ร้ายนัก..คว้ารักให้อยู่หมัด

ลำดับตอนที่ #4 : ไปห้างกันเถอะ

ตอนที่ 4

“นี่นาย จะให้ฉันทำอะไรกันแน่ รีบๆบอกมาซะทีซิ” ฉันถามขณะที่เข้ามาในห้องที่ดูเหมือนห้องทำงาน

“อืม งั้นก็ช่วยไปชงกาแฟให้ฉันหน่อยก็แล้วกัน กาปฟดำไม่ใส่น้ำตาลไม่ใส่ครีมนะ”

“อะไรน่ะ ให้ฉันไปชงกาแฟเหรอ?”

“ทำไม หรือว่าแค่นี้คุณหนูไอโกะของเราก็ทำไมได้ซะแล้ว”

หนอยๆ หมอนี่ ฮึ่ม!!  จำไว้เลยนะ ที่บอกว่าให้เป็นผู้ช่วยส่วนตัวน่ะ จริงๆแล้วคือคนใช้ส่วนตัวต่างหากล่ะใช่มั้ย ?? คิดแล้วยัวะ ไม่น่าหลงกลอีตาปีศาจนี่เล้ย จริงๆ

“ได้ๆ ได้เจ้าค่ะคุณชายริวเฮ เดี๋ยวดิฉันจะจัดการให้นะค่ะ”

“ยี้ๆ กาแฟดำไม่ใส่ น้ำตาล ไม่ใส่ครีมเหรอ เหอะ! พอได้ทีก็สั่งเอาสั่งเอาเลยน่ะ”

ฉันบ่นขณะกำลังชงกาแฟ

“อ๊ะ! เดี๋ยวเขาบอกว่าไม่ใส่น้ำตาล ไม่ใส่ครีม แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ใส่เกลือนี่นา หุหุ ไม่รู้จักไอโกะซะแล้วนายริวเฮ งานนี้ต้องเจอกันซักตั้ง นี่แน่ะๆ ใส่ลงไปเยอะๆเลย คงหอมอร่อยน่าดู โฮะๆ”

ฉันจัดการชงกาแฟ แต่ฉับพลันสมองอันชาญฉลาดก็ทำงาน

“เอ๊ะ!! ไม่ได้ดิๆ ถ้าใส่เยอะขนาดนี้ นายนั่นต้องรู้แน่เลยว่าฉันจงใจแกล้งอ่ะดิ เอาไงดีหว่า รู้แล้วๆ ใส่มันน้อยๆหน่อยให้มันออกเค็มๆนิดๆดีกว่า ยังไงก้อถือว่าได้เอาคืนมั่งล่ะนะ อิอิ”

ว่าแล้วฉันก็จัดการชงกาแฟใหม่ทันที คราวนี้ใส่เกลือไปแค่นิดหน่อย พอให้ออกเค็มนิดๆ นายริวเฮจาได้ไม่จับได้ หุหุ (ปีศาจร้ายเข้าสิง)

“กาแฟ มาแล้วจ้า ตามที่สั่งเลยนะ เอ้ารีบๆดื่มซะซิ เดี๋ยวมันเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ”

( เอ ทำไมยัยนี่มาแปลกแฮะ ปกติไม่เห็นจะเคยพูดดีกับเรานี่นา แถมทำเสียงอ่อนเสียงหวานอีก? ไม่เข้าใจยัยนี่จริงๆ)

“รู้แล้วๆ จะดื่มเดี๋ยวนี้แหละ”

“นี่เธอ จ้องอะไรอยู่ได้ เธอนั่งจ้องฉันหยั่งงี้แล้วฉันจะดื่มลงได้ไง?”

“อ๋อๆ ขอโทษจ้ะ ไม่มองแล้วดื่มเลยซิ ดื่มเลย”

ริวเฮมองหน้าไอโกะนิดนึง แล้วก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม

“ทำไม วันนี้รสชาติกาแฟ มันแปลกๆอ่ะ ”

“แปลกยังไงเหรอ ฉันก็ชงตามที่นายสั่งทุกอย่างเลยนะ” ทุกอย่างเลยจริงๆ หุหุ ก็นายไม่ได้สั่งว่าห้ามใส่เกลือนี่

“ไม่รู้ซิ มันออกเค็มนิดๆไงไม่รู้ ฉันคงคิดไปเองมั้ง”

หนอยอีตานี่ ลิ้นดีชะมัดอุตสาห์รู้อีกว่าออกเค็มๆ

“นั่นซิๆ  ว่าแต่นายทำอะไรอยู่เหรอ” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องททันทีกลัวว่าเขาจะจับได้ซะก่อน

“ก็ดูรายงานที่บริษัทน่ะ”

“โหย นี่นายทำงานแล้วเหรอ” ฉันถามแบบว่าไม่เชื่อว่านายนี่จะมีความรับผิดชอบขนาดนั้น

“ใช่ ซิ ถ้าไม่เพราะฉันช่วยดูงานให้ คุณพ่อจะกล้าทิ้งบริษัทไปดูงานที่เมืองนอกบ่อยๆได้ไง แถมคราวนี้ไปตั้งปีด้วยนะ”

“อืม นั่นซินะ” ฉันพูดแบบทึ่งๆ

 บางทีนายนี่ก็ดูเป็นคนดีมีความรับผิดชอบเหมือนกันนะ  ตอนพูดจาดีๆนี่ก็น่ารักดี ชักรู้สึกผิดนิดๆแล้วนะเนี่ยที่ชงกาแฟใส่เกลือให้เค้าอ่ะ แหะๆ

“ใครจะไปเหมือนเธอล่ะ ล่องลอยไปวันๆไม่คิดจะทามอะไร”

“นี่นาย!!” ที่คิดว่าอีตาปีศาจนี่เป็นคนดีเมื่อกี้ขอถอนคำพูดด่วนๆ

“เชอะ ไม่พูดกับนายแล้ว กวนประสาทฉันชะมัด ไปดีกว่า เชิญนายทำงานไปคนเดียวเถอะย่ะ”

“เดี๋ยวซิ ว่าแค่นี้ทำน้อยใจไปได้ ยัยเด็กขี้งอนเอ๊ย!”

“ว่าใครเป็นเด็กขี้งอนย่ะ ฉันไม่ได้งอนซะหน่อย”

“ไม่ได้งอนแล้วทำไมต้องหนีด้วย”

“ไม่ได้หนีย่ะ แค่หิว จะไปหาอะไรมานั่งกิน มีไรมั้ยย่ะ”

“เปล๊า หวังว่าคงจะไม่มีเด็กขี้งอนหนีไปอยู่ในห้องหรอกนะ”

“ยี้ๆ”

“ฮะๆๆ”

ตานี่ๆ ไม่ว่าเราจะทำอะไรเป็นต้องรู้ทันซะทุกที เล่นพูดดักคอไว้งี้ก็ต้องกลับไปให้อีตานั่นยั่วเล่นอีกอ่ะดิ เชอะๆ ว่าแต่จากินไรดีหว่า จริงๆไม่หิวซะด้วยดิ อืมๆ

“อ๊ะ เอาคุกกี้ดีกว่า ท่าทางน่ากินใช้ได้นะเนี่ย”

พอฉันเลือกขนมได้ก็ต้องกลับไปที่ห้องทำงาน นายริวเฮเหมือนเดิม เห็นอีตานั่นนั่งทำงานอย่างขมักเขม้นเชียว ท่าทางจริงจังน่าดู

พอฉันเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา นายริวเฮก็เพียงชายตามองแว่บเดียวเทานั้น แล้วก็หันไปตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ

ฉันจึงได้แต่นั่งสังเกตห้องนี้อย่างจริงๆจังๆ ห้องนี้จัดว่าว่าเป็นห้องขนาดกลางถึงใหญ่ จัดได้ว่าเป็นได้ทั้งห้องทำงานและก็ห้องสมุดได้ในเวลาเดียวกัน เพราะว่าที่ห้องนี้เต็มไปด้วยชั้นหนังสือที่ทำด้วยไม้สักอย่างดีเรียงรายอยู่เต็มห้อง

ท่าทางนายนี่จะชอบอ่านหนังสือน่ะ เหมือนฉันเลยแฮะ (แต่ฉันชอบอ่านนิยายน่ะ ^ ^)  โต๊ะทำงานก็กว้างทำด้วยไม้สักเข้าชุดกับชั้นหนังสือ  มีโต๊ะรับแขกไว้สำหรับนั่งเล่น แล้วก็โซฟาไว้สำหรับงีบหลับ(ที่ฉันนกำลังนั่งอยู่นี่แหละ)

  อืมว่าไปแล้วโซฟานี่นุ่มน่านอนชะมัดเลยแหะ ง่าชักง่วงแล้วดิ ทำไมเปลือกตามันหนักหยั่งงี้ ไม่ได้น้าห้ามนอนเด็ดขา........

~ฟรี้ ฟรี้~

“อ้าว อะไรกัน หลับซะแล้วเหรอ” ริวเฮมองไอโกะนอนหลับอยู่ครู่หนึ่ง ก็ลุกออกจากห้องไป แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาใหม่พร้อมกับผ้าห่มผืนเล็กหนึ่งผืน

“เอ้า ห่มซะ ท่าทางจะหนาวนะเนี่ย” ริวเฮค่อยๆห่มผ้าให้ไอโกะที่กำลังหลับสนิท รอยยิ้มอ่อนโยนค่อยปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนที่ปกติไม่ค่อยจะยิ้ม (ดูๆไป ยัยนี่ก็น่ารักไม่เบาเลยนะเนี่ย)

 “เฮ้ย จะบ้าไปกันใหญ่แล้วเรา คิดได้ไงเนี่ย สงสัยทำงานมากไปเลยเบลอ เฮ้อ ไปทำงานต่อดีกว่า”

“ไอโกะๆ ตื่นได้แล้ว ลงไปกินข้าวกันดีกว่า เร็วๆตื่นๆ ฉันหิวจะแย่แล้ว ไอโกะๆ”

“หืมม... อะไรนายทำงานเสร็จแล้วเหรอ”

“อืม ลงไปกินข้าวกันดีกว่า”

“นายไปก่อนเถอะ ฉันขอไปล้างหน้าล้างตาก่อน เดี๋ยวตามลงไป”

“เร็วๆล่ะ”

“จ้าๆ”  หลังริวเฮออกไป ฉันก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ 2-3ที ก่อนจะเดินออกจากห้องไปฉันก็เหลือบไปเห็นผ้าห่มที่กองอยู่กับพื้นตรงโซฟาที่ฉันนอน

“เอ๊ะ มีผ้าห่มด้วยเหรอ ตอนฉันนอนมันไม่มีนี่นา มิน่าถึงรู้สึกว่าไม่หนาวเลย นายริวเฮ เอามาห่มให้ฉันเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ”

ฉันล่ะไม่เข้าใจอีตานี่เลย ให้ตายเหอะ สรุปว่าเป็นเทวดาหรือซาตานกันแน่หว่า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ฉันทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ เอาเถอะ ท่าทางต้องศึกษากันอีกยาง แต่วาตอนนี้ชักหิวข้าวแล้วซิ ไปกินข้าวดีกว่า 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 (ห้องอาหาร)

 “ไง วันนี้ตื่นเช้าได้นะ”

หนอยตาดี เอาอีกแล้วนะ พูดกันดีๆบ้างไม่ได้รึไง

“นี่นาย ทำไมชอบกวนประสาทฉันนัก ฮะ?”

“อะไร ฉันพูดความจริงต่างหากล่ะ อ้าวป้ายูกลับมาแล้วเหรอครับ?”

ท้ายประโยคริวเฮหันไปพูดกับผู้หญิงมีอายุท่าทางใจดีคนหนึ่งที่พึ่

เข้ามาในห้อง

“ค่ะ คูณหนู พึ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เองค่ะ”

“ป้ายูครับนี่ไอโกะลูกสาวน้ามินะเพื่อนสนิมคุณแม่น่ะครับ จะมาที่บ้านเรา 1ปีน่ะครับ”

“สวัสดีค่ะ คุณหนูไอโกะ ยินดีต้อนรับน่ะค่ะ ป้าชื่อยูฮันค่ะ เรียกว่า ป้ายูตามคุณหนูก็ได้ ป้าเป็นป้ายูมิเค้าด้วยนะจ๊ะ”

“อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะป้ายู” ฉันยิ้มให้กับป้ายูที่ยิ้มอ่อนโยนมาให้

“มาค่ะ คูณหนู กับคุณไอโกะทานข้าวดีกว่าค่ะ ตามสบายนะค่ะเดี๋ยวป้าขอตัวก่อน”

“ค่ะ”

………………………..

“ไอโกะ”

“หือ อะไรเหรอ?”

“เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเธอไปแต่งตัวซะนะ ตอน 10โมงเราจะไปเดินห้างกัน”

“ฮะ อะไรนะ เปนอะไรของนายอยู่ดีๆมาชวนฉันไปเที่ยว”

“นี่เธอ ฟังฉันพูดให้จบก่อนได้มั้ย ฉันจะชวนเธอไปห้าง Sentanna นะ”

 “ห้าง Sentanna เหรอถ้าจำไม่ผิดมันห้างคูแข่งกับห้าง paradise ของนายไม่ใช่เหรอ?”

“ก็งั้นซิ ฉันถึงต้องไปเดินดูห้างคู่แข็งซะบ้างไง ว่าเค้าจัดห้างยังไงมีสินค้าอะไรบ้างน่ะ แล้วฉันก็เปนผู้ชายไปเดินห้างคนเดียวมันแปลกๆก็เลยจะขอให้เธอไปเป็นเพื่อนหน่อยน่ะ”

นายนี่ก็ขอร้องคนดีๆเป็นเหมือนกันแหะ ปกติเห็นสั่งเอาๆ

“เอ แล้วถ้าฉันบอกว่าไม่ไปล่ะ?”

“นี่เธอ อย่าเล่นตัวให้มากนักจะได้มั้ย ฮะ?”

“โห! นี่นายใช้คำพูดแบบนี้ขอร้องคนอื่นเหรอเนี่ย”

“อย่าเรื่องมากน่า จะไปหรือไม่ไปล่ะ”

“เชอะ พูดหยั่งกับว่าฉันอยากจะไป”

“น่าเสียดายเนอะ ว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวที่ร้านอาหารญี่ปุ่น kujiซะหน่อย แล้วก็ว่าจะพาไปเดินช็อปปิ้งด้วยแท้ๆ”

งานนี้หูผึ่งค่าๆ อิอิ ก็ฉันมีจุดอ่อนเรื่องช็อปปิ้งนี่ แล้วฉันก็ชอบกินอาหารญี่ปุ่นมากมายอ่ะ ว่าแต่ว่านายนี่รู้ได้ไงหว่า?

“อ๊ะ ก็ได้ๆ ไหนๆวันนี้ฉันก็ว่างไม่มีไรทำอยู่และไปเป็นเพื่อนนายหน่อยก็ได้” อิอิ เรื่องไรจะยอมรับล่ะว่าอยากไปช็อปปิ้งอ่ะ หุหุ