ผมขอโทษ

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่มีใครรู้วันนี้หรือพรุ่งนี้เป็นอย่างไร คุณได้ทำหน้าที่ที่คนควรจะทำหรือยัง คุณรู้จักถนอมหัวใจคนที่รักคุณบ้างไหม หรือ คุณแค่รอวันที่จะบอกรักและกล่าวคำขอโทษ และทำดีกับท่านในวันที่ท่านไม่อยู่บนโลกใบนี้ ถ้าคุณต้องการทำเพียงแค่นั้น คุณเคยถามตัวเองไหมคุณจะทำเพื่ออะไร

เนื้อเรื่อง

คุณเคยบอกรักใครเมื่อสายไปหรือเปล่า คุณเคยกล่าวคำขอโทษใครสักคนแล้วเค้าไม่สามารถรับรู้ได้ไหม หากคุณไม่เคย หรือ คุณกำลังโกธรใครสักคนอยู่ อยากให้คุณลองอ่านดู ว่าเรื่องจริงที่เคยเกิดขึ้นเรื่องนี้ จะทำให้คุณคิดก่อนทำ ?? หรือทำก่อนแล้วค่อยคิด?? คุณจะใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลหรือเหตุผลเหนืออารมณ์ดิบของคุณ??

 “แม่อย่ายุ่งกับผมได้ไหม”  ลูกชายเอ่ยตวาดผู้เป็นแม่น้ำเสียงแข็งกร้าว แม่ยืนนิ่งสายตาผิดหวังร้าวลึกในอก ยืนประสานสายตามองอย่างค้นหา ลูกชายตัวน้อยๆ ที่เคยน่ารัก พูดจาอ่อนหวานกับแม่คนนั้นหายไปไหน เหลือเพียงแต่ชายแปลกหน้าที่ยืนขึงตาเอาเรื่องเอาราวกับคำขอของเธอ    “หมู” แม่หลุดคำในลำคอหวังจะดึงสติให้ลูกชายพูดจาให้เบาลง  “ผมโตแล้วนะแม่ ผมรู้ว่าผมควรจะทำอะไร แม่จะมายุ่งไรกันนักหนา ผมจะคบกับใคร จะกินจะเที่ยวไหน ในเมื่อเงินมันก็เงินผม”  

แม่มองลูกชายที่แผดเสียงเข้าใส่ ทุกๆ คำพูดที่ลูกโต้แย้ง ทุกๆ คำพูดที่ถูกตะโกนใส่หน้า ออกจากปากลูกชายที่เคยเรียก แม่ครับ แม่ครับ ภาพลูกชายตัวน้อยที่เดินตามแม่ต้อยๆกับคำพูดจาจ๊ะจ๋าหายไปกับวันเวลา เหลือเพียงชายหนุ่มร่างกายแข็งแรงที่นับวันจะกลายเป็นคนแปลกหน้าไปทุกที คำพูดคำเตือนที่เคยสั่นสอน กลับกลายเป็นการสอดรู้สอดเห็นยุ่งกับความเป็นส่วนตัว หัวใจที่เจ็บคงเจ็บน้อยลง หากเป็นคำพูดจากคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกชาย ที่เลี้ยงมากับมือ ลูกชายที่เธอจะต้องทนตื่นแต่ตีสี่ตีห้านั่งรถเมล์บ้าง รถสองแถวบ้างไปตลาดสดก่อนพระออกบินฑบาตร เพื่อหาซื้อวัตถุดิบมาทำกับข้าว ก่อนข็นไปขายในยามฟ้าสางของวันในแต่ละวัน เพื่อให้ลูกชาย ลูกสาวได้มีกินมีอยู่ อาจจะไม่ได้กินดีอยู่ดีเหมือนบ้านคนอื่น ไม่ได้เป็นมื้ออาหารที่วิเศษหรู ไม่ได้มีเนื้อหมู ไม่ได้มีเนื้อไก่ มีเพียงข้าวที่เกิดจากหยาดเหงื่อ จากมือที่แตกหยาบกร้าน ทำงานแต่เช้ายันมืด หวังเพียงเศษเงินที่คนจนๆ ไร้การศึกษาคนหนึ่งจะทำได้ ทำเพื่อลูก  ถึงลูกจะดำ จะกร้านเพราะแดด ไม่ขาวน่ารักเหมือนลูกคนมั่งมี แต่ในสายตาของแม่ลูกคือลูกผู้ชายที่หล่อที่สุด ยิ่งคำหวาน ยามที่ลูกตัวน้อยบอกกับแม่ “แม่ครับ โตขึ้นหมูจะทำงานเลี้ยงแม่เอง แม่จะได้ต้องเหนื่อยแบบนี้” คำหวานของเจ้าตัวน้อยที่รดรินเติมกำลังให้แม่มีกำลังใจ เป็นคำพูดธรรมดา แต่เป็นคำพูดของลูก ลูกของแม่ มันเหมือนน้ำทิพย์ที่คอยชโลมจิตใจยามอ่อนล้า ท้องที่อิ่มของลูกคือรางวัลชีวิตแต่ละวันของแม่ เธอมองลูกชายที่ยามนี้โตขึ้นเป็นหนุ่ม ร่างกายสันทัดผิวดำ เธออาจไม่ได้ส่งให้ลูกมีการศึกษาดีๆ เช่นลูกคนอื่น แต่เธอก็ไม่เคยยอมให้ลูกอด ลูกของเธออ่านออกเขียนได้ ถึงเค้าจะเป็นแค่คนขับรถบริษัทเล็ก ๆ แต่ก็เป็นลูกชายของแม่ที่แม่ภาคภูมิใจ ต่างกับในตอนนี้ที่หัวใจเจ็บเหมือนจวนจะแตกสลาย น้ำเอ่อคลอเบ้าตาเมื่อที่ได้ยินคำพูดของลูกชายที่กร่นตะคอกใส่หน้าเธอกลับ 

“ผมเบื่อเบื่อที่จะอยู่บ้านนี้..แค่ผมกินเหล้าแค่นี้ แม่ก็มาวุ่นวาย มาเจ้ากี้เจ้าการกับผม เงินของผม ผมหามาได้ผมจะใช้อย่างไร มันก็เป็นเรื่องของผม ต่อไปนี้แม่ไม่ต้องมาวุ่นวายกับผม ผมจะอยู่ส่วนของผม แม่ก็อยู่ส่วนของแม่” เสียงดังกึกก้องของลูกชายที่เธอรัก แม่ยืนมองนิ่ง มองตามหลังลูกชายที่ผลุนผลันออกจากบ้านไป  “หมูๆๆ” แม่ตะโกนเรียกลูกชายสุดเสียงหวังให้หันกลับมา ด้วยความกลัวลูกชายที่มีแอลกฮอล์อยู่ในเลือดจะไปมีเรื่อง หรือไปเกิดเรื่องร้ายแรงใดๆ ไม่ว่าลูกจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าลูกจะรู้สึกอย่างไร ตราบใดที่ลูกเป็นลูกของแม่ แม่ก็ยังเป็นแม่ของลูกตราบจนวันแม่ตาย หน้าที่ของแม่เขาสร้างมาให้ตั้งแต่วันที่ลูกเกิด และก็สิ้นสุดวันที่แม่ดับเท่านั้น

“หมูโทรศัพท์” เสียงเรียกหมูให้รับสายในตอนเช้า ในสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยจะสดชื่นเทาไหร่ เนื่องจากผ่านการกรำสุราเกือบตลอดคืน มาหมดแรงหลับไปก่อนรุ่งสางไม่กี่ชั่วโมงแถมตื่นขึ้นมาก็ต้องลุกมาทำงานในสภาพอย่างที่เห็นจนไม่อยากแม้นจะลุกไปรับโทรศัพท์ “ใครครับ”  “น้อง” คำตอบของโอเปอเรเตอร์ที่ตอบกลับทำเอาเขาไม่อยากไปรับ เขาคิดว่าคงเป็นแม่ที่บอกให้น้องโทรมาหา เขาขี้เกียจจะอารมณ์เสียแต่เช้าเขาเบื่อที่แม่มาวุ่นวายก้าวก่ายกับชีวิต ห้ามโน่นห้ามนี่เสียเต็มปะดา  เค้าทำท่าอิดออดที่จะรับแต่ท้ายสุดก็ยกหูขึ้นพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงเซ็ง ๆ

 “พี่หมู แม่ตายแล้ว” น้ำเสียงเศร้าสร้อยเบาหวิวเสียงครวญร่ำไห้สะอื้อ ทำให้หูเค้าอื้อ ตาลาย มึนงง ว่างเปล่าเหมือนสมองพยายามปฏิเสธความจริงบางอย่าง  เรื่องอื่นที่ผ่านเข้ามามันไม่ได้เข้ามาอยู่ในความทรงจำ เค้าได้ยินแต่คำว่า แม่ตายแล้ว แม่ตายแล้ว เสียงที่ดังกึกก้องในใจตัวเอง ย้ำไปย้ำมา น้ำตาเม็ดใหญ่ๆ ไหลออกจากตาผู้ชายที่ดูแข็งแกร่ง ดวงตาแดงกร่ำ หัวใจยากจะยอมรับ “แม่ครับผมขอโทษผมรักแม่ครับ” นี่เป็นคำพูดเดียวที่หลุดจากปาก พูดวนไปวนมา หวังจะให้แม่ได้ยิน พูดซ้ำๆ น้ำตาที่ไหลเม็ดแล้วเม็ดเล่า แต่ไม่มีสักคำ ไม่มีสักวลีที่หลุดจากปากลูกชายในตอนนี้ที่แม่จะได้ยิน

เป็นที่รู้กันทุก ๆ วัน แม่จะต้องออกไปซื้อของตอนเช้า จะมีลูกชายที่ตอนนี้มีรถเก่าๆ จะขับไปส่งแม่ในตอนเช้า แต่วันที่เกิดเรื่อง ลูกชายออกจากบ้านเพราะทะเลาะกับแม่เมื่อคืน ลูกชายหายไป แม่นอนไม่หลับคิดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุให้ลูกชายต้องออกจากบ้าน เป็นห่วงลูกชาย กลัวจะมีเรื่อง ตอนเช้าแม่ยังคงต้องไปซื้อของระหว่างออกไปรอขึ้นรถ รถได้พุ่งชน เอาวิญญาณของแม่ออกจากร่างไป ลูกชายได้ทำหน้าที่ห่มผ้าเหลือง จูงแม่เข้าเมรุ น้ำตาที่ไหลไม่รู้จักหยุด คำพูดสักร้อยคำที่พร่ำออกมาเพื่อขอโทษกับสิ่งที่ได้ทำ ในวันที่แม่ไม่เหลือแม้นกระทั่งลมหายใจที่จะรับฟัง ร่างกายที่เหลือเพียงเพียงผงธุลีกลับคืนสู่สภาพของธาตุบนโลกนี้

ไม่มีใครรู้วันนี้หรือพรุ่งนี้เป็นอย่างไร คุณได้ทำหน้าที่ที่คนควรจะทำหรือยัง คุณรู้จักถนอมหัวใจคนที่รักคุณบ้างไหม หรือ คุณแค่รอวันที่จะบอกรักและกล่าวคำขอโทษ และทำดีกับท่านในวันที่ท่านไม่อยู่บนโลกใบนี้ ถ้าคุณต้องการทำเพียงแค่นั้น คุณเคยถามตัวเองไหมคุณจะทำเพื่ออะไร