ร้ายนัก..คว้ารักให้อยู่หมัด

ลำดับตอนที่ #1 : โชคชะตาที่พลิกผัน

ร้ายนักคว้ารักให้อยู่หมัด

ตอนที่1

กริ๊งงงงงงง  กริ๊งงงงงงงงงงงง  กริ๊งงงงงงงงง

" โอ๊ย!!! ทำไมลูกคนนี้ไม่ชอบรับโทรศัพท์นะ ทั้งที่อยู่ข้างๆตัวเองแท้ " 

แม่ฉันบ่นพึบพำ (ตะโกนด่า) มาจากชั้นล่าง

  "เปล่าน้าก้อ กำลังจะรับแล้วนี่ แต่แม่ดันรับก่อนอ่ะจิ > < "

 ฉันบ่นกะปอกกะแปดกับตัวเอง แหมก็มันช่วยไม่ได้นี่ คนมันไม่ชอบรับโทรศัพท์อ่ะ เพราะถึงรับ ไงๆมันก็ต้องเป็นของแม่ฉันอยู่ดีนี่  เหอๆ แหมชีวิตสาวโสดอันไม่น่ารื่นรมย์อย่างฉัน ใครมันจาโทรมาหาล่ะ โธ่ !!

 
    คิดแล้วก็ให้หงุดหงิดหัวใจชะมัด เชอะ ก็ที่โสดอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่จะไม่มีใครเอาหรอกนะ สวยๆอย่างไอโกะคนนี้น่ะเหรอ จะไม่มีใครเอา ฮะฮะไม่ได้หลงตัวเองน้า เค้าป่าวๆๆ(ถึงไม่สวยแต่ก็จัดว่าน่ารักเข้าขั้นล่ะกัน ^ ^ )

 แต่ไอ้ที่เข้ามาจีบอ่ะ แหม มีแต่ดีๆ ทั้งน้านนนนนนนนน คิดแล้วเหนื่อยใจ มีแต่พวกน่ารำคาญ หลงตัวเอง พูดจาชวนอ้วก เหอะ อย่างชั้นนะเรอะจะไปเอา (แอบหยิ่งๆ หุหุ) แต่ก็นะชีวิตสาวโสดมันก็แอบเหงาอยู่หรอก ก็ไปทางไหนมานมีแต่คูรักให้บาดทรวง เจ็บจี๊ดนะซิ
 
แม้แต่เพื่อนสุดที่รักอย่างยัยนามิ ก็ทิ้งชั้นให้แห้งเหี่ยวอยู่บ้านส่วนตัวเองก็ ดอดไปสวีทวี๊ดวิ้ว กะแฟนใหม่ที่เพิ่งคบกับไม่นาน หน็อยๆแอบไปเจอกันตอนไหนไม่รุ ไม่มีชวนกันเล้ยยยย  เผื่อจะเจอกะเขามั่ง (แหะๆ ที่โมโหอ่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก แบบว่า ชักเริ่มอยากมีแฟนบ้างแล้วซิ ) 

เฮ้อ ! แต่มันคงจะเจอหรอกนะ ก็นี่มันปิดเทอม วันๆฉันก็เอาแต่หมกตัวอยู่ที่บ้าน นั่งอ่านนิยายกับการ์ตูน  ไม่ได้ออกไปพบเจอกับโลกภายนอกนักหรอก ก้อมันขี้เกียจอ่ะ อากาศร้อนๆแบบนี้นอนตีพุงอยู่บ้านจาสบายใจกว่า เอาว่ะตอนนี้ผู้ชายเอาไว้ก่อนค่อยหาขอใช้ชีวิตปิดเทอมอันแสนสุขของฉันอย่างสบายอารมณ์ไปก่อนก็แล้วกัน อิอิ ชั้นคิดแล้วก็หลับตาลงนอนอย่างสบายใจ...........

หลายวันผ่านไป...

"อะไรนะ แม่จะไปอเมริกา??? ปีนึงเหรอ???  แงๆจะทิ้งไอโกะไปเหรอ แล้วไอโกะจาอยู่กับใครอ่า"

"โอ๊ย ยัยไอโกะ เลิกโวยวายได้แล้ว  ก็บอกแล้วไงว่าแม่ต้องไปทำงานอ่ะ อีกอย่างแกก็โตแล้ว จบม.ปลายแล้ว หัดดูแลตัวเองซะมั่ง แล้วชั้นก็ไม่ได้จะให้แกอิยู่ที่นี่คนเดียวซักหน่อย ชั้นจะส่งแกไปอยู่กะเพื่อนสนิทชั้น น้าเคียวโกะไงจำได้ใช่มั้ย เค้ามีลูกชายอายุพอๆกะเรานี่แหละเห็นว่าสอบติดมหาลัยเดียวกะแกด้วยนะ ช่างลงตัวจริงๆเลย แกจะได้มีเพื่อนไงล่ะ แม่บอกน้าเคียวโกะเค้าไว้แล้วด้วยว่าแกจาไปอยู่กะเค้า แล้วก็ say yes มาแล้วด้วย ^ 0^"

" โห เล่นมัดมือชกกันอย่างนี้เลยเรอะ ไม่หัดถามความคิดคนอื่นเค้าซะมั่งเรยยยยยยย แล้วนี่จะออกเดินทางเมื่อไหร่ล่ะ??"

ฉันถามอย่าปลงๆ ยอมรับในชะตากรรม อย่างน้อยคงมีเวลาให้ฉันเตรียมตัวเตรียมใจซักอาทิตย์สองอาทิตย์ล่ะมั้ง

"พรุ่งนี้เช้านะแม่ต้องออกจากบ้านตอน 8 โมง แกก็ด้วยเพราะแม่นดน้าเคียวโกะให้มารับแกตอน 8โมงจาได้ออกจากบ้านพร้อมๆกันเลยไง "

 แม่ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ แบบอารมณ์ดี

"อืมๆ" "ฮะ!!! ว่าไงนะพรุ่งนี้เหรอ ตายแล้วแม่ แล้วนี่หนูจะเตรียมตัวทันได้ไงอ่า"

"แหมก็รีบไปเตรียมตัวซิ มาบ่นแบบนี้มันจาไปได้ประโยชน์อะไรเล่า???"

หนอยๆทามมาเปนสอนเชอะๆๆๆ ฉันแอบบ่นแม่ในใจแล้วรีบวิ่งแจ้นไปเก็ยสัมภาระอันมากมายของฉันใส่กระเป๋า  น่าเศร้าดีแท้ เฮอๆดูท่าทางชีวิตปิดเทอมที่แสนจะสงบสุข จะไม่สงบสุขซะแล้วซิเนี่ย!!! ฮือๆๆ แล้วนี่ชั้นต้องไปเจอกับอะไรบ้างล่ะเนี่ย

…………….

วันรุ่งขึ้น

"ไอโกะ ไอโกะ ยัยไอโกะ เสร็จรึยังเนี่ยจาแปดโมงแล้วนะ นี่แกมัวชักช้าอืดอาดทำอะไรเป็นเต่าคลานอยู่ได้ รับๆขนข้าวขนของลงมาเตรียมตัวได้แล้ว"

"ค่าๆ จาลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ"

ฉันขานรับแบบขอไปที แหม ก็นะไม่ได้ไปพักค้างคืนแค่วัน สองวันเสียมะไหร่ล่ะ ไปอยู่เป็นปีนะ เข้าใจมั้ยว่าเป็นปีมันก็ต้องเช็คแล้วเช็คอีกนะซิ ว่าเอาของไปครบหมดรึยัง โธ่ !! 

ฉันแอบบ่นในใจแล้วรีบทยอยเอาสัมภาระลงมาทีละชิ้นๆทีละชิ้นจนครบ
 

"โห นี่เธอเอาอะไรไปตั้งเยอะตั้งแยะขนาดนี้เนี่ยยังกะขนบ้านไปทั้งหลัง " แหนะบ่นอีกและแม่ฉัน T^T

"เอาน่าๆ แม่ก็ไปอยู่ตั้งปีนะ มันก็ต้องเอาไปแบบนี้แหละโธ่" แม่ฉันทำท่าจาบ่นฉันต่อ ก็พอดีมีเสียงสวรรค์ดังขัดจังหวะขึ้นซะก่อน

ปิ๊งป่องๆ 

แม่ฉันรีบไปเปิดประตูทันที

 "ไงจ๊ะเคียวโกะ นี่ลูกสาวฉันเอง ไอโกะ นี่น้าเคียวโกะไงลูก"

"สวัสดีค่ะ น้าเคียวดกะ" ฉันรีบทักทายตามมารยาท

"สวัสดีจ้า หนูไอโกะ แหมไม่ได้เจอกันนาน โตขึ้นเป็นสาวสวยจนน้าแทบจำไม่ได้เลยนะเนี่ย"

"แหมเธอก็ ไม่ต้องไปชมมันนักหรอกเดี๋ยวมันจาเหลิง"
อีกและ แม่ฉันนี่สกัดดาวรุ่งทุกทีเล้ยยยยยย

"เออ ใช่ๆ มินะคือฉันมีเรื่องอะไรจะบอกเธอน่ะ"

"อะไรเหรอเคียวโกะ???"

"คือว่าซากิสามีฉันน่ะ ต้องบินไปดูงานที่อเมริกาปีนึงเหมือนกันน่ะ ไปดูห้างสรรพสินค้าชั้นนำต่างๆและก็ดูสินค้าใหม่ๆที่จะนำมาวางขายที่ห้างด้วย ฉันก็เลยต้องบินตามไปด้วย ไปช่วยดูงานและก็ไปคุมด้วยนะ โฮะๆๆ "

ฉันลืมบอกไปว่าเพื่อนแม่ของฉันน่ะ เป็นคุณนายเจ้าของห้างparadise ที่แสนจะโด่งดั่งเชียวนะ เพราะเป็นห้างหรู ไฮโซ มีระดับ และมีสาขาอยู่มากมาย เรียกว่ารวยมั่กๆ ส่วนแม่ของฉันนั้นเห็นอย่างนี้น่ะเป็นผู้จัดการใหญ่ให้กับบริษัทรถยักษ์ใหญ่ BNW เชียวล่ะ หุหุ ถึงจะไม่ร่ำรวยเท่าบ้านน้าเคียวโกะ แต่ก็จัดว่ามีฐานะน่ะแหละ ^ ^

"จริงเหรอเนี่ยดีเลย ฉันจะได้มีเพื่อนกำลังคิดอยู่ว่าอยู่คนเดียวคงเหงาน่าดู แล้วเธอจะบินวันไหนล่ะ??" 

"ฉันบินไฟลท์เย็นวันนี้นะ แต่ยังไม่รู้รัฐเลยน่ะว่าจะไปรัฐไหนก่อน ไว้ฉันถึงที่นู่นฉันจะติดต่อไปหาเธอนะจ๊ะ"

"ได้เลยเธอ ไว้เจอกันที่นู่นนะ"

อ้าวแม่ฉันเออ ออ ห่อหมกซะงั้นแล้วชั้นล่ะลูกสาวทั้งคนจาเอาไปทิ้งไว้ที่ไหน ฉันทำหน้างง +เอ๋อ สุดๆ และดูเหมือนคุณน้าเคียวโกะจะรู้ความคิดฉันจึงรีบหันมาบอกกับฉันว่า

"หนูไอโกะไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ หนูก็ไปอยู่บ้านน้าเหมือนเดิมน่ะแหละ ไปอยู่กับลูกชายน้าไงจ๊ะ เขาอยู่มหาวิทยาลัยเคเฮที่เดียวกับหนูด้วยนะจ้ะ จะได้รู้จักกันไว้ก่อนเป็นเพื่อนกันยังไงล่ะเนอะ อีกอย่างบ้านน้ามีคนคอยดูและความสะอาด ความเรียบร้อย  และก็ความปลอดภัยอย่างดีเลยล่ะ หนูไม่ต้องห่วง รับรองว่าอยู่สบายแน่ๆ "

น้าเคียวโกะหันมาบรรยายสรรพคุณซะเป็นการใหญ่ ฉันก็เลยไม่รู้จะพูดอาไรดี ได้แต่ยิ้มแหยๆ ตอบออกไป แล้วคิดในใจว่าทำไมทุกคนมันต้องพร้อมใจกันไปอเมริกาด้วยนะประเทศอื่นมันไม่มีให้ดูงานกันรึยังไง แล้วนี่ลูกชายน้าเคียวโกะจะเป็นคนแบบไหนนะ จะเข้ากับเขาได้รึเปล่า คิดแล้วเสียวไส้ชะมัด ฮือๆๆ

"ขอบใจมากนะเคียวโกะ  โอ๊ะฉันต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวขึ้นเครื่องบินไม่ทัน "

"โอเคแล้วเจอกันจ้ะ"

"แม่ไปล่ะนะ ไอโกะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าดื้อล่ะ"

"ค่ะแม่"  ฉันตอบเสียงอ่อยๆ

แม่ดึงฉันเข้าไปกอดทีนึงแล้วก็เดินขึ้นรถที่คนขับรถจอดรอไว้อยู่ก่อนแล้วไปทันที ..... จากนั้นฉันก็ตามน้าเคียวโกะไปที่รถเพื่อมุ่งหน้าไปบ้านของเธอ........................