คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : chapter 12 มุ่งสู่แม็กเทอร์ซ่า อาณาจักรแห่งฤดูใบไม้ผลิ จริงหรอ..??
12
❄ มุ่งสู่แม็กเทอร์ซ่า อาณาจักรแห่งฤดูใบไม้ผลิ จริงหรอ..??
“เอ่อ..แจ็ค เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าพาข้ามาที่อาณาจักรแม็กเทอร์ซ่า” เอลซ่าเอ่ยถามแจ็คที่เพิ่งวางร่างของเธอลงกับพื้นหลังจากที่เดินทางมาเกือบครึ่งคืน
“ข้าก็..ชักไม่แน่ใจแล้วสิ” แจ็คตอบพร้อมกับทอดสายตามองภาพตรงหน้า
แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงวันแต่แสงอาทิตย์กลับถูกเมฆครึ้มบังจนแทบไม่มีแสง อาณาจักรที่เคยได้ฉายาว่าเป็นอาณาจักรแห่งฤดูใบไม้ผลิตอนนี้กลับไร้วี่แววของดอกไม้ที่เคยแบ่งบานรับลมร้อน เพราะตอนนี้ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยหิมะสีขาวปกคลุมไปทั่วบริเวณ
“เอลซ่า..ข้าว่าที่นี้ชักจะแปลกๆซะแล้วสิ บางที...ข้าว่า....เรากลับกันเถอะมันอันตราย” แจ็คว่าจบก็คว้าข้อมือของเอลซ่าแต่ยังไม่ทันที่จะได้ออกแรงดึง ร่างบางก็สบัดมือของเขาทิ้ง
“ถ้ามันน่าสงสัย ข้าก็ต้องรีบตามหาอันนาสิ จะปล่อยให้เกิดอันตรายกับน้องสาวข้าได้ไง” เอลซ่าตอบพร้อมกับส่งสายตาดุมาทางแจ็คที่ดูเหมือนว่าจะเป็นห่วงผิดเวลาไปนิด
“อันนา!! เจ้าอยู่ที่ไหนนะ ออกมาเดียวนี้เลยนะ ทะ...ถ้าเจ้าไม่ยอมออกมาพี่โกรธจริงๆนะ” เอลซ่าตะโกนเรียกอันนาไปเรื่อยๆตลอดทางเดินแต่ก็เหมือนเดิมไม่มีเสียงตอบกลับจากน้องสาวคนดีของเธอ และที่สำคัญ
ตลอดสองข้างทางในเมืองนั้นไม่มีชาวเมืองเลยแม้แต่คนเดียว
เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนทั้งสองข้างทางก็ถูกปกคลุมเต็มไปด้วยหิมะ
“อันนา!! โอ๊ย!” จู่ๆเอลซ่าก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับยกสองมือขึ้นมากำหัวใจแน่น ทำให้แจ็คที่เดินตามหลังมาอย่างช่วยไม่ได้รีบวิ่งไปประคองร่างของเอลซ่าที่กำลังล้มลง
“เจ้าเป็นอะไรน่ะ ทำใจดีไว้นะ” แจ็คว่าพล่างเขย่าไหล่ของร่างบางที่นอนอยู่ในอ้อมแขน ถ้าจำไม่ผิดครั้งแรกที่เธอมีอาการนี้ก็คือ ตอนที่เจอกับพิชท์ครั้งก่อนหน้านั้น
“ขะ..ข้าไม่เป็นอะไร” เอลซ่าพยายามตอบปัดเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจ พร้อมกับค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น
ตึก..ตึก......ตึก...ตุ๊บ
เสียงฝีเท้าเล็กๆดังมาจากทางด้านหลัง แต่เมื่อทั้งคู่หันไปเห็นก็พบกับร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังวิ่งอยู่ล้มฟุบลงไปที่ริมทางเดินพอดี
เอลซ่ากับแจ็ครีบวิ่งมาทางเด็กน้อยที่นอนสลบอยู่กับพื้น
เด็กน้อยมีเรือนผมสีขาวคล้ายกับตอนที่อันนาโดนสาป เธอสวมชุดกระโปรงสีขาวยาวประดับด้วยลูกไม้สีสันสดใสรอบกระโปรงที่ยาวกร่อมเท้าพร้อมกับเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มที่ตอนนี้มันโดนหิมะทับเสียจนแทบไม่เห็นสีเดิม
“เจ้าหนูเป็นอะไรไหม..?” เอลซ่าประคองเด็กน้อยขึ้นมาอุ้มตามเนื้อตัวที่ขาวซีดเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ใบหน้าที่ซีดจนแทบไม่มีเลือดค่อยๆขยับเล็กน้อย เด็กน้อยลืมตาขึ้นช้าๆดวงตาสีน้ำตาลอมแดงจ้องมองไปที่ใบหน้าของเอลซ่าและแจ็คอย่างเหม่อลอย
“ชะ..ช่วยด้วย...นะหนาว” เด็กน้อยว่าพลางซุกตัวกอดเอลซ่าแน่น เอลซ่าพยายามกระชับกอดเจ้าตัวน้อยให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เพราะอย่างน้อยมันก็ยังพอช่วยให้อุ่นขึ้นได้บ้าง
เอลซ่าอุ้มเด็กน้อยที่นอนสั่นอยู่ในอ้อมแขนขึ้นมาก่อนจะหันมาหาแจ็คที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง “แจ็ครีบพาเด็กคนนี้ไปส่งที่บ้านเถอะ ตัวเย็นเฉียบเลย”
เอลซ่าพยามพยามตบหน้าเจ้าตัวเบาๆเพื่อเรียกสติ “บ้านเจ้าอยู่ไหนล่ะ”
“ทะ....” เด็กน้อยพยามยามยกมือขึ้นชี้ไปด้านในตรอกเล็กๆ “ทางนั้น”
เอลซ่าลุกขึ้นยื่นก็จะรีบวิ่งไปทางด้านในตรอกนั้น โดยมีแจ็ควิ่งตามไปอย่างช่วยไม่ได้
Jack Frost
ผมรีบวิ่งตามเอลซ่าไปทางด้านในตรอก แต่ทำไมกันนะผมกลับรู้สึกว่าบางอย่างมันขัดๆกันอยู่ แต่ไม่ว่ายังไงผมก็นึกมันไม่ออก ทำได้ก็แต่วิ่งตามไปเท่านั้นเอง
.
.
.
.
.
ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยบ้านที่มุงด้วยไม้อย่างลวกๆ บางหลังก็เก่าเสียจนถล่มลงมาเพราะรับน้ำหนักของหิมะไม่ไหว ถ้าเดาไม่ผิดแถวนี้คงเป็นเขตชุนแออัดของเมืองนี้สินะ
เดียวนะ!!
เด็กคนนั้นบอกว่าบ้านของตัวเองอยู่ในตรอกนี้ น่าแปลกที่ดูยังไงทั้งสีผิวทั้งเสื้อผ้าน่าจะเป็นลูกคุณหนูไม่น่าจะอาศัยอยู่ในตรอกแคบๆอย่างนี้ได้นี้
“อะ......” ผมพยายามตะโกนเรียกเอลซ่าที่วิ่งอยู่ด้านหน้าให้รู้สึกตัว แต่ไม่ว่าจะตะโกนยังไงเสียงผมมันก็ไม่ออกมาสักนิด
ผมจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้าร่างของเธอไว้แต่จู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนกับว่าวิ่งชนอะไรบางอย่างจนจุก ทั้งๆที่เอลซ่าวิ่งผ่านมันไปโดยที่ไม่รู้สึกอะไรสักนิดและดูเหมือนว่าเธอไม่รู้สึกตัวด้วยซ่ำว่าตอนนี้มีอะไรบางอย่างขวางผมไว้ไม่ให้ตามเธอเข้าไปทางด้านใน
“เอลซ่า!!” ผมพยายามตะโกนให้ดังขึ้นพร้อมกับออกแรงทุบบางอย่างที่ขวางผมอยู่ตอนนี้ แต่เสียงของผมตอนนี้มันคงดังไปไม่ถึงเธอ
“โธ่เว้ย!!เอลซ่า..” ผมพยายามตะโกนเรียกจนเจ้าตัววิ่งลับตาหายไปตรงหัวมุม
“ทำใจให้สบายเถอะแจ็ค ฟรอส์ คนรักของเจ้าถึงฆาตแล้วล่ะ” แจ็ครีบเงยหน้าขึ้นไปมองทางต้นเสียงที่อยู่ทางด้านบน ก็พบแบล็ค พิชท์ยื่นมองด้วยสายตาที่มีชัย
“พิชท์!! คราวนี้ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าเป็นครั้งที่สองแน่!!” แจ็คกำไม้เท้าของตนแน่นก่อนจะยกมันขึ้นชี้หน้าอย่างท้าทาย ดวงตาที่เคยสดใสอยู่ตลอดเวลาตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้นจนเส้นเลือดแทบขึ้น
ครั้งที่สองแล้วนะที่กล้ามายุ่งกับผู้หญิงของเขา...
“ฮึ ไม่ว่าจะอ้อนวอนยังไงข้าก็ไม่ปล่อยให้เจ้าเข้าไปข้างในได้หรอก” ร่างของแบล็ค พิชท์ค่อยๆกลายเป็นควันสีดำสลายหายไปกลางอากาศ
“ตอนนี้ข้าไม่ว่างจะมาเล่นซ่อนหากับเจ้าหรอกนะ” แจ็คพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่สงบนิ่ง
แจ็คฟาดไม้เท้าไปทางด้านหลังของตน และแน่นอนมันโดนร่างที่หมายจะมาลอบกัดเต็มๆ แจ็คคว้าคอเสื้อของพิชท์ก่อนจะกระแทกร่างนั้นเข้ากับเสาเหล็ก
แจ็คยื่นใบหน้าเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมกับพยายามกดเสียงต่ำ สายตาดุจ้องมองร่างที่อยู่ในมือจนอีกฝ่ายเริ่มกลัว “หมายความว่าถ้าข้าจัดการกับเจ้า ข้าก็จะผ่านตรงนี้เข้าไปได้ใช่ไหม??”
แจ็คว่าจบก็พลางฟาดไม้เท้าไปที่หน้าของพิชท์เต็มๆ เกล็ดน้ำแข็งค่อยๆรวมตัวกันเกาะรอบรอยช่ำบนใบหน้าเจ้าวายร้ายที่มาเล่นไม่รู้เวลา
“มันก็ไม่แน่นะ” พิทช์ว่าจบก็ยกเท้าขึ้นสกัดขาของแจ็คที่ยืนอยู่ทางด้านบน ยังไม่ทันที่แจ็คจะตั้งตัวได้ควันสีดำก็พุ่งไปที่ร่างของเขาอย่างแรงจะไปกระแทกเข้ากับผนังที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
แจ็คกระแทกไม้เท้าของตนลงกับพื้นพริบตาหนามน้ำแข็งก็พุ่งขึ้นมาจากทุกทิศทุกทางเล็งไปที่ร่างของพิชท์ที่ยื่นอยู่ทางอีกด้าน
“เทพผู้พิทักษ์ฝ่ายดีอย่างเจ้าคงไม่คิดจะทำร้ายใครหรอกจริงไหม” พิชท์พยายามเบียงหน้าของตัวเองขึ้นเพราะว่าตอนนี้หนามน้ำแข็งค่อยๆยื่นมาทางคอของเขาจนแทบจะถึงคอเขาอยู่แล้ว
และแน่นอนเมื่อไรที่เจ้าหนามน้ำแข็งนั้นถึงคอพิทช์ คงสนุกล่ะ เพราะยังไงเทพพิทักษ์ที่ตายไปแล้วไม่มีทางที่จะตายเป็นรอบที่สอง แต่เรื่องความเจ็บนี้คงต้องละเอาไว้
“ตั้งแต่จำความได้ ข้าไม่เคยเอาป้ายมาเขวนคอว่าเป็นคนดีนะ” แจ็คสะแหยะยิ้มออกมาช้าๆ แม้จะเป็นแค่การกระทำเล็กๆแต่มันก็ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของแบล็ค พิชท์ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
แจ็คสะบัดไม้เท้าของตนขึ้นเหนือหัว ไอเย็นค่อยๆรวมตัวกันจนกลายเป็นเกล็ดหิมะที่หมุนวนอยู่อีกด้าน
“ยะ..อย่านะ” พิชท์ยกมือขึ้นมาป้องใบหน้าของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เขาจะมายุ่งกับสิ่งที่ไม่น่ายุ่งเข้าเสียแล้ว แจ็คฟาดไม้เท้าไปทางพิชท์อย่างไม่ลังเล
หนามน้ำแข็งที่จ่ออยู่พร้อมใจกับเสียบเข้ากับร่างตรงหน้าตามคำสั่งของแจ็คก่อนจะสลายกลายเป็นเกล็ดหิมะ ร่างของพิชท์ค่อยร่วงลงไปกองอยู่พื้น
"ทีนี้เจ้าก็ทำลายไอ้เจ้ากำแพงบ้าๆนี้ได้แล้ว"
“หึๆ ทะ...ถึงเจ้าจะจัดการกับข้าได้ก็ใช้ว่าเจ้าจะเข้าไปข้างในได้ เสียใจด้วยแต่เจ้าพลาดแล้วล่ะ กะ...เกเฮนน่าไม่ได้โง่ขนาดที่จะให้ข้าเป็นคนคุมแผนการทั้งหมดหรอก ผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันได้เจอกับเจ้าอีกเป็นครั้งที่สอง นะ..แน่” แบล็ค พิชท์ว่าจบก็ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นพิงกำแพงข้างๆ มือข้างซ้ายที่ไม่ได้รับบาดเจ็บค่อยๆยกขึ้นมากดปากแผลเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
“เจ้านี้มัน!!” แจ็คว่าจบก็จะเดินเข้าไปซ้ำอีกสักสองสามที แต่ได้แค่คิดยังไม่ทันที่จะได้ก้าวแจ็คก็เอนตัวพิงกับพนังก่อนจะค่อยๆนั้งลง
“โธ่เว้ย!!” แจ็คตะโกนอย่างหัวเสียพลางชกลงไปที่พื้นอย่างแรงจนเลือดไหล
กุก กับ กับ กุก กับ...
เสียงฝีเท้าของม้าดังออกมาจากทางด้านนอกและดูเหมือนว่ามันจะเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เด็กผู้หญิงผมสีส้มยาวถึงกลางหลัง รวบผมทั้งสองข้างไว้ด้วยการถักเปีย ดวงตาสีเขียวมรกตเต็มไปด้วยความกังวล
ทันทีที่เธอเดินทางมาถึงเมืองนี้คำถามทั้งหลายก็ระดมเข้ามาในสมองเธอและแน่นอนไม่มีใครจะตอบคำถามของเธอได้นอกเสียจากคนที่เธอกำลังตามหาอยู่
“พี่เอลซ่า!! พี่อยู่ไหน”
เฮ้!! ผ่ามาก็เกือบครึ่งเรื่องแล้ว ไรต์ไม่ค่อยเก่งแนวบู้เพราะฉะนั้นฉากบู้จะมีไม่ค่อยเยอะสักเท่าไร ยังไงก็ขออภัยรีดเดอร์คอบู้ด้วยนะค่ะ
ส่วน NC.ที่ขอมาไรต์ก็พยายามนึกอยู่นะว่าจะเขียนเป็นตอนพิเศษอะไรประมาณนี้ บอกไว้เลยว่าลองนึกๆดูก็นึกไม่ค่อยออกนะมองรูปแจ็คแล้วก็แบบคาเรกเตอร์หล่อ สุภาพบุรุษ นิสัยดี กวนนิดๆว่าง่ายๆก็หล่อนิสัยดี +++ จะมีมุมโหด กรุ่มกริ่ม หื่นบ้างไหมเนี้ยผชคนนี้
เปลียนๆหันมามองรูปเอลซ่า สวย นิ่ง ตามสไตล์ราชินีน้ำแข็งที่ไม่ค่อยเปิดเผยความรู้สึก +++
แต่ถ้าไรต์รับปากว่าจะเขียนแล้วรับลองว่าเรียกได้ทั้งมดและเลือดกำเดาแน่555+(หรือบางทีก็ไม่ทั้งสอง) เตือนไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าแต่งมาอย่ามากดแบนกันนะ
เอางี้ถามก่อนดีกว่าว่าที่อยากได้แค่ระดับเบบี้ๆ หรือ ตามใจไรต์เลย(บอกไว้ก่อนใจไม่ถึงอย่ายุ 55+)
ความคิดเห็น