ชิน.....เคียว

ลำดับตอนที่ #1 : ชินของฉัน

เวลาตอนกลางคืน  ตอนนี้ทำฉันแทบบ้า ......ให้ตายสิ ทำไมฉันถึงนอนไม่หลับน่ะ   ฉันเกลียด เวลานี้จริงๆ   สงสัยพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ฉันจะเป็นเด็กม.ปลายแล้วสิน่ะ  ฉันตื่นเต้นกะโรงเรียนเรียนใหม่ขนาดนี้เลยเหรอ  ....มันต้องดีในอยู่แล้วแหละโรงเรียนฉันดันเป็นโรงเรียนยอดฮิตติดอันดับประเทศเลยนิ 

          “พัด  ตื่นได้แล้วลูกวันนี้ต้องไปโรงรียนแล้วน่ะ  จะทำตัวเหมือนตอนปิดเทอมน่ะไม่ได้น่ะลูก  ตื่นสิพัด”

          ฉันรู้สึกเหมือนฝันร้ายแต่มันคือเรื่องจริง  แม่มาปลุกฉันไปโรงเรียน ( ฉันหลับไปตอนไหนล่ะเนี่ย  จำได้ว่าเมื่อคืนฉันยังนอนไม่หลับอยู่เลย )

          “พัด  ตอนนี้ลูกโตแล้วต่อไปต้องไปโรงเรียนเอง เข้าใจใช่มั้ย”

          “ค่ะ  แม่ พัดไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

          ความจริงแล้วฉันอยากจะไปโรงเรียนเองตั้งนานแล้ว

          “เดี่ยวลูก รีบลงไปกินข้าว แล้วรีบไปเลยน่ะ”

          “ค่ะ แม่”

          นี่แหละแม่ฉันเอง ทำไมแม่ฉันไม่ทำตัวเหมือนแม่ชาวบ้านเค้าบ้างน่ะ  ขี้บ่นอยู่เรื่อย

ว้าว.!!...โรงเรียนที่ฉันใฝ่ฝัน  มันช่างงดงามซะนี่  คิดไม่ผิดที่เลือกสอบเข้าที่นี่น่ะพัดชา

          “พัดชา มาแล้วเหรอ”

          “อ้าว?  เธอนี่แปลกคน ถ้าไม่มาจะยืนอยู่ตรงนี้เหรอ”

          “ยังกวนเหมือนเดิมน่ะเธอ”

          “แน่สิ ปากมันเป็นงี้  สงสายจะแก้ไม่ได้แล้วล่ะ นี่...แบมแล้วเพื่อนๆคนอื่นล่ะ”

          “พัด เธอเป็นอะไรไป  เรามาสอบเข้าที่นี่กันแค่สองคน เพื่อนก็แยกย้ายกันไปหมดจำไม่ได้แล้วเหรอ”

          “ช่ายสิน่ะ     ลืมไปสนิทเลย พวกสมองทึบพวกนั้นคงเรียนที่นี่ไม่ได้หรอก”

          “เธอสมองดีนักนิ  สอบเข้ามาเป็นที่เกือบสุดท้ายอ่ะน่ะ”

          “แหม   ช่างเถอะแบม ถึงยังฉันก็ได้เรียนที่นี่เหมือนกัน เราคงต้องแยกย้ายกันไปแล้วล่ะ เธอมันเด็กห้องหนึ่ง ไอเราก็ห้องบ๋วย”

          “จ้า เดี่ยวฉันโทรหาน่ะ”

          “อืม........”

สรุปแล้วฉันต้องเริ่มต้นใหม่ทุกอย่างเลยเหรอ เพื่อนใหม่ของฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้  ห้องเรียนฉันล่ะ อยู่ชั้น 6 ตายล่ะฉันต้องหมดลมหายใจก่อนได้เข้าห้องแน่ๆ

(.....หอบ  ...เหนื่อยจังเลย ทำไมคนอื่นไม่เป็นเหมือนฉันบ้างล่ะ แรงฉันหายไปไหนหมด) ฉันหันมองไปรอบๆเด็กที่นี่หน้าตาดีกันทั้งนั้นเลยแฮะ  อีกไม่นานฉันจะต้องมีแฟน  สู้ๆ...พัดชา

          ในที่สุด ฉันก็มาถึงซะที  ดีใจจังฉันมาเป็นคนแรกของห้อง   ฉันมีความรับผิดชอบจริงๆ    เอ?.... แต่นี่มันก็ 9 โมงแล้วน่ะ  ไม่มีใครมาเลย ทำไมขี้เกียจกันอย่างนี้น่ะ สงสัยโดดกันตั้งแต่ยังไม่เริ่มเรียน  เอ๋?.. 10 แล้วน่ะมันแปลกจริงๆห้องบ๋วยมันขยันเรียนเอาซะเลย  หรือเค้าจะหลงห้องเรียน  สงสัยจะโง่  โง่ โง่!! หรือว่าคนโง่จะเป็นฉันเอง ฉันเดินออกไปดูป้ายหน้าห้อง  แหง...แล้ว  ทำไงดีล่ะ  ฉันเองที่เข้าห้องผิด ห้องเรียนจริงๆของฉันถัดไปอีก 2 ห้อง  ทำไงดี...ถ้าฉันเข้าไปตอนนี้  อายเพื่อน  อายครู  อายภารโรง  อายแม่บ้าน ฉันอายทุกคน (แต่พัดชา เธอจะอายไปทำไมไม่มีใครรู้จักเธอซะหน่อย)

          “ขอโทษค่ะครู  หนูขออนุญาตเข้าห้อง”

          “เรียนห้องนี้เหรอเธอ”

          “ค่ะ”

          “ทำไมมาตอนนี้ล่ะ ชื่ออะไรน่ะ”

          “ชื่อพัดชาค่ะ”

          “ไปนั่งที่ เอาเป็นว่าวันนี้วันแรกครูจะไม่ว่าอะไรเธอ ไปนั่งตรงที่ว่างข้างหน้าต่างนั่นน่ะ”

          พอฉันเริ่มนั่ง เพื่อนทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียวกัน (อย่ามองฉันแบบนี้สิ เพื่อนๆที่รัก จะฆ่ากันรึไง  แค่เข้าห้องผิดนิดเดียว)  เพื่อนฉันแต่ละคน........ไม่น่าเลยเรา

แล้วคนที่นั่งหน้าฉันล่ะ  แผ่นหลังเหมือนชินจังเลย...

          ฉันต้องบ้าไปแล้ว  ทำไมชินต้องมาวกวนในสมองอันน้อยนิดของฉัน ในตอนที่ฉันไม่ควรจะคิดเรื่องอื่นนอกจากเอาตัวรอดวันนี้ให้ได้  แต่ก็ยังคิดถึงชินอยู่ดีกะตัดใจแล้วเชียว  แต่ชินจะรู้มั้ยน่ะ ฉันไม่ได้อยากเป็นแค่เพื่อน  ชินไม่เคยรู้  ฉันแอบชอบชินมาตลอด 3 ปีโดยที่ฉันไม่เคยบอกชิน คิดถึงชินจังเลย....

          เที่ยงแล้วเหรอ? ฉันเข้าห้องเรียนแค่ไม่กี่นาทียังไม่ได้เริ่มเรียน ก็พักซะแล้ว ฉันยังไม่หิวเลยนิ อีกอย่างฉันยังอายเพื่อนๆอยู่เลย  ฉันก็เลยฟุบหลับไปบนโต๊ะ

          “พัดชา ไม่ไปกินข้าวเหรอ”

(เสียงชินนี่นา แค่ฉันนอนกลางวันยังฝันถึงชินเลยเหรอ ตอนนี้ชินจะเป็นยังไงบ้าง  คนเก่งๆอย่างนาย มีไอคิว 200 เก่งติดอันดับประเทศ  นายต้องเรียนต่อโรงเรียนที่ดีในกรุงเทพสิน่ะ  ชาตินี้ฉันคงไม่เจอนายแล้วล่ะชิน  ต่อไปห้ามฝันถึงชินเด็ดขาด)

          “พัดชา  พัดชา ไม่กินข้าวใช่มั้ย ถ้าฉันไม่รอเธอๆต้องอดตายอยู่ตรงนี้ โรงเรียนนี้มีแต่คนเห็นแก่ตัวทั้งนั้น น่ะ พัดชา”

(ตายล่ะ ทำไมฉันยังได้ยินแต่เสียงชิน  ฉันต้องตัดใจจากนายสิ)

          “พัดชา  เธออย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้น่ะ”

(แปลกแฮะ... ยังไม่เลิกฝัน หรือฉันไม่ได้ฝัน...........)

          “ชิน............................?”

          “ใช่ ฉันเอง  เธอเป็นอะไรไป”

          “ฉันต้องถามนายมากกว่า ทำไมนายมาอยู่ที่นี่”

          “ทำไมจะไม่ได้ฉันเรียนที่นี่ และนี่ก็ห้องเรียนของฉัน”

          “นายน่ะเหรอ เรียนที่นี่”

          “ใช่สิ ..   แล้วไง”

          “ฉันสบสนไปหมด ทำไมนายไม่ไปเรียนที่กรุงเทพ”

          “อย่าถามอะไรฉันเลยน่ะ  เอาเป็นว่าฉันเรียนห้องเดียวกะเธอ”

(ชินมาทำไมอีกน่ะ  ตอนนี้หัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้น  เพราะมันเต้นเร็วเกินไปตอนที่ฉันสบตากะชิน หรือไม่หัวใจฉันก็ออกมากองไว้ที่ตัวชิหมดแล้ว)