทั้งยิ้มให้กับพวกเด็กๆที่รุมล้อม ก่อนจะลูบหัวทุกคนอย่างทะนุทะนอม “วันนี้ข้าไม่ว่าง ว่าแต่พวกเจ้าเห็นองค์หญิงอันนาไหม??”
“ไม่เห็นพะยะค่ะ” เด็กชายที่ยื่นข้างพริซซี่ตอบ
“งั้นข้าไปก่อนนะ” ว่าจบราชินีแห่งเอเรนเดลล์ก็ลุกขึ้นยื่นก่อนจะหันหลังเดินไปอีกทาง
“องค์ราชินีขอบคุณสำหรับวันหิมะหรรษานี้นะค่ะ/ครับ” พวกเด็กๆตะโกนไล่หลังองค์ราชินีไป และแน่นอนเธอหันหลังมารับคำขอบคุณน้อยๆนั้นด้วยรอยยิ้ม
แต่หารู้ไม่เลยว่าเสียงขอบคุณน้อยๆและรอยยิ้มรับคำขอบคุณนั้นจะทำให้คิ้วของใครบางคนที่กำลังใช้ความคิดอยู่หลังรูปปั้นนั้นคิ้วกระตุก
“งั้น..แค่แกล้งสักหน่อยคงไม่เป็นไร...” แจ็ค กระตุกยิ้มพร้อมทั้งสร้างบอลหิมะก้อนเล็กพอดีมือก่อนจะเปลี่ยนมันให้กลายเป็นก้อนน้ำแข็ง แล้วง้างบอลน้ำแข็งนั้นสุดแขน
“ก็ว่าจะไม่ทำแล้วนะ!!” ว่าจบแจ็คก็ปาก้อนน้ำแข็งไปทางราชินีที่เดินหันหลังอยู่ไกลๆ
“พี่เอลซ่า!! ” อันนาองค์หญิงตัวป่วนของเอเรนเดลล์โบกมือเรียกองค์ราชินีหรือก็คือ เอลซ่าพี่สาวคนสำคัญของเธอ
ทันทีที่เอลซ่าหันไปตามเสียงเรียกก้อนน้ำแข็งปริศนาก็พุ่งเข้าใส่หัวของเธอเต็มๆ ชนิดที่ไม่ต้องถามเลยว่าเจ็บไหมเพราะมันบวมแป่งเป็นสีม่วงออกมาอย่างชันเจน
ซึ่งอันนาตัวต้นเหตุนั้นดูเหมือนว่าเธอจะไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด กลับหัวเราะออกมาชนิดที่ไม่ปิดบังมันสักนิด ต่างจากคริสตอฟฟ์และโอลาฟ ที่พยายามกลั้นขำสุดชีวิตเพราะรู้ว่าหายนะกำลังมาเยือน
และแน่นอนรวมถึงแจ็ค ฟรอสต์ ตัวต้นเหตุของจริงด้วย
ถึงมันจะดูน่าสงสารไปหน่อย แต่ก็เหมาะสมแล้วสำหรับคนที่มาแย่งผลงานจากคนอื่น แล้วยังมายิ้มรับว่าเป็นผลงานของตัวเองแบบนี้อีก เด็กไม่ดีต้องโดนเทพผู้พิทักษ์ลงโทษ
อย่างน้อยก็เด็กกว่าเขาหล่ะนะ
“ใครเป็นคนทำทำ” เอลซ่ากดเสียงต่ำ ก่อนจะเอามือลูบหัวตัวเองเบาๆ
“เขา/อันนา/โอลาฟไม่ได้ทำนะ เอลซ่า” อันนาโทษคริฟสตอฟฟ์ คริฟสตอฟฟ์โทษอันนา ส่วนสุดท้ายแล้วโอลาฟก็ปฏิเสธ
เอาหล่ะในเมื่อหาตัวคนร้ายไม่ได้อย่างนี้มันต้อง...
ลงโทษหมู่!!
เอลซ่าหันมองพริซซี่และพวกเด็กๆอย่างมีเลศนัย พริซซี่ปั่นก้อนน้ำแข็งก่อนจะค่อยๆอ้อมมาข้างหลังเอลซ่าก่อนจะส่งมันให้เธอ รวมทั้งเด็กคนอื่นๆก็ปั้นหิมะก้อนน้อยๆพร้อมเล็งไปที่ศตรูของราชินีองค์สำคัญของพวกเขา องค์หญิงน้อยอันนาและพรรคพวก(กองโจร)
เอลซ่าปาหิมะไปทางอันนาและแน่นอนมันเป็นสัญญาณว่าสงครามหิมะแห่งเอเรนเดลล์ได้เริ่มขึ้นแล้ว ทั้งพวกเด็กๆและอันนาต่างก็ปาหิมะใส่กันอย่างสนุกสนานแต่มีหรือองค์หญิงจอมป่วน คริฟสตอฟฟ์ และโอลาฟมนุษย์หิมะเดินได้จะรอดจากการต่อสู้กับเด็กทั้งเมือง
“เอาแหละๆ พอแล้ว เดี่ยวองค์หญิงอันน่าแห่งเอเรนเดลล์จะวิ่งไปร้องไห้เพราะโดนรังแก” เอลซ่าหัวเราะจนตัวงอก่อนจะเดินไปปัดเศษหิมะที่ติดอยู่ตามตัวอันนา
ฮี้ๆๆ เสียงม้าควบวิ่งมาแต่ไกลพร้อมด้วยเสียงโวยวายของชาวเมืองเรียกความสนใจของพวกผู้คนที่อยู่ลานกว้างกลางเมือง ไม่เว้นแม้แต่พวกเด็กๆกำลังเล่นอยู่กลางลาน
“ระวัง ม้าพยศ!!! ชาวเมืองระวัง” เสียงชาวบ้านตะโกนพร้อมกับเสียงข้าวของล้มเสียหายตลอดทาง และเมื่อเจ้ามาตัวนั้นวิ่งพ้นตรอกในเมือง มันก็วิ่งตรงมาทางเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งปั้นตุ๊กตาหิมะอยู่นอกกลุ่ม
ทั้งเอลซ่า และแจ็คต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและรู้ว่าตนต้องทำอะไรสักอย่าง
“พริซซี่!! ” เอลซ่าดันอันนาไปด้านหลังของตนก่อนจะวิ่งไปคว้าตัวพริซซี่ไว้ มือเรียวเล็กยื่นไปทางม้าพยศพร้อมกับสร้างหนามแหลมป้องกันเอาไว้จนเกิดไอเย็นรอบบริเวณจนมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
“พี่เอลซ่าเป็นอะไรไหม” ทันทีที่ไอเย็นจางลงทั้งอันนา คริสตอฟฟ์ โอลาฟ และพวกเด็กๆต่างก็วิ่งมาดูเอลซ่าที่กอดพริซซี่อยู่ภายใต้กำแพงน้ำแข็งขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยหนามน้ำแข็ง
เอลซ่าค่อยๆปล่อยพริซซี่ออกแต่ทว่าเธอกลับไม่ก้าวออกมาจากกำแพงแม้แต่ก้าวเดียว
“พี่เอลซ่า” อันนารู้ดีว่าตอนนี้พี่ของตนกำลังหวาดกลัว หนามน้ำแข็งสีเงินใส่ค่อยๆกลายเป็นสีชมพูจาง อันนาวางมือลงบนไหล่เอลซ่า
“พี่รู้ไหม..วันนี้พี่ใช้น้ำแข็งปกป้องคนอื่น พี่ไม่ใช้แม่มดหรือปีศาจที่ค่อยจะใช้น้ำแข็งทำร้ายผู้อื่น แต่พี่คือองค์ราชินีแห่งอาณาจักรเอเรนเดลล์และพี่ก็คือพี่สาวของฉันคนที่ฉันรักมากที่สุด”
น้ำแข็งสีชมพูค่อยๆกลายเป็นสีใสอีกครั้ง อันนาดึงมือพี่สาวของตนให้ยื่นขึ้น รอยยิ้มค่อยๆเจือลงบนใบหน้าของเอลซ่าอีกครั้ง
“ขอบคุณองค์ราชินีอีกครั้งนะเพค่ะ” พริซซี่กล่าวขอบคุณอีกรอบ
“เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เอลซ่าลูบหัวพริซซี่อย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินกลับวังไปโดยมีอันนา และโอลาฟ คอยเล่าเรื่องที่ได้ไปเจอมาในวันนี้ตลอดทาง
“ให้ตายสิไม่ใช่เจ้าคนเดียวนะที่ช่วยยัยเด็กตัวเล็กนั้น” แจ็คเดินออกมาจากหลังรูปปั่นก่อนจะใช้ไม่เท้าเคาะกำแพงน้ำแข็งของตน ไม่นานกำแพงนั้นก็กลายเป็นเกล็ดหิมะลอยขึ้นไปบนฟ้า เหลือไว้แต่เพียงหนามน้ำแข็งของเอลซ่า
ป๊อกๆ แจ็คพยายามเคาะน้ำแข็งของเอลซ่าอีกครั้งและผลลับก็เหมือนเดิม เขาละลายน้ำแข็งของเอลซ่าไม่ได้
เขาผละออกจากหนามน้ำแข็งก่อนจะมายื่นอยู่กลางลาน “เอ่อ..ข้ายอมรับก็ได้ว่าเจ้าไม่ใช้คนธรรมดา เจ้าสร้างหิมะได้ แล้วไง!! ยังไงข้าก็เป็นคนสร้างวันหิมะหรรษาแก่เด็กๆทั่วโลก ซึ่งไม่ใช้เจ้ายัย-รา-ชิ-นี-จอม-แย่ง-ซีน!! ยัยขี้ขโมย!!”
“ขอบคุณมากนะองค์ราชินี เอ่อๆไม่เป็นไรหรอก อู๊ยย! ฟังแล้วมัน..” แจ็คว่าพลางดัดเสียงให้แหลมคล้ายเอลซ่ามากที่สุด
ปั๊ก!! เด็กหญิงที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ชนเขาที่กำลังยืนหัวเสียอยู่อยู่กลางลาน
“หนูขอโทษนะค่ะพี่ชาย” เด็กหญิงตัวน้อยลุกขึ้นก่อนจะไปวิ่งเล่นกับเพื่อนต่อ ปล่อยให้แจ็คยื่นอึ่งกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่
“นี้เจ้าหนูมองเห็นข้าดะ...” แจ็คหับไปถามเด็กคนนั้นอีกครั้ง แต่ทว่ายังไม่ทันที่แจ็คจะพูดจบประโยคหิมะก้อนโตจะพุ่งมาเข้าปากของเขาเต็มๆ
“เอ่อ พี่ชายหลบไปได้ไหม พี่ยื่นบังอ่ะ พวกผมจะเล่นหิมะต่อ” เด็กอีกคนพูดย่ำ นั้นยิ่งทำให้เขาได้แต่ยืนทือไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“นี่พวกเจ้ามองเห็นข้าหรอ” แจ็คถามด้วยความดีใจ พร้อมทั้งกระโดดโวยวายลอยไปมาบนอากาศ
ถึงเด็กๆจะไม่ค่อยเข้าใจคำถามนักแต่ก็พยักหน้าตอบเขา
“งั้นพวกเจ้าก็รู้สิว่าข้าเป็นใคร” แจ็คถามต่อด้วยความตื่นเต้น
“คนพเนจร/ คนต่างเมือง/ คนบ้า” พวกเด็กๆต่างตอบไปต่างๆนานาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้โกรธ หรือน้อยใจแต่อย่างใดเพราะตอนนี้เขารู้สึกมีความสุขมากที่สุดในรอบหลายร้อยปีที่ผ่านมา มีคนมองเห็นเขาและที่สำคัญไม่ได้มีเพียงแค่คนเดียว
“งั้นดูนี้” แจ็คเคาะไม้เท้าลงพื้นก็ปรากฏนกที่สร้างด้วยหิมะมากมายบินขึ้นสู่ท้องฟ้าก่อนจะกระจายกลายเป็นละอองหิมะตกลงบนตัวพวกเด็กๆ “ที่นี้รู้ยังว่าข้าเป็นใคร” แจ็คว่าพร้อมยิ้มอย่างภูมิใจในฝีมือตนเอง
“น้องชายขององค์ราชินี” สิ้นเสียงของคำตอบจากเจ้าตัวน้อย แจ็คที่ยืนเท้าไม้เท้าตัวเองถึงกลับเซจนล้ม
แจ็คหยิบฮูทที่สวมอยู่ออก เผยให้เห็นหน้าของตนชัดๆพร้อมทั้งชี้มาที่ตัวเอง“เฮ้ย! นี้พวกเจ้าไม่รู้จักแจ็ค ฟรอสต์หรือไง”
“แจ็ค ฟรอสต์ที่องค์ราชินีเล่าให้พวกเราฟังบ่อยๆนะหรือฮะ ที่คอยสร้างความสุขให้กับเด็กๆในวันที่หิมะตก” เด็กคนหนึ่งเอ่ย
เด็กคนอื่นๆก็เริ่มมุงแจ็คมากขึ้น บ้างก็ปีนไปขี่คอ บ้างก็หยิบไม้ของเขาไปเขกหัวเพื่อนบ้าง
“ใครชอบเล่าเรื่องข้าให้เจ้าฟังนะ” แจ็ค ย่ำถามให้แน่ใจว่าหูของเขาไม่ได้ฟาดไป
“องค์ราชินีฮะ ท่านเล่าให้พวกเราฟังบ่อยมากๆ”
“แล้วยังมีอีกอย่างนะแจ็ค องค์ราชินีเคยบอกกับข้าว่าท่านคือ.....” พริซซี่ดึงหูของแจ๊คมากระซิบเบาๆ
“อะ...อื่ม” ถึงจะพยายามทำหน้าให้ดูเหมือนกับว่าไม่สนใจเรื่องนั้น แต่เขาก็ไม่อาจปิดใบหน้า และหูที่แดงก่ำเอาไว้ได้
“สงสัยงานนี้เราคงต้องไปขอโทษยัยองค์ราชินีนั้นสินะ” แจ็คเกาหัวพล่างมองไปทางปราสาทของอาณาจักรเอเรนเดลล์
เบื้องหลังการถ่ายทำ... ตอนคริสตอฟฟ์ พระเอกที่โลกลืม
เด็กๆทุกคนที่เคยเล่นน้ำแข็งกลับไม่หมดแล้ว แต่ไม่ใช่เขา
คริฟสตอฟฟ์พระเอกที่โลกลืม เขากำลังถือเลื้อยน้ำแข็ง เลื้อยหนามน้ำแข็งของเอลซ่าอยู่ เพราะกลัวจะเป็นอันตรายกับเด็กๆในเมือง
จะมีใครรู้ไม่น้า.... เขานี้ช่างน่าสงสารจริงๆ
“ใช่สิข้ามันไม่หล่อเท่ห์เหมือนเจ้าชายที่เป็นพระเอกเรื่องอื่นๆ ข้าไม่หล่อร้ายกระชากใจเหมือนพระเอกของยัยเจ้าหญิงผมทอง (ราพันเซล) ตุ๊กตารุ่นข้าก็ขายไม่ออกถ้าไม่แถมเจ้ากวางสเฟน ต่างจากตัวประกอบอย่างเอลซ่าที่ขายดีชนิดขายตลาด” พระเอกผู้น่าสงสาร นึกไปเลื้อยน้ำแข็งไป
สู้ต่อไปนะคริสตอฟฟ์พระเอกที่โลกลืม
ปล.ไว้ตอนค่ำมาแก้คำผิดอีกรอบนะแปะไว้ก่อน
ความคิดเห็น