คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : chapter 10 Just one kiss
10
❄ Just one kiss ❄
เอลซ่าประคองร่างของแจ็คลงกับพื้น ก่อนจะก้มตัวลงไปฟังเสียงหัวใจซึ่งดูเหมือนว่ามันก็ยังคงเต้นเป็นปกติแต่ดูเหมือนว่าร่างที่นอนอยู่ตรงหน้าไม่มีท่าทีที่ว่าจะฟื้นขึ้นมาเลย แขนเรียวบางช้อนคอของแจ็คขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงไป..
..แต่ดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ้าตัวจะฟื้นขึ้นมาก่อน
“อยากจูบกับข้าอะดิ...” แจ็คลืมตาขึ้นก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นมากดหัวของเอลซ่ามาหาตน
โป๊ก!!!
แต่ทันทีที่เอลซ่ารู้สึกตัวเธอก็ปล่อยมือออกจากหัวของแจ็คทันทีทำให้หัวของเขากระแทกเข้ากับพื้นเต็มๆ
“โอ๊ย! ไม่เห็นต้องแก้เขิลด้วยวิธีนี้เลยนี้ข้าไม่ถือหรอ...หลงรักข้าแล้วล่ะสิ??” แจ็คลุกขึ้นนั่งพร้อมกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มที่ฉายขึ้นบนใบหน้า
“เด็กอย่างเจ้าน่ะ ข้าไม่รู้สึกอะไรด้วยสักนิด”
“ก็บอกแล้วไงว่าเห็นอย่างนี้ข้าก็อายุมากกว่าเจ้าแล้วกัน” แจ็คว่าก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนว่าอะไรบางอย่างทำให้เขารู้สึกแปลกไปจากทุกครั้งที่ผ่านมา
แจ็คก้มลงมองตัวเองก็พบว่าตอนนี้ตัวเขาหดลงจนกลายเป็นเด็กที่อายุประมาณ 3-4 ขวบ
“ถ้าตัวหด อย่าบอกนะ...” แจ็คว่าก่อนจะดึงกางเกงของตนแล้วก้มลงไปดู
“ไม่น้า!!.... แบบนี้ไม่เอาด้วยหรอกนะ ยัยแสบ เพราะแอปเปิลนั้นใช่ไหม ทำให้เป็นเหมือนเดิมเดี่ยวนี้เลย” แจ็ควิ่งไปคว้าไม้เท้าที่ดูเหมือนตอนนี้ขนาดของมันจะใหญ่เกินกว่าที่เขาจะถือมันไว้ด้วยมือเดียว
แจ็ควิ่งไปทางอลิซได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องล้มพับลงไปอีกครั้ง เอลซ่าคว้าแขนของแจ็คก่อนจะอุ้มเขาขึ้นมา
“แจ็ค เป็นอะไรไปหรอ แจ๊ค! ...ตัววร้อนจี๋เลย” เธอก้มลงเอาหัวชนกับหัวของแจ็คเพื่อวัดไข้ ซึ่งดูเหมือนว่าเธอคิดถูก เพราะตอนนี้ตัวของแจ็คร้อนเหมือนจะมีไข้ อาจจะเป็นเพราะจู่ๆร่างของเขาก็เล็กลงทำให้ร่างกายปรับตัวไม่ทันกับพลังที่เขามีอยู่ก็เป็นได้
“อลิซ...ข้าว่าเรารีบพาแจ็คกลับบ้านก่อนเถอะ ตัวร้อนจี๋เลย” เอลซ่าว่าก่อนจะวิ่งกลับไปที่บ้านของอลิซ
เมืองแม็กเทอร์ซ่า อาณาจักรแห่งฤดูใบไม้ผลิ
“พิชท์ ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม?” เด็กผู้หญิงคนเดิมเอ่ยปากถาม เธอสวมชุดกระโปรงสีดำยาวกร่อมเท้าพร้อมกับผ้าพันแผลที่พันดวงตาข้างซ้ายของเธอไว้ยิ่งส่งให้เธอเหมือนกับตุ๊กตาโบราณ เท้าเปลือยเปล่าค่อยๆเดินออกมาจนถึงประตูระเบียง ก่อนจะดันบานประตูออกอย่างช้าๆ
“ข้าเกลียดแสงแดด...” ร่างบางพูดพร้อมกับทอดสายตามองเมืองทั้งเมืองในตอนนี้..
ถูกหิมะปกคลุมจนมองไม่เห็นแสงอาทิตย์แม้แต่น้อย
รอยยิ้มค่อยๆปรากฏบนใบหน้า ดวงตาสีแดงฉายภาพของพายุหิมะที่ปกคลุมอยู่ทุกบริเวณ ซึ่งหากใครได้มองมุมนี้ก็คงไม่เชื่อว่าที่นี้เคยได้รับฉายาว่าอาณาจักรแห่งฤดูใบไม้ผลิ
“อีกไม่นานคนที่เจ้าต้องการก็จะมาถึงเมืองนี้ เมื่อถึงเวลานั้นทั้งเจ้าและข้าก็จะได้ทำในสิ่งที่ตนเฝ้าปรารถนา” แบล็ค พิชท์ตอบ
“มันถึงเวลาแล้วที่ข้าจะเอาสิ่งที่เคยเป็นของข้าคืน...แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของใครสักกี่คนที่ตาม..”
บ้านอลิซ..
หลังจากที่เอลซ่าพาแจ็คกลับมาพักที่บ้านของอลิซอีกครั้ง อลิซก็อนุญาตให้แจ็คพักที่ห้องใหญ่ แจ็คในร่างเด็กน้อยยังคงหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง
“แล้วเมื่อไรแจ็คจะหายเป็นปกติล่ะ อลิซ..” เอลซ่าถามอลิซที่กำลังนั่งทำหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ แม้เธอจะบอกอลิซไปหลายรอบแล้วก็เถอะว่านั้นไม่ใช่ความผิดของเธอแต่ดูเหมือนว่ามันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา
...
ไร้ซึ่งคำตอบจากเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆเอลซ่าวางผ้าชุบน้ำลงบนหน้าผากของแจ็ค ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เอลซ่าวางผ้าชุบน้ำเสร็จพอดี
“อ้า!! ดีจังเลย แจ็คฟื้นแล้ว” อลิซที่นั่งอยู่ข้างๆลุกขึ้นยื่นบนเตียงพร้อมกับกระโดดกอดแจ็คจนแน่น
“นะ..แน่นไป..หะ..หายใจ..มะไม่ออก” แจ็คในร่างเด็กล้มลงก่อนจะตีมือลงเตียงสามทีเป็นสัญญาณขอยอมแพ้ จนเอลซ่าที่มองอยู่ต้องแยกอลิซออกไปอีกทาง
“ฟื้นแล้วหรอแจ็ค เสื้อใส่พอดีตัวไหม??” เอลซ่าถามเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างๆที่ดูเหมือนว่าจะยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองถูกเปลี่ยนเสื้อไปตอนหลับ
“นี้เจ้าแอบเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้าหรอ” แจ็คว่าพลางยกผ้าห่มขึ้นมากอดบังร่างของตัวเอง ถ้าเป็นตอนอื่นเขาคงไม่ซีเรียสอะไรแต่ตอนนี้..
..บอกตรง มันอยากที่จะอธิบายความรู้สึก
“ไม่เห็นเป็นไรเลยข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อันนาตอนที่เป็นเด็กบ่อยๆ ข้าไม่ถือ” เอลซ่าว่าพลางยักไหล่ไม่สนใจแจ็คที่นั่งกอดผ้าห่มหน้าแดงอยู่ตอนนี้
จ๊อก....
เสียงท้องร้องของแจ็คดังประท้วงขึ้นมา ถ้าจำไม่ผิดเขาเพิ่งกินแอปเปิลไปแค่ลูกเดียว ไม่สิคำเดียวด้วยซ่ำ
“อยากดื่มอะไรไหม หิวอะไรรึเปล่า...” เอลซ่าถามขึ้น มือเรียวบางเอื้อมไปวัดไข้อีกครั้งซึ่งดูเหมือนว่าตัวของแจ็คนั้นจะเย็นขึ้นนิดหน่อยถ้าเทียบกับตอนนั้น
“อยากกินซุปเนื้อแครอทผัดเกรียมๆใส่ฝักทอง อ่อ!ขอฝักทองๆนะเยอะนะ” แจ็คว่าพร้อมกับทำหน้าตื่นเต้นแบบเด็กๆ เอลซ่ามองใบหน้าของคนตรงหน้าแล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้
บางทีแบบนี้ก็น่ารักกว่าตอนปกติซะอีก...
“อลิซขอยืมครัวหน่อยนะ” ว่าจบเอลซ่าก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้แจ็คอยู่กับเจ้าตัวแสบเพียงลำพัง
“บอกไว้ก่อนเลยนะว่าถ้าพี่เอลซ่าไม่ขอร้องอลิซละก็ อลิซไม่ยอมให้แจ็คได้นอนห้องของท่านแม่เด็ดขาด แต่ก็ขอโทษเรื่องแอปเปิลด้วยนะ...เพราะอลิซควมคุมพลังของตัวเองไม่ได้ บางครั้งก็ทำให้เกิดผลไม้ที่มีผลข้างเคียงแปลกๆ”
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย..ไม่มีใครว่าอลิซสักหน่อย” แจ็คว่าก่อนจะพยายามยื้นมือไปลูบหัวอลิซที่ดูเหมือนจะอยู่สูงเกินไปจึงต้องเปลี่ยนมาเป็นวางมือบนไหล่แทน
“แจ็คกับพี่เอลซ่าจะอยู่ที่นี้กับอลิซตลอดไปใช่ไหม??” เด็กน้อยถามด้วยสายตาอ้อนวอน แน่นอนหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงอยู่คนเดียวได้สบายๆ แต่ตอนนี้ถ้าหากทั้งสองคนหายไปแล้วเธอคงไม่สามารถอยู่ได้เหมือนดั่งเคย..
“เรื่องนั้น..ขอเปลี่ยนเป็นมาเล่นด้วยบ่อยๆได้ไหม?”
“อะ..อื่ม งั้นอลิซขอตัวไปข้างนอกก่อนนะ” อลิซว่าจบก็กระโดดลงจากเตียงก่อนจะก้มหน้าวิ่งออกจากห้องไป สวนทางกับเอลซ่าที่เพิ่งจะเดินเข้ามาพร้อมกับถ้วยซุปและเสื้อผ้าชุดเก่าของเธอในมือ
ร่างบางสวมชุดเดรสปาดไหล่สีฟ้าเผยให้เห็นไหล่ที่ขาวนวลเพิ่มลูกเล่นช่วงแขนโดยการปาดแขนและเย็บติดเป็นช่วงๆด้วยโบว์สีน้ำเงินพร้อมกับจัมฟ์ปลายแขนทรงตุ๊กตา ช่วงกระโปรงเป็นผ้าฟ้าแต่งลายเกล็ดหิมะสบายตา
ทำให้เอลซ่าตอนนี้เหมือนกับเจ้าหญิงมากเสียกว่าราชินีที่เต็มไปด้วยภาระหน้าทีทั้งหลายบนบ่าทั้งสอง
“พอดีไม่มีเนื้อเลยเปลี่ยนเป็นซุปแครอทแทน” เอลซ่าว่าพลางยื่นถ้วยซุปไปให้แจ็คที่ไม่ยอมละสายตาจากเธอ
ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะเพิ่งรู้ตัวว่าจ้องร่างตรงหน้านานเกินไป แจ็คเบนหน้าไปทางอื่นแก้เขิลก่อนจะรับถ้วยซุปมาค่อยๆกินตามประสาคนป่วย แต่ก็กินจนหมดไม่ให้เสียน้ำใจคนทำ เอลซ่าที่ยืนดูแจ็คกินจนก็นั่งลงบนเตียงข้างเขาก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดมุมปากของแจ็คในร่างเด็กน้อย
“เป็นไงอร่อยไหม” เอลซ่าที่นั่งอยู่ถามร่างเล็กก่อนจะเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มนุ่มๆของแจ็คอย่างเอ็นดู
“ธรรมดามาก..” เอลซ่าที่นั่งอยู่ถึงกลับสะอึก
ท่องไว้เลย.. อย่างโดนหลอกนะเอลซ่าถึงภายนอกจะน่ารักน่าหยิกยังไง แต่เนื้อในยังเป็นตาแจ็ค ฟรอสต์ 100% ปากเสียแถมยังชอบขัดบรรยากาศ...
“เอ่อนี้ ตุ๊กตาหิมะที่เจ้าสร้างน่ะทำยังไงมันถึงจะมีชีวิตขึ้นมาได้” แจ็คที่เห็นเอลซ่าทำหน้ามุ้ยพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
“หึ..” ร่างบางถอนหายใจออกมาก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
ดูเหมือนว่าปากพาซวยอีกแล้วเรา.. แจ็ค ฟรอสต์คิด
“ไม่เอาน่าสอนหน่อยนะๆๆๆ” แจ็คว่าพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าตัวเอลซ่าให้นั่งลงข้างๆตัวเอง “สอนหน่อยสิเอลซ่า” ว่าจบเจ้าตัวก็ทิ้งตัวนอนลงบนตัก ทำให้ใบหน้าของเอลซ่าที่เครียดจนคิ้วแทบชนกันตอนนี้กลับร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
แม้เธอจะพยายามเก็กยังไงแต่ดูเหมือนว่าเธอก็ยังแพ้ทางของแจ็คอยู่ดี
“ใส่....ความรู้สึกลงไป..ล่ะมั่ง?”
“ทำให้ดูหน่อยสิ” แจ็คยิ้มร่าเมื่อเห็นว่าเอลซ่ายอมพูดกับเขาแล้ว
เอลซ่าวาดมือไปในอากาศพร้อมกับปล่อยเกล็ดหิมะออกมา หิมะสีขาวค่อยๆรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอย่างช้าๆ เจ้าตัวยังคงวาดมือไปเรื่อยๆพลางคิดไปเพลินๆว่าจะสร้างเป็นตัวอะไรดี
“เอลซ่า...” แจ็คเรียกคนตรงหน้าเบาๆ ก่อนจะฉวยโอกาสที่เจ้าตัวกำลังเผลอดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามาหาตน..
..มือเล็กค่อยๆโน้มคอร่างตรงหน้าลงมาช้าๆ แจ็คในร่างเด็กหลับตาลงก่อนจะประทับริมฝีปากลง ลิ้นเล็กค่อยๆดันให้อีกฝ่ายเผยอริมฝีผาก มือที่เคยโน้มคออยู่นั้นพยายามกดใบหน้าของอีกฝ่ายเข้ามาทางตนให้มากขึ้น
เหมือนช่วงเวลาได้หยุดลง..มันทั้งเงียบจนแทบจะได้ยินเพียงเสียงหัวใจของทั้งสองฝ่ายที่เต้นระรั่ว
เกล็ดน้ำแข็งที่ค้างอยู่ในอากาศค่อยๆเปลี่ยนเป็นรูปนกก็จะบินออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมกับแจ็คที่ค่อยๆถอยริมฝีปากออกช้าๆ
แจ็คมองเอลซ่าที่นั่งตาค้างกับเหตุการณ์เมื่อครู่ ก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมา...
“ครั้งต่อไป...หลับตาด้วยล่ะองค์ราชินี”
ความคิดเห็น