สาวน้อยสุดซ่า & โซดาน้ำขิง

ลำดับตอนที่ #2 : ผีประจำหอพัก

ผีประจำหอพัก

            ไอ้พี่บ้า รู้ก็รู้ว่ากรูกลัวผี ยังจะให้มาอยู่ที่นี่อีก จะหาหอพักที่มันไม่มีคำขึ้นชื่อว่าผีดุนำหน้าไม่ได้รึไง !! ให้ตายสิ

            บ่นพึมพำถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้ต้องมาอยู่ในหอแปลกๆบรรยากาศไม่น่าไว้ใจอย่างนี้  หลังจากที่ตะเวนหาหอมานานจนมืด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดีที่มันไม่ส่งกลับบ้าน แต่ตอนนี้ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าควรจะอยู่นี่ต่อ หรือว่ากลับบ้านดี

            คิดแล้วก็มองไปรอบๆอย่างสุดสยอง ก่อนจะหันไปส่งสายตาอาฆาตให้ไอ้พี่ตัวดีที่เดินมาส่งเขาให้กับตาแก่พิลึกๆที่เป็นคนดูแลหอพัก ก่อนจะกลับไปขึ้นรถและโบกมือ บ๊าย บาย อย่างน่าถีบมากกว่าน่าอาลัยให้  ก่อนจะขับรถออกไป ทิ้งให้เขากระแทกเท้าปึงๆ อย่างไม่สมเป็นบุรุษตามชายชราคนนั้นไป

"ระวังหน่อยนะพ่อหนุ่ม อย่ากระแทกเท้าแรงนัก ระวังท่านจะโกรธ" คำพูดเรียบๆพร้อมสายตาที่ส่งมาอย่างเตือนภัยทำให้เปโซหันไปมองรอบๆอย่างหวาดๆ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว

"ท่านที่ว่านี่ใครกันเหรอลุง"

"อ้อ เธอคงไม่รู้สินะ คงจะมาจากต่างจังหวัดล่ะสิ ถึงได้ไม่รู้จักกิติศักดิ์ ถึงความศักดิ์สิทธิของหอนี้น่ะ ในละแวกนี้เค้ารู้กันทั้งนั้น ถึงไม่ค่อยมีใครอยากมาอยู่ยังไงล่ะ" เปโซกลืนน้ำลายเอื๊อก มองตาแก่คนประหลาดตรงหน้าอย่างสงสัย แต่เขาก็เลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้ เดินตามต่อไปเงียบๆ และหยุดฝีเท้าลง เมื่อคนข้างหน้าหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งที่ดูลึกลับ วังเวง ก่อนจะเคาะประตู 3 ครั้งเหมือนจะบอกล่วงหน้า และหันมาส่งกุญแจให้พร้อมกับเตือนเป็นรอบสุดท้าย

"คนที่นี่ชอบความสงบ หวังว่าเธอคงจะเข้าใจนะ ไม่เคยมีใครกล้ามาก่อความวุ่นวายในนี้  และที่สำคัญ คนที่มาทำเรื่องไม่ดีหรือทำอะไรให้หอเสียหาย ต้องมีจุดจบที่ไม่น่าพิสมัยทุกราย" ลุงคนนั้นเดินจากไปพร้อมกับประตูที่ถูกผลักให้เปิดออกช้าๆ เปโซสะดุ้งเฮือก งงว่าเปิดออกได้อย่างไร แต่ก็ยอมก้าวเข้าไปแต่โดยดี

            บรรยากาศเงียบงันที่ชวนให้ขนในกายลุกซู่ ก่อนที่เปลวไฟจากตะเกียงน้ำมันข้างฝาผนังจะถูกจุดขึ้นมา  ส่องให้เห็นถึงบรรยากาศภายในที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่ตอนนี้เปโซไม่มีอารมณ์จะมาวิจารณ์หรือติชมอะไรทั้งนั้น เท้าสองข้างกำลังถูกตรึงให้ยืนอยู่กับที่เหมือนมีอะไรมายึดไว้

            ฉับพลันแสงไฟในห้องก็ดับพรึบลงอย่างไร้ร่องรอยของการถูกจุด  ลมหนาวพลันลอยเข้ามาแทนที่พร้อมกับกลิ่นหอมประหลาดทั้งที่ไม่ได้เปิดหน้าต่างหรือแม้แต่ประตูก็ถูกปิดลงด้วย  ห้องทั้งห้องมืดมิดและเงียบสงัดบ่งบอกถึงสิ่งมีชีวิตหนึ่งเดียวในห้องนี้คือเขาผุ้ที่เข้ามาเยือนใหม่

" ละ ลูกช้างขอโทษ ผิดไปแล้ว ทีหลังจะ มะ ไม่มารบกวนอีก แล้วจะทำบุญไปให้ อยากได้อะไร ลูกจะหาให้หมด MP3 เกมส์เพล หรือคอมพิวเตอร์ มีหมดจ้ะ เกมส์แร็ค เกมส์มิว   ลินเนจ ข่านออนไลน์  ลาส เคออส โยกัง หรือแม้ปังย่าก็จะส่งไปให้นะจ๊ะ "  ถ้อยคำเอ่ยของรายการเซ่นที่เจ้าตัวกำลังจะเอามาติดสินบนผู้ที่ตนเชื่อว่าเป็นเจ้าที่เจ้าทางอย่างน่าขัน ได้รับคำตอบเพียงสายลมหวีดหวิวที่ไม่รู้ว่ามาจากทางไหน ก่อนที่เสียงหัวเราะอันเย็นเยือกจะดังขึ้น

            เปโซขาสั่น น้ำตาพานจะไหล รีบท่องบทสวดมนต์เท่าที่จำได้ตามที่แม่เคยบอกไว้ว่ามันจะกันผีได้ ถึงแม้ว่าเขาจะท่องไม่จบบทก็เถอะ !!

"นะโมตะสะ มะระใส่หม้อ ใส่ลูกชิ้นเต้กกอ ตามด้วยเนื้อหมูเด้งๆ  อย่ามาหลอกลูกช้างเล้ย ผมเชื่อแล้วว่าทั่นมีจริง ปล่อยผมไปเถอะ" พูดพร้อมกับก้าวขาที่ยังคงสั่นหันหลังกลับ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก

            เมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างเย็นๆที่ค่อยๆคืบคลานมาสัมผัสที่แผ่นหลัง และค่อยๆเลื่อนมาแตะที่บ่า เปโซหลับตาปี๋ นับ 1-10 ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปด้านหลังแล้วคว้าหมับเข้ากับบางสิ่งบางอย่างนั้น แล้วหันไปช้าๆ ก่อนที่จะช็อกกับสิ่งที่ได้เห็น

            มือคนอันเย็นเยียบที่เหมือนโดนใครแช่แข็ง จับหมับแน่นที่หัวไหล่ พร้อมกับเลือดสดๆที่ไหลย้อยลงมาเปื้อนเสื้อ คนที่กำลังถูกหลอกกลืนน้ำลายเอื๊อก ก่อนที่สติสุดท้ายจะทำงาน โยนมือนั้นขึ้นไปบนเพดานก่อนอย่างตกใจ

" ผะ ผะ ผี โว้ย ไม่เอาแล้ว โว้ย วิ่ง" เปโซทำท่าจะวิ่ง แต่ก็มือของใครมาคว้าหมับไว้ที่เป้ด้านหลังซะก่อน ทำให้วิ่งไม่ออกได้แต่ขยับขาอยู่กับที่   แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะยังไม่รู้เพราะยังคงก้มหน้าหลับหูหลับตาวิ่งอยู่กับที่ต่อไป

ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ก๊ากๆๆๆๆ

            เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นรอบด้าน พร้อมกับแสงไฟที่ถูกจุดสว่างทางด้านหลัง เรียกสติบางอย่างคืนมาได้บ้าง เปโซลืมตาขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆ เมื่อเห็นว่ายังอยู่ที่เดิมก็ชะงัก  เสียงหัวเราะยังคงดังอยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ

มันต้องหลายตัว ต้องมีผีหลายตัวแน่ๆ ในเมื่อไม่สนของเซ่น งานนี้ก็ต้องสู้ตาย  ถึงแม้ว่าในชีวิตนี้จะไม่เคยคิดที่จะมาสู้กับผีก็เถอะ  แล้วเขาเป็นคนจะเอาอะไรไปสู้กับผีล่ะนี่

โอ้

แต่เห็นที ไม่สู้ก็คงต้องตาย อย่างน้อยสู้จนตายก็น่าจะดีกว่ากันเยอะ

สติสุดท้ายสั่งให้ทำอะไรซักอย่าง

โครม !!

            แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันที่มีบางสิ่งบางอย่างถืออยู่พลันดับลงเมื่อเปโซตัดสินใจยอมทำตามความคิดตัวเอง ถีบโครมเข้าไปยังต้นตอที่เชื่อว่าดึงกระเป๋าเขาอยู่  แล้วก็ต้องชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างเป็นตัวเป็นตนที่กำลังล้มลงไปจากแรงถีบกับเสียงร้องโอดโอยที่ไม่น่าจะมาจากผี !

โอ้ ผีมีเนื้อหนังด้วยหรือนี่

แล้วผีเจ็บด้วยหรือ

            คำถามในใจที่ทำให้กลืนน้ำลายเอื๊อก แต่ตอนนี้คงไม่มีเวลามาสน มันจะเป็นผีหรือคนก็ช่าง เพราะถ้าเป็นคนแล้วมาเล่นเป็นผี ก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ มีแต่พวกเรียนจนสติแตกเท่านั้นล่ะ ถึงจะมาทำอะไรเพี้ยนๆแบบนี้  ตอนนี้คงต้องเอาตัวให้รอดซะก่อน ความคิดทำให้รีบเร่งฝีเท้า ก้าวไปทางประตู แต่แล้วก็ต้องชนโครมเข้ากับบางสิ่งบางอย่างตรงหน้าที่เข้ามาขวางไว้ ทำให้กระเด็นถอยหลังครืด

ไฟในห้องก็ถูกจุดสว่างวาบขึ้นอีกครั้งทำให้เห็นถึงดวงหน้าของไอ้คนที่เสือกปลอมเป็นผีทั้งหลาย  เสียงโหวกเหวกดังขึ้นอย่างชวนหนวกหู  เมื่อแสงไฟนั้นไม่ได้ถูกจุดขึ้นมาจากเหล่าสมาชิก แต่มันกลับสว่างขึ้นมากลางห้องตรงที่ที่น้ำมันตะเกียงของไอ้คนผีมือน้ำแข็งนั่นทำตกไว้และกำลังลุกไหม้ข้าวของต่างๆอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงโวยวายสั่งการลั่น

"เฮ้ย พวกมรึงไปเอาน้ำมาดิวะ ไอ้เอิร์ธมรึงเอาผ้ามาใส่ไฟนี่ดิ๊"

"เอามาเป็นเชื้อเพลิงจุดไฟอีกหรือครับลูกพี่"

"ไอ้ห่_า เอามาจุดเผามรึงสิ เอาผ้าไปชุบน้ำแล้วเอามาดับไฟเร็วๆเข้า"

"ครับๆ"

"พวกมรึงรีบๆเลยนะ เดี๋ยวเกิดลุงพรวดมาเห็นเข้าละมรึง บรรเลงแน่"

         สิ้นคำสั่งการอันน่าขันที่ดังขึ้น  บรรดาผีที่กำลังนั่งเฉยต่างก็รีบกระวีกระวาดไปหาน้ำมาดับไฟกันอย่างรวดเร็ว รวมทั้งเปโซที่ยังคงงงๆกับเรื่องราวต่างๆด้วย  แต่ก่อนที่ไฟจะลามไหม้ไปทั้งห้อง  น้ำจากสายยางในมือของไอ้คนที่ทำตะเกียงตกก็ถูกฉีดพรวดมาดับไฟ พร้อมกับเสียงถอนหายใจเบาๆจากทุกคน