คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 แรกพบ
หลังจากที่คนยกกระเป๋าหน้าเหี้ยมเอากระเป๋ามาวางไว้ให้หน้าประตูหอพัก(แม่งโรงเรียนนี้มีแต่ประตูโว๊ยยยย) หึหึหึ ที่นี่ใหญ่มากขนาดที่บ้านชั้นว่าใหญ่แล้วเจอที่นี่เข้าไปก้อแอบสะดุ้งเล็กๆ เพราะเนื้อที่ที่สามารถบรรจุนักศึกษาได้ถึงเกือบพันห้าร้อยคนอีกทั้งแต่ละหอพักก้อมีเหล่าไอดอลอยู่ทำให้ที่นี่ คือสวรรค์ของพวกคลั่งไคล้ไอดอลพวกนี้
“จะให้ผมเอากระเป๋าไปเก็บให้ไหมครับ” ลุงยกกระเป๋าหน้าโหดพูดขึ้น
“อืม ก้อดีนะ ว่าแต่ชั้นหิวอ่ะ ต้องไปหาที่กินข้าวที่ไหนเหรอ” ชั้นรู้สึกเหมือนท้องมันประท้วงอยู่เนืองๆว่ากูหิว
“ครับ เดินผ่านสวนดอกไม้ไปก้อถึงแล้วครับ แต่คุณต้องระวังนะครับที่นี่มีแต่พวกเอาใจยากเดี๋ยวจะไปเหยียบหางใครเข้า จะซวยเอา
“ขอบใจนะที่เป็นห่วง ฝากกระเป๋าด้วยแล้วกันชั้นไปเดินเล่นก่อนนะ หิว” ถึงจะพูดอย่างนั้นก้อเหอะ ชั้นว่าแล้วว่าที่นี่มันก้อคงเหมือนมหาวิทยาลัยภายนอกทั่วไปที่มีการแข่งแย่งชิงดีและเขม่นกันอ่ะนะ
“ชั้นเดินผ่านสวนดอกไม้ที่ภายในมีดอกกุหลาบแสนสวยส่งกลิ่นหอมตลบอบอวน(เห็นแบบนี้ ชั้นก้อชอบดอกไม้นะ) แต่ขณะที่ชั้นเดินชมสวนอย่างนางในวรรณคดีอยู่นั้นก้อไปเตะตากับกระป๋องน้ำอัดลมที่ดันมาวางอยู่ใต้ต้นกุหลาบแสนสวยของชั้น(กุหลาบเนกอยา)ทำให้ชั้นรู้สึกขัดลูกตาที่สุด
“ใครกล้าทิ้งขยะตรงนี้ไม่คิดรึไงว่าต้นไม้มันจะเฉาตายเพราะต้องมาทนเห็นมลพิษทางตาแบบนี้” ชั้นรู้สึกสงสารต้นไม้จับใจเลย
“ โถ...ดอกกุหลาบตัวเองต้องทุกข์ทนทรมานเพราะไอ้กระป๋องเฮงซวยนี่ใช่มั้ย เดี๋ยวพี่จะจัดการให้นะ” ชั้นเอามือลูบกลีบดอกกุหลาบอย่างเบามือสงสารต้นไม้พวกนี้จังไอ้พวกใจร้ายเอ้ยยย
ชั้นตัดสินใจเตะกระป๋องน้ำอัดลมนั่นทิ้งไปซะโดยระดับนี้ชั้นเลือกเล็งไปที่ถังขยะข้างมุมตึกที่ตั้งกันอยู่หน้าสะหรอน ตุ๊บ!!!
“โอ๊ยยย ใครแม่งลอบทำร้ายกูฟ่ะ” ชิบหายแล้ว คังเทรามึงเตะโดนหมาที่ไหนร้องล่ะเนี่ย
“เออ ขอโทษแล้วกันไม่ได้ตั้งใจ”ฉันตะโกนกลับไปโดยที่ไม่รอให้คนเจ็บได้เดินมาหรอก ฉันก้อกำลังจะใส่เกียร์หมาวิ่งแหละ แต่ระหว่างที่หันหลังเตรียมจะเผ่น ก้อรู้สึกว่าขอเสื้อถูกดึงไว้ทำเอาตัวชั้นแทบลอยแน่ะ
“ทำผิดแล้วคิดจะหนีรึไง” เสียงของคนข้างหลังชั้นพูดขึ้นมันเป็นน้ำเสียงทุ่มต่ำทรงพลังและไม่ต้องดูก้อรู้ว่า โกรธมาก
“ใครว่า ชั้นแค่หิวมากแล้วก้อจะไปหาของกิน”ชั้นว่าขณะที่พยายามจะตะเกียกตะกายออกจากท่อนแขนที่รัดรอบคอชั้นซะแน่นเชียว
“งั้นเหรอ ไหนดูหน้าคนที่กล้าเตะกระป๋องน้ำอัดลมอัดหน้าชั้นหน่อยซิ” ด้วยพละกำลังที่มากกว่าเพียงแค่พลิกแขนนิดหน่อยไอ้บ้านี่ก้อหมุนตัวชั้นเข้าไปหาตัวเขาเองได้อย่างง่ายดาย
“หึ เด็กใหม่งั้นเหรอชั้นไม่เคยเห็นเลย ไม่น่าถึงกล้าซ่าส์ไม่เข้าเรื่อง” ระหว่างที่เสียงทุ้มต่ำของหมอนี่เข้าโสตประสาทโดยไม่ต้องแปลข้อมูลของชั้น ชั้นก้อสำรวจใบหน้าที่ดูเข้ารูปรับกับจมูกโด่งที่ชั้นมั่นใจว่าพระเจ้าตั้งใจปั้นมาอย่างดี รูปร่างสูงโปร่งแต่ท่อนแขนที่ชั้นสัมผัสกลับมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงรองรับอยู่หมอนี่คนหรือรูปปั้นเนี่ย
“ตายแล้วเหรอ” เว้นก้อแต่ปากนั่นผีเจาะปากมาพูดรึ
“นายนะซิ โรคจิตอยู่ดีๆมาแช่งชาวบ้านเค้า ที่บ้านสอนแล้วไม่จำหรือไง หรือที่บ้านมีปัญหาถึงต้องมาหาเรื่องคนอื่นเรียกร้องความสนใจแบบนี้ แค่ชั้นเตะกระป๋องน้ำโดนหน้านายมันก้อไม่มีตรงไหนสึกหรอไปนี่ แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยห๋า!!!!ไม่คิดว่าคนอื่นเข้าอึดอัดรึไง ไม่มีใครสนใจเหรอถึงต้องจับชาวบ้านเค้ามาไว้กับตัวเองแน่นขนาดนี้ ถ้าอยากหาเรื่องนัก ชั้นเห็นหมาหน้าประตูรั้วอยู่สี่ห้าตัวไปชวนมันกัดสิ จะได้หายปากเสีย โอ๊ยยยยย เหนื่อยโว๊ยย” หลังจากที่ชั้นร่ายคำด่าอันยืดยาวออกไปอย่างลืมตัว(แก เพิ่งมาวันแรกเองนะ) ชั้นก้อสังเกตเห็นหมอนี่ทำหน้าเหวอไปเลย ฟังไม่ทันอ่ะดิชั้นพูดอะไรบ้างยังจำไม่ได้หรอก
“เธอ!!!! อยากตายเหรอ” เวรแล้ว หมอนั่นตะโกนใส่หน้าชั้นด้วยเสียงทุ้มต่ำนั่น ทำเอาขนลุกเหมือนกันสงสัยจะแค้นหน้าดู
“หึ ถ้าชั้นกลัวตายคงไม่กล้าพูดแบบนี้หรอก จะเอาอย่างไง ตัวต่อตัวเลยไหม ชั้นไม่กลัวอยู่แล้วเข้ามาสิ ชั้นสลัดหมอนี่ได้อย่างง่ายดายหรือหมอนี่ไม่ได้จับชั้นไว้แล้วก้อไม่รู้
“ได้” หมอนั่นว่าแล้วก้อย่างสามขุมเข้ามา ดูแล้วทักษะต่อสู้ของหมอนี่จะใช่ย่อย เอ๋ ท่าทางแบบนี้ทำไมชั้นรู้สึกคุ้นๆนะ โอ๊ะ ชั้นไม่น่าเผลอเลยถูกหมอนี่เข้าประชิดตัวจนได้
“ นายเล่นทีเผลอเหรอ!!!! ชั้นไม่กลั....” ชั้นแทบหยุดหายใจเมื่อริมฝีปากหนานั่นเข้าจู่โจมปะกบริมฝีปากของชั้นอย่างรวดเร็ว จูบหนักๆที่จงใจจะแกล้งให้ชั้นอ่อนระทวย ปลายลิ้นร้อนที่พยายามจะล้วงเข้าไปในโพรงปากของชั้น ทำให้ชั้นรู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัวกลิ่นกายที่รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด ราวกับว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน แต่ เชี่ย!!!เอ๊ย กูจะเคลิ้มทำไมเนี่ย ชั้นตั้งสติได้จึงกระทืบเท้าหมอนี่อย่างแรง จนเค้าถึงกลับอุทานออกมาแล้วปล่อยตัวชั้นให้เป็นอิสระ ชั้นจึงได้จังหวะชกหน้าหมอนั่นเข้าไปอย่างจัง ให้สมกลับที่บังอาจล้วงเกินชั้นถ้าเป็นไปได้ฆ่ายัดไอ้บ้านี่ลงถังขยะดีไหม หรือเอาปูนโบกดีว่ะ แค้นโว๊ยยย
“ไอ้บ้า นายกล้าดียังงัยมาจูบปากกชั้น อยากตายเหรอ นายรู้มั้ยว่าเตี่ยชั้นเป็นใคร” ชั้นรู้สึกเหมือนตัวเองโดนดูถูกอย่างแรง แทนที่หมอนี่จะสลดกลับทำหน้าทะเล้นใส่และขอบอกกว่ากวนตีนมาก
“เธอโกรธเหรอ เมื่อกี๊เห็นอ่อนยวบยาบเหมือนจะจูบตอบชั้นด้วยซ้ำแล้วจะโวยวาทำไม”หมอนี่มันคนหรือคอนกรีตเสริมใยเหล็กถึงได้หน้าด้านแบบนี้ ชั้นรู้สึกว่าอยากจะแทรกแผ่นดินหนี แต่บอกไว้ก่อนชั้นไม่ได้จูบตอบนะ(///0///)
“ ไอ้..” ยังไม่ทันทีชั้นจะได้ด่าตอบเพื่อนหมอนั่นอีกสี่คนก้อเดินมา ไอ้พวกบ้าทำไมหน้าตาดีกันนักว่ะ
“มีไรเหรอฮยอง “ คนที่สูงๆขาว หัวแดงๆแต่หน้าตาน่ารักเชียวถามขึ้น
“ก้อไม่มีไรแค่รับน้องนะ” ไอ้บ้านี่พูดแล้วยักคิ้วให้ชั้น (อยากตายจริงๆใช่ไหม)
“เหรอฮะคงรับหนักหน้าดูน้องเค้าถึงหน้าแดงขนาดนี้” ไอ้หน้าหล่อสำเนียงภาษาถิ่นพูดขึ้น
“โอ๊ย ชั้นหิวจะพล่ามกันอีกนานมั้ย ถอยไป” ชั้นแบกความอายขึ้นบ่าแล้วก้อโมโหกลบเกลื่อนไปซะไม่งั้นชั้นคงได้ ตายคาไอ้หน้าหล่อพวกนี้แน่
“อ้าวจะไปแล้วหรือครับ ไว้มารับน้องกันต่อนะคร้าบบบบจำชื่อพี่ไว้นร้า พี่ชื่อบังยงกุกนะ” ไอ้บ้านั่นพูดขึ้นน้ำเสียงเหมือนจงใจจะย้ำให้ชั้นได้ยินซะชัดเชียว (//0//)
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
วันนี้มันวันอะไรถึงมีแต่คนสั่งให้ชั้นจำชื่อนู้น ชื่อนี้เคยถามชั้นไหมว่าชั้นอยากรู้จักพวกนายรึป่าว ยัยลีเยฮวอนก้ออีกคน ชั้นต้องทำตามด้วยไหมว่ะ หิวววว หลังจากที่ออกมาความอับอายและโคตรโมโหนั่นได้ชั้นก้อถึงเวลาไปกินข้าวได้จริงๆซะที กูไม่น่าไปเตะกระป๋องน้ำอัดลมบ้านั่นเลย หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ คังเทรา
#โรงอาหาร
ภายในโรงอาหารที่ตกแต่งอย่างสวยหรู มันเป็นอาคารหลังงามสีขาวตกแต่งด้วยดอกกุหลาบนานาชนิดส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว ใจกลางของโรงอาหารมีน้ำพุขนาดกลางกำลังไหลรินดั่งเสียงฮาร์ฟที่เหล่าฑูตสวรรค์ของพระเจ้ากำลังบรรเลง “ที่นี่มันโรงอาหารหรือสวรรค์กันแน่นะ”
ฉันไม่รอช้าที่จะมายืนพินิจพิจารณาสวนเฮเดนของพระเจ้าหรืออะไรทั้งนั้นในตอนนี้ เพราะท้องที่ประท้วงว่ามันหิวมาก
“ กินไรดีวะ เนี่ย” ฉันยืนเล็งอาหารที่แน่นอนว่าไม่มีเมนูธรรมดาอย่างที่ใจอยากจะกินเลย (แม่ง อยากแดกส้มตำปลาร้า เกาหลีซอกไหนจะมีให้มรึงฟ่ะ)
“ เอาเหอะ อาหารประทังชีวิต สเต็กง่ายสุด” ว่าแล้วชั้นก้อเดินไปหยุดหน้าร้านขายสเต็กที่ตกแต่งซะแทบไม่กล้าเดินเข้าอ่ะ(นังเทรา มึงบ้านนอกเข้ากรุงป่ะ ได้ข่าวว่านางรวยนะ)
“ เอาสเต็กเนื้อหนึ่ง อ่อ เอาเฟรนฟรายมากินแก้หิวแปป” สั่งเสร็จชั้นเดินมาหาที่นั่งรอริมหน้าต่างบานสวยที่ข้างนอกมองเห็นสวนกุหลาบที่ชั้นเพิ่ง......(//-//) ผ่านมา
“นูน่าฮะ” ระหว่างที่ชั้นกำลังสติหลุดเพราะไอ้เงิงนั่น(ไปคิดเอาเอาว่าเงิงไหน) เอ๊ย เพราะสวนสวยนั่นก้อมีเสียงคุ้นๆของใครบางคนทักขึ้น ชั้นจึงหันไปตามเสียงเรียกนั้น ก็เจอกับไอ้ตี่เตี้ย
“ อ้าวไอ้ตี่” ชั้นทักจงออบขึ้นอย่างตื้นเต้นเพราะนี่คือคนๆแรกที่ชั้นรู้จักที่นี่
“โหววว นูน่าเรียกผมงี้เลยเหรอฮะ” จงออบโวยในสรรพนามที่ชั้นใช้เรียกเค้า
“ก้อนะ ไม่สนิทไม่เรียกเหอะ มาๆนั่งด้วยกัน” ชั้นว่าพลางตบโต๊ะเรียกให้จงออบมานั่งด้วย
“นูน่ามาถึงนานแล้วเหรอฮะ” จงออบถามพลางสั่งสเต็กกับพนักงาน
“ เพิ่งถึงหิวอ่ะ ก้อเลยมาหาของกิน” ชั้นว่าขณะที่หยิบเฟรนฟรายมากินเล่น
“เจอนายก้อไม่เหงาแหละ เนี่ยยังไม่เห็นออนนี่อีกคน ไม่งั้นชั้นก้อฟินแหละ”
“นูน่า อยู่ที่นี่ความสัมพันธ์ของผมกะฮยอนนี่บอกใครไม่ได้นะฮะ” จงออบทำสีหน้าเศร้าพลางเอานิ้วเขี่ยขอบแก้วไวน์สุดหรู (แน่นอน นางสั่งไวน์ให้เด็กไม่บรรลุนิติภาวะแดก แม่งเลวสาดดดดด)#ได้ข่าวว่ามึงแต่งนะไรท์ อึก...โดนกูสาดดดด
“เออน่า รู้แล้ว ว่าแต่นายเหอะ เห็นหน้ามึนๆเนี่ย ฮอตเหมือนกันแหะ” ไม่ให้รู้สึกได้ไงตั้งแต่หมอนี่มานั่งข้างๆเหมือนโดนสายตาอำมหิตนับสิบจิกกัดจนเนื้อตัวแสบสุดๆ
“เหรอฮะ ผมน่ะเทียบบรรดาเฮียๆที่ห้องไม่ติดหรอก” จงออบว่าแล้วยิ้มแฉ่ง(ก้อไอ้รอยยิ้มนี่แหละที่เจ้จะละลาย)
“รับรองว่าชั้นไม่อยากยุ่งด้วยหรอก หวิดจะโดนกระทืบ” ชั้นว่าอย่างเซ็งๆเมื่อมองสายตารอบๆนั่น
“นูน่าไม่น่ากลัวใครนะ คนพวกนั้นต่างหากที่ต้องกลัว” จงออบว่าอย่างอารมณ์ดี
“ชั้นมาอยู่นี่ในฐานะนักเรียน ไม่มีใครรู้หรอกว่าชั้นเป็นใคร” ชั้นตอบก่อนจะมองสเต็กร้อนๆที่มาเสิร์ฟราวกับว่ามันจะหายลงท้องทันทีที่วางลง
“หึ ยังไงนูน่าก้อน่ากลัว” จงออบว่า
“เออ กินก่อนเหอะ ชั้นหิว” จงออบพยักหน้าแล้วก้มหน้าก้มตากินอย่างว่าง่าย
หลังจากที่นั่งกินข้าวกลางวันอย่างกระสวกกับจงออบ หมอนี่จึงอาสาเดินมาส่งชั้นที่หอพักระหว่างนั้น ชั้นก้อต้องรบกับสายตาของผู้หญิงที่ท่าทางจะคลั่งจงออบเอามากๆ ชั้นคิดว่าคงโดนหมายหัวไปแล้วมั้ง แต่เอาเหอะ คังเทรา เคยกลัวใครเหรอฟ่ะ(เหมือนจะมีแล้วนร้า)#อิไรท์แดกจุดไป๊ กูเจือกกกกจบ (-_-)
“นูน่า อยู่หอฝั่งไหนฮะ ผมจะได้ไปส่งถูก” จงออบที่เดินตามหลังมาถามขึ้น
“...เออ ไม่รู้อ่ะ ลืมถามลุงเหี้ยมว่ะ” ชั้นสตั๊นตัวเองไปสามวิก่อนตอบ
“อ้าว งั้นนูน่าเข้าสังกัดไหนฮะ หอพักจะอยู่ตามบริษัทน่ะ” ชั้นเพิ่งรู้นะเนี่ย(ไรท์ก้อเพิ่งคิดได้)
“TS Ent.”ชั้นตอบอย่างเนือยๆเพราะยังไม่ค่อยถูกใจสังกัดใหม่ที่ไม่ใช่ที่ที่ฮยอนอาออนนี่อยู่
“จริงเหรอฮะ!!!!!!” จงออบตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น
“เป็นบ้าไร ไอ้ตี่เดี๋ยวเค้าก้อแห่มามองคิดว่าชั้นพรากผู้เยาว์หรอก” ชั้นอยากจะตบกระโหลกไอ้เด็กนี่จริงๆ ทำเอาคนที่มองอยู่แล้วมองกันมากเข้าไปอีก
“งั้นผมรู้แล้วฮะ นูน่าตามมาเลย” จากเป็นผู้ตามที่ดี ไอ้ตี่นี่ก้อเดินจูงมือชั้นซะงั้น ถ้าไม่ติดว่าแฟนพี่ แม่จะซัดหมอบตรงเนี้ยะ แต่เอาเหอะชั้นเอ็นดูเค้าเหมือนน้องชายที่ชั้นรักคนนึง
“ไปไหนเนี่ย ไอ้มึน” ชั้นถามอย่างเซ็งๆกับพฤติกรรมของจงออบที่มองจากภายนอกชัวว์มากตรู..กิ๊กมรึงป่ะ
“ไปหอพักผมไง” หมอนี่ตอบหน้ามึน
“ไปทำเพื่อให้ไปส่งที่หอชั้นไม่ใช่เหรอ หรือความจำสั้น ห๋า! ไอ้ตี่” ชั้นด่าหมอนี่ออกมาเพราะความกวนตีนที่มั่นใจเถอะว่ามาเต็มหน้ามันอ่ะ
“ฮ่าฮ่าฮ่า นูน่านี่ตลกจัง หอผมกะหอนูนาก้ออยู่ตรงข้ามกันอ่ะ ก้อเราสังกัดเดียวกันไงครับ” ลูมอส ข้าขอสาบานอย่างจริงจังว่า ไอ้ตี่เตี้ยนี่หาความดีไม่ได้ ซัดหมอบ
“โอ๊ยยยย นูน่า” จงออบร้องขึ้นอย่างเจ็บปวดแต่ไม่วายยังขำได้เมื่อชั้นแอบบิดเนื้อของเค้าบริเวณพุง สาบานเถอะว่ามันเจ็บ(ไรท์เป็นพยานในงานนี้เนื่องจากโดนอาจารย์หยิกประจำ)
“ก้อบอกซิฟ่ะกวนตีน แล้วนี่ตกลงนายมาส่งชั้นเหรอให้ชั้นมาส่งนายถึงมาหยุดอยู่หน้าหอชายเนี่ย” ถึงชั้นจะเซ่อมาก่อนแต่ไม่โง่นะเออ หน้าหอพักมันเขียนว่า #หอพักชาย
“มาส่งนูน่าฮะ แค่อยากให้รู้จักหอของผมกะบรรดาเฮียๆน่ะฮะ” จงออบยิ้มขึ้นอีกครั้ง เสียมารยาทว่ะยิ้มบ้าไร ตาหายหมด(แอบอมยิ้มไรอีไรท์ ซัดหมอบ)
“......”แดกจุดค่ะ เด็กมันน่ารัก
“ผมจะแนะนำเฮียๆของผมให้นูน่ารู้จักฮะ” จงออบว่าต่อ
“ไม่ต้อง ชั้นเหนื่อยอยากพักผ่อนข้าวของยังไม่ได้เก็บ อีกอย่างชั้นไม่อยากรู้จักเฮียๆของนายหรอกแค่นายคนเดียวก้อปวดหัวแล้ว ไม่รู้ฮยอนฮาออนนี่รักไปได้ไง” ชั้นว่าพลางนึกสงสารออนนี่คนสวยกะไอ้เตี้ยหน้ามึนนี่
“ผมเป็นแบบนี้กะนูน่าคนเดียวนะ” ว่าแล้วหมอนี่ก้อยักคิ้วให้อยากบอกเหอะ เขิลลลลลโว๊ยพอคิดได้ว่าไอ้นี่มันจ้องจะทำให้ชั้นหน้าแดงภัยก้อถึงตัวมันแล้ว
“โอ๊ยยย นูน่าเบาๆดิ ผมเจ๊บ” ชั้นล็อกคอจงออบไว้ก่อนจะใช่มะเหงกขยี้ไปที่กลุ่มผมนุ่มๆนั่น
หากใครกำลังมองภาพนี้อยู่ก้อไม่ต้องสงสัยไป คงสรุปเรียบร้อยว่าเราเป็นแฟนกัน
จงออบมาส่งชั้นถึงประตูหอพักที่ข้างหน้าเขียนว่าหอพักหญิง(ปล่อยมันเหอะ มันอยากบอกว่ามันฉลาด)#อิไรท์เตอร์อยากตายยมั้ย
“ขอบใจนะที่มาส่ง”ชั้นยิ้มให้จงออบที่กำลังเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆๆ
“ไม่เป็นไรฮะ แต่นูน่าเล่นแรงนะ ผมเจ็บอ่ะ” จงออบทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“ดีทีหลังจะได้รู้ว่าอย่ามาแหยมกะ คังเทรา” ชั้นยิ้มอย่างสะใจที่เอาคืนหมอนี่ได้
“โหยยย ทำคุณบูชาโทษอ่ะ” เด็กน้อยมุนจงออบเริ่มงอแงซะแล้ว
“ไม่หรอกเดี๋ยวชั้นจะรายงานความดีความชอบให้ ออนนี่รู้ว่านายนะดูแลชั้นดีแค่ไหน”
“จริงนะฮะ นูนา” จงออบสีหน้าเป็นประกายขึ้นอีกครั้ง ชั้นรู้หรอกน่า ว่านายต้องการอะไร
“อืม เดี๋ยวออนนี่คงให้รางวัลนายเองแหละ” ชั้นก้อไม่อยากจะคิดหรอกว่ารางวัลอะไรทำให้หมอนี่อารมณ์ดีแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้น
“ขอบคุณครับ แล้วผมเอารางวัลจากนูน่าก่อนไม่ได้เหรอฮะ” จงออบว่าพลางเขยิบเข้ามาใกล้ซอกคอของชั้น
“เด็กเวรนี่ กวนตีนนักนะ”ชั้นรู้สึกหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาทันที ทำได้แค่วิ่งไล่เตะไอ้เด็กนี่ซึ่งเค้าก้อหนีไปไกลซะแล้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า นูน่าแล้วเจอกันฮะ” จงออบตะโกนกลับมาอีกครั้งเมื่อเค้าถึงหน้าหอพักตัวเอง
ชั้นพยักหน้ารับและโบกมือให้เล็กน้อยไกลกันแค่นี่ หมอนี่ก้อดูเตี้ยอยู่ดีอ่ะ(ได้ข่าวว่าแกแค่ไหล่เค้าเองนะ)
หลังจากนี้ชั้นก้อต้องไปเผชิญหน้ากับรูมเมทอีกสามคนที่อีกหน่อยต้องเป็นสมาชิกในวงเดียวกันสินะ มายเบบี้
#หอพักชาย
“ใครน่ะ จงออบกิ๊กนายเหรอ ท่าทางจะสวยซะด้วย” ยงกุกว่าเมื่อมองดูหญิงสาวหอตรงข้ามที่โบกมือให้รุ่นน้องของเค้า
“ไม่ใช่หรอกฮะเฮีย แค่ว่าที่น่ะ” จงออบว่าอย่างยิ้มๆก่อนจะเดินผ่านหน้ายงกุกไป สงสัยนักว่าสาวเจ้าคือใครทำให้ไอ้หน้ามึนสุดฮอตนี่หลงได้จะน่ารักขนาดไหนนะ แล้วหวาน หอมเท่าคนสวยขี้โวยวายที่เขาเจอวันนี้รึป่าว เจ้าของริมฝีปากหวานนั่น ยงกุกลูบเรียวปากที่มีรอยช้ำเล็กๆจากคนสวยที่ต่อยมา แล้วอดไม่ได้ที่จะคิดถึงริมฝีปากบางนั่น ทำไมถึงได้หวานนักนะ แม่กุหลาบน้อย
ความคิดเห็น