คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ••My Slave, Your Slave { chapter 1 }•• I Hate You, I Love You
MY SLAVE, YOUR SLAVE
CHAPTER 1 ` I Hate You, I Love You
ร่างอวบของซองมินวิ่งๆไปเรื่อยๆ ทำไมพ่อถึงทิ้งเขาไว้คนเดียวล่ะ น้ำตาจากดวงตากลมโต ไหลลงมาช้าๆ พ่อ...
หมับ!!!
"เฮ้ย!!" ซองมินร้องเสียงดังทันที ที่มีมือๆหนึ่งจับแขนเขาไว้..
"จะรีบไปไหน หึหึ" เสียงที่ดูน่าขยะแขยงนั้นดังขึ้น ซองมินทั้งพยายามดิ้น เตะ แต่ผู้ชายคนนั้นก็หลบได้อย่างสบายๆ แถมเขายังไม่มีทีท่าว่าจะหลุดไปง่ายๆซะด้วยสิ นี่สินะ ที่เรียกว่าตุ๊กแกตัวจริงเสียงจริง = =" แต่ตอนนี้ ไม่ใช่เวลามาคิดอะไรไร้สาระ จะหนีมันออกไปได้ยังไงเนี่ย!!!
"ปล่อยเซ่!!" ซองมินลองพยายามดิ้นอีกครั้ง.. ให้ตายสิ ตีนตุ๊กแกเป็นบ้า = =" แล้วฉันจะหลุดได้ยังไงล่ะเนี่ย โว้ยยยย~
"อ้าว เมื่อได้เหยื่อแล้ว จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ยังไงล่ะ หึหึ วันนี้เรามาขึ้นสวรรค์กันเหอะ" พูดจบก็ลากซองมินเข้าไปในซอกซอยแคบๆ ก่อนจะโยนซองมินไปอยู่บนกล่อง.. เฮ้ย!!
"ปะ... ปล่อยนะ!!" ซองมินพูดก่อนจะลุกแล้วตั้งท่าจะวิ่งออกไป แต่มือหยาบกร้านก็จับข้อมือเขาได้ และดึงเขากลับไปอีกครั้ง.. ปัดโธ่เว้ยยย~
"ได้ยังไง จะคิดหนีไปไหนล่ะจ๊ะ หึหึ หน้าตาน่ารักอย่างนี้ มาเป็นของฉันซะเถอะ หึหึ" พูดจบมือของซองมินก็ถูกรัดไว้ด้วยเชือก ตามมาด้วยเท้า หมดทางหนีแล้วทำไงดี!!.. คิดได้แค่นั้น ริมฝีปากแห้งกระก็ก้มลงหมายจะไซร้คอร่างอวบซองมิน ส่วนซองมินก็ได้แต่หลับตาปี๊ วันนี้เขาจะไม่รอดจริงๆใช่ไหม
"ทำอะไรน่ะ" จู่ๆ ก็มีเสียงสวรรค์ดังออกมา ทำให้ผู้ชายคนนั้นต้องหยุดอย่างเสียไม่ได้ เฮ้อ.. รอดไป!!!
"ผัวเมียจะเล่นจ้ำจี้กัน มึงอย่ายุ่ง!!" ชายคนนั้นตะโกนขึ้นมา อย่างโมโห ก่อนจะหันกลับมาทำตาโลมเลียใส่ซองมิน
พลั่ก!!!
"โอ้ยยย!!" จู่ๆ ชายคนนั้นก็ถูกกระชากออกมา ก่อนจะถูกซัดเต็มแรง
"หึ แค่นี้ก็นอคเอาท์ไปซะแล้ว ทีนี้ก็.. เธอ!!!!" ชายหนุ่มคนนั้นพูดก่อนจะชี้นิ้วมาซองมิน เล่นเอาซองมินถึงกับสะดุ้งกันเลยทีเดียว
"ทะ.. ทำไม"
"หึหึ วันนี้เธอคงอาภัพโชคแล้วล่ะ หึหึ" สิ่งที่ปรากฏบนใบหน้าของชายคนนั้นซึ่งก็คือยิ้มเย็นๆ ซึ่งเล่นเอาซองมินถึงกับเสียวสันหลังวาบกันไปอีกรอบทันที อย่าบอกนะว่า หนีเสือปะจระเข้!!
พลั่ก!!!
"อั่กกก!!.. นะ. นาย จะ.. " อะไรกัน เขาอุตส่าห์รอดจากผู้ชายเมื่อกี้แล้วเชียว ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้เนี่ย.. ร่างอวบของซองมิน พุ่งลงไปตามแรงโน้มถ่วง ก่อนจะมีมือๆหนึ่งมารับร่างอวบนั้นไว้..
"หึหึ" เสียงหัวเราะพร้อมกับรอยแสยะยิ้มเย็นปรากฎขึ้น ก่อนที่ภายในเวลาไม่นาน ที่ตรงนั้น.. จะไม่เหลือร่างของใครสักคน แม้กระทั่ง ผู้ชายที่ทำร้ายซองมินทั้งคู่ รวมถึงตัวซองมินเอง!!!
"อ๊ะ .. อืม" เสียงของร่างอวบที่สลบไปนับชั่วโมงดังขึ้น ก่อนที่ดวงตากลมโตจะลืมตาขึ้นมา แล้วขยี้สักสองสามที นี่ที่ไหนกันเนี่ย..?? นี่มัน ไม่ใช่บ้านเรานี่นา ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้นั้นเขาถูกจับตัวมา คิดได้แล้วก็ลุกขึ้นพรวดขึ้นมาทันที!!
"ที่นี่ที่ไหนกัน" บ่นอยู่คนเดียว ก่อนจะได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากมุมมืดๆมุมหนึ่งในห้อง
"ตื่นแล้วหรอ"
"นะ.. นายเป็นใคร" พูดอย่างกลัวๆ หลังจากที่เสียงเย็นพูดจบ..
"จำฉันไม่ได้หรอ... อี ซองมิน" เสียงเย็นกล่าวขึ้นก่อนจะเดินออกมาเผยโฉมให้ซองมินเห็น ซึ่งนั่นทำให้ซองมินถึงกับตะลึงตาค้าง!!!
"นาย.. โจ คยูฮยอน"
ซองมินพูดเบาๆเมื่อเห็นใบหน้าของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเอง
"หึ จำฉันได้ด้วยนี่น่า นึกว่านายจำไม่ได้ซะแล้วอีก"
"นะ.. นาย คนเลว!!!" ซองมินตะคอกเสียงดัง ด้วยความโมโห ถึงมันจะเป็นแค่คำๆหนึ่ง แต่มันกลับทำให้คนอย่าง โจ คยูฮยอน ถึงกับโมโห หึ เลวงั้นหรอ..
แต่ใครจะรู้บ้างว่า ถึงคยูฮยอนจะโมโห แต่มันก็มีความรู้สึกเศร้าและน้อยใจอยู่ปะปนกันไปด้วย ทำไม.. เลว อีกแล้ว..สินะ ซองมิน
"เงียบทำไมล่ะ ห๊ะ!! ยอมรับไม่ได้รึไง คนเลว คนอย่างนายมันเลวที่สุด ชั้นต่ำ!!" แต่อารมณ์โกรธอยู่เหนือทุกสิ่ง ความอดทนของคยูฮยอนหมดลงไปอย่างง่ายดาย
"โอ๊ย จะ... เจ็บนะ!! ปล่อยเซ่!!" ซองมินร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อจู่ๆ คยูฮยอนก็จับข้อมือเขาก่อนจะบีบเต็มแรง ทำให้เห็นเป็นรอยมือสีแดงได้อย่างรวดเร็ว
"ก็ฉันทำให้นายเจ็บไงล่ะ เอาสิ ว่าอีกสิ ว่าอีกเซ่!!! ว่าสิว่าฉันเลว เอาสิ!!!" คยูฮยอนตะคอกใส่หน้าซองมินเสียงดังลั่น
"ปล่อยนะ เจ็บ... ฮึก" ซองมินพูดเสียงสั่น ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา วันนี้ทำไมมันซวยอย่างนี้ เราคงอาภัพโชคจริงๆล่ะ พ่อก็ทิ้งเรา เกือบถูกข่มขืน โดยจับตัวมา แถมยังต้องเจอเขาอีก.. โจ คยูฮยอน
ส่วนคยูฮยอนเองเมื่อเห็นว่าร่างเล็กที่เขาบีบข้อมืออยู่ร้องไห้ ก็ถึงกับตกใจ แต่ก็แค่ช่วงพริบตานึงเท่านั้น
"จะขี้แยไปถึงไหน เมื่อไหร่จะเลิกขี้แยสักที ห๊ะ !! ร้องอยู่ได้ รู้ไหม รำคาญโว้ย !! หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้นะ!! หยุดเซ่!! ปั๊ดโธ่เว้ยย หยุดร้องสิวะ!!"
เพี๊ยะ!!!
มือหนาของคยูฮยอนฟาดเข้าไปที่หน้าของซองมินเต็มแรง ใบหน้าหวานหันไปตามแรงที่ฟาดออกมา ดวงตากลมโตค้างอยู่อย่างนั้น รู้สึกชาบริเวณหน้าทันทีที่มือนั้นฟาดเข้าที่หน้า หยดเลือดสีแดงข้นๆไหลออกจากมุมปากของซองมินช้าๆ ตบฉัน.. เลยหรอ??
คยูฮยอนเองก็ตกใจไม่แพ้กัน หลังจากที่เขาตบหน้าซองมินไปเต็มแรงจนกระทั่งเลือดไหลออกมา ฉัน....ตบซองมินไปแล้วจริงหรอ??
ทั้งสองยังคงหยุดค้างอยู่ที่ท่าเดิมไม่ขยับไปไหน ต่างคนต่างมีคำถามอยู่ที่หัวตัวเองเต็มไปหมด จนกระทั่ง.. ในที่สุด คยูฮยอนก็เริ่มรู้สึกตัว ไปหน้าที่ช๊อกเมื่อสักครู่ กลับกลายมาเป็นเย็นชาเหมือนเดิม ก่อนจะจับเชยคางซองมินขึ้นมามองตัวเอง
"จำไว้.. ว่าถ้าอยู่ต่อหน้าฉัน ห้ามร้องไห้อีก ไม่งั้น.. นายจะโดนหนักกว่านี้แน่" ก่อนจะเอามือที่เชยคางซองมินอยู่ ดันออกไปเต็มแรง ทำเอาซองมินถึงกับล้มลงไปนอนอยู่กับเตียงทีเดียว น้ำตาคลอ แต่ไม่กล้าที่จะร้องออกมาอีกรอบ ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ แต่ก็ได้แค่ปาดน้ำตาออกเท่านั้น
ส่วนคยูฮยอนเอง เมื่อเห็นซองมินนิ่ง เขาก็เพียงแค่หันหลัง เพื่อที่จะเดินออกจากห้อง
"ดะ... เดี๋ยว" แต่ก็มีเสียงใสดังออกมาจากปากบาง คยูฮยอนหยุดฟังอย่างไม่พูดอะไร
"นะ.. นาย จับฉั.. แค่กๆ ฉันมาทำไม แค่กๆ" ซองมินค่อยๆพูดออกมาอย่างยากลำบาก เพราะความรู้สึกปวดชาไปทั้งหน้า แค่เขาจะอ้าปาก ยังเจ็บเจียนตาย แถมเขายังไอออกมาเป็นเลือดอีกต่างหาก.. มือหนักชะมัดยากเลยแฮะ
ทางด้านคยูฮยอน เมื่อได้ยินเสียงไอของซองมิน เขาก็รู้ทันทีว่าเป็นเพราะอะไร ในเมื่อเขาน่ะ เป็นถึงมาเฟียอันดับ 1 ของเกาหลี คนทั้งหลาย วิธีต่างๆ ทั้งฆ่า และทรมานเขาก็ทำมาหมดแล้ว
ทำไมแค่ไอออกมาเป็นเลือดแค่นี้ เขาจะไม่รู้ แรงที่เขาฟาดไปก็ใช่จะน้อยที่ไหนกันล่ะ.. คยูฮยอนไม่พูดอะไร เพียงแค่ก้าวออกไปเท่านั้น
"คน..เลว" เสียงซองมินดังขึ้น ทำให้ขายาวทั้งสองข้างถึงกับหยุดกึกทันที ครั้งนี้สิ่งที่ตอบรับกลับมาไม่ใช่ความโกรธ สิ่งที่แสดงออกมามีแต่ความน้อยใจ แต่ไม่มีเคยได้เห็นเท่านั้นแหละ เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้ว่า มาเฟียอย่างเขา.. น้อยใจเป็นเหมือนกัน เสียศักดิ์ศรีชะมัด
คยูฮยอนก้าวเดินออกไปช้าๆ โดยที่ไม่หันกลับมามองแม้แต่นิดเดียว..
"นาย.. มันเลวที่สุด" ซองมินพูดหลังจากที่คยูฮยอนเดินออกไปจากห้องแล้ว..
เมื่อคยูฮยอนออกจากห้องของซองมินแล้ว เขาก็รีบเดินกลับมาที่ห้องของตัวเองทันที ก่อนจะล๊อกประตูห้อง พลางถอดชุดสูทข้างนอกออก ก่อนจะเขวี้ยงใส่ตระกร้า และล้มตัวนั่งลงที่โซฟาอย่างหมดแรง
น้ำตาที่พยายามเก็บกักมาระยะหนึ่ง ค่อยๆไหลลงมาจากหนุ่มที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟียที่น่ากลัว โหด และเจ้าชู้ อันดับ 1 อย่าง โจ คยูฮยอน... สองมือกุมขมับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
ทำไม.. ซองมินถึงจำไม่ได้เรื่องนั้นไม่ได้..
ทำไม.. เขาถึงตบหน้าซองมิน
ทำไม
ทำไม
ทำไม..!! เขาถึงไม่ลืมมันสักที!!
"ให้ตายสิวะ!!" คยูฮยอนสบถอย่างอารมณ์เสีย
"ขอโทษนะ ซองมิน.." ก่อนจะนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวเป็นระยะเวลานาน!~
ขอโทษ.. ฉันลืมมันไม่ได้จริงๆ
ขอโทษ.. ที่ฉันต้องทำแบบนี้
แต่ว่า.. ถ้ามันจะทำให้ฉันได้อยู่ใกล้นายสักครั้ง ฉันก็จะทำ
แม้ว่า.. ฉันจะเป็น 'คนเลว' ในสายตานายก็ตาม..
---------------------------------------------------------------
สั้นได้อีก อะค่ะ . :'(
ขอโทษจริง ๆ, จะพยายามแต่งให้ได้ยาวกว่านี้ แบบว่า . ชีวิตเครียด !!
สอบก็ไม่เสร็จ .. หนังสือก็อ่านแล้วแบ .. ไม่เข้าใจหัวสมองอย่างแรง . T_T"
ฟิคก็อยากแต่งต่อ . แต่พล๊อตเรื่อง .. ก็อย่างที่บอก, จำไม่ได้ . ' ==; . ท' ทำใจ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้ค่ะ :')
เม้นท์หน่อยก็ดีนะคะ . ๕๕
ความคิดเห็น