คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ชินหล่อออกขนาดนี้
ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ชินหล่อออกขนาดนี้ แถมฉันยังแอบชอบเค้ามาตั้ง สาม ปี ทำไมนายต้องมาอยู่ใกล้ฉันด้วยน่ะ? นึกว่าจะตัดใจจากนายได้แล้วซะอีก
“ พัดชา ลงมาข้างล่างหน่อยสิลูก”
และแล้วแม่ก็ไม่ปล่อยให้ฉันได้ใช้ความคิดเลย แม่จะให้ฉันทำอะไรอีกล่ะ
“ พัด ฟังแม่น่ะลูก”
“ ค่ะ” อะไรของแม่น่ะ ท่าทางแม่ดูเครียดจัง
“คือว่าที่ทำงานของแม่เปิดสาขาใหม่ที่ญี่ปุ่น”
“หมายความว่าเราจะไปญี่ปุ่นกันเหรอค่ะแม่”
“เปล่าน่ะพัด คือว่า” เป็นแบบนี้ทุกทีแม่เรา จะบอกไปทำไมกัน
“แม่คิดว่าถ้าลูกไปอยู่ด้วยมันคงอันตราย เพราะนิสัยของลูก ลูกคงเข้านใจ”
“แล้วแม่จะไปอยู่ญี่ปุ่นงั้นสิค่ะ”
“ใช่ลูก แค่ปีเดียวเอง ระหว่างนี้แม่จะส่งลูกไปอยู่กะพ่อเค้า”
“แม่ค่ะ..............”
แม่จะให้ฉันไปอยู่กะพ่อ ฉันไม่ได้เจอพ่อมานาน 7 ปีแล้วน่ะ ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่หย่ากัน และอีกอย่าง พ่อแต่งงานใหม่ไปแล้วด้วย
“แม่เข้าในน่ะพัด แต่แม่กับพ่อ เราคุยกันแล้ว พ่อเค้าก็ไม่มีลูก เค้าสัญญาว่าจะดูแลพัดเป็นอย่างดีเลยน่ะ”
“งั้นก็.............แล้วแต่แม่สิค่ะ”
ตกลงว่าฉันต้องย้ายไปอยู่กับพ่อ พ่อยังจะรักฉันเหมือนเดิมมั้ย ถึงแม่จะขี้บ่นแต่แม่ก็รักฉัน ต่อไปนี้คงคิดถึงแม่แย่เลย
“เอาไว้เราค่อย e-mail ถึงกันน่ะลูก แม่ต้องเดินทางในยอีก 3 วันนี้แล้ว”
“ค่ะ แม่”
ฉันต้องย้ายจากบ้านหลังนี้แล้วเหรอ บ้านที่แสนอบอุ่นของเราสองแม่ลูก 3 วันที่ผ่านมาฉันรู้สึกรักแม่มากๆ ฉันไม่เคยรู้เลยจริงๆ แม่ดีกับฉันมาก นี่แหละคนเรา เป็นสัจธรรมของชีวิต
ฉันตื่นสายมากคงเพราะไม่มีแม่คอยเรียกฉันเหมือนเมื่อก่อน ฉันส่งแม่ขึ้นเครื่องเมื่อคืนตอนเที่ยงคืน ตอนนี้แม่คงถึงญี่ปุ่นแล้วล่ะ
กริ๊ง...............................!
เสียงโทรศัพท์ทำฉันสะดุ้ง ใครช่างโทรมาตอนนี้
“สวัสดีค่ะ”
“พัดชา”
“แม่เหรอค่ะ แม่เป็นยังไงบ้าง”
“แม่มาถึงแล้วน่ะลูก อากาศที่นี่สบายมากด้วย”
“แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่บ้านเราน่ะค่ะแม่ รักษาสุขภาพด้วย”
จากที่ฉันไม่เคยได้พูดดีๆกับแม่ ถึงตอนนี้ฉันพูดออกไปอย่างไม่อายปาก ในใจลึกๆฉันก็อิจฉาแม่ที่ได้ไปไกลถึงญี่ปุ่น
“จ๊ะ ลูกแม่รู้แล้วล่ะ นี่พัดชาแล้วพ่อเค้ามารับลูกตอนบ่ายโมงน่ะลูก”
“แม่ค่ะ .............. พ่อเค้ายังจะรักพัดชาอีกรึเปล่าไม่รู้”
“อยู่แล้วลูก ลูกใครๆก็รักน่ะ”
“งั้นเหรอค่ะ”
“ใช่สิ งั้นแค่นี้ก่อนน่ะ แม่ต้องจัดการของก่อน”
“ค่ะ บายค่ะแม่”
หลังคุยโทรศัพท์กับแม่แล้ว ฉันเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋ารอพ่อมารับ พ่อจะหน้าตาเป็นยังไงบ้างไม่เจอกันนาน พ่อต้องแก่กว่าเดิมได้ข่าวว่าธุรกิจของพ่อกำลังใหญ่โต งั้นพ่อต้องเป็นคนที่เครียดๆ
ติ๊ง ต๊อง.....!
สงสัยพ่อจะมาแล้ว ฉันรีบวิ่งออกไปเปิดประตู
“ไม่ทราบว่ามาหาใครค่ะ”
“พัดชาใช่มั้ยลูก นี่พ่อของลูกไง”
(นี่เหรอพ่อฉัน ผิดคาดแฮะ พ่อยังดูหนุ่มและยังหล่ออยู่เลย ถึงตอนนี้ฉันไม่สงสัยแล้วล่ะ ว่าฉันหน้าตาดีเหมือนใคร ก็หน้าตาดีเหมือนพ่อนี่เอง ฉันคิดเข้าข้างตัวเองสุดฤทธิ์)
“อ้าว พ่อเหรอค่ะ พัดแทบจำไม่ได้”
(จริงๆแล้วฉันจำพ่อตัวเองไม่ได้เลยต่างหาก ลูกอกตัญญูจริงๆ)
“แต่พ่อจำลูกได้เสมอน่ะพัด”
(ยิ่งพ่อพูดแบบนี้ทำฉันรู้สึกผิด รอยยิ้มบนใบหน้าพ่อเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น ฉันโชคดีที่สุดในโลกเลย)
“ค่ะพ่อ พ่อมาคนเดียวหรอค่ะ”
“เปล่าหรอก มากับคุณน้าเค้านี่ไง”
(ตายล่ะนี่ภรรยาใหม่พ่อใช่มั้ย ดูไม่เหมือนแม่เลี้ยงใจร้ายเลยสักนิด)
“หวัดดีจ่ะพัดชา”
“สวัสดีค่ะ คุณน้ายังดูสาวอยู่เลยน่ะค่ะ”
“ว่างั้นหรอ คงไม่หรอกน่ะ พัดก็น่ารักน่ะ”
“ทั้งสองคนอย่ามัวชมกันเองอยู่เลย ไปกันดีกว่า”
ฉันออกจากบ้านมาขึ้นรถของพ่อ ดูท่าพ่อจะรวยแฮะ นี่มันรถยุโรปรุ่นใหม่ล่าสุด
“พ่อค่ะ เรากำลังจะไปไหนกันค่ะ”
“ก็ไปบ้านพ่อสิ”
“นี่ไงถึงแล้ว”
“นี่บ้านเหรอค่ะพ่อ บ้านพ่อใหญ่ยังกะวังเลยน่ะค่ะ”
“ลูกชอบมั้ยล่ะ”
“ชอบสิค่ะพ่อ พัดน่าจะมีโอกาสมาเที่ยวที่บ้านพ่อตั้งนานแล้วน่ะค่ะ”
และฉันก็มีความสุข จนลืมไปว่าเมื่อเช้าฉันยังกังวลใจอยู่เลย แต่พ่อเป็นคนดี พ่อยังรักฉันเหมือนเดิม แถมยังเอาใจฉันมากกว่าแม่ซะอีก
ดูห้องนอนฉันสิ พ่อคงตกแต่งใหม่หมดพอรู้ว่าฉันจะมา ฉันรักพ่อจริงๆ
“จริงเหรอพัด เธอย้ายไปอยู่กับพ่อ เพราะแม่เธอไปญี่ปุ่น”
“ใช่”
นี่คือเสียง ตื่นเต้นของเพื่อนฉันเอง แบมไงล่ะ ถึงยังไงฉันกับแบมก็ยังไงฉันกับแบมก็ยังสนิทกันอยู่แม้เราจะอยู่กันคนละห้อง
“พัด ดีใจด้วยน่ะ อยู่ดีๆเธอก็ได้เป็นคุณหนูขึ้นมา”
“ว่างั้นก็ได้ เธอก็ไปเที่ยวบ้านฉันสิ คุณน้าเค้าบอกว่าให้ฉันพาเพื่อนไปเที่ยว คุณน้าเค้าชอบเด็กผู้หญิงอ่ะ”
“คุณน้า”
“อ่อ.....! ภรรยาใหม่พ่อฉันเอง เป็นคนนิสัยดีมาก จริงใจด้วย”
“ออ เหรอ เออ..ฉันรู้มาว่าชินเค้าเรียนห้องเดียวกับเธอหรอ”
“อืม ฉันก็สับสนไปหมด คนเก่งๆอย่างเค้าน่าจะเรียนที่ๆดีกว่านี้น่ะ”
“ฉันได้ข่าวมาน่ะพัด ว่าชินได้โควตาโรงเรียนในกรุงเทพแต่เค้าเลือกเอาโควตาที่โรงเรียนนี้”
“เหรอ ฉันก็ไม่เข้าใจชินเค้าเหมือนกัน”
“แต่เธอไม่ดีใจเหรอ พัด เธอก็ชอบชินเค้ามานานแล้วน่ะ”
“ตายละแบม อย่าพูดแบบนี้น่ะฉันอายคน”
“จ้า เพื่อนรัก”
หลังจากบทสนทนาระหว่างฉันกับแบมจบลง เราก็แยกย้ายกันไปเรียน หลังเลิกเรียนวันนี้เรานัดกันว่าจะไปโรงเรียนชายข้างๆกัน เพราะยัยแบมสิ เกิดไปปิ๊งเด็กโรงเรียนชายเข้า ไม่เข้าใจยัยแบมเลย ผู้ชายโรงเรียนเรามีเยอะแยะแถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก ทำไมยัยแบมถึงไม่ชอบน่ะ
“นี่แบม ทำไมเธอถึงไปชอบพวกนักเรียนโรงเรียนชายล่ะ ได้ข่าวว่าพวกนั้นไม่มีสมองแถมยังชอบใช้กำลังอีก”
“นี่พัด ไม่รู้อะไรเลยเหรอ รุ่นพี่เคียวฮอตจะตาย คงมีเธอคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้จักรุ่นพี่เค้า”
“ถึงยังไงฉันก็ไม่คิดสนใจใครนอกจากชินของฉันอยู่แล้ว”
งั้นก็ไปกันเลยน่ะพัด เราไปโรงเรียนชายกันเดี่ยวนี้เลย
“แล้วเธอจะทำยังไงต่อละแบม”
“ฉันก็จะส่งจดหมายรักให้พี่เค้าน่ะสิ”
“เอางั้นเลยหรอ”
และแล้วเราก็เดินมาถึงประตูทางเข้าโรงเรียนชาย(ทำไมมีแต่ผู้ชายหน้าตาหล่อๆทั้งนั้นเลยน่ะ ไม่เคยรู้มาก่อน)
ฉันตื่นเต้นขึ้นมา อ้าว !!!
แบมหายไปไหนล่ะ
ทำไมเหลือฉันยืนท่ามกลางผู้ชายแบบนี้ แล้วมีอะไรในมือฉัน
มันเป็นจดหมายจ่าหน้าซองถึงเคียว
ตายล่ะ............แบมเพื่อนบ้า
ทำไมทำกับฉันแบบนี้
“เฮ่ย เคียว วันนี้มีสาวๆมาหาแกอีกแล้วว่ะ”
นั่นเสียงอะไร ใคร ใคร ? ใครมาหาเคียว ฉัน .. ฉัน เปล่าน่ะ ยัยแบมต่างหากล่ะ
แต่ถ้าเคียวเป็นคนๆนี้
ก็ไม่เสียงแรง เท่ห์สุดๆ เพื่อนเราก็รสนิยมดีนี่นา
“น้องสาว เอาจดหมานมาให้เคียวเหรอจ้า” ผู้ชายหน้าตาดูได้ แต่ดูดีน้อยกว่าเคียวพูดขึ้น
“ค่ะ”
แล้วฉันก็ยื่นจดหมายให้เคียว
ตายล่ะ ฉันบ้าไปแล้ว เอาจดหมายนั้นให้เคียวไปได้ยังไงกัน
นั่นมันไม่ใช่จดหมายฉันน่ะ
แต่ฉันก็ยอมรับ จากนั้นฉันก็วิ่งหนีกลุ่มผู้ชายหน้าตาดีไปอย่างสุดชีวิต
“หยุดน่ะ”
(ตายแน่เป็นรอบที่ร้อยของวันนี้พัดชา)
“นี่เธอ ฉันบอกให้หยุดไงเล่า”
(หยุดดีมั้ยเนี่ย หยุดก็โง่น่ะสิ แต่ถ้าไม่หยุดฉันก็คงเหนื่อยตายเหมือนกัน)
ฉันหยุดหันหลังกลับแล้วหันหน้าไปหาพวกเคียวที่วิ่งตามฉันมา ดูดีๆแล้วผู้ชายพวกนี้หน้าตาเซ็กซี่กันทุกคน (ฉันควรจะดีใจสิน่ะ) แต่พวกนักเรียนชายเนี่ยเป็นพวกหลงตัวเอง แถมยังชอบใช้กำลังอีกน่ะ
ถึงตอนนี้ถ้าพวกนี้ทำฉันตายล่ะ ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่ได้ทำอะไรที่พ่อแม่ภูมิใจเลยสักนิด ถ้าพวกนี้คิดจะฆ่าฉันล่ะ ทำไงดี
“นี่เธอ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มสี่คนเรียกฉัน
“มีอะไรเหรอ” ฉันถามกลับไปอย่างหน้าตาใสซื่อสุดฤทธิ์
“เธอชื่ออะไรน่ะ” ชายอีกคนในกลุ่มถามฉัน
“ฉะ ฉะ ฉะ ฉะฉันชื่อพัดชา มีอะไรป่ะ”
“ไม่มีอะไรหรอกพวกเราแค่อยากรู้”
“ชิ.....................”
แล้วพวกผู้ชายกลุ่มนี้ก็เดินจากฉันไป นึกว่าจะตายไปแล้วซะอีก ทำไมพวกนั้นถึงถามแค่ชื่อฉันล่ะ แต่เอ๋? แล้วไมอีตาบ้าเคียวถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ หรือว่าเค้าจะเป็นใบ้ แต่ฉันจะโง่หรอเนี่ยถ้าเป็นใบ้เค้าคงไปเรียนโรงเรียนโสตแล้วน่ะสิ คิดอะไรบ้าๆไปได้น่ะเรา
แต่ถึงยังไงยิ่งคิดฉันก็ยิ่งเกลียดขี้หน้าเคียว หรือคิดว่าเป็นหัวหน้าแก็งแล้วไม่ยอมทำอะไร เอาแต่ใช้เพื่อน
ใช่สิน่ะ...........นายเคียวเป็นพวกบ้าอำนาจ
ความคิดเห็น