คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : .รักครั้งใหม่ 30%
“หนึ่งนาทีเองเหรอวะ กูทำไม่ได้หรอก”
“งั้นสองนาที”
“เออตามนั้น”
ทันทีที่เสียงหวานตอบตกลงในข้อเสนอของอีกฝ่าย มือหนารีบบิดวัตถุทรงสี่เหลี่ยมทันทีหรือที่เรียกว่ารูบิคนั่นแหละ เป็นของเล่นที่ร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆเขาชอบเล่นและโปรดปรานมันที่สุดแถมยังเล่นได้ดีอีกด้วย จงอินบิดรูบิคไปมาจนแถบสีในแต่ละด้านกระจัดกระจายกันไปหมดจนไม่มีทีท่าว่าจะสามารถทำให้รูบิคที่มีแถบสีเดียวกันเรียงรายอยู่หกด้านกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
แต่ลู่หานทำได้...
เมื่อบิดรูบิคจนเสร็จก็ยื่นให้มือเล็กที่กำลังแบมือรออยู่ แต่พอเห็นผลงานที่เพื่อนสนิทมอบให้ใบหน้าหวานสวยราวกับผู้หญิงถึงกับเหวอไปชั่วขณะเลยทีเดียว บิดซะแม่งหาเค้าโครงเดิมไม่เจอเลยไอ้บ้าเอ้ย ห้านาทีกูจะเสร็จมั้ย!!! ลู่หานกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะรับรูบิคจากจงอินที่กำลังยิ้มอย่างชัยชนะให้อยู่
ลู่หานก้มหน้าก้มหน้าแก้ไขรูบิคตัวปัญหาที่เพื่อนผิวสีเข้มของเขาสลับสีซะไม่เหลือชิ้นดีอย่างหมกมุ่น คิมจงอินมองสิ่งที่ร่างเล็กกำลังทำอยู่ก่อนจะยิ้มที่มุมปากเบาๆกับท่าทีของคนตัวเล็กที่กำลังพยายามจะเอาชนะไอ้เจ้ารูบิคก่อนจะยกเบียร์กระป๋องที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกลมอยู่ตรงหน้าเขาขึ้นดื่ม
“เสร็จแล้ว!!”
“เกินมาสิบวิ”
“โหเหี้ย!! หยวนให้กูไม่ได้เลยอ่อวะ”
“ไม่” ได้ยินคำตอบที่ชัดเจนดังนั้นริมฝีปากบางถึงกับง้ำงอทันที
“จะให้กูทำอะไร อย่าเล่นอะไรพิเรนทร์ๆอีกนะมึง” ลู่หานถามจงอินด้วยใบหน้าเซ็งๆก่อนจะพูดดักทางเพื่อนรักของเขาไว้ก่อน จะไม่ให้ดักทางได้ไงคราวที่แล้วก็เล่นแบบนี้แหละแล้วเขาก็แพ้ตามเคย แล้วไอ้เพื่อนตัวแสบเนี่ยมันดันใช้ให้เขาไปแต่งตัวเป็นผู้หญิงแล้วไปอ่อยผู้ชายแบบเนี้ย ยังจำได้ไม่มีวันลืมซึ่งมันเป็นความทรงจำที่เขาไม่อยากจะจำมันสักเท่าไหร่...อันที่จริงอยากลืมจะตายห่าอยู่แล้ว
“เห็นกูเลวขนาดนั้นเลยเหรอไง?”
“มึงอะ...มันเลยคำว่าเลวมาละ”
“หึ” จงอินหัวเราะในลำคอให้กับสีหน้าบูดบึ้งของคนแพ้ ริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อตามธรรมชาติทำปากมุบมิบราวกับด่าเขาในใจ เห็นท่าทางอวดดีแบบนั้นทีไรเขาล่ะอดไม่ได้ทุกทีที่อยากจะหาอะไรมาปิดปากเจ้าเพื่อนตัวเล็กคนนี้
“กูแค่อยากให้มึงตอบคำถามกูก็แค่นั้นเอง ขอความจริงนะ”
“ถามมาสิ”
“กูมาทวงคำตอของคำถามที่กูถามมึงไปเมื่อปีที่แล้ว...”
หนึ่งปีที่แล้ว
“สไตรค์!!!!!” ร่างบางหน้าหวานกระโดดโลดเต้นก่อนจะรีบวิ่งไปดูเครื่องแสดงผลสกอร์ บนจอปรากฏเป็นกากบาทในช่องสกอร์ของเขา ลู่หานยกยิ้มกว้างทันทีเพราะวันนี้เขาทำสถิติใหม่สไตรค์ได้ห้าครั้งรวดแล้ว
“เดี๋ยวนี้โหดนะ” เสียงทุ้มดังขึ้น ลู่หานหันไปยักคิ้วให้ร่างสูงที่ยืนกอดอกมองหน้าจอแสดงสกอร์โบว์ลิ่ง ที่ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นที่มุมปากนิดนึงพอมีเสน่ห์
“แหงล่ะ คนมันเก่งก็งี้แหละ” เซฮุนหัวเราะในลำคอก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้หัวกลุ่มผมสีคาราเมล มือเล็กรีบปัดมันออกทันที ใบหน้าหล่อตกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าเงียบขรึมแทน
“ขอโทษนะ มัน...เคยชินน่ะ” เซฮุนเอ่ยขอโทษ ริมฝีปากของลู่หานเม้มเข้าหากันราวกับอดกลั้นอะไรบางอย่าง น้ำใสเริ่มคลอที่ดวงตาสวยก่อนจะตีหน้ากลับมายิ้มเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ใช่...เซฮุนทำแบบนี้กับเขาบ่อยมากและเซฮุนทำแบบนี้กับเขาคนเดียว
โอเซฮุนที่ภายนอกดูเงียบขรึมแต่กับลู่หานเขากลับกลายเป็นคนที่อบอุ่นขึ้นมา
ทั้งสองคนสนิทกันมากจนความรู้สึกบางอย่างมันได้ก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ...
“...ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ”
“กูขอโทษ...ที่ทำในสิ่งที่มึงต้องการไม่ได้” จบประโยคเหมือนกับมีอะไรมาทิ่มแทงหัวใจของลู่หาน คำพูด...ความรู้สึก...ความเสียใจที่เขาเก็บไว้ในส่วนลึกของความทรงจำที่ต้องการจะลืมมันราวกับมันเล็ดลอดออกมาเพราะประโยคเมื่อครู่ของเซฮุน ราวกับมีใครมากดรีเพลย์มันอีกรอบยังไงอย่างงั้น...
‘กูว่า...กูรักมึงว่ะเซฮุน...กูขอโทษที่กูรักมึง...’
‘...กูก็รักมึง’
ลู่หานที่คลี่ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบของเซฮุนแต่รอยยิ้มนั้นกลับหายไปเมื่อเซฮุนพูดประโยคต่อมา
‘...แต่กูกับมึงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมน่ะ ดีแล้ว’
‘...’
‘เป็นเพื่อนกันความสัมพันธ์มันยาวกว่าคนรักนะ’
‘อืม...กูเข้าใจ ลืมเรื่องนี้ไปซะ’
---------------------------------------------------
เอาไป 30 เปอร์ก่อนนะคะเดี๋ยวกลับมาต่อให้ ขออภัยในความล่าช้า ;_;
เห็นเม้นน้อยก็เลยท้อคงคิดว่าไม่มีใครสนใจฟิคเรื่องนี้ T _________________ T
แต่คิดอีกทีหน้าด้านแต่งต่อดีกว่า 55555555555555555555555555555
ความคิดเห็น