คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ••My Slave, Your Slave { chapter 4 }•• First Plan
MY SLAVE, YOUR SLAVE
CHAPTER 4 ` First Plan
เอี๊ยดดด !
เสียงเบรกรถดังขึ้นหน้าประตูโรงเรียนคีชอก ก่อนหนุ่มหน้าหวานคนหนึ่งจะเดินลงมาจากรถ
“ตอนเย็นฉันจะมารับ อย่าช้า อย่าให้ฉันรอล่ะ” เสียงทุ้มพูดทิ้งท้ายก่อนจะขับรถออกไปทันที ปล่อยให้หนุ่มหน้าหวาน ยืนมองรถที่ค่อยๆหายลับไป ใบหน้าหวานปรากฏรอยยิ้มบางๆ
“ขอบคุณนะ คยูฮยอน” ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียน
“ซองมิน ซองมิน ซองมินนนนน !!~” เสียงใสดังขึ้นมาจากเหล่านักเรียนมากมายที่มายืนเข้าแถวกันหน้าเสาธง พร้อมกับมือสองข้างที่ชูขึ้น
“ห๊ะ ห๊าาา ! ทงแฮหรอ นายอยู่ไหน” ซองมินหันซ้าย-ขวา หลังจากได้ยินชื่อตัวเอง แต่กลับไม่เห็นคนที่เรียกตัวเอง - -
“ฉันเองซองมิน ทงแฮ นายมองเห็นฉันไหม !!” ทงแฮตะโกนพลาง กระโดดให้สูงที่สุดเท่าที่ตัวเองพยายามได้
“ฉันไม่เห็นนายเลย นายอยู่ไหน !!” ซองมินตอบ หลังจากเขาหมุนรอบตัว แต่ก็ไม่เห็นใครสักคนที่คุ้นเคย นอกจากคนมากมายที่กำลังมองเขาเหมือนตัวประหลาด ยืนตะโกนโหวกเหวกโวยวาย = =;;
“ทงแฮ นายชูแขน แล้วชูสองนิ้ว กระโดดด้วย!!” หลังจากมองกี่ที กี่ที ก็ไม่เห็น ซองมินจึงตัดสินใจตะโกนบอกทงแฮ
“ฉัน ฉันเห็นนายแล้ว!!” ซองมินตะโกนอย่างดีใจหลังจากเขาเห็น สองนิ้วที่ขยับขึ้น-ลงตามแรงกระโดดของเพื่อนเขาเอง ถึงแม้มันจะริบหรี่ ริบหรี่ ยากที่จะเห็นก็ตาม เขารีบวิ่งฝ่าเหล่านักเรียนมากมายเข้าไปหาเพื่อนตัวเองที่ยืนกระโดดอยู่
“ทงแฮ!!”
“ซองมิน!!”
ทั้งสองตะโกนชื่อกันอย่างดีใจ ก่อนจะโผเข้ากอดกันด้วยความคิดถึง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือน ทำให้คนรอบข้างถึงกับยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า
เอี๊ยด!!
“โธ่เว้ย!!” คยูฮยอนสบถอย่างหัวเสีย หลังจากที่เขาขับวนไปทั่ว ก่อนจะมาเบรกรถสีดำคันหรูที่หน้าประตูโรงเรียนคีชอก หลายต่อหลายครั้ง
“ทำไมมันรู้สึกแปลกๆวะ shit!!” คยูฮยอนสบถเสียงดัง ก่อนจะขับรถออกไปอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกตงิดใจแปลกๆ
“เป็นไงมั่ง ทงแฮ ฉันคิดถึงนายจังเลยอะ” ซองมินพูดหลังจากผละออกมาจากเพื่อนตัวเองแล้ว
“ก ก็สบายดีน่ะ แหะๆ ^++++^;;” ทงแฮพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มเฝื่อนๆให้
“แล้วนายล่ะ??”
“ฉ ฉันหรอ .. ก ก็สบายดีเหมือนกันจ้ะ ^++++^;;;” ซองมินเองก็พูดติดๆขัดๆเหมือนกัน
“นักเรียนทั้งหมด เงียบก่อน เงียบก่อน !” อาจารย์คนหนึ่งพูดขึ้นที่หน้าเสาธง เรียกความสนใจจากนักเรียนทุกคน รวมถึง ซองมินและทงแฮเองก็ด้วย
“ซองมิน ฉันรู้สึกแสบตาจังเลยอะ แล้วนายล่ะเป็นเหมือนกันไหม”
“โอยย แสบตา ตาฉันจะบอดแล้วอะ ทงแฮ”
“ฮ่าฮ่า !!” และทั้งสองก็พร้อมใจกันหัวเราะ หลังจากทงแฮพูดจบ
“อี ซองมิน อี ทงแฮ !! ฉันได้ยินนะว่าพวกเธอคุยอะไรกัน !!” อาจารย์ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้น
“อ อ่า....งานเข้า” ทงแฮและซองมินหันมามองหน้ากัน ก่อนจะพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน ทำไมหูดีจังวะ - -*
“ฉันรู้นะ พวกเธอกำลังล้อฉันอยู่!!” รู้ซะด้วยแฮะ .. ใช่แล้ว ‘แสบตา’ ของทงแฮก็คือ ศีรษะที่ไร้เส้นผมของอาจารย์ผู้ชายคนนี้ที่กำลังยืนพูดอยู่หน้าเสาธง เวลาส่องกับแสงแดดล่ะก็.. รู้สึกเหมือนเป็นคนตาบอดเลยล่ะ ฮ่าๆๆ >[]< !
จบคำพูดของอาจารย์คนนั้น เสียงหัวเราะก็ดังตามมาจากนักเรียนทั้งโรงเรียน โดยเฉพาะจากทงแฮและซองมิน ก็สิ่งที่ทงแฮพูดน่ะ มันยิ่งกว่าใช่! แสบตาอย่าบอกใครเลยล่ะ ลองคุณมีคนหัวล้านสักคนมายืนให้พระอาทิตย์ส่องศีรษะดูสิ แล้วจะรู้ว่าแสบตาขนาดไหน !!
“ทั้งหมด เงียบ!!!” อาจารย์คนนั้นตะโกนใส่ไมค์อย่างเหลืออด ทำเอานักเรียนทั้งหมดเงียบกริบลงในพริบตา
“อี ทงแฮ อี ซองมิน ฉันจะทำโทษพวกเธอ!” คำประกาศิตจากอาจารย์ผู้ชายคนนั้น ทำเอาซองมินกับทงแฮหน้าซีด เอาแล้วไงวะ งานเข้ากูแล้วโว้ยยยย~
“แค่โดนล้อแค่นี้ก็ถูกทำโทษ แบร่ๆๆๆๆ =3= ช้านจาทำโทษพวกเธอ แบร่ๆ =UUUU=” ทงแฮพูดพลางทำท่าล้อเลียน
“อี ซองมิน อี ทงแฮ ช้านรู้น้าว่าเธอกำลังล้อช้านอยู่ บู่!! ~” ซองมินทำเสียงล้อเลียนด้วยอีกคน
“ฮ่าฮ่าฮ่า !!!~” ก่อนทั้งคู่จะผสมโรงกันหัวเราะ
“นี่! ฉันทำโทษพวกเธอแล้วยังไม่สำนึกอีกหรอ!!” อาจารย์ผู้ชายคนเดิมตะโกนขึ้น
“อ๊ากกกกกกกกก~ ขอโทษคร้าบ จะไม่ทำแล้ววววววว~ >[]< !!” ตะโกนพลางยกมือขึ้นเหนือหัว แล้วหมุนเป็นวงกลม.. ชูมือขึ้นแล้วหมุนๆ ชูมือขึ้นโบกไป-มา กางแขนขึ้นและลง พับแขน มือแตะไหล่ ชูมือขึ้นหมุนไปรอบตัว ~
“อย่ามัวแต่เต้นแร้ง เต้นกา ขุดต่อไป! ถ้าวันนี้ สี่โมงเย็นยังไม่เสร็จ ฉันจะตัดคะแนนพวกนายคนละห้าคะแนน !!”
“อาจารย์คะ อาจารย์ขาาา~ นั่นมันคะแนนตั้งครึ่งนึงนะคะ TTwTT อ๊าาา~ ทงแฮไม่ย๊อมม ไม่ยอม นะคะ พลีสสสส~ TT”
“กรี๊ดดดดดดดดดด~ ซองมินก็ไม่ยอมนะคะ T3T. อาจารย์ขาาาา~ อย่าทำกับพวกเราแบบนี้ นะคะ พลี๊ส พลีสสส~ YY”
“เลิกทำตัวเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วเป็นกระเทยได้แล้ว แล้วก็เลิกทำมือ นิ้วกรีดกราย เหมือนตุ๊ดอย่างนั้นด้วย ฉันสยอง! ไม่อยากโดนตัดคะแนนก็รีบขุด!!!” อาจารย์คนนั้นพูด ก่อนจะรีบเดินออกไป
“TwT ทงแฮอ่าาา..”
“มินมินจ๋า.. TT”
“พวกเราตายแน่!!” ทั้งสองพูดพร้อมกัน ก่อนจะรีบขุดดิน พลางเอาดอกไม้ไปวาง
‘ทำโทษ’ ของทั้งสองคนนี้ คือ ต้องปลูกต้นไม้ (ขุดดินและเอาต้นไปวาง) เป็นจำนวนทั้งสิ้น 97 ต้น!! ให้เสร็จก่อน 4 โมงเย็น.. พระเจ้าจอร์จ ช่วยซองมินกับทงแฮด้วยยยย~
ติ๊ง ต่อง ติ๊งต่องง ไร เตอร์ ติ๊งต๊องงงง ~ (ยืนยันที ว่านี่คือเสียงออด - -*)
“อ่า เสร็จ” ทงแฮพูดก่อนจะล้มตัวลงนอนกับพื้นอย่างหมดแรง เช่นเดียวกันกับซองมินที่สลบไสล ตายใต้ต้นไม้ไปแล้ว - -
“คร่อกกก~”
“ซองมิน ซองมิน...ซองมินนน!!”
“ห๊า ??” เสียงตะโกนจากทงแฮ ทำให้ซองมินสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“อย่าเพิ่งนอน ไปนอนที่บ้าน” ทงแฮพูดก่อนจะดึงซองมินให้ลุกขึ้น นี่ซองมินตัวหนัก หรือฉันทำงานจนหมดแรงแล้วนะ = =;;;
“อะ .. นี่กี่โมงแล้ว!!” ซองมินงัวเงียเล็กน้อย ก่อนจะนึกขึ้นได้ เฮ้ยยย!
“สี่โมงครึ่ง ทำไมหรอ” ทงแฮถาม พลางทำหน้างง
“อ๊ากกกกกกก ! ไม่ได้ ไม่ได้ ช้าแล้ว ทงแฮฉันกลับก่อนนะ บายจ้ะ” พูดก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋า แล้ววิ่งออกไปด้วยความรีบเร่ง
“เป็นอะไรของเขานะ .. เอ๊ะ!! แต่เดี๋ยว.. เฮ้ยย!” ทงแฮพูดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ก่อนจะหยิบกระเป๋า แล้ววิ่งตามซองมินออกไป
“อ๊ากก สาย สาย ! ช้าแล้วว” ซองมินวิ่งอย่างกระหืดกระหอบมาอยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน แต่หน้าแปลกที่กลับไม่เห็นร่างของบุคคลที่นัดเขาไว้
ทางด้านทงแฮเองก็รีบวิ่งตามซองมินมา แต่จู่ๆ ก็ถูกฉุดเข้าไปในพุ่มไม้ มือหนาปิดบริเวณปากบางของทงแฮที่พยายามจะส่งเสียง
“เงียบซะ” เสียงเย็นพูดขึ้น ทำเอาทงแฮต้องเงียบแต่โดยดี
มือหนาค่อยๆปล่อยให้ปากบางเป็นอิสระ ทงแฮทำหน้าเหวอๆ เมื่อเห็นว่าเขาคนนั้นเป็นใคร
“ค คิบอม”
“...”
“นายดึงฉันเข้ามาทำไม”
“...”
“นายจะไม่พูดอะไรสักอย่างหรือไง”
“...”
“นี่!! ฉันจะไม่.. อุ๊บ!” ริมฝีปากหนาเข้าครอบครองริมฝีปากบางอย่างจาบจ้วง ก่อนจะส่งลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็ก ลิ้นหนาควานหาความหวาน จนพอใจ ก่อนจะกัดเบาๆทิ้งรอยไว้บริเวณริมฝีปากบาง แล้วจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา ก่อนจะกระตุกยิ้มอย่างพอใจ เมื่อเห็นริมฝีปากแดงเจ่อ พร้อมๆกับเจ้าของริมฝีปากน่าจูบที่หน้าแดงระเรื่อ
“นี่นาย..” นั่นมันเฟิร์สคิสฉันนะ ทำไมฉันต้องเสียให้นายด้วย -/////- แล้วทำไมใจฉันต้องเต้นแรงด้วยเมื่อกี้ .. -///- อายย~
“เงียบ” คิบอมพูดเสียงเย็น ก่อนจะชี้ให้ดูที่ซองมินที่กำลังยืนรอใครบางคนอยู่..
“ทำไมนานจังนะ ทั้งๆที่บอกให้ฉันรีบมาแท้ๆ หรือเราจะมาช้า คยูฮยอนก็เลยหนีไปก่อน” ซองมินบ่นงึมงำ ก่อนจะก้มมองนาฬิกาสีชมพูสุดหวานของตัวเอง
หมับ!!
“อุ๊บบ!” ซองมินตาโตด้วยความตกใจ เมื่อผ้าผืนหนึ่งปิดปากของตัวเองอยู่ ก่อนจะทุกอย่างรอบกายจะมืดสนิท .. อีกแล้วหรอเนี่ย!
“เฮ้ย! ซองมิน..” ทงแฮพูดพลางตั้งท่าจะวิ่งออกไป แต่มือหนากับรั้งข้อมือบางเอาไว้
“ทำไม! นายจะให้เพื่อนฉันโดนจับไปอย่างนั้นหรอ” ทงแฮหันมาพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโห
“....” แต่คิบอมก็ยังคงไม่ตอบอะไร
“นายมีปากไว้เพื่ออะไร ถ้านายไม่พูดสักคำ! ไม่พูด ก็อย่ามีปากไว้เลยเหอะ!! ฉันรำคาญเต็มทนแล้วนะ!! พูดสักคำดิวะ นั่นเพื่อนฉันนะ!!” ทงแฮตะคอกใส่หน้าคิบอมพลางทุบอกแกร่ง แต่คิบอมก็ยังคงใบหน้านิ่ง และจับข้อมือบางทั้งสองข้างของทงแฮอย่างง่ายดาย
คิบอมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเบอร์ ไม่นานนักก็มีเสียงปลายสายดังมา
(เป็นไง ที่รักของฉันยืนรออยู่ดีใช่ไหม ? คนของฉันยังไปไม่ถึงเลยว่ะ)
“มึงพูดใหม่ดิ” คิ้วของคิบอมยกขึ้นเล็กน้อย อะไรคือยังไม่ถึง??
(กูบอกว่า ที่รักของกูยังอยู่ดีใช่ไหม คนที่กูใช้ให้ไปจับที่รักกู ยังไปไม่ถึงเลยว่ะ กูเพิ่งคุยกับพวกมันมาเมื่อกี้)
“งั้นหมายความว่า...”
(หมายความว่าอะไร มึงทำเสียงแบบนี้หมายความว่าไง? หรือเกิดอะไรกับชากียาของกู! มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้!!)
“ชากียาของมึงโดนจับตัวไปแล้วว่ะ” คิ้วหนาขมวดเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไป ปลายสายเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับมา
(ฮะฮะ มึงโกหก!!)
“กูเคยโกหกมึง?” ทงแฮนั่งฟังเงียบๆ พลางคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ คุยอะไรกัน เบาจัง
(ไอ้เชี่ยเอ๊ยยย!! แน่มากที่มาเอาชากียากูไป เดี๋ยวกูจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้แหละ มึงตามไปก่อน แค่นี้แหละ อย่าให้ที่รักกูเป็นอะไรนะเว้ย) พูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ ก่อนปลายสายจะตัดสายทิ้งไปอย่างไม่ใยดี
หลังจากวางโทรศัพท์จากเพื่อนตัวเองเสร็จ คิบอมหันมามองทงแฮเล็กน้อย ก่อนจะฉุดข้อมือบางให้ลุกขึ้น แล้วรีบลาก(?)ออกไป
“เดี๋ยวสิ นายจะพาฉันไปไหน นี่!! ไม่ได้ยินที่ฉันเรียกรึไง” ทงแฮตะโกนถามระหว่างทาง ก่อนจะสะบัดมือทิ้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากผู้ชายข้างหน้า ทำให้คิบอมต้องหันมามองด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยภายใต้ใบหน้าที่แสนเย็นชา
“นายมันน่ารำคาญ” ประโยคเดียวทำให้ทงแฮหยุดนิ่ง ก่อนจะสะบัดแขนออก
“ถามฉันน่ารำคาญก็ไม่ต้องลากฉันมา!!” ก่อนจะหันหลังวิ่งกลับไป
หมับ!!
แต่มือหนาก็ยังคงฉุดข้อมือบางเอาไว้ ก่อนจะกระชากเข้ามา ทำให้ใบหน้าหวานปะทะเข้ากับหน้าอกของคิบอมพอดี พร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นมากอดทงแฮเอาไว้
“น นาย ปล่อย -////-” ทงแฮพยายามดิ้นขัดขืน แต่ก็เหมือนจะไม่ช่วยอะไร เพราะเขาก็ยังไม่หลุดไปจากอ้อมกอดนี้อยู่ดี
“...” คิบอมค่อยๆปล่อยแขนที่กอดทงแฮลง แต่ก็ยังคงจับมือของทงแฮเอาไว้ ก่อนจะหันหลังและเดินออกไปช้าๆ สบายๆ โดยมีทงแฮเดินตามอยู่เงียบๆ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงเล็กน้อย
ทั้งๆที่นายทำหน้าท่าทางหงุดหงิดขนาดนั้น แต่ทำไมมือนายที่จับฉันมันถึงมีแต่ความอบอุ่นล่ะ...
กึก!
จู่ๆร่างสูงก็หยุดฝีเท้า ดวงตาคมสอดส่องไปทั่ว ดวงตาดุกร้าวมองทั่วทุกบริเวณ ทำเอาคนรอบข้างถึงกับหันหน้าหนี ก่อนสายตาคมจะเหลือบไปเห็นคนกลุ่มนึงที่มีคนคนหนึ่งกำลังอุ้มร่างคนที่คุ้นเคยนั่งรถมอเตอร์ไซค์แล้วขับออกไป
คิบอมวิ่งตามคนกลุ่มนั้นไปทันที ทำให้ทงแฮที่กำลังยืนมองมือตัวเองอยู่ ถึงกับเกือบล้ม ก่อนจะพยายามวิ่งให้ทันตามความเร็วของคิบอม ไม่งั้นตัวเขาเองคงล้มหัวทิ่มแน่ๆ
“นี่นาย จะรีบวิ่งไปไหนน่ะ!!” ทงแฮตะโกนถาม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากคิบอม
คิบอมวิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่ง ก่อนเขาจะอุ้มทงแฮขึ้น และขึ้นนั่งบนรถมอเตอร์ไซค์ โดยมีทงแฮนั่งระหว่างขาของเขา ก่อนที่เขาจะสตาร์ทรถแล้วรีบขับออกไปด้วยความเร็ว 129 กิโลเมตร/ชั่วโมง
“นี่นาย จะรีบขับรถไปไหนน่ะ นี่มันเร็วเกินไปแล้วนะ!!!” ทงแฮตะโกนลั่น แต่คิบอมก็ยังคงไม่สนใจ เพียงแต่ขับรถต่อไป
“นายจะไม่ตอบฉันสักคำรึไง พูดอะไรบ้างสิ!!!” ทงแฮตะโกนอีกครั้ง ก่อนจะตกใจกับภาพตรงหน้า รถบรรทุกคันใหญ่และรถมากมายกำลังขับออกมา ..คิบอมกำลังขับรถฝ่าไฟแดง
“กรี๊ดดดดดดดดดดด~” ทงแฮกรี๊ดเสียงดัง พลางหลับตาแน่น พร้อมกับความรู้สึกอุ่นๆบริเวณเอวของตัวเอง และตัวเองที่เคลื่อนเข้าไปพิงอกแกร่ง
ฟืบ!
>.< O.< >.O O.o !
ฉันตายรึยัง ?? ความคิดแรกที่ขึ้นมาในหัวของทงแฮ ก่อนจะหันไปมองรอบตัว
“นี่ฉันยังไม่ตายใช่ไหม ??” พร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบาๆ
จึ๊ก!
“โอ๊ย!” ทงแฮร้องขึ้นเมื่อมือหนาของคิบอมหยิกเข้าตรงเอวของเขา จะบอกว่ายังไม่ตายก็ไม่เห็นต้องหยิกเลยนี่ =3=
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า มือของคิบอมยังคงกอดอยู่ที่เอวของเขา ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย และปล่อยให้คิบอมกอดเขาต่อไป
เอี๊ยดด!
รถมอเตอร์ไซค์คันสวยจอดลงบริเวณข้างทาง ก่อนที่คิบอมจะอุ้มทงแฮขึ้น และรถมาจากรถ พร้อมกับรีบวิ่งออกไป
“เฮ้ย! ฉันว่านายปล่อยฉันลงก่อนดีกว่านะ!!” ทงแฮร้องเสียงหลง คิบอมหยุดชะงักเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยทงแฮลง...อย่างแรง
ปลัก!
“โอ๊ย! เบาๆหน่อยก็ได้!!” ร้องโอดโอย ก่อนจะรีบลุกขึ้น และรีบวิ่งตามคิบอมไป
คิบอมหยุดอยู่ตรงข้างๆซอยเปลี่ยวที่หนึ่ง ก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครสักคน และไม่นานนัก ปลายสายก็ตอบรับ
(ไอ้บอม อยู่ไหน?)
“xxxx” คิบอมกรอกเสียงสถานที่ที่เขาอยู่ลงไป
(โอเค เดี๋ยวกูจะรีบไป อีกสิบนาที) ปลายสายพูด ก่อนจะตัดสายไป คิบอมกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองทงแฮที่เดินตามมาข้างหลัง
“ทำไมนายไม่...” พูดยังไม่ทันจบคำ มือของคิบอม เอื้อมมาปิดปากของทงแฮเอาไว้ ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปมองในซอยเปลี่ยวนั้น
ที่ที่มีร่างของคนที่เป็นเพื่อนของคนที่เขากำลังเอามือปิดปากอยู่....
ตุบ!!
ผู้ชายคนหนึ่งโยนร่างผู้ชายหน้าหวานลง พร้อมกับดวงตากลมที่ค่อยๆปรือตาขึ้นมาช้าๆ ที่นี่มันที่ไหน ??
“หึ ตื่นแล้วก็ดี” ผู้ชายคนนั้นกระตุกยิ้มเย็น
“น นายเป็นใคร..”
“ฉันมองนายมานานแล้ว นายหน้าตาน่ารักดีนะ ถ้าเป็นของฉัน..” เอื้อมมืออันน่าขยะแขยงมาลูบแก้มขาวเบาๆ
“ก็คงจะดีไม่น้อย”
เพี๊ยะ!!
ก่อนผู้ชายคนนั้นจะตบหน้าซองมินอย่างแรง!
“เพราะฉะนั้นก็เป็นของฉันซะเถอะ!!” มือสากกระชากเสื้อสุดหรูออกไป ดวงตากลมสั่นไหวและเอ่อไปด้วยน้ำตา ลูกตากลมกลอกไปมาก่อนจะสะดุดกับชายคนหนึ่งที่เขาคุ้นเคย
คนที่เคยจับเขามาทำอย่างนี้เมื่อสองวันก่อน...
“ก แก” ซองมินพูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ผู้ชายคนนั้น พลางหมายจะลุกขึ้นไป
เพียะ!!
“แกไม่มีสิทธิมาชี้หน้าเจ้านายฉัน หึหึ เมื่อแกเห็นหน้าพวกฉันแล้ว แกก็อย่าอยู่เลย!!” ผู้ชายอีกคนตบหน้าซองมินอย่างแรง พลางตวาดเสียงดัง
ฉับพลัน มีดสีเงินวาวก็ปรากฏตรงหน้า ส่งแสงวาววับเมื่อปะทะกับแสงจันทร์ ซองมินกลืนน้ำลายเข้าคออย่างลำบาก ตายแน่แน่ วันนี้
คยูฮยอน ช่วยฉันด้วยยยยยยย !!!!!! ~
“พวกมึง จะทำอะไรน่ะ!”
-------------------------------------------------------------------------------
From. WRITER
อ่า .. จบอีกตอนหนึ่งแล้ว หุหุ >< !
ดองนานมากๆ .. คือว่า มัวแต่ซ้อมเต้นเพลิน ลืมอัพ .. *ซอรี่ซอรี่ ค่ะ ทุกคน TT
ช่วงนี้ สมองตัน มากมาก .. แบบว่า เรื่อง ซูจู ทำเครียดมากมาย
รู้สึกโล่งโล่ง โหวงเวง ว่างเปล่า ยังไงไม่รู้ . ตั้งแต่ สิ้นปี ๕๒ มา เนี่ย
คังกับบอม ก็ยังไม่กลับมา
ไหนจะเกิงอีก .. ชีวิต แซดมากกกกกกกกกกกกก
วันนี้ ออนนี่ คัมแบค กับเพลง oh! ก็เลยอัพให้ { พร้อมกับตัวเอง ที่เต้นเพลง โอ้ ได้จบทั้งเพลงแล้ว ^^ }
ถึงแม้จะรู้สึกไม่ดี ก็ตาม แต่งแย่ยังไง ก็ขอโทษด้วยค่ะ สมาธิไม่ค่อยมีเลย
เครียด!
โอปารึล ซารางแฮ .. พี่คะ ฉันรักพี่ค่ะ
โอนลี่.ยอลเซมยอง
I BELIEVE IN SUPER JUNIOR ONLY.THIRTEEN*
ความคิดเห็น