ร้ายนัก..คว้ารักให้อยู่หมัด

ลำดับตอนที่ #2 : แรกพบ!!!

ตอนที่2
"โอ้โฮ!!บ้านสวยจังเลยค่ะคุณน้า"
ฉันพูดอย่างตื่นตะลึงกับบ้านของคุณน้าเคียวโกะก็แหมจะไม่ให้ตื่นได้ยังไงอ่ะ บ้านออกจะใหญ่โตราวคฤหาสน์ขนาดนั้น มีทั้งสวนทั้งสระว่ายน้ำ นี่อยู่กันกี่คนเนี่ยเหอๆๆแต่ก็นะเป็นถึงเจ้าของห้างดังทั้งทีจะอยู่บ้านเล็กๆได้อย่างไรกันล่ะเนอะ - -^

"แหมไม่หรอกจ้ะ เราเข้าไปข้างในกันดีกว่าเนอะ"
ว่าแล้วน้าเคียวโกะก็จูงมือฉันเข้าไปในบ้าน

"กลับมาแล้วเหรอค่ะคุณท่าน"

"อืม จ้ะยูมิ นี่คุณหนูไอโกะน่ะ เป็นลูกของเพื่อนสนิทฉันตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะมาอยู่ที่นี่น่ะจ้ะ ยังไงก็ฝากดูแลเธอด้วยนะ" 

"สวัสดีค่ะ"ฉันรีบทักทาย

"สวัสดีค่ะคุณหนู"   

กริ๊ง กริ๊งเสียงโทรศัพท์ของน้าเคียวโกะดังขึ้น

"ฮัลโหล ค่ะ ว่าไงนะค่ะค่ะๆฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"

"หนูไอโกะจ้ะ น้าต้องเข้าไปที่บริษัทแล้วล่ะจ้ะ พอดีปัญหานิดหน่อยน่ะจ้ะแล้วตอนเย็นน้าคงจะบินไปอเมริกาเลยไม่แวะเข้ามาที่บ้านแล้วล่ะจ้ะยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีน่ะจ้ะ ขาดเหลืออะไรก็บอกกันยูมิเค้าได้เลยนะ"

"ค่ะคุณป้าโชคดีนะค่ะ"

คุณน้าพูดจบก็เดินออกจากบ้านไปทันทีทิ้งให้ฉันอยู่กับสาวใช้ที่ชื่อยูมิที่ดูท่าทางแล้วอายุไม่มากไปกว่าฉันซักเท่าไหร่เลย

"คุณหนูไอโกะค่ะ ดิฉันเตรียมห้องไว้ให้คุณเรียบร้อยแล้วค่ะเชิญคุณหนูที่ชั้นบนได้เลยค่ะเดี๋ยวดิฉันจะให้คนยกกระเป๋าตามขึ้นไปให้ค่ะ"
ยูมิพูดกับฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหนูหรอกค่ะ เรียกฉันว่าไอโกะเฉยๆก็พอ"

"อืมก็ได้ค่ะ คุณไอโกะ"

"เอออีกอย่างฉันนเรียกคุณว่าพี่ยูมิได้มั้ยค่ะ"

"ได้ซิค่ะคุณไอโกะ"ยูมิยิ้มให้ฉันอยางเป็นมิตรและเดินนำทางฉันเข้าไปในห้อง

"นี่ค่ะห้องคุณไอโกะ เชิญพักผ่อนตามสบายเลยนะค่ะ ถ้าต้องการอะไรเพิ่มล่ะก็กดปุ่มตรงข้างเตียงนะค่ะ เออ..อาหารกลางวันจะมีตอนเที่ยงครึ่งส่วนอาหารเย็นจะมีตอนหกโมงตรงนะค่ะ คุณไอโกะ"

"ค่ะพี่ยูมิ ขอบคุณมากค่ะ"

หลังจากพี่ยูมิออกจากห้องไปแล้วฉันก็เริ่มสำรวจภายในห้องทันที ห้องนี้ถูกออกแบบและก็ตกแต่งไว้อย่างดีเชียวล่ะเห็นแล้วถูกใจไอโกะมากๆๆๆ ทำไมเหรอ ก็เพราะห้องนี้ทาด้วยสีชมพูนะซิ กรี๊ดๆๆๆสีโปรดของฉันเชียวนะ แถมเตียงก็ใหญ่ๆนุ่มนิ่มมากๆน่านอนสุดๆ มีตู้เสื้อผ้าใบโตโต๊ะเครื่องแป้ง และก็โต๊ะทำงาน แถมมีคอมพิวเตอร์ให้ด้วย แอร์ก็เย็นชุ่มช่ำสะดวกสบายดีจริงๆเลย^ ^

ฉันนอนเอ้อระเหยอยู่ในห้องจนกระทั่งเวลาเที่ยวครึ่งฉันจึงออกจากห้องเพื่อลงไปกินข้าวตามที่ยูมิบอก

 ..................

...............................

"พี่ยูมินี่ฉันทานคนเดียวเหรอค่ะเนี่ย แล้วลูกชายน้าเคียวโกะล่ะค่ะ??"
ฉันถามเพราะเห็นสำรับอาหารของฉันเพียงชุดเดียว

"อ๋อพอดีคุณริวเฮไม่อยู่ไปต่างจังหวัดน่ะค่ะ"

ฉันพยักหน้าเข้าใจ หลังจากทานข้าวอาหารกลางวันเสร็จฉันก็กลับขึ้นห้องเพื่อไปจัดข้าวของๆฉันให้เข้าที่เข้าทางพอถึงเวลาที่ต้องลงไปทานอาหารเย็น จนแล้วจนรอดฉันก็ไม่ได้เจออีตาริวเฮนั่นซักทีไม่รู้หมอนั่นจะเป็นคนยังไงนะ ฉันคิดแล้วก็ผล็อยหลับไป

......................................

กะต๊าก~กะต๊าก~อู้ ลั่น ล้า~

"เฮ้ยเสียงไก่ที่ไหนขันเนี่ย"ฉันงวงเงียตื่นขึ้นมากลางดึก

กะต๊าก~กะต๊าก~อู้ ลั่น ล้า~

"โอ๊ย!!ใครมันอุตลิเอาไก่มาปล่อยไว้ในห้องฉันนนนนนนนน"ฉันโวยวายแล้วลืมตาขึ้นมาทันทีแล้วพบมันเป็นเสียงนาฬิกาปลุกกุ๊กไก่ของฉันนั่นเอง

"โธ่เอ้ยฉันไปกดนาฬิกาปลุกไว้ตอนไหนนะเนี่ย"ฉันบ่นพร้อมกับเอื้อมมือไปตะบบปุ่มนาฬิกาเจ้ากรรมให้หยุดร้อง ^0^

ปิ๊นๆ~ปิ๊นๆ~

"อะไรกันเนี่ย!!คราวนี้เป็นเสียงรถแหะสงสัยจะเป็นอีตาริวเฮ อะไรนั่นแน่เลย กลับมาจากต่างจังหวัดแล้วเรอะลงไปดูหน้าหน่อยดีกว่า อยากรู้นักว่าหน้าตาจะเป็นไง อิอิไหนๆก็นอนไม่หลับแล้วนี่นา"
ฉันรีบเดินออกจากห้องทันเห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งกำลังขึ้นบันไดมาพอดีเขาเดินโซเซเหมือนจะล้มไงก็ไม่รู้ และอยู่เขาก็เหมือนจะหน้าคว่ำ

"นี่คุณระวังนะค่ะ"
ฉันกลัวเขาจะตกบันไดเลยรีบวิ่งลงไปหมายจะไปช่วยแต่ขาเจ้ากรรมดันพันกันซะนี่ จากไปช่วยเลยกลายพาเขากลิ้งตกบันไดแทน

"กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ดดดดดด"

ฉันหวีดร้องอย่างสุดเสียงหลับตาปี๋ คิดว่างานนี้ไม่ขาหักก็พิการแน่ ฮือๆ แม่จ้า หนูไม่อยากจะพิการ!!!

"ตุบ" เสียงร่างฉันตกลงมา แต่แปลกที่พื้นมันนุ่มๆ นะ สงสัยจาปูพื้นด้วยพรมชั้นดีแน่ๆ^ ^

"นี่ เธอลืมตาได้แล้ว แล้วก็ลุกออกไปจากตัวฉันซะทีซิ"

ฉันค่อยๆลืมตา ขึ้นมาดูพบว่าตัวเองนอนทับร่างเขาอยู่ มิน่ามันถึงไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่ แหะๆฉันรีบดันตัวออกมานั่งข้างๆเขา พลางสงเกตเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมั่กๆเลยพระเจ้าจอร์จมีคนที่หล่อแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอเนี่ยผมสีน้ำตาลเข้มดูแข็งแกร่งและละเอียดอ่อน กับดวงตาสีน้ำเงินเข้ม บาดใจสาวซะจริงๆฉันคิด

"ทำอะไรของเธอน่ะยัยบ้า ฉันเจ็บไปหมดแล้ว พรวดพราดออกมาได้!!"
ต๊าย!! นายคนนี้ปากร้ายชะมัดอุ๖สาห์คิดว่าหล่อ โธ่เอ๊ย!!เป็นประเภทซาตานในคราบเทพบุตรซะได้

"อะไรกันนี่นายคนอุตสาห์ช่วยไม่ให้น่าทิ่มบันไดตายยังไม่รู้จักสำนึกบุญคุณอีก"
ฉันเถียง ก็แหมคนอะไรคนเขาช่วยทั้งทียังมาว่าเขาอีกแหนะ

"ช่วยเธอช่วยอะไรฉันฮะ ทำตัวยุ่งจนฉันเจ็บล่ะไม่ว่า"

"อะไรของนายก็ฉันเห็นนายกำลังจะน้าทิ่มตรงบันได้ ก็เลยร้องเตือนแล้วฉันก็แค่พลาดตกบันไดก็เท่านั้น"
จริงๆฉันก็มีส่วนผิดแหละ แต่เรื่องอะไรจะยอมรับ ไม่มีทาง เหอะๆ

"เธอนี่นอกจากเฉิ่มเบอะ เซ่อ ซุ่มซ่าม แล้วยังโง่อีก"หยา มาเป็นชุดเลยแหะ -*-

"ฉันไม่ได้น่าทิ่มซะหน่อยแต่ฉันกำลังจะก้อไปเก็บของต่างหากนี่ไงต่างหูฉันหล่นนะ"

 + 0 + คราวนี้ฉันตาโตเท่าไข่ห่านเลยแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้
"ใครจะไปรู้เล่าคนอุตสาห์หวังดีแท้ๆ"

"ไม่ต้องมาพูดมากเลยยัยบ้า แล้วนี่เธอเป็นใครมาจากไหนนะ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้เข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง ใครอนุญาตฮะ"เขารัวคำถามใส่ฉันเป็นชุด

"โอ๊ยนี่นายใจเย็นทีละคำถามซิ ฉันชื่อไอโกะ เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทน้าเคียวโกะนะพอดีแม่ฉันต้องไปดูงานที่อเมริกาเลยฝากฉันให้มาอยู่ที่นี่กับน้าเคียวโกะน่ะนายคงจะเป็นริวเฮลูกชายน้าเคียวโกะล่ะซิ"

"ใช่แต่เดี๋ยว เธอพูดว่าอะไรน่ะ จะมาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ"

"ช่ายแล้วจะทำไมล่ะนี่แม่นายยังไม่บอกให้นายรู้อีกเหรอ"

"ก็ยังน่ะซิแล้วนี่แม่ฉันอยู่ไหน ต้องถามให้รู้เรื่อง"

"ไม่ต้องไปถามหรอก เพราะไม่มีใฝครอยู่ให้นายถามหรอก"

"ไม่อยู่หมายความว่าไง พ่อกับแม่ฉันไปไหนน่ะ"

"โธ่นี่ท่าทางจะยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ะซิน่าสงสาร"ฉันเยาะเย้ย

"ไม่ต้องพูดมากบอกมาเร็วๆว่าพ่อกับแม่ฉันไปไหน"

"พ่อกับแม่นายก็ไปดูงานที่อเมริกาน่ะซิ ถามได้"

"อ๋อเหรอแล้วเมื่อไหร่จะกลับล่ะเธอรู้มั้ย?"

"พ่อกับแม่นายน่ะไป 1 ปี"นายริวเฮพยักหน้ารับไม่แสดงสีหน้าตกใจเท่าไหร่สงสัยจะเป็นเรื่องปกติล่ะมั้งที่พ่อแม่ของเขาจะต้องเดินทางบ่อยๆ

"แล้วเธอล่ะจะอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่?หวังว่าคงจะไม่นานหรอกนะ"

"ไม่ไม่นานเลย ก็แค่ปีนึงเท่านั้นแหละ"ฉันตอบยิ้มๆอย่างยียวนที่สุดไปให้เขา

"อะไรน่ะนี่ฉันต้องทนอยู่บ้านเดียวกับยัยเซ่อซ่าซุ่มซ่ามนี่เหรอเนี่ย"

"น้อยๆหน่อยเถอะ นายว่าใครเป็นยัยเซ่อซ่าซุ่มซ่ามย่ะ"

"ก็ว่าเธอน่ะแหละ แถมยังโง่อีกคนเขาว่แล้วยังไม่รู้ตัว เหอะเอาจะอยู่ก็อยู่ไปแต่มายุ่งกับฉันเป็นพอ"

หน็อยอีตานี่"คิดว่าฉันอยากจะยุ่งกับนายนักรึยังไงล่ะโธ่!!หลงตัวเองชะมัด"

"เหอะฉันไม่อยากพูดกับเธอแล้ว ไปนอนดีกว่า"

พูดจบเขาดก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นบนแต่นี่มันก็ดึกแล้วบรรยากาศมันก็เงียบน่ากลัวยังไงไม่รู้ฉันเลยต้องรับวิ่งแจ้นตามหลังเขาไปชั้นบน

"นี่เธอตามฉันมาทำไมอีกล่ะ?หรือว่านึกพิศวาทอยากจะมานอนห้องฉันขึ้นมาฮะ?"เอาอีกแล้วนายนี่หลงตัวเองไม่เลิก(พอดีว่าห้องของฉันกับอีตาริวเฮดันอยู่ติดกันน่ะซิ ใครน่ะมันช่างเลือกT T)

"นายจะบ้าเหรอ ใครเขาจะไปพิศวาทนายลงกัน แล้วห้องนอนฉันมันก็อยู่นี่ไม่ให้เดินมาทางนี้แล้วจะให้เดินมาทางไหนล่ะ"
พูดจบฉันก็สะบัดหน้าใส่เขาแล้วเปิดประตูเดินเข้าห้องทันทีไม่วายปิดประตูกระแทกใส่หน้าเขาด้วย

"ยัยบ้าเอ้ยเกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนเป็นแบบยัยนี่เลย ชื่อไอโกะงั้นเรอะแล้วเราจะได้เห็นดีกัน"
นายริวเฮเอ่ยอย่างมาดมั่นนัยตาวาววับ แล้วก็เดินเข้าห้องของตัวเองไป

"ง่าทำไมจู่ๆก็รู้สึกร้อนๆ หนาวๆไงชอบกลหว่า เหอะนอนเอาแรงดีกว่าลางสังหรณ์บอกฉันว่าพรุ่งนี้ฉันต้องพบศึกหนักซะแล้ว"ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองแล้วปิดไฟเข้านอน