คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ••Let's not { chapter 1 }•• Love At First Sight
LET’s Not
PART 1 ` Love At First Sight
{ ร้าน KT ` cake }
กริ๊งงงง ~
เสียงกระดิ๊งที่ห้อยบริเวณหน้าประตูร้านดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มผู้หนึ่ง ที่กำลังเดินเข้ามา ก่อนจะนั่งลงตรงบริเวณข้างกระจก หน้าตาอันหล่อเหลาของเขา ทำให้ทุกสายตาต่างจ้องมองเขาอย่างเสียไม่ได้
“สวัสดีครับ ร้าน เคทีเค้ก ยินดีต้อนรับครับ. นี่ครับ เมนู สักครู่จะมารับรายการนะครับ” บริกรคนหนึ่งพูด ก่อนที่เขาจะวางเมนู และเดินออกไป
“เธอไปรับออเดอร์ โต๊ะเจ็ดด้วย ฉันเอาเมนูไปให้เขาแล้ว” บริกรคนเดิมที่นำเมนูไปให้ชายร่างสูงคนนั้น เดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ พลางบอกเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่
“ครับ” เด็กหนุ่มคนนั้นตอบกลับ ก่อนจะเดินไปยังเป้าหมาย .. โต๊ะหมายเลข 7
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า จะรับอะไรดีครับ” เสียงใสเหมือนผู้หญิง ทำให้ชายคนนั้น อดที่จะหันไปมองไม่ได้ แล้วก็ต้องตกตะลึง เมื่อคนๆ นั้น เป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงเดฟสีชมพู มีผ้ากันเปื้อนสีชมพู พันอยู่รอบเอวมน และที่ไม่เหมือนใครคือ บริกรหนุ่มหน้าหวานปานผู้หญิงคนนี้ ใส่ที่คาดผมหูกระต่ายสีชมพู และที่คอก็ยังมีโบว์กระต่ายสีชมพูติดอยู่ด้วย .. ใครกัน น่ารักจัง ...
“เอ่ออ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า คุณต้องการจะรับอะไรดีครับ” บริกรหน้าหวานคนนั้นถามอีกครั้ง เมื่อสิ่งที่เขาถามไปเมื่อสักครู่ ไม่มีคำตอบกลับมา มีเพียงแค่ชายร่างสูงที่เอาแต่จ้องเขาไม่หยุด .. เอ๊ะ หรือว่าหน้าฉันมีขี้ เอ๊ย อุจจาระใครติดอยู่ฟระ - -* เอ๊ย !! ครับ ..
“คุณชื่ออะไรหรอครับ” หลังจากถามจบ ชายร่างสูงคนนั้นก็ตอบกลับมา แต่ทว่า . มันไม่ใช่ออเดอร์น่ะสิ !
“ผมชื่อ อี ซองมิน ครับ” บริกรหน้าหวานเสียงปานผู้หญิงที่ชื่อว่า ‘ซองมิน’ ตอบก่อนชายร่างสูงคนนั้นจะเหลือบไปเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่ตรงบริเวณหน้าอก เขียนว่า ‘ซองมิน’ .. ชื่อ ซองมิน งั้นหรอ ชื่อน่ารักจัง ..
“แล้วไม่ทราบว่าคุณจะรับอะไรดีครับ” ซองมิน ถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่า ชายร่างสูงคนนั้น ยังไม่สั่งอะไรสักอย่าง เพียงแต่มองหน้าเขาอย่างเดียว
“สวัสดีครับ ผมชื่อ คยูฮยอน .. โจ คยูฮยอน นะครับ ผมขอเรียกคุณว่า ซองมิน แล้วกันนะครับ” และสุดท้าย ... เขาก็ยังนอกพูดเรื่องเหมือนเดิม
“ครับ สวัสดีครับ ว่าแต่คุณจะรับอะไรดีครับ” และคำถามเดิมๆ ก็ต้องออกจากปากซองมิน มาอีกครั้ง
“อ๋อ” คยูฮยอนลากเสียงยาว สงสัยจะได้เข้าเรื่องสักที
“อย่าเรียกผมว่าคุณเลย ผมไม่ได้ชื่อ คุณ สักหน่อย ผมชื่อ คยูฮยอน คุณก็เรียกผมว่า คยูฮยอนแล้วกัน” ซองมินคนนี้ คิดอยากจะเอาหัวโขกกับกระจกที่ร้านให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อไหร่เขาจะเข้าเรื่องสักที - -*
“อ๋อ ใช่ ใช่ . ซองมินลองเสนอเมนูที่มันอร่อย ๆ หน่อยสิ” หลังจากคยูฮยอน เห็นหน้าซองมิน ทำหน้าประมาณว่า ‘เมื่อไหร่ มึงจะสั่งอาหาร’ คยูฮยอนก็รีบพูดขึ้นมาทันที .. เฮ้อ ในที่สุดก็ตรงประเด็น .. ซองมินถอนหายใจ หนึ่งที ก่อนจะเริ่มพูดชื่อเมนู
“ก็ ... สตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก ไวท์ช็อกโกแลต มัฟฟินช็อก บลูเบอรี่ครีมพาย”
“งั้นก็เอาทั้งหมดที่ซองมินพูดมานั่นแหละ” คยูฮยอนพูดต่อทันที ที่ซองมินพูดจบ และซองมินก็ถึงกับตาโต เพราะมัน ...
“มันเยอะมากเลยนะครับ คุณ เอ๊ย มันเยอะนะคยูฮยอน อย่างน้อย ต้องกินสองคน ถึงจะหมด ไหวรึเปล่า ยังไม่รู้เลยนะครับคุณ เอ๊ย นะ คยูฮยอน” ซองมินพูดพลางแก้ชื่อกันใหญ่ เมื่อคยูฮยอนจ้องเขม็ง ก็ช่วยไม่ได้ ก็เขายังไม่ชินกับการเรียกลูกค้า ด้วยชื่อนี่ จะให้ทำยังไงล่ะ !!
“เอามาเหอะน่า .. ฉันเป็นลูกค้านะ” คยูฮยอนพูดขึ้น ก่อนสักพัก เค้กทั้งหมด จะถูกนำมาเสิร์ฟโดย ซองมิน และก่อนที่ ซองมินจะเดินออกไปนั่นเอง
หมับ !!
คยูฮยอนเอื้อมมือมาจับข้อมือของซองมินเอาไว้ ทำให้ซองมินต้องหันกลับมาอย่างช่วยไม่ได้
“มีอะไรอีกครับคุณ โอยย อีกแล้ว มีอะไรหรอคยูฮยอน” ซองมินพูดพลางเอียงคอด้วยความสงสัย ทำเอาคยูฮยอนอยากจะกรี๊ด แล้วบินไปดาวเสาร์ . โอยยย คนอะไรน่ารักเป็นบ้า !!~ .. เอาแล้วเว้ย เอาแล้วเว้ย คยูฮยอนหน้าแดงใบทั้งหน้าแล้ว น่ารักเกินไปแล้ว > < ~
“มันเยอะจะตาย ฉันกินไม่หมดหรอก แต่ที่ฉันสั่งน่ะ....”
“ใครว่าฉันจะกินคนเดียวล่ะ” ว่าจบ คยูฮยอนก็ดึงให้ซองมินลงมานั่งตรงข้ามกับตน
“เห็นไหม ซองมินบอกแล้ว ว่าใครจะไปกินหมด ถ้าไม่กินจุจริง ๆ อะนะ แล้วซองมินก็คิดว่าคุณ เอ๊ย คยูฮยอน กินคนเดียวไม่ไหวหรอก!!” พูดพลางส่ายหัวเบาๆ อย่างน่ารัก โอยยย คยูฮยอนคนนี้อยากจะสครีมดังๆโว้ยยย
“งั้นก็ ... มากินด้วยกันสิ”
“จะดีหรอ”
“ดีสิ ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ” พูดจบก่อนคยูฮยอน จะค่อยๆ ตักเค้กเข้าปากทีละคำ เริ่มจากสตรอเบอร์รี่ชีสเค้ก ความหวานหอม และความนุ่มละมุนของเค้ก ทำให้ไม่ยากเลยที่ใครจะหลงรักเค้กชิ้นนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ลองลิ้มชิมรส ก็คงไม่ต่างจาก คยูฮยอน เท่าไหร่ เพราะเขาเอง เริ่มรู้สึกว่าตัวเอง ชักจะชอบคนข้างหน้าเข้าให้แล้ว เขาเองก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน ว่าเขา ‘ชอบ’ หรือ ‘หลง’ กันแน่ แต่เขารู้แค่ว่า เขาเชื่อ ว่าเขาชอบคนตรงหน้านี้จริงๆ มันอาจจะเร็วไป แต่คุณเคยได้ยินไหมล่ะ ‘รักแรกพบ’ ....
“คยูฮยอน” เสียงหวานที่เรียกชื่อของคยูฮยอน ทำเอาเขาแทบจะสำลักเค้กตาย ก็ดูสิ เรียกซะน้ำเสียงหวานเชียว
“อ อะไร”
“ปล่อยมือซองมินได้ยังอะ” ซองมินพูดก่อนจะเป่าที่คาดผมหูกระต่ายนั่น เนื่องจากรำคาญที่มันห้อยลงมาปิดหน้าปิดตาตนเอง
แต่รู้หรือไม่ ว่าทำอย่างนั้น ยิ่งทำให้คยูฮยอนหน้าแดงเข้าไปใหญ่ โว้ยยย คนน่ารักอะไรวะ ทำอะไรก็น่ารักไปหมดเลย เหมือนจะยั่ว แต่ก็เปล่า โอยย คยูฮยอนคนนี้จะเป็นบ้าตาย !!
“คยูฮยอน...” เสียงใสเรียกคยูฮยอนอีกครั้งให้ตื่นจากภวังค์ ก่อนที่ตนเองจะก้มหน้าลงไปกินเค้กต่อ โดยไม่พูดอะไรอีก ใช่ว่าคยูฮยอนหน้าแดงคนเดียวซะที่ไหนเล่า ซองมินเองก็หน้าแดงไปไม่น้อยไปกว่าคยูฮยอนนักหรอก เล่นจ้องซะขนาดนั้น การอยู่กับคนแปลกหน้า มันต้องเป็นอย่างนี้รึไงเล่า !!!
โอยยย . ผมคือมนุษย์ผู้ใจง่ายที่สุดในโลก ที่ยอมมานั่งทานเค้กอยู่กับลูกค้าสักคน ไม่สิ คยูฮยอน ที่อยู่ดีๆ เขาก็มาดึงผมให้ไปกินด้วย โดยอ้างเห็นเหตุผลเหมือนกับลูกค้าคนอื่นๆ ที่ชอบทำแบบนี้กับผมบ่อยๆ เหมือนกัน คือ เขาเป็นลูกค้า พนักงานต้องทำตามที่ลูกค้าต้องการ พวกเขานี่ท่าจะบ้านะ ไม่รู้จักกันแท้ๆ ผมควรจะปลงได้แล้วแหละ แต่ว่า ผมว่านะ .. รายนี้อาการหนักสุด !! เฮ้อ .. ดูเป็นคนใจง่ายจริง ๆ เลยผม แต่ผมไม่ได้ใจง่ายนะ ! ก็แค่ทำตามทัศนคติ ของลูกค้า - -*
เอาเหอะ ยังไงก็แล้วแต่ ถึงตานี้ จะอาการหนักสุด แต่เขาก็ดูไม่มีพิษมีภัยกับผมสักเท่าไหร่ ไม่เหมือนกับรายอื่นที่ ... - -*** .. อะนะ อีกอย่าง ก็อย่างว่าแหละ บริกรอย่างผม ขัดคำสั่งคุณลูกค้าที่ผมเคารพรัก (จนอยากจะฆ่าทิ้ง กับความหื่นของลูกค้าบางราย) ก็คงไม่ดีแหละมั้งงง ~
ผมว่านะ เขาก็ดูหน้าตาดีนะ ไม่ใช่แค่หน้าตาดีธรรมดา ดีมาก ๆ เลยแหละแล้วก็.. น่าจะรวยอยู่พอตัวนะเนี่ย ผมละอิจฉาเขาจริงๆ ที่เกิดมาโชคดี๊ โชคดี ไม่เหมือนผม . ต้องมาทำงาน - -*
แต่ว่านิสัยของเขา ผมก็ไม่รู้หรอกนะ เราเพิ่งจะเจอกันได้ไม่นานเองแหละ ผมว่าเขาก็ดูน่าจะเป็นคนดีนะ แต่ผมก็ไม่ไว้ใจเขาอยู่ดีนั่นแหละ ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น นอกจากเพื่อนของผมทั้งสองคน ‘รยออุค’ และ ‘ทงแฮ’ นอกจากนั้น ผมไม่ไว้ใจทั้งนั้นแหละ เพราะการไว้ใจ มันทำให้ผม ... เจ็บ
ความจริงแล้วไม่ใช่ผมไม่เคยมีแฟนหรอกนะ แต่ก็แค่ครั้งเดียวนั่นแหละ ไม่ว่าใครก็ตามเข้ามายุ่งกับผม ผมก็ไม่ยุ่งด้วยหมดแหละ (ยกเว้น กรณี บริกร กับ ลูกค้า = =’’) แค่ครั้งเดียว มันก็เกินพอแล้วแหละ ...
“ซองมิน เหม่ออะไรอยู่หรอ” เสียงคยูฮยอนดังขึ้นถามผมอย่างเป็นห่วง ทำให้ผมหลุดจากความคิดฟุ้งซ่านส่วนตัวที่ยิ่งคิดยิ่งเจ็บเรื่อยๆ
“อ๋อ เปล่าหรอก” ผมยิ้มตอบกลับไป แต่ถ้าดูดีๆ ก็จะรู้ว่าผมฝืนยิ้มแค่ไหน !!! ยิ่งคิด ยิ่งอยากร้องไห้
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้วแหละ อ้าว เค้กหมดแล้วหรอเนี่ย งั้นฉันก็คงต้องกลับก่อนนะ บาย” คยูฮยอนพูดจบก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงิน ผมไม่เข้าใจนะว่าทำไม เขาต้องทำดีกับผมด้วย ในเมื่อเราเพิ่งจะเจอกันแท้ๆ หรือว่ามันจะมีอะไรแอบแฝงอยู่รึเปล่า หรือว่าอยากจะทำให้ผมเจ็บอีกครั้ง เหมือนกับเขาคนนั้น ...
“อื้ม บาย” ผมพูดกลับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปมองคยูฮยอนที่เดินออกจากร้านไปแล้ว น้ำตาของผมไหลออกมาช้าๆทันที ผมยกมือขึ้นมาปาดมันออกอย่างลวกๆ ก่อนจะค่อยๆ เริ่มเก็บจานไปล้าง
ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไม ผมถึงได้สนิทกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันวันเดียวอย่าง คยูฮยอน ได้ขนาดนี้ หรือมันเป็นสัญญาณที่กำลังจะบอกผมว่า ผมกำลังจะมีรักครั้งใหม่ !!!
“มิน ๆๆๆๆๆๆ มึนมึน !!” เสียงใสของเพื่อนรักของซองมินเรียกให้ซองมินรู้สึกตัว
“อะไร รยออุค ฉันกำลังทำงานอยู่นะ”
“ขอโทษที แต่เมื่อกี้ ฉันเรียกนายตั้งหลายที นายก็ไม่ได้ยิน เหม่ออะไร คิดถึงใครอยู่หรอ” รยออุคถาม เพราะเขาเห็นซองมินเหม่อมาตั้งนานแล้ว นี่นะที่บอกว่าทำงาน นั่งเหม่อนี่นะ - -
“อืม” ซองมินตอบออกไป ก่อนจะเอามือปิดปาก เมื่อรู้ตัวว่าหลุดออกไปแล้ว
“ใครอะ ซองมิน.. บอกมานะ ว่าเขาเป็นใคร” รยออุคเริ่มแซวทันที ที่เพื่อนตัวเองตอบออกมา ยิ่งเห็นซองมินหน้าแดงเท่าไหร่ รยออุคก็รู้สึก สนุกมากเท่านั้น
“เปล่าน่า . ก็แค่ เพื่อน” ตอบไป แต่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องให้เอามานั่งเหม่อคิดถึงได้ขนาดนี้ นี่นา แสดงว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น !!!
“จริงอะ แล้วจะหน้าแดงทำไมละเนี่ย” โกหกไม่เนียนซะแล้ว ซองมิน เอ๋ย รยองกู รยออุค คนนี้ จับได้แล้ว ก็ใครจะไปกล้าบอกล่ะว่าคิดถึง ผู้ชายที่เขาเพิ่งนั่งกินเค้กไปด้วยวันนี้เอง >[ ]< ~
“เฮ้ย ก็จริงอะดิ แหม คิดถึงเพื่อนไม่ได้รึไง แล้วตกลงเรียกฉันมีธุระอะไร” มัวแต่แซว เป็นไง ลืมพูดเรื่องที่จะพูดเลย - -
“อ๋อ ก็....... แกลืมใช่ปะ”
“ลืมอะไร” เขาลืมอะไรหว่า = =??
“ทงแฮนัดเราไว้ไง!!” เท่านั้นแหละ ถึงบางอ้อเลย ตายแล้ววว .. !!
♪ 울었죠 우우우 시간이 가면서 내게 준 아쉬움에 그리움에 내 뜻과는 다른 나의 맘을 보면서 처음엔 친구로 다음에는 연인 사이로 헤어지면 가까스로 친구 사이라는 그말 정말 맞는데 ♪
(7 years of love - Kyuhyun)
“สวัสดีครับ ผม อี ซองมิน ครับ” ซองมินกดรับทันที ที่เสียงริงโทนโทรศัพท์สุดไพเราะเพราะพริ้ง ที่เขาตั้งใจเลือกมาใช้ ดังขึ้น ก่อนจะกรอกเสียงลงไป โดยที่ไม่ได้สังเกตว่าใครโทรมา
“ลืมนัดฉันใช่ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย~” เสียงสุดแหลมของเพื่อนรักของซองมินอีกคนดังขึ้น จนทำให้ซองมินต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างๆหู
“เปล่าสักหน่อยน่า ก็กำลังจะไปอยู่นี่ไง” แก้ตัวได้แบบหน้าด้านมาก หวังว่าทงแฮคงจะเชื่อแหละนะ
“กำลังจะไปหรอ กำลังจะไปหรอ นายรู้ไหมว่า ฉันอุตส่าห์รีบออกจากบ้าน มาตั้งแต่กี่โมง กี่ยาม เพื่อที่จะมาหาคอนโดให้พวกเราได้อยู่กัน นายรู้ไหมว่า ฉันต้องตระเวนหานานขนาดไหน เพื่อที่จะหาคอนโดให้พวกนายมาพักอาศัย ในขณะที่ฉันกำลังเหนื่อยแทบตาย ดูพวกนายสิ ดูสิ ว่าพวกนายทำอะไรกันอยู่ มัวแต่ปล่อยให้ฉันรอ ในขณะที่พวกนายกำลังสบายใจ นั่งคุย นั่งเล่น กันโดยที่พวกนายไม่สนเลยว่า เพื่อนคนนี้ เพื่อนคนนี้ ของพวกนายทั้งสองคน กำลังทำอะไร เหนื่อยแค่ไหน แทนที่จะรีบๆ มา เพื่อให้ พวกเราได้เอาของไปเก็บ แล้วไปนอนพัก กลับฉันจะต้องมารอพวกนาย ต้องมาถือกระเป๋าที่หนักแสนหนัก เพื่อมารอพวกนาย นี่นะ สิ่งที่นายกำลังตอบแทนเพื่อนที่เหนื่อยแทบตาย เพื่อฉัน และพวกนาย เอง ด้วยการให้ฉันยืนแบกกระเป๋าหนักปานโถส้วมรอนี่นะ !!” ใช่ เชื่อมากเลย โดนเทศน์ซะ = =;;
“จ้ะ จ้ะ เราขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ มันลืมจริงๆ จะรีบไปเดี๋ยวนี้ เลยนะ เจอกัน”
“ด...” ไม่รอให้ทงแฮได้เริ่มพูดเป็นคำ ซองมินรีบตัดสายทันที ก่อนจะโดนเทศน์ต่อ แล้วรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋า ก่อนทั้ง ซองมิน และ รยออุค จะรีบออกจากร้านขนมเค้กไป
{ ร้าน THE classic TEA }
“มาแล้วจ้า มาแล้ว มาแล้ว ขอโทษนะ ที่ปล่อยให้รอ รอนานไหม” นี่คงเป็นคำพูดยอดฮิตของทั้งสามเพื่อนรักกลุ่มนี้สินะ เพราะเขาทั้งสามมักจะพูดอย่างนี้ทุกครั้งที่มีนัด
“รอนานไหม งั้นหรอ รอนานไหม รอนานไหม อยากรู้ไหมละ ร..”
“เดี๋ยว รู้แล้วจ้า แต่เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งบ่น ฉันอุตส่าห์รีบมาหานายอย่างไวที่สุดแล้วนะเนี่ย มีธุระอะไรก็ว่ามา” รยออุคพูดชิงตัดหน้า ก่อนที่จะได้หูแตก เพราะเพื่อนตัวเองบ่นอีกสักรอบ
“เออ ก็ได้ . ชิ ก็อย่างที่รู้ๆ นะ ว่าถึงแม้เมื่อก่อน เราจะสามารถเดินทางจากบ้านมาที่โรงเรียนได้ก็จริง แต่ว่าตอนนี้พวกเราก็อยู่ มหาวิทยาลัย แล้ว งานก็เยอะขึ้น การที่จะเดินทางไกลๆ มันก็ย่อมเป็นเรื่องลำบากใช่ไหมล่ะ พวกเราก็เลยที่รู้ๆ คือ จะหาคอนโดอยู่ และตอนนี้ฉันก็หาคอนโดให้พวกนายแล้วด้วย ถูกที่สุดแล้ว สะดวกต่อการเดินทาง และก็สบายสุดๆ” ทงแฮว่า ก่อนจะยื่นโบชัวร์ ให้เพื่อนดู อืมมมม .. คอนโด Sapphire Blue หรอ
“น่าสนดี รายละเอียดเท่าที่ดูแล้วก็โอเค เอาเป็นว่าตกลงละกัน” ซองมินพูดหลังจากดูโบชัวร์เสร็จ
“โอเคใช่ปะละ อืม งั้นไปกันเหอะ เป็นสามห้องเชื่อมกันนะเว้ย ซองมิน นายห้อง 14137 ฉันห้อง 14129 และรยออุค นายห้อง 14411 ไม่รู้ว่าใช้เกณฑ์อะไรแบ่ง ถึงได้มาอยู่ติดกัน แต่ช่างมันเหอะ ก็โอเคอะ” ทงแฮพูดก่อนจะยื่นกุญแจให้เพื่อนทั้งสองคน
“หมายความว่า นายจองไปแล้ว” ซองมินพูด พลางยื่นมือไปรับกุญแจจากทงแฮ
“ก็ใช่น่ะสิ . หรือนายจะไม่เอา ห๊ะ !!! ถ..”
“โอ๊ยยย อย่าเพิ่งบ่นสิเพื่อนรัก” รยออุคพูดขัดขึ้น ก่อนทงแฮจะได้บ่น - -*
“ให้ตายสิ ด๊องกลายเป็นคนขี้บ่นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ -3-” ซองมินพูดขึ้น ก่อนที่รยออุคจะพูดต่อทันที
“ใช่ ขี้บ่นอย่างนี้ นายแก้มแตก ทนไปได้ยังไงนะ =______________________=;;” พูดแบบไม่ทันคิด ก่อนสมองจะประมวลผลได้ทีหลัง
“เฮ้ย ขอโทษที ลืมคิดอ่า TT”
“อืมม” ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งสามคนทันที ก่อนที่ทงแฮจะพูดขัดขึ้น เพื่อทำลายความเงียบ
“เอาเถอะนะ เอาเป็นว่า ตอนนี้ เรารีบไปกันดีกว่าเหอะ ดึกแล้วนะ เดี๋ยวมืดกว่านี้ จะแย่เอา”
“เดี๋ยวๆๆๆๆๆ” รยออุค ตะโกนขึ้น ก่อนทงแฮจะได้เดินไปไหน
“นายรู้ไหมว่า ... ซุบซิบๆ” ก่อนที่รยออุคจะกระซิบอะไรบางอย่างกับทงแฮสองคน
“อะไรนะ จริงหรอ”
“อืม”
“หึหึ อี ซองมิน ..” ทงแฮพูดเสียงเย็น ทำเอาซองมินสะดุ้ง เล็กน้อย
“จ จ๋าาา”
“จะเล่าให้พวกเราฟังได้ไหมเอ่ย” ทงแฮพูดก่อนจะกระตุกยิ้ม
“อ เอ่อ .. ฉันว่าเรารีบไปกันเหอะนะ เดี๋ยวมันจะมืดซะก่อน อย่างที่ทงแฮบอกไง =[++++]= V”
“หึหึ ไม่ต้องมาทำเป็นกลัวมืดค่ำ เอาตอนนี้เลย ซองมิน เพื่อนรัก” รยออุค พูดก่อนจะหันมามองซองมิน
“เอ่อ . เราจะไม่รีบไปกันจริง ๆ หรอ”
“จนกว่านายจะเล่า !!”
“เอ่อ .. งั้นถ้าพวกนายไม่ไป ..... ฉันไปแล้วนะ !!!!!!~” ซองมินพูด ก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านน้ำชาไปทันที ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเพื่อนรักของเขาทั้งสอง พูดถึงเรื่องอะไร แต่ไม่อยากจะเล่าต่างหากล่ะ !!
“อ้าวว เฮ้ยย ซองมิน อี ซองมินน !!! ..” รยออุค ตะโกนขึ้นไล่หลังซองมิน ที่วิ่งออกไป - -
“นี่นาย รู้ที่อยู่ของ คอนโด แล้วรึยังไง ห๊ะ ! .ถึงได้วิ่งออกไปแบบนั้นน่ะ !!” ทงแฮ ตะโกนตามไปอีกที ทำเอาซองมินอยู่กึก อยู่กับที่
“เอ่อ ... ไม่รู้อะ แหะ ๆ”
“เวรกรรม = =’’” ทงแฮ และ รยออุค พร้อมใจกันพูดอย่างไม่ได้นัดหมาย
“เหอๆ ..”
“มันใช่ทางนั้นซะที่ไหนเล่า ทางนี้ต่างหาก”
“ ... O[ ]O !! ” วันนี้ ฟักทอง ซองมิน หน้าแตก ต่อหน้าสาธารณะชนมากมาย ที่เดินอยู่ข้างถนน เนื่องจากเสียงอันดังสนั่นของ ปลาน้อย ทงแฮ
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ~
-------------------------------------------------------------------------------------
From. WRITER
ทั้ง ๑๔ ตอน ถูกลบทิ้งไปอย่างไม่ใยดี . กลายเป็นตอนใหม่ที่รีไรท์ให้เน่ากว่าเดิม T ,. T
แนะนำตัวสักนิด เผื่อแผ่ถึงบุคคลที่ยังไม่รู้จักข้าพเจ้า =w=
จะบอกว่า เรื่องนี้มีไรเตอร์ ๒ คน นะคะ . เพลง กับมุก
ส่วนบุคคลที่นั่งพิมพ์อยู่ขณะนี้ มีนามว่า เพลง ค่ะ
ไรเตอร์ทั้ง ๒ คน พร้อมใจกันเกิดมาอายุ ๑๓ . ฉะนั้น จะเรียกว่า น้อง อะไรก็ตามใจ เถอะ - -
อีเมลล์ ติดต่อ . vanila_ilovepig@hotmail.com { เพลง }
mooky_chin@hotmail.com { มุก }
เม้นท์ด้วยนะ . เรื่องนี้ สำคัญ =') "
ความคิดเห็น