คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ••My Slave, Your Slave { chapter 2 }•• You Must Be Mine
MY SLAVE, YOUR SLAVE
CHAPTER 2 ` You Must Be Mine
•| ด้านซองมิน |•
ร่างเล็กนั่งอยู่ในห้องอย่างเงียบเฉียบ มีเพียงแค่แสงไฟดวงเล็กจากโคมไฟข้างเตียงเท่านั้น ที่ทำให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของร่างเล็ก ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาจากปากของเขา ทุกอย่างเงียบสงัด มีแค่เพียงลมหายใจเบาๆจากร่างเล็ก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ครับ” เสียงประตูดังขึ้น ซองมินปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ก่อนจะขานออกไป
“ขออนุญาตเข้าไปนะคะ.... อาหารค่ะ” เสียงผู้หญิงดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยร่างของหญิงมีอายุคนหนึ่งที่นำถาดอาหารมาวางเอาไว้
“ครับ ขอบคุณครับ แต่ไม่ต้องหรอกครับ เอากลับไปเถอะครับ” ซองมินพูดอย่างอ่อนน้อม
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณซองมิน คุณคยูฮยอนสั่งให้ฉันเอามาให้คุณน่ะค่ะ”
“เอ่อ...รู้ชื่อผมได้ไงหรอครับ?”
“อ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แล้วก็ ป้าชื่อ ซูฮยอน นะคะ” ซูฮยอนพูดก่อนจะเดินจากไป ซองมินนั่งมองถาดอาหารของตัวเอง ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยถาดอาหารนั้นออกเบาๆ - -
“เฮ้อ ฉันควรจะอาบน้ำ หวังว่าพรุ่งนี้อะไรก็คงจะดีขึ้น ... มั้ง” ซองมินพูดหลังจากเดินไปสำรวจห้อง ซึ่งเขาพบเสื้อผ้าหลายชุดอยู่ในตู้เสื้อผ้า ซองมินหยิบผ้าเช็ดตัวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ..จะว่าไปบ้านหลังนี้ก็น่าอยู่เหมือนกันนะ ถ้าไม่มีนายนั่นอยู่!!...
ร่างสูงของคยูฮยอนเดินตรงมายังห้องๆหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูออกเบาๆ เหมือนจะกลัวว่าคนที่หลับอยู่ในห้องนั้นจะตื่น แต่ไม่ใช่เมื่อร่างสูงเดินเข้าไปพลางกระชากผ้าห่มออกอย่างแรง!!
พรึบ!
“ตื่นได้แล้ว จะนอนอะไรนักหนาฮะ ตะวันจะส่องก้นอยู่แล้ว!! โว้ย ตื่นสิวะ” คยูฮยอนพูดเสียงดังและยิ่งดังเข้าไปอีกเมื่อคนๆนั้นไม่ยอมตื่น ก่อนจะเดินไปเปิดผ้าม่านออกอย่างแรง แสงแดดส่องเข้ามาใส่ตาของผู้ที่กำลังหลับอย่างสบายอารมณ์ทันที
“อ่า พ่อฮะ อย่าทำแบบนี้ ผมง่วงนะ” ซองมินพูดพลางหันหลังให้กับแสงแดดที่กำลังส่องเข้ามาในห้อง
หมับ!
“ฉันไม่ใช่พ่อนาย ตื่นซะ!!” คยูฮยอนกระชากแขนของซองมินอย่างแรงจากเตียง ทำให้ร่างบางต้องลุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะตกใจเมื่อคนที่เขาเจอก็คือ โจ คยูฮยอน
“น นาย!! ทำไมนายมาอยู่ที่นี่”
“เฮอะ ทำไมฉันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ ในเมื่อนี่มันบ้านฉัน!! ลืมไปแล้วหรือไง ห๊ะ!!” คยูฮยอนตะคอกเสียงดัง ก่อนตาจะเหลือบไปเห็นถาดอาหารของเมื่อคืน อารมณ์ของร่างสูงปะทะขึ้นอีกครั้ง
“อาหารที่ฉันให้กินเมื่อคืน ทำไมไม่กิน!!” คยูฮยอนทำเอาซองมินตกใจไม่น้อย แต่ความตกใจก็เปลี่ยนเป็นการท้าทาย
“ก็ฉันไม่อยากกินแค่นั้นแหละ อาหารอะไรหน้าตาหาความน่าทานไม่ได้เลย!! รสชาติคงสุนัขไม่รับประทานหรอก บ้านนี้มีฝีมือกันแค่นี้หรอ” ซองมินยักคิ้วให้อย่างท้าทาย ไม่รู้อะไรซะแล้ว ซองมินน้อย หึหึ
“ไม่อยากกิน นายก็ต้องกิน!!” คยูฮยอนพูดก่อนจะตักข้าวคำโต ยัดปากซองมินทันที ทำเอาซองมินสำลักข้าวออกมาทันที
“เป็นไงล่ะ ไหนล่ะ ไอ้ท่าทางอวดดีเมื่อกี้ ห๊ะ!!”
“แค่ก แค่ก .. น น้ำ”
“น้ำ หึ น้ำหรอ ได้!” คยูฮยอนพูดก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำข้างๆมา
“รับเองละกันนะ” ก่อนจะสาดน้ำใส่หน้าซองมินเต็มๆ
“โอ๊ะ ขอโทษที พอดีมันหลุดมือ หึหึ สงสัยนายคงไม่ได้กินน้ำแล้วล่ะ” คยูฮยอนพูดก่อนจะเขวี้ยงแก้วน้ำลงพื้น ทำให้เศษแก้วกระเด็นมาปักที่เท้าซองมินพอดี
“โอ๊ย!!” ซองมินพูดพลางทรุดลงไปนั่งกับพื้น เลือดสีสดไหลออกมาตามความยาวของเศษแก้วที่ปักอยู่ คยูฮยอนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“หึ สำออยจริงๆ” ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง แล้วก่อนจะออกห้องไปนั้น
“เก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยนะ อย่าให้เลอะแม้แต่น้อย อย่าให้ฉันรู้นะว่าใครช่วยนาย ไม่งั้นจะโดนดีแน่ จัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วลงมาหาฉัน ภายใน 30 นาที ช้ากว่านี้ นายโดนดีแน่!!” คยูฮยอนพูดก่อนจะปิดประตูเสียงดัง
“30 นาที ใครจะไปทำทัน” ซองมินพูดเบาๆก่อนจะค่อยๆเริ่มขยับตัวช้าๆ แต่เพราะความเจ็บที่แล่นจากเท้าทำให้ซองมินต้องกลับมาอยู่ที่เดิม
“ให้ตายสิ .. สงสัยคงต้องเอาออก หนึ่ง สอง ฮึบ!!” ซองมินพูดก่อนจะค่อยๆดึงเศษแก้วที่ไม่เล็กออกจากเท้า แต่..
“อ๊ากกกก >< . มันไม่ออก ฮือ TT_TT ทำไงดี ทำไงดี เอาวะ เอาใหม่” ซองมินพูดก่อนจะกระชากเศษแก้วออกอย่างแรง ทำให้เศษแก้วหลุดออกมาก่อนจะหลุดมือไปปักแขนตัวเอง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นไปมองที่มาของเสียงที่ดังขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“เฮ้อ .. ป้าซูฮยอนครับ”
“คะ” ซูฮยอนวิ่งออกมาจากห้องครัว เมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคยูฮยอน หรือ คุณหนูของบ้านนี้
“ห้ามไปช่วยเขานะครับ” คยูฮยอนสั่ง
“อ อ้าว ทำไมล่ะคะ คุณหนู” ซูฮยอนถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่มีคำว่าทำไมครับ ป้าไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผลหรอกครับ เชื่อผมสิ”
“ด ได้ค่ะ” ซูฮยอนตอบก่อนจะเดินกลับเข้าไปในครัว คยูฮยอนแสยะยิ้มเย็นก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
“โอ้ย . เจ็บเป็นบ้าเลย TT_TT ทำไมเราเซ่อซ่าอย่างนี้เนี่ย ให้ตายสิ .. โอ๊ยยยย ~ . 30 นาที .. ฮึบ เราต้องทำได้” ซองมินพูดพลางกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ก่อนจะ
ชัวะ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” ซองมินกรี๊ดเสียงดังเมื่อตนเองดึงเศษแก้วออก ก่อนจะรีบวิ่งเอาเศษแก้วไปทิ้ง แล้วกระโดดไปมาบนเตียง - -
“โอ๊ยๆๆๆ .. เจ็บอ่ะ ฮือ ๆ แง ๆๆๆ โอยยย” ร้องโอดครวญเสียงดังก่อนจะนึกได้ว่า มันจะครบ 30 นาทีแล้ว
“เฮ้ย!!” ซองมินร้องแค่นั้น ก่อนจะรีบเก็บกวาดห้องก่อนที่ตนจะรีบวิ่งไปอาบน้ำ
ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง ปึง
“นายช้าไป 1 ชั่วโมง!! ทำอะไรอยู่ห๊ะ!!” คยูฮยอนเขวี้ยงหนังสือพิมพ์ลงพื้น ก่อนจะบีบข้อมือเล็กอย่างแรง ทำให้ข้อมือเล็กเกินรอยแดงอย่างรวดเร็ว
“โอ๊ย .. ฉันเจ็บนะ ปล่อยสิ ปล่อยนะ” ซองมินพูดพลางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากบริเวณที่คยูฮยอนจับนั้นมันตรงกับแผลของตนที่โดนเศษแก้วปักอยู่พอดี
“.. ก ก็แล้วทำไมล่ะ!! ช่วยไม่ได้ นายมาช้าเอง!!” คยูฮยอนตกใจเล็กน้อย ก่อนจะตะคอกกลับเหมือนเดิม เพียงแต่มือที่จับแน่นนั้น คลายลงไปเยอะ แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดีนั่นแหละ - -
“ชักช้าจริงๆ” คยูฮยอนพูดก่อนจะกระชากลากแขนซองมินไปขึ้นรถ
“ด เดี๊ยว ๆๆๆ นายจะพาฉันไปไหน” ซองมินถามขึ้นมา
“อย่ามาถามอะไรมาก นายไม่มีสิทธิ์ หลังจากนี้ไป นายคือทาสของฉัน จำไว้ซะ!!” คยูฮยอนพูดก่อนจะกดหัวซองมินลงไปในรถยนต์คันหรูของตน
“อย่ามาสั่งฉันให้ยากนะ ฉันไม่ใช่ทาสนายสักหน่อย นายจับฉันมาเอง!!” ซองมินตะโกนเสียงดังเถียง
“หึ .. พ่อนายขายนายให้ฉันแล้ว!! รู้ไว้ซะ” คำพูดของคยูฮยอนทำให้ซองมินถึงกับตะลึง พ่อของเราเนี่ยนะ จะทำอะไรอย่างนั้น ให้ตายสิ . ไม่มีทางหรอกน่า
ทางด้านคยูฮยอนเองเมื่อเห็นซองมินเงียบไปก็พูดเสริมขึ้นมา
“หึหึ . ทำไม แค่นี้ทำตกใจรึไง นายได้ยินไม่ผิดหรอก พ่อ นาย ขาย นาย ให้ ฉัน!! ทีนี้ชัดรึยัง” คยูฮยอนหันไปพูดย้ำคำเดิมให้ซองมินฟัง ไม่จริงใช่ไหม ... น้ำตาหยดใสไหลรินจากดวงตากลมโต พ่อไม่ทำกับเราแบบนี้หรอก
“พ่อ ...” ซองมินพูดมาหนึ่งคำ ก่อนจะนั่งนิ่งปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆ
คยูฮยอนเองเมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากร่างบางที่นั่งข้างๆตน ก็แสยะยิ้มเย็น ก่อนจะเขวี้ยงผ้าเช็ดหน้าไป
“เอ้า เช็ดหน้าซะ อย่ามาทำสำออย ฉันไม่ชอบ!! เห็นแล้วมันขัดหูขัดตาจริง เงียบซะ!! เลิกสะอื้นได้แล้ว รำคาญ!!” คยูฮยอนพูดอย่างรำคาญๆ ซองมินหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา แล้วความรู้สึกแปลกๆก็เกิดขึ้น
“ค คิวซัง” ซองมินพูดพึมพำเบาๆ แต่ไม่วายก็ทำให้คยูฮยอนได้ยิน รถถูกเบรกอย่างแรง ทำให้ซองมินพุ่งตัวไปข้างหน้า โชคดีที่มีเซฟตี้เบลอยู่
“น ซองมิน . นายพูดว่าอะไรนะ” คยูฮยอนทำหน้าตกใจก่อนจะหันมาถามซองมิน ที่ยังงงๆอยู่
“นายเบรกรถทำไมเนี่ย”
“ฉันถามว่า นายพูดว่าอะไร! บอกมา!!”
“พูด พูดอะไร” ซองมินพูดอย่างสงสัยน้อยๆ พูดอะไรหว่า?
“ที่นายพูดเมื่อกี้ไง” “คิวซัง”
“ใช่แล้ว .. ซองมิน นายจำมันได้แล้วใช่ไหม จำได้แล้วใช่ไหม” คยูฮยอนพูดอย่างดีใจ ก่อนจะเขย่าตัวซองมินอย่างแรง
“จำ.. จำเรื่องอะไรหรอ” ซองมินพูดพลางทำหน้าสงสัย
“ปัดโธ่เว้ย ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ นายกับไปนั่งดีๆซะ ห้ามพูดอะไรออกมาอีกทั้งนั้นแหละ” คยูฮยอนปล่อยมือจากซองมินออก พลางสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะเริ่มออกรถไปใหม่ อะไรของเขากันนะ เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เมนส์มารึไง - -*
เอี๊ยด!!
เสียงรถเบรกอย่างดังหน้าออฟฟิซไฮโซตึกหนึ่ง
“ลงมา!!” คยูฮยอน พูดพลางกระชากแขนซองมินออกมาอย่างแรง ก่อนจะดึงให้ซองมินเดินตามมาเรื่อยๆ ก่อนจะเดินเข้าอาคารไปขึ้นลิฟท์ ก่อนที่ลิฟท์จะไปหยุดอยู่ที่ชั้น 13 คยูฮยอนลากซองมินออกมาก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทำงานของตนเอง
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม!!” ซองมินถามทันทีที่เข้ามาในห้องทำงานของคยูฮยอน
“ก็นายเป็นทาสของฉัน นายก็ต้องอยู่กับฉันสิ”
“ฉันไม่ได้เป็นของนายสักหน่อย!! อย่ามามั่ว!!” ซองมินกระแทกเสียงใส่คยูฮยอน
“นายไม่มีสิทธิจะมาเถียงฉัน หึ นายเป็นของฉัน ถ้าไม่ได้เป็น ตอนนี้ก็เป็นซะ!!”
---------------------------------------------------------------
เอิ่ม .. ไม่อยากบอกว่าคิดไม่ออกอย่างแรง - -*
หิวครับผม พอสมองตัน มันก็คิดอะไรไม่ออก โปรดให้อภัยข้าน้อยด้วยนะคะ.. หึหึ
มันก็ยังไม่ยาวเท่าไหร่อยู่ดี ทำใจไป ซะนะ ..
เม้นท์หน่อยคร้าบบบบบ !
ความคิดเห็น