ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : KILLING INDEFINITELY : chapter 4 มุมมุมหนึ่งที่ไม่เคยได้เห็น
cinna
mon
4
มุมมุมหนึ่งที่ไม่เคยได้เห็น
ผมเดินมายังล็อคเกอร์ซื่งเป็นห้องที่อยู่ด้านในตึกสาม เวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีคนเนื่องจากว่าเด็กนักเรียนเข้าคาบโฮมรูมกันหมดแล้ว ผมกดรหัสผ่านตรงแม่กุญแจของล็อคเกอร์ผมด้วยความชำนาญ เตรียมตัวจะเก็บกระเป๋าเข้าไปทว่าพอเปิดออกมา จำนวนขยะมากมายก็ไหลพรั่งพรูออกมาใส่ผม ผมมองเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นอย่างมึนงงก่อนจะค่อยๆลุกและปัดเศษขยะออกจากตัวเองและในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงใครบางคนหัวเราะคิกคักอยู่ตรงล็อคเกอร์ฝั่งข้างๆ
"คิกคิก โง่จังเลยนะ"พอผมเดินไปดูก็พบว่าเป็นเด็กนักเรียนสองคนที่ดูจากชุดแล้วน่าจะยังเพิ่งอยู่เกรดแปดอยู่เลย อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของเด็กสองคนนี้...
"เหม็นชะมัด ตัวสกปรกเหมือนนิสัยเลย"ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นมาพร้อมกับปิดจมูกทำท่าเหมือนรังเกียจผม
"ทำแบบนี้ทำไม!?"ผมตวาดใส่เด็กสองคนจนพวกเธอสะดุ้งจากที่หัวเราะคิกคักอยู่กลายเป็นเริ่มกลัวผมก่อนที่จะกลับมาปั้นหน้าร้ายๆเหมือนเดิม
"ทำอะไร"ผู้หญิงที่ด่าผมว่าโง่ถามผมกลับหน้าตาย
"เอาขยะมาใส่ในล็อคเกอร์ฉันไง!ทำแบบนี้ทำไม"ผมเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย นี่มันปีชงของผมหรือยังไงกันนะ
"ไหนหลักฐานกล่าวกันมั่วๆได้ยังไงกัน"เธอหันไปหัวเราะกับเพื่อนอย่างน่ารังเกียจ มือของผมกำแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในหนัง
"ถ้าไม่ใช่พวกเธอแล้วจะเป็นใคร ตรงนี้มันก็มีแต่พวกเธอ"
"ตรงนี้มันมีแต่พวกฉันแต่คนเกลียดนายมันไม่ได้มีแค่นี้หนิ หึ"รอยยิ้มสกปรกนนั่น ทำผมโมโหซะจนอยากจะเข้าไปต่อยปาก ถ้าไม่ติดว่าสองคนนี้เป็นผู้หญิงแถมอายุน้อยกว่าผม
"หมายความว่าไง"ผมขึ้นเสียงสูงเตรียมจะหาเรื่องกับสองคนนี้ มีคนอื่นที่เกลียดผมอย่างนั้นเหรอ?
"ก็ใครๆเขาก็เกลียดฆาตกรอย่างนายทั้งนั้นแหละ"เอาอีกแล้วไอ้คำนี้มันถูกแปะอยู่บนหน้าผมอีกแล้ว
"ฉันไม่ได้ฆ่าใคร เพราะงั้นฉันไม่ใช่ฆาตกร!!"ผมตะโกนออกไปอย่างโมโหตอนนี้ผมโกรธจนควันแทบบออกหู พวกเขารู้ความจริงหรือไงถึงมากล่าวหาผม!?พวกเขาเอาหลักฐานที่ไหนมาเชื่อหรือแค่คำพูดของลู่หานในวันนั้นพวกเขาก็เข้าใจผมผิดแล้ว
"งั้นเหรอ ระหว่างนายกับลู่หานคิดว่าฉันจะเชื่อใคร"ผู้หญิงอีกคนที่เงียบมานานจีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้ จนผมชักคันไม้คันมือ
"ฉัน...โธ่เว้ย!!"ว่าจบผมก็หันหลังเดินกลับไปอย่างหงุดหงิดเพราะไม่อยากจะเสียเวลากับคนพรรค์นี้ ลู่หานงั้นเหรอ...เพราะหมอนั่นอีกแล้วงั้นเหรอ
ผมเดินไปยังห้องน้ำเพื่อล้างคราบสกปรกต่างๆจากขยะเมื่อกี้และเมื่อผมมาถึงผมก็เจอกับจงแดที่มาเข้าห้องน้ำเหมือนกัน
"นายมาสายเหรอ วันนี้ตอนเช้าฉันไปหาที่ห้องเห็นมีคนบอกว่านายยังไม่มา"จงแดที่หันมาเห็นผมเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน ตอนนี้ทั้งห้องน้ำมีแค่เราสองคน
"อืม พอดีว่านอนดึกแล้วไม่มีคนปลุกน่ะเลยมาสาย"ผมตอบส่งๆก่อนที่จะเดินไปตรงอ่างล้างหน้าและจัดการกับเสื้อผ้าที่สกปรกของตัวเอง
"นั่นเสื้อนายไปเปื้อนอะไรมาน่ะ ทำไมมีแต่คราบเต็มไปหมด"จงแดเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆก่อนจะดึงชายเสื้อผมไปแล้วเอาน้ำมาลูบๆถูๆ ตอนแรกผมก็อึ้งนิดหน่อยแต่ถ้าแฟนของผมเขาจะทำให้ผมก็ไม่ควรขัดใช่ไหม?
"โดนแกล้งนิดหน่อยน่ะ"ผมตอบกลับไปอย่างไม่ปิดบังเพราะคิดว่าจงแดคงจะไม่ใช่พวกชอบซักไซร้อะไร แต่ทว่าพอเขาถามต่อผมก็รู้เลยว่าผมคิดผิด
"เพราะไอ้เด็กที่ชื่อลู่หานนั่นใช่ไหม"จงแดถามโดยไม่แม้จะเงยหน้ามามองผม สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ชายเสื้อของผม ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้ใส่แว่นแต่ถอดไว้และสอดมันอยู่ตรงคอเสื้อทำให้เสื้อนักเรียนมันแหวกลงมาเห็นแผงอกนิดหน่อย แม้จะไม่ได้ได้ดูเนิร์ดเหมือนปกติแต่แบบนี้ของจงแดก็เท่ไปอีกแบบ
"มันก็...นะ"ผมไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดีเพราะถ้าผมเดาไม่ผิดลู่หานกับจงแดคงไม่ถูกกันสินะแต่จะด้วยเหตุอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันอาจจะไม่ชอบขี้หน้ากันตามประสาผู้ชายล่ะมั้ง
"อย่ายุ่งกับหมอนั่นเลย"จงแดพูดออกมาสั้นๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆทว่าผมกลับรู้สึกได้ถึงความนัยอะไรบางอย่าง
"ทำไมล่ะ"ผมถามออกไปเพราะไม่รู้จริงๆ จงแดปล่อยมือออกจากชายเสื้อผมแล้ว เขาเงยหน้าหันมาคุยกับผมตรงๆ
"ฉันไม่ชอบให้แฟนฉันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น"คำพูดธรรมดาๆด้วยสีหน้าราบเรียบของเขาทว่ามันกลับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้ จงแดกำลังหวงผมอย่างงั้นเหรอ
"แต่ฉันก็ไม่เคยคิดกับลู่หานมากกว่าเพื่อนเลยนะ"ผมพูดโดยไม่มองหน้าเขาเพราะสายตาบางอย่างของเขาที่มองผมมาทำให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
"นายไม่คิดแต่มันอาจจะคิด"
"แต่คือ..."
"เลิกยุ่งกับมันซะ ฉันไม่อยากให้นายอยู่ใกล้มัน ฉันไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่นายดูมีความสุขเวลาอยู่กับไอ้เด็กนั่น อีกอย่างตั้งแต่เจอมันนายก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ ขอร้องล่ะ ถ้ายังเห็นฉันเป็นแฟนก็อย่าไปอยู่กับมันอีก"ว่าจบจงแดก็เดินจากไปทิ้งไว้แต่ความเงียบงันให้ผมในห้องน้ำ ฉันก็อยากทำตามที่นายขอนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องพึ่งเขาจริงๆ ขอโทษนะ...
MINSEOK END PART
มินซอกเดินตามทางเดินที่ลาดยาวไปสุดตึก วันนี้เขารีบจนเดินขึ้นบันไดผิดทางทำให้ต้องเสียเวลาเดินไปที่ไกลๆแทนที่จะขึ้นบันไดอีกฝั่งแล้วเดินมาจะเจอห้องเรียนของเขาเลย
ตึกของอาคารสามค่อนข้างยาวมาก ฝั่งทางซ้ายมือของชั้นสี่จะเป็นห้องของเด็กเกรดสิบเอ็ดส่วนฝั่งทางขวามือจะเป็นของเด็กเกรดสิบสอง วันนี้มินซอกขึ้นบันไดฝั่งซ้ายมาทำใหก่อนที่เขาจะไปถึงห้องเรียนของเขา มินซอกจะต้องเดินผ่านห้องเรียนของลู่หานที่ซึ่งเรียนอยู่เกรดสิบเอ็ดด้วย
ระหว่างทางที่เดินผ่านห้องลู่หานไปมินซอกทำเป็นเมินไม่สนใจลู่หานที่หันมาเห็นเขาผ่านทางกระจกใสที่ติดอยู่ตรงประตู ลู่หานที่ไม่ได้สนใจเรียนอยู่แล้วบังเอิญหันไปเจอมินซอกที่เดินผ่านมาพอดีเจ้าตัวเลยยิ้มยิงฟันพร้อมกับโบกมือทักออกไปนอกกระจกแต่ทว่ามินซอกกลับทำเป็นไม่สนใจเขา
ลู่หานเลยคิดไปว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะไม่เห็นแต่ความเป็นจริงแแล้วมินซอกแค่ไม่อยากเห็นหน้าลู่หานเท่านั้นแหละ ไอ้การที่เขาโดนแกล้งตอนเช้ามันก็เพราะลู่หานไม่ใช่หรือไงถึงแม้จะเป็นทางอ้อมก็เถอะแต่ยังไงเขาก็โกรธและคิดจะไม่คุยด้วยกับลู่หานซักสองสามวัน
เมื่อเดินถึงห้องตัวเองมินซอกก็ค่อยๆแง้มประตูเพื่อไม่รบกวนนักเรียนคนอื่นในห้องแต่ดูเหมือนว่าคาบนี้จะไม่มีคุณครูเข้าสอน พอเปิดมาทั้งห้องก็เลยมีแต่นักเรียนเล่นโทรศัพท์วิ่งเล่นกันไปทั่วราวกับที่นี่ไม่ใช่ห้องเรียน
ในตอนนั้นเองที่มินซอกเปิดประตูเข้าไปข้างใน ห้องเรียนที่มีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวก็เงียบลงทันที ทุกสายตาหันมามองมินซอกราวกับเป็นตัวประหลาดก่อนที่เพื่อนร่วมห้องคนนึงจะทำลายความเงียบด้วยการ...
ผลัว!!
"โอ๊ย!"
"ฮ่าๆๆๆ โคตรโง่เลยว่ะ ไม่เห็นเหรอว่าจะโยนหนังสือเก็บใส่ตรงชั้น ยังเสร่อยืนอยู่อีก"แล้วนักเรียนทุกคนในห้องก็พร้อมใจกันหัวเราะขึ้นมา ทุกคนพากันชอบใจที่เด็กผู้ชายคนนึงปาหนังสือใส่หัวมินซอกเต็มๆ
แม้จะบอกว่าตั้งใจจะโยนให้ไปอยู่ในชั้นหนังสือด้านหลังก็ตามทีเถอะแต่มินซอกรู้ว่าคนพวกนี้จงใจที่จะแกล้งเขาและหนังสือที่ปามานั้นก็ไม่ใช่เล็กๆแต่มันคือหนังสือประวัติศาสตร์ของมิสเคธี่ที่หนาพอๆกับหนังสือแฮร์รี่พอตเตอร์ แม้จะไม่ถึงกับเลือดตกยางออกแต่หน้าผากขาวๆของมินซอกก็ช้ำขึ้นมาซะน่ากลัว
"นี่พวกนายมันจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ!!!"จองอาริที่เงียบอยู่นานตะโกนขึ้นมาเพราะทนไม่ไหวที่เพื่อนรักถูกแกล้งด้วยเหตุผลปัญญาอ่อนถ้าเป็นผู้หญิงก็คงไม่ชอบเพราะอยู่ใกล้ลู่หานหนุ่มฮอตที่สุดในบรรดาเกรดสิบเอ็ดส่วนผู้ชายที่ไม่ชอบเพราะว่ามินซอกถูกลู่หานเข้าใจผิดว่าเป็นฆาตกรเลยพากันเชื่ออย่างนั้นจริงๆ
"ช่างเถอะจองอา"มินซอกกัดฟันข่มอารมณ์โกรธก่อนจะพาร่างเล็กๆของตัวเองไปนั่งประจำโต๊ะเรียนและตอนนั้รเองที่เขาพบกับข้อความมากมายที่เขียนอยู่บนโต๊ะของเขา
พักกลางวันนี้ลู่หานตามตัวมินซอกให้วุ่น เขารออยู่ที่ข้างล่างตึกแล้วแท้ๆแต่ก็ยังไม่เห็นมินซอกจะลงมาพอขึ้นไปหาก็ไม่เห็นว่าจะอยู่ข้างบน วันนี้เขาให้แม่ของเขาทำข้าวกล่องมาเผื่อมินซอกซะด้วยสิ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้พี่ชายคนนั้นลองกินดูแต่ตอนนี้เขากลับยังหามินซอกไม่เจอเลย
"โทรไปก็ตัดสายอีกต่างหาก..."ลู่หานพึมพำกับตัวเองขายาวๆยังคงก้าวเดินหามินซอกต่อไปจนกระทั่งที่เขาได้ยินเสียงใครบางคนตรงใต้ต้นไม้แถวสวนหลังโรงเรียน
"ไอ้เด็กบ้า!ฮือๆเพราะนายเพราะนายคนเดียว"พอชะเง้อไปดูก็พบว่าเป็นมินซอกที่กำลังนั่งพูดอยู่คนเดียวแถมร้องไห้อยู่ด้วย
"ฉันตามหานายตั้งนาน อยู่ที่นี่นี่เอง"ลู่หานโผล่พรวดเข้าไปหามินซอกจนเจ้าตัวตกใจปาดน้ำตาตัวเองแทบไม่ทัน คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองมากดเล่นแกล้งทำว่าไม่เห็นลู่หานที่เดินมานั่งข้างๆเขา
"เปาซึ~วันนี้ฉันมีข้าวกล่องมาเผื่อนายด้วยนะ^^"ลู่หานยังคงงงเล็กน้อยว่ามินซอกเป็นอะไรแต่เจ้าตัวก็ทำใจดีสู้เสื้อชวนมินซอกที่ทำราวกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศคุย
"....."เงียบ ไร้เสียงใดๆตอบกลับมา
"มันอร่อยมากเลยนะคิมบับสูตรเฉพาะที่ม๊าฉันตั้งใจทำมาก"ลู่หานแกะห่อข้าวแล้วคีบมันขึ้นมาจ่อปากมินซอก
"....."นี่ลู่หานไม่รู้จริงๆนะว่าเขาผิดอะไรทำไมมินซอกต้องเมินเขาด้วยหรือว่ามินซอกเบื่อคิมบับแล้ว?
"เป็นอะไรของนาย ทำไมไม่พูดไม่จากับฉันเลยล่ะ"ลู่หานวางคิบบับในมือลงเขาพูดกับมินซอกด้วยน้ำเสียงยอมแพ้สุดๆ มินซอกปลายตามองลู่หานนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นและทำท่าว่าจะเดินหนีไปแต่ว่าลู่หานคว้าข้อมือไว้ได้ก่อน
"เลิกยุ่งกับฉันได้แล้วโว้ย!!"มินซอกที่อัดอั้นมานานระเบิดออกมาจนลู่หานตะลึงไปชั่วขณะ และในตอนนั้นที่เขาอึ้งอยู่ลู่หานก็สังเกตเห็นรอยช้ำขนาดใหญ่บนหน้าผากมินซอก
"นายเป็นอะไร...ใครทำอะไรนาย"ลู่หานค่อยๆเดินเข้าไปใกล้มินซอกแล้วจับใบหน้าของคนตัวเล็กพร้อมกับลูบรอยช้ำนั้นช้าๆ มินซอกทำเพียงแค่เบือนหน้าหนีแล้วปัดมือลู่หานออกเบาๆ
มินซอกกัดปากตัวเองอย่างแรงเพื่อข่มอารมณ์โกรธและเสียใจเขาเลือกที่จะยืนอยู่เฉยๆไม่เดินไปไหนแต่ก็ไม่คิดจะหันไปมองหน้าลู่หานที่มองเข้าด้วยสายตาเป็นห่วงปนความไม่เข้าใจ
"ฉันพยายามแล้ว...ฉันพยายามแล้วจริงๆที่จะไม่โกรธนายแต่ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ทุกอย่างมันก็เพราะนาย"และสุดท้ายมินซอกก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้เขาค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กที่หกล้มแล้วไม่มีผู้ใหญ่มาช่วยพยุงขึ้น
"อย่าบอกนะว่ามีคนแกล้งนายเพราะฉัน"ลู่หานลงไปนั่งยองๆแล้วจับหัวไหล่ของมินซอกให้หันมาสนใจเขา
"...งื้อ ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ!"มินซอกพูดเสียงอู้อี้ในลำคอเหมือนเด็กงี่เง่าแต่ลู่หานก็พอจะเข้าใจได้ว่าไอ้รุ่นพี่ที่โตแต่ตัวนี่ไล่เขา
"ไม่!ใครทำนายบอกฉันมา"ลู่หานจับแก้มทั้งสองข้างของมินซอกจนเจ้าตัวต้องสะบัดหน้าหนี
"ก็นายนั่นแหละไอ้บ้า!"มินซอกผลักลู่หานออกไปและลุกขึ้นมาทำหน้ามุ่ยใส่ ส่วนลู่หานที่นั่งยองๆอยู่ก็ล้มจำเบ้าไปเพราะพลังมหาศาลไม่สมกับขนาดตัวอย่างมินซอกผลักเขา
"ฉัน?"ลู่หานค่อยๆลุกขึ้นมาและทำหน้ามึนใส่มินซอก
"ทุกคนคิดว่าฉันเป็นฆาตกรเพราะนายพวกเขาเลยเกลียดฉันและพวกเธอก็ไม่ชอบฉันเพราะนายมาอยู่ด้วยฉันเลยถูกแกล้ง เพราะนายได้ยินไหมว่าเพราะนายแหละไอ้เด็กบ้า!"มินซอกตะโกนใส่หน้าลู่หานออกไปด้วยความโมโหสุดขีดก่อนที่จะเดินจากไปแต่ลู่หานเดินไปดักไว้ก่อน
"มากับฉัน"ลู่หานพูดเสียงเรียบหน้าตาหล่อเหลาจริงจังขึ้นมาจนมินซอกแปลกใจ
"อะไรของนายเนี่ย"ลู่หานลากมินซอกไปที่ที่นึงซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนี้จะพาเขาไปไหน
จนกระทั่งถึงโรงอาหารและเพราะลู่หานเองก็ฮอตไม่น้อยสาวๆต่างก็พากันหันมามองและให้ความสนใจแต่ทุกคนต่างก็ต้องอารมณ์เสียทันทีเมื่อเห็นว่าลู่หานพาใครมา
"ไอ้ฆาตกรนี่อีกละ..."เสียงใครบางคนพูดออกมาแต่ลู่หานไม่ได้สนใจเขาทำเพียงแค่คว้าข้อมือของมินซอกมาจับไว้แล้วตะโกนบางอย่างออกไปที่แม้แต่มินซอกก็อึ้งเหมือนกัน
"ฟังนะ...ต่อไปนี้พวกนายไม่มีสิทธิ์แกล้งผู้ชายคนนี้ เปาซึเป็นของฉัน เขาไม่ได้ผิดอะไรห้ามยุ่งกับเขาจำไว้ด้วย!!!"ทั้งโรงอาหารต่างก็เงียบกริบทันทีหลังจากได้ยินอย่างนั้น
แม้ลู่หานจะไปได้มีอำนาจอะไรมากแต่ทุกคนต่างก็หวั่นเกรงเขาอยู่ดี เพราะตอนที่เซฮุนยังอยู่ลู่หานจะต้องคอยเป็นแบล็คให้ตลอด ใครก็ตามที่กล้าไปมีเรื่องกับเขาไม่เคยตายดีซักคน รายล่าสุดก็โคม่าอยู่ที่ไอซียูแล้วอย่างงี้ใครจะกล้ายุ่งกับเขาล่ะ
"ลู่หานทำอะไรเนี่ย!?"มินซอกเอ็ดลู่หานเบาๆตอนนี้ทั้งโรงอาหารไม่มีใครกล้ามองลู่หานเลยทุกคนพร้อมใจนกันก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง
"เงียบเถอะหน่า...แล้วตอนเช้าใครแกล้งเขา!"คราวนี้ผู้ชายที่ปาหนังสือใส่มินซอกถึงกับสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้นเพื่อนทุกคนที่รู้เหตุการ์ณต่างก็นั่งกลืนน้ำลายลงคอกันเป็นแถว
"ช่างมันเถอะ ฉันว่าแค่นี้พวกเขาก็กลัวจนไม่กล้ายุ่งกับฉันแล้วนะ"มินซอกห้ามปรามก่อนที่จะมีเหตุการ์ณนองเลือดเกิดขึ้นเสียก่อน และเพราะมินซอกพูดอย่างงั้นเลือดร้อนในตัวนักเลงคนนี้ก็ค่อยๆสงบลงเขาว่าง่ายและเดินออกไปตามมินซอก
มินซอกเดินกลับมานั่งที่เดิมในตอนแรกเขาทำเป็นหน้าบึ้งอยู่เพราะเดียวลู่หานจะคิดว่าเขาง่ายเกินไปเลยต้องทำเหมือนกับว่าโกรธอยู่
"หายโกรธฉันได้หรือยัง"ลู่หานเดินไปหยิบกล่องข่าวที่วางไว้ก่อนหน้านี้มาและก็นั่งลงข้างมินซอก
"...."มินซอกควรตอบว่าไงดีล่ะ ไอ้หายโกรธมันก็หาบอยู่หรอกแต่พอมานึกดูดีๆเขาก็งี่เง่าเองเหมือนกัน
"ต่อไปนี้ถ้าใครแกล้งนายมาบอกฉัน ฉันจะกระทืบมันให้ตายคาฝ่าเท้าเอง"
"ไม่ต้องหน่า อยากติดคุกรึไง"
"หึ พูดออกมาได้แล้วสินะ"ลู่หานยิ้มอย่างผู้มีชัย มินซอกปิดปากตัวเองนิดหน่อยราวกับหลุดพูดออกไป
"ฉัน..."
"ขอโทษนะ ต่อไปนี้จะไม่ให้ใครมาทำอะไรนายอีกแล้ว"ลู่หานพูดโดยไม่หันไปมองว่าตอนนี้มินซอกกำลังทำหน้ายังไง
"อืม"มินซอกตอบสั้นๆแค่นั้น ไม่มีอะไรแต่เขากลับรู้สึกดีกับมัน คำว่าอืมคำนั้นเหมือนเป็นการอนุญาติให้เขามีสิทธิ์ที่จะดูแลมินซอกไม่ให้ใครมาทำอะไรได้
"กินข้าวกันเถอะ"ลู่หานหยิบกล่องข้าวขึ้นมาชูโบกไปมาตรงหน้ามินซอก
"ป้อนหน่อย"
"ห๊ะ"ลู่หานมองหน้ามินซอกด้วยแววตาเหลือเชื่อ
"ขี้เกียจกินเอง"ว่าจบมินซอกก็อ้าปากเหมือนลูกแมวรออาหาร ลู่หานขำเล็กน้อยกับท่าทางเด็กๆที่โคตรจะน่ารักแบบนั้น เขาคีบคิมบับใส่ปากเล็กๆแต่อ้าซะกว้างของมินซอกส่วนคนตัวเล็กพอข้าวเข้าปากก็เคี้ยวตุ่ยๆจนแก้มป่องๆนั้นมันยุ้ย ลู่หานไม่เคยเห็นผู้ชายหรือสิ่งมีชีวิตที่ไหนน่ารักเท่ามินซอกเลย จริงๆนะ
มินซอกเองที่เคี้ยวๆอยู่ก็แอบอมยิ้มคนเดียวตอนที่ลู่หานหันไปทางอื่น เขาอึ้งกับสิ่งที่เด็กคนนี้ทำวันนี้มาก ไม่คิดเลยว่าคนนิสัยชอบกวนประสาทคนอื่นไปทั่วอย่างลู่หานจะมีมุมนี้ด้วยตอนที่ลู่หานพูดบอกว่าเขาเป็นของเด็กคนนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีเหลือเกิน รู้สึกมากซะจนเป็นความรู้สึกบางอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน....
MINSEOK PART
หมดพักปุ๊บผมก็เดินขึ้นมาห้องเรียนตลอดทางที่เดินมาก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเต็มไปหมดแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอผมเดินเข้ามาในห้องก็เตรียมหลบหนังสือทันทีเพราะคิดว่าจะมีใครปาอะไรมาใส่หัวผมอีกทว่ามันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกคนเหมือนกับตอนเช้าหันมามองผมเป็นสายตาเดียวกันก่อนจะเงียบไปซักพักและสนใจเรื่องของตัวเองต่อไปไม่ได้ทำอะไรผมเหมือนตอนเช้า
เมื่อผมไปนั่งโต๊ะตัวก็พบว่าตัวหนังสือมากมายที่เคยเขียนด่าไว้หายไปหมดแล้วไม่ใช่ว่ามีใครลบออกไปแต่มันถูกเปลี่ยนโต๊ะใหม่เลยแหละ
"ตอนนายไม่อยู่นะ ไอ้ผู้ชายพวกนั้นที่แกล้งนายรีบพากันเอาโต๊ะมาเปลี่ยนใหญ่เลยสงสัยคงกลัวว่านายจะไปฟ้องลู่หาน"จองอากระซิบกระซาบกับผมแล้วชี้ไปทางผู้ชายที่ปาหนังสือใส่ผมตอนเช้า
"งั้นเหรอ"
"มินซอก~เราเอาพลาสเตอร์มาให้นายน่ะ เห็นว่านายเป็นแผลตอนเช้าเราเลยไปขอมาให้ที่ห้องพยาบาล"เพื่อนผู้หญิงสองคนที่ผมจำได้ว่าตอนเช้าโดนพวกหล่อนขัดขาจนหน้าทิ่มลงกับพื้นยื่นพลาสเตอร์มาให้ผม
"เหอะ"จองอาที่ดูเหตุการ์ณอยู่สักพักร้องออกมาคงเพราะว่าสะอิดสะเอียนกับนิสัยตีสองหน้าของสองคนนี้ ผมเลือกที่จะไม่สนใจแกล้งทำเมินน้ำใจจอมปลอมนั่นแล้วก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อเพื่อให้ผู้หญิงสองคนนี้เสียหน้าที่ถูกผมปฎิเสธ
"มีลู่หานปกป้องอย่างงี้ก็ดีเลยสิน้า~"จองอาหันมาแซวผม เธอทำหน้าตาราวกับว่าผมคือผู้ชายที่โชคดีเหลือเกิน
"ถามจริง คนเค้ากลัวเด็กนั่นขนาดนี้เลยเหรอ"ผมหยุดเขียนซักพักแล้วหันไปคุยกับจองอา
"แหงสิ นายไม่เคยเห็นเมื่อตอนเทอมที่แล้ว มีคนไปด่าเซฮุนก็ไม่รู้ว่าด่าแรงแค่ไหนแต่ลู่หานกระทืบซะเกือบตายเลยนะ"
"ขะ...ขนาดเลยเหรอ O_o"ไอ้เด็กนั่นโหดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยแค่ด่าเนี่ยนะ!?
"เออสิ ถึงจะแค่ด่าก็เถอะแต่เซฮุนน่ะสำคัญกับเด็กนั่นมากไง"จองอาลดเสียงพูดให้เบาลงเมื่อเห็นว่าครูเข้ามาแล้ว
"สำคัญ?"
"ใช่ ก็เซฮุนกับลู่หานน่ะเคย..."
"จอง อาริ ถึงเธอจะเป็นลูกผู้อำนวยการแต่เธอก็ไม่มีสิทธ์คุยในคาบมิสแบบนี้นะ"เสียงของมิสมินอาเตือนจองอาที่กำลังเม้าท์แตกกับผม
"เธอด้วยคิม มินซอก เป็นนักเรียนทุกก็ตั้งใจเรียนหน่อยสิ"
"ค่า/ค้าบ"ผมและจองอาขานรับออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ผมเลิกสนใจเรื่องนั้นแล้วหันไปฟังมิสมินอาแทนเพราะวิชาเกี่ยวกับหลักภาษามันไม่ใช่ง่ายๆเลยและเพราะมัวแต่สนใจเรียนทั้งผมและจองอาจึงลืมเรื่องที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้ไปแล้ว..
MINSEOK END PART
วันนี้มินซอกนั่งทำการบ้านถึงเย็นเพราะขี้เกียจหอบกลับไปทำที่บ้านกว่าจะเสร็จก็ปาไปหกโมงเย็น เขาอาสาเป็นคนปิดห้องเรียนเองเนื่องจากว่าตนนั้นกลับช้าที่สุด
ร่างเล็กเดินไปตามทางยาวอย่างไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งผ่านตรงที่ที่ฮานึลกระโดดตึกตายเมื่อวันก่อนก็นึกว่าได้ว่าตัวเองควรไปหาเบาะแสอะไรบางอย่างและชั้นที่ฮานึลฆ่าตัวตายก็คือชั้นสี่ตึกเรียนของเขานั่นเอง
มินซอกลองสำรวจพื้นที่ไปรอบๆก็ไม่พบอะไรผิดแปลกไป ระเบียงกลั้นก็ไม่ได้ต่ำพอที่จะให้ใครเผลอตกลงไปได้ง่ายๆบริเวณโดยรอบปกติดีทุกอย่าง เมื่อมินซอกไม่พบเจออะไรผิดสังเกตร่างบางก็ตัดสินใจกลับบ้าน
เอี๊ยดดด
ดูเหมือนว่าจะมีห้องนึงที่เปิดประตูไว้แล้วลืมปิดพอลมพัดแรงๆประตูก็เสียดทานเป็นเสียงน่ากลัวชวนขนหัวลุก มินซอกอยากที่จะเดินไปปิดประตูให้เพราะมองไกลๆแล้วเห็นแม่กุญแจอยู่เลยคิดว่าเด็กห้องนั่นอาจจะลืมล็อคก่อนกลับบ้านแต่อีกใจนึงก็กลัวเพราะทั้งชั้นไม่เหลือใครเลยนอกจากเขา
สุดท้ายมินซอกเลยตัดสินใจว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะกลัวว่าบางทีเด็กในห้องอาจจะจงใจไม่ล็อคก็ได้เลยไม่อยากยุ่งและในตอนนั้นเองที่กำลังจะเดินไปลงบันได เสียงฟ้าร้องก็ดังซะมินซอกอยากจะกลับบ้านเร็วๆท้องฟ้าอึมครึมน่ากลัวแบบนี้เขาไม่ชอบเลยจริงๆ
ปัง!
"เฮ้ยย!!"เสียงประตูถูกลมพัดฟาดกับผนังทำมินซอกตกใจจนต้องร้องออกมา ระหว่างที่กำลังจะเดินถึงบันไดสายตาเจ้ากรรมก็หันไปด้านหลังและเห็นเงาตะคุ่มๆบางอย่างที่อยู่ในทางเดินลาดยาวที่เขาเพิ่งผ่านมา
ไฟตรงทางเดินติดๆดับๆอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อมินซอกสวมหยิบแว่นมาสวมใส่ดีๆ เขาก็เห็นบางอย่างที่มากับความมืด ขาทั้งสองแข็งค้างไม่ขยับไปไหน ได้แต่มองสิ่งๆนึงค่อยๆคลานออกมา ใบหน้าของมันมีแต่คราบเลือด เส้นผมสีดำยาวปิดตาอยู่จนดูไม่ออกว่าเป็นใคร หัวสมองค่อยไหลๆเละลงมาราวกับถูกกระแทกหรือของแข็งฟาดอย่างแรง ขาที่หักอยู่ทำให้เดินไม่ได้จึงต้องคลานมาหา
พอตั้งสติได้มินซอกก็รีบวิ่งไปสุดทางเดนเพื่อลงบันไดและในตอนนั้นเองที่มันรีบคลานตามเข้ามาตามจังหวะการวิ่งของเขา! อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว..อีกนิดเดียว
"หยุดมันซะ...ก่อนที่จะมีใครตายไปมากกว่านี้"
เสียงแหลมเล็กสยดสยองพูดช้าๆกับตัวเขาที่พยายามวิ่งหนีมันอยู่ มินซอกไม่เข้าใจทั้งๆที่เขาวิ่งแทบตายแต่ทำไมยังไม่ถึงบันได พอเขาหันหลังไป...มันคลานเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วและก็
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ๊ากกกกกกก"มินซอกสะดุ้งสุดตัวจากโต๊ะเรียนที่เขาฟุบอยู่ ใบหน้าขาวซีดมีเหงื่อผุดอยู่เต็มไปหมด เขามองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองยังอยู่ที่ห้องเรียนเหมือนเดิมในห้องไม่มีใครพอดูนาฬิกาตรงข้อมือก็พบว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว
"ฝันไปเหรอเนี่ย"มินซอกถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบเก็บของและเดินออกไปจากห้องให้เร็วที่สุดวิ่งเร็วเท่าที่ตัวเองจะเร็วได้โดยไม่แม้จะหันไปมองประตูตรงห้องริมสุดซึ่งเปิดอ้าอยู่เลย...
4
มุมมุมหนึ่งที่ไม่เคยได้เห็น
MINSEOK PART
ผมเริ่มไม่ได้มาโรงเรียนเช้าอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นมันก็ทำให้ผมเข็ดการมาเช้าตลอด จนทุกวันนี้ผมต้อง...
"คิม มินซอก เกรดสิบสองห้องเอ นี่นายมาสายเพื่อแข่งชิงแชมป์เหรียญทอง สาขาเลทในการมาโรงเรียนเหรอ"สารวัตรนักเรียนอย่างยองวอนถามผมด้วยสีหน้าโคตรเบื่อโลก วันนี้ผมมีพยานที่อยู่ว่าผมเพิ่งเข้ามาโรงเรียน เพราะงั้นผมจะไปฆ่าใครไม่ได้เพราะเพิ่งมา คิคิ
"คือช่วงนี้ฉันอ่านหนังสือหนักไปหน่อยน่ะเลยตื่นสาย"ผมยิ้มน้อยๆให้เขาอย่างเป็นมิตร ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นสีหน้าโคตรเย็นชา
"เรื่องของนายไม่มีใครอยากรู้หรอก ปกติถ้ามาสายบ่อยขนาดนี้นายต้องถูกลงโทษให้วิ่งรอบสนามฟุตบอลไปแล้ว แต่ฉันขี้เกียจมานั่งเฝ้านายตอนถูกทำโทษเพราะงั้นเลยแค่จดชื่อลงบัญชีเด็กมาสายก็พอ ระวังไว้เหอะ สายบ่อยๆพฤติกรรมไม่ดี นายอาจจะโดนถอดออกจากทุนก็ได้"ยองวอนพูดพร้อมกับยื่นใบเข้าห้องเรียนมาให้ผม นั่นสิ...ผมลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นเด็กนักเรียนทุนผมควรที่จะประพฤติตัวให้ดีกว่านี้ ถึงจะบอกว่าที่นี่มีเกณฑ์คัดนักเรียนทุนที่ผลการเรียนก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ควรเสี่ยง ต่อไปนี้คงจะมาสายไม่ได้แล้ว
"อืม ขอบคุณนะที่เตือน ฉันไปละ"ผมโบกมือให้เขาเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินหันจากไป
ผมเริ่มไม่ได้มาโรงเรียนเช้าอีกต่อไปแล้ว ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นมันก็ทำให้ผมเข็ดการมาเช้าตลอด จนทุกวันนี้ผมต้อง...
"คิม มินซอก เกรดสิบสองห้องเอ นี่นายมาสายเพื่อแข่งชิงแชมป์เหรียญทอง สาขาเลทในการมาโรงเรียนเหรอ"สารวัตรนักเรียนอย่างยองวอนถามผมด้วยสีหน้าโคตรเบื่อโลก วันนี้ผมมีพยานที่อยู่ว่าผมเพิ่งเข้ามาโรงเรียน เพราะงั้นผมจะไปฆ่าใครไม่ได้เพราะเพิ่งมา คิคิ
"คือช่วงนี้ฉันอ่านหนังสือหนักไปหน่อยน่ะเลยตื่นสาย"ผมยิ้มน้อยๆให้เขาอย่างเป็นมิตร ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นสีหน้าโคตรเย็นชา
"เรื่องของนายไม่มีใครอยากรู้หรอก ปกติถ้ามาสายบ่อยขนาดนี้นายต้องถูกลงโทษให้วิ่งรอบสนามฟุตบอลไปแล้ว แต่ฉันขี้เกียจมานั่งเฝ้านายตอนถูกทำโทษเพราะงั้นเลยแค่จดชื่อลงบัญชีเด็กมาสายก็พอ ระวังไว้เหอะ สายบ่อยๆพฤติกรรมไม่ดี นายอาจจะโดนถอดออกจากทุนก็ได้"ยองวอนพูดพร้อมกับยื่นใบเข้าห้องเรียนมาให้ผม นั่นสิ...ผมลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นเด็กนักเรียนทุนผมควรที่จะประพฤติตัวให้ดีกว่านี้ ถึงจะบอกว่าที่นี่มีเกณฑ์คัดนักเรียนทุนที่ผลการเรียนก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ควรเสี่ยง ต่อไปนี้คงจะมาสายไม่ได้แล้ว
"อืม ขอบคุณนะที่เตือน ฉันไปละ"ผมโบกมือให้เขาเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินหันจากไป
? KILLING INDEFITELY ?
ผมเดินมายังล็อคเกอร์ซื่งเป็นห้องที่อยู่ด้านในตึกสาม เวลาแบบนี้ไม่ค่อยมีคนเนื่องจากว่าเด็กนักเรียนเข้าคาบโฮมรูมกันหมดแล้ว ผมกดรหัสผ่านตรงแม่กุญแจของล็อคเกอร์ผมด้วยความชำนาญ เตรียมตัวจะเก็บกระเป๋าเข้าไปทว่าพอเปิดออกมา จำนวนขยะมากมายก็ไหลพรั่งพรูออกมาใส่ผม ผมมองเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นอย่างมึนงงก่อนจะค่อยๆลุกและปัดเศษขยะออกจากตัวเองและในตอนนั้นเองที่ผมได้ยินเสียงใครบางคนหัวเราะคิกคักอยู่ตรงล็อคเกอร์ฝั่งข้างๆ
"คิกคิก โง่จังเลยนะ"พอผมเดินไปดูก็พบว่าเป็นเด็กนักเรียนสองคนที่ดูจากชุดแล้วน่าจะยังเพิ่งอยู่เกรดแปดอยู่เลย อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของเด็กสองคนนี้...
"เหม็นชะมัด ตัวสกปรกเหมือนนิสัยเลย"ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นมาพร้อมกับปิดจมูกทำท่าเหมือนรังเกียจผม
"ทำแบบนี้ทำไม!?"ผมตวาดใส่เด็กสองคนจนพวกเธอสะดุ้งจากที่หัวเราะคิกคักอยู่กลายเป็นเริ่มกลัวผมก่อนที่จะกลับมาปั้นหน้าร้ายๆเหมือนเดิม
"ทำอะไร"ผู้หญิงที่ด่าผมว่าโง่ถามผมกลับหน้าตาย
"เอาขยะมาใส่ในล็อคเกอร์ฉันไง!ทำแบบนี้ทำไม"ผมเริ่มหงุดหงิดอีกครั้ง ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย นี่มันปีชงของผมหรือยังไงกันนะ
"ไหนหลักฐานกล่าวกันมั่วๆได้ยังไงกัน"เธอหันไปหัวเราะกับเพื่อนอย่างน่ารังเกียจ มือของผมกำแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในหนัง
"ถ้าไม่ใช่พวกเธอแล้วจะเป็นใคร ตรงนี้มันก็มีแต่พวกเธอ"
"ตรงนี้มันมีแต่พวกฉันแต่คนเกลียดนายมันไม่ได้มีแค่นี้หนิ หึ"รอยยิ้มสกปรกนนั่น ทำผมโมโหซะจนอยากจะเข้าไปต่อยปาก ถ้าไม่ติดว่าสองคนนี้เป็นผู้หญิงแถมอายุน้อยกว่าผม
"หมายความว่าไง"ผมขึ้นเสียงสูงเตรียมจะหาเรื่องกับสองคนนี้ มีคนอื่นที่เกลียดผมอย่างนั้นเหรอ?
"ก็ใครๆเขาก็เกลียดฆาตกรอย่างนายทั้งนั้นแหละ"เอาอีกแล้วไอ้คำนี้มันถูกแปะอยู่บนหน้าผมอีกแล้ว
"ฉันไม่ได้ฆ่าใคร เพราะงั้นฉันไม่ใช่ฆาตกร!!"ผมตะโกนออกไปอย่างโมโหตอนนี้ผมโกรธจนควันแทบบออกหู พวกเขารู้ความจริงหรือไงถึงมากล่าวหาผม!?พวกเขาเอาหลักฐานที่ไหนมาเชื่อหรือแค่คำพูดของลู่หานในวันนั้นพวกเขาก็เข้าใจผมผิดแล้ว
"งั้นเหรอ ระหว่างนายกับลู่หานคิดว่าฉันจะเชื่อใคร"ผู้หญิงอีกคนที่เงียบมานานจีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้ จนผมชักคันไม้คันมือ
"ฉัน...โธ่เว้ย!!"ว่าจบผมก็หันหลังเดินกลับไปอย่างหงุดหงิดเพราะไม่อยากจะเสียเวลากับคนพรรค์นี้ ลู่หานงั้นเหรอ...เพราะหมอนั่นอีกแล้วงั้นเหรอ
? KILLING INDEFITELY ?
ผมเดินไปยังห้องน้ำเพื่อล้างคราบสกปรกต่างๆจากขยะเมื่อกี้และเมื่อผมมาถึงผมก็เจอกับจงแดที่มาเข้าห้องน้ำเหมือนกัน
"นายมาสายเหรอ วันนี้ตอนเช้าฉันไปหาที่ห้องเห็นมีคนบอกว่านายยังไม่มา"จงแดที่หันมาเห็นผมเป็นฝ่ายเอ่ยทักก่อน ตอนนี้ทั้งห้องน้ำมีแค่เราสองคน
"อืม พอดีว่านอนดึกแล้วไม่มีคนปลุกน่ะเลยมาสาย"ผมตอบส่งๆก่อนที่จะเดินไปตรงอ่างล้างหน้าและจัดการกับเสื้อผ้าที่สกปรกของตัวเอง
"นั่นเสื้อนายไปเปื้อนอะไรมาน่ะ ทำไมมีแต่คราบเต็มไปหมด"จงแดเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆก่อนจะดึงชายเสื้อผมไปแล้วเอาน้ำมาลูบๆถูๆ ตอนแรกผมก็อึ้งนิดหน่อยแต่ถ้าแฟนของผมเขาจะทำให้ผมก็ไม่ควรขัดใช่ไหม?
"โดนแกล้งนิดหน่อยน่ะ"ผมตอบกลับไปอย่างไม่ปิดบังเพราะคิดว่าจงแดคงจะไม่ใช่พวกชอบซักไซร้อะไร แต่ทว่าพอเขาถามต่อผมก็รู้เลยว่าผมคิดผิด
"เพราะไอ้เด็กที่ชื่อลู่หานนั่นใช่ไหม"จงแดถามโดยไม่แม้จะเงยหน้ามามองผม สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ชายเสื้อของผม ผมเพิ่งสังเกตว่าเขาไม่ได้ใส่แว่นแต่ถอดไว้และสอดมันอยู่ตรงคอเสื้อทำให้เสื้อนักเรียนมันแหวกลงมาเห็นแผงอกนิดหน่อย แม้จะไม่ได้ได้ดูเนิร์ดเหมือนปกติแต่แบบนี้ของจงแดก็เท่ไปอีกแบบ
"มันก็...นะ"ผมไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไงดีเพราะถ้าผมเดาไม่ผิดลู่หานกับจงแดคงไม่ถูกกันสินะแต่จะด้วยเหตุอะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกันอาจจะไม่ชอบขี้หน้ากันตามประสาผู้ชายล่ะมั้ง
"อย่ายุ่งกับหมอนั่นเลย"จงแดพูดออกมาสั้นๆด้วยน้ำเสียงเรียบๆทว่าผมกลับรู้สึกได้ถึงความนัยอะไรบางอย่าง
"ทำไมล่ะ"ผมถามออกไปเพราะไม่รู้จริงๆ จงแดปล่อยมือออกจากชายเสื้อผมแล้ว เขาเงยหน้าหันมาคุยกับผมตรงๆ
"ฉันไม่ชอบให้แฟนฉันไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น"คำพูดธรรมดาๆด้วยสีหน้าราบเรียบของเขาทว่ามันกลับทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาได้ จงแดกำลังหวงผมอย่างงั้นเหรอ
"แต่ฉันก็ไม่เคยคิดกับลู่หานมากกว่าเพื่อนเลยนะ"ผมพูดโดยไม่มองหน้าเขาเพราะสายตาบางอย่างของเขาที่มองผมมาทำให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆ
"นายไม่คิดแต่มันอาจจะคิด"
"แต่คือ..."
"เลิกยุ่งกับมันซะ ฉันไม่อยากให้นายอยู่ใกล้มัน ฉันไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่นายดูมีความสุขเวลาอยู่กับไอ้เด็กนั่น อีกอย่างตั้งแต่เจอมันนายก็เจอแต่เรื่องแย่ๆ ขอร้องล่ะ ถ้ายังเห็นฉันเป็นแฟนก็อย่าไปอยู่กับมันอีก"ว่าจบจงแดก็เดินจากไปทิ้งไว้แต่ความเงียบงันให้ผมในห้องน้ำ ฉันก็อยากทำตามที่นายขอนะ แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องพึ่งเขาจริงๆ ขอโทษนะ...
MINSEOK END PART
มินซอกเดินตามทางเดินที่ลาดยาวไปสุดตึก วันนี้เขารีบจนเดินขึ้นบันไดผิดทางทำให้ต้องเสียเวลาเดินไปที่ไกลๆแทนที่จะขึ้นบันไดอีกฝั่งแล้วเดินมาจะเจอห้องเรียนของเขาเลย
ตึกของอาคารสามค่อนข้างยาวมาก ฝั่งทางซ้ายมือของชั้นสี่จะเป็นห้องของเด็กเกรดสิบเอ็ดส่วนฝั่งทางขวามือจะเป็นของเด็กเกรดสิบสอง วันนี้มินซอกขึ้นบันไดฝั่งซ้ายมาทำใหก่อนที่เขาจะไปถึงห้องเรียนของเขา มินซอกจะต้องเดินผ่านห้องเรียนของลู่หานที่ซึ่งเรียนอยู่เกรดสิบเอ็ดด้วย
ระหว่างทางที่เดินผ่านห้องลู่หานไปมินซอกทำเป็นเมินไม่สนใจลู่หานที่หันมาเห็นเขาผ่านทางกระจกใสที่ติดอยู่ตรงประตู ลู่หานที่ไม่ได้สนใจเรียนอยู่แล้วบังเอิญหันไปเจอมินซอกที่เดินผ่านมาพอดีเจ้าตัวเลยยิ้มยิงฟันพร้อมกับโบกมือทักออกไปนอกกระจกแต่ทว่ามินซอกกลับทำเป็นไม่สนใจเขา
ลู่หานเลยคิดไปว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะไม่เห็นแต่ความเป็นจริงแแล้วมินซอกแค่ไม่อยากเห็นหน้าลู่หานเท่านั้นแหละ ไอ้การที่เขาโดนแกล้งตอนเช้ามันก็เพราะลู่หานไม่ใช่หรือไงถึงแม้จะเป็นทางอ้อมก็เถอะแต่ยังไงเขาก็โกรธและคิดจะไม่คุยด้วยกับลู่หานซักสองสามวัน
เมื่อเดินถึงห้องตัวเองมินซอกก็ค่อยๆแง้มประตูเพื่อไม่รบกวนนักเรียนคนอื่นในห้องแต่ดูเหมือนว่าคาบนี้จะไม่มีคุณครูเข้าสอน พอเปิดมาทั้งห้องก็เลยมีแต่นักเรียนเล่นโทรศัพท์วิ่งเล่นกันไปทั่วราวกับที่นี่ไม่ใช่ห้องเรียน
ในตอนนั้นเองที่มินซอกเปิดประตูเข้าไปข้างใน ห้องเรียนที่มีเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวก็เงียบลงทันที ทุกสายตาหันมามองมินซอกราวกับเป็นตัวประหลาดก่อนที่เพื่อนร่วมห้องคนนึงจะทำลายความเงียบด้วยการ...
ผลัว!!
"โอ๊ย!"
"ฮ่าๆๆๆ โคตรโง่เลยว่ะ ไม่เห็นเหรอว่าจะโยนหนังสือเก็บใส่ตรงชั้น ยังเสร่อยืนอยู่อีก"แล้วนักเรียนทุกคนในห้องก็พร้อมใจกันหัวเราะขึ้นมา ทุกคนพากันชอบใจที่เด็กผู้ชายคนนึงปาหนังสือใส่หัวมินซอกเต็มๆ
แม้จะบอกว่าตั้งใจจะโยนให้ไปอยู่ในชั้นหนังสือด้านหลังก็ตามทีเถอะแต่มินซอกรู้ว่าคนพวกนี้จงใจที่จะแกล้งเขาและหนังสือที่ปามานั้นก็ไม่ใช่เล็กๆแต่มันคือหนังสือประวัติศาสตร์ของมิสเคธี่ที่หนาพอๆกับหนังสือแฮร์รี่พอตเตอร์ แม้จะไม่ถึงกับเลือดตกยางออกแต่หน้าผากขาวๆของมินซอกก็ช้ำขึ้นมาซะน่ากลัว
"นี่พวกนายมันจะเล่นแรงเกินไปแล้วนะ!!!"จองอาริที่เงียบอยู่นานตะโกนขึ้นมาเพราะทนไม่ไหวที่เพื่อนรักถูกแกล้งด้วยเหตุผลปัญญาอ่อนถ้าเป็นผู้หญิงก็คงไม่ชอบเพราะอยู่ใกล้ลู่หานหนุ่มฮอตที่สุดในบรรดาเกรดสิบเอ็ดส่วนผู้ชายที่ไม่ชอบเพราะว่ามินซอกถูกลู่หานเข้าใจผิดว่าเป็นฆาตกรเลยพากันเชื่ออย่างนั้นจริงๆ
"ช่างเถอะจองอา"มินซอกกัดฟันข่มอารมณ์โกรธก่อนจะพาร่างเล็กๆของตัวเองไปนั่งประจำโต๊ะเรียนและตอนนั้รเองที่เขาพบกับข้อความมากมายที่เขียนอยู่บนโต๊ะของเขา
ฆ่าคนตายได้อย่างเลือดเย็น ไอ้ชั่ว! ฆาตกรอย่างแกทำไมลู่หานถึงสนใจนักนะ!?
และอีกคำด่าสาปแช่งมากมายบนโต๊ะของเขาที่มินซอกเห็นแล้วอยากจะร้องไห้ออกมาแต่เขาก็ทำได้เพียงไปนั่งลงตรงโต๊ะตัวเองที่ติดอยู่ข้างๆโต๊ะของจองอา
"ฉันขอโทษนะ ที่ห้ามพวกเขาไม่ได้ ฉันพยายามขูดออกแล้วแต่มันเป็นเมจิคฉันเลยทำไม่ได้ TT"จองอาทำหน้าตารู้สึกผิดให้มินซอก เธอรู้สึกแย่จริงๆที่ตัวเองได้แต่มองเพื่อนถูกกระทำอยู่อย่างนั้นส่วนตัวเธอเองไม่สามารถทำอะไรได้
"มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ช่างมันเถอะ..."พูดจบมินซอกก็ฟุบหน้าลง ภายใต้ใบหน้านั้นน้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่โคตรแย่ เขาทำได้เพียงแค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบๆไม่ให้ใครรู้ว่าคนอย่างเขาก็มีมุมอ่อนแอด้วย
นายพูดถูกจริงๆจงแด อยู่ใกล้หมอนั่นมันไม่ดีเลย มันไม่ดีเลยจริงๆ...
"ฉันขอโทษนะ ที่ห้ามพวกเขาไม่ได้ ฉันพยายามขูดออกแล้วแต่มันเป็นเมจิคฉันเลยทำไม่ได้ TT"จองอาทำหน้าตารู้สึกผิดให้มินซอก เธอรู้สึกแย่จริงๆที่ตัวเองได้แต่มองเพื่อนถูกกระทำอยู่อย่างนั้นส่วนตัวเธอเองไม่สามารถทำอะไรได้
"มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก ช่างมันเถอะ..."พูดจบมินซอกก็ฟุบหน้าลง ภายใต้ใบหน้านั้นน้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาด้วยความรู้สึกที่โคตรแย่ เขาทำได้เพียงแค่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเงียบๆไม่ให้ใครรู้ว่าคนอย่างเขาก็มีมุมอ่อนแอด้วย
นายพูดถูกจริงๆจงแด อยู่ใกล้หมอนั่นมันไม่ดีเลย มันไม่ดีเลยจริงๆ...
? KILLING INDEFITELY ?
พักกลางวันนี้ลู่หานตามตัวมินซอกให้วุ่น เขารออยู่ที่ข้างล่างตึกแล้วแท้ๆแต่ก็ยังไม่เห็นมินซอกจะลงมาพอขึ้นไปหาก็ไม่เห็นว่าจะอยู่ข้างบน วันนี้เขาให้แม่ของเขาทำข้าวกล่องมาเผื่อมินซอกซะด้วยสิ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้พี่ชายคนนั้นลองกินดูแต่ตอนนี้เขากลับยังหามินซอกไม่เจอเลย
"โทรไปก็ตัดสายอีกต่างหาก..."ลู่หานพึมพำกับตัวเองขายาวๆยังคงก้าวเดินหามินซอกต่อไปจนกระทั่งที่เขาได้ยินเสียงใครบางคนตรงใต้ต้นไม้แถวสวนหลังโรงเรียน
"ไอ้เด็กบ้า!ฮือๆเพราะนายเพราะนายคนเดียว"พอชะเง้อไปดูก็พบว่าเป็นมินซอกที่กำลังนั่งพูดอยู่คนเดียวแถมร้องไห้อยู่ด้วย
"ฉันตามหานายตั้งนาน อยู่ที่นี่นี่เอง"ลู่หานโผล่พรวดเข้าไปหามินซอกจนเจ้าตัวตกใจปาดน้ำตาตัวเองแทบไม่ทัน คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองมากดเล่นแกล้งทำว่าไม่เห็นลู่หานที่เดินมานั่งข้างๆเขา
"เปาซึ~วันนี้ฉันมีข้าวกล่องมาเผื่อนายด้วยนะ^^"ลู่หานยังคงงงเล็กน้อยว่ามินซอกเป็นอะไรแต่เจ้าตัวก็ทำใจดีสู้เสื้อชวนมินซอกที่ทำราวกับว่าเขาเป็นธาตุอากาศคุย
"....."เงียบ ไร้เสียงใดๆตอบกลับมา
"มันอร่อยมากเลยนะคิมบับสูตรเฉพาะที่ม๊าฉันตั้งใจทำมาก"ลู่หานแกะห่อข้าวแล้วคีบมันขึ้นมาจ่อปากมินซอก
"....."นี่ลู่หานไม่รู้จริงๆนะว่าเขาผิดอะไรทำไมมินซอกต้องเมินเขาด้วยหรือว่ามินซอกเบื่อคิมบับแล้ว?
"เป็นอะไรของนาย ทำไมไม่พูดไม่จากับฉันเลยล่ะ"ลู่หานวางคิบบับในมือลงเขาพูดกับมินซอกด้วยน้ำเสียงยอมแพ้สุดๆ มินซอกปลายตามองลู่หานนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นและทำท่าว่าจะเดินหนีไปแต่ว่าลู่หานคว้าข้อมือไว้ได้ก่อน
"เลิกยุ่งกับฉันได้แล้วโว้ย!!"มินซอกที่อัดอั้นมานานระเบิดออกมาจนลู่หานตะลึงไปชั่วขณะ และในตอนนั้นที่เขาอึ้งอยู่ลู่หานก็สังเกตเห็นรอยช้ำขนาดใหญ่บนหน้าผากมินซอก
"นายเป็นอะไร...ใครทำอะไรนาย"ลู่หานค่อยๆเดินเข้าไปใกล้มินซอกแล้วจับใบหน้าของคนตัวเล็กพร้อมกับลูบรอยช้ำนั้นช้าๆ มินซอกทำเพียงแค่เบือนหน้าหนีแล้วปัดมือลู่หานออกเบาๆ
มินซอกกัดปากตัวเองอย่างแรงเพื่อข่มอารมณ์โกรธและเสียใจเขาเลือกที่จะยืนอยู่เฉยๆไม่เดินไปไหนแต่ก็ไม่คิดจะหันไปมองหน้าลู่หานที่มองเข้าด้วยสายตาเป็นห่วงปนความไม่เข้าใจ
"ฉันพยายามแล้ว...ฉันพยายามแล้วจริงๆที่จะไม่โกรธนายแต่ที่ฉันต้องเป็นแบบนี้ทุกอย่างมันก็เพราะนาย"และสุดท้ายมินซอกก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้เขาค่อยๆทรุดลงไปนั่งกับพื้นพร้อมกับร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กที่หกล้มแล้วไม่มีผู้ใหญ่มาช่วยพยุงขึ้น
"อย่าบอกนะว่ามีคนแกล้งนายเพราะฉัน"ลู่หานลงไปนั่งยองๆแล้วจับหัวไหล่ของมินซอกให้หันมาสนใจเขา
"...งื้อ ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ!"มินซอกพูดเสียงอู้อี้ในลำคอเหมือนเด็กงี่เง่าแต่ลู่หานก็พอจะเข้าใจได้ว่าไอ้รุ่นพี่ที่โตแต่ตัวนี่ไล่เขา
"ไม่!ใครทำนายบอกฉันมา"ลู่หานจับแก้มทั้งสองข้างของมินซอกจนเจ้าตัวต้องสะบัดหน้าหนี
"ก็นายนั่นแหละไอ้บ้า!"มินซอกผลักลู่หานออกไปและลุกขึ้นมาทำหน้ามุ่ยใส่ ส่วนลู่หานที่นั่งยองๆอยู่ก็ล้มจำเบ้าไปเพราะพลังมหาศาลไม่สมกับขนาดตัวอย่างมินซอกผลักเขา
"ฉัน?"ลู่หานค่อยๆลุกขึ้นมาและทำหน้ามึนใส่มินซอก
"ทุกคนคิดว่าฉันเป็นฆาตกรเพราะนายพวกเขาเลยเกลียดฉันและพวกเธอก็ไม่ชอบฉันเพราะนายมาอยู่ด้วยฉันเลยถูกแกล้ง เพราะนายได้ยินไหมว่าเพราะนายแหละไอ้เด็กบ้า!"มินซอกตะโกนใส่หน้าลู่หานออกไปด้วยความโมโหสุดขีดก่อนที่จะเดินจากไปแต่ลู่หานเดินไปดักไว้ก่อน
"มากับฉัน"ลู่หานพูดเสียงเรียบหน้าตาหล่อเหลาจริงจังขึ้นมาจนมินซอกแปลกใจ
"อะไรของนายเนี่ย"ลู่หานลากมินซอกไปที่ที่นึงซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กคนนี้จะพาเขาไปไหน
จนกระทั่งถึงโรงอาหารและเพราะลู่หานเองก็ฮอตไม่น้อยสาวๆต่างก็พากันหันมามองและให้ความสนใจแต่ทุกคนต่างก็ต้องอารมณ์เสียทันทีเมื่อเห็นว่าลู่หานพาใครมา
"ไอ้ฆาตกรนี่อีกละ..."เสียงใครบางคนพูดออกมาแต่ลู่หานไม่ได้สนใจเขาทำเพียงแค่คว้าข้อมือของมินซอกมาจับไว้แล้วตะโกนบางอย่างออกไปที่แม้แต่มินซอกก็อึ้งเหมือนกัน
"ฟังนะ...ต่อไปนี้พวกนายไม่มีสิทธิ์แกล้งผู้ชายคนนี้ เปาซึเป็นของฉัน เขาไม่ได้ผิดอะไรห้ามยุ่งกับเขาจำไว้ด้วย!!!"ทั้งโรงอาหารต่างก็เงียบกริบทันทีหลังจากได้ยินอย่างนั้น
แม้ลู่หานจะไปได้มีอำนาจอะไรมากแต่ทุกคนต่างก็หวั่นเกรงเขาอยู่ดี เพราะตอนที่เซฮุนยังอยู่ลู่หานจะต้องคอยเป็นแบล็คให้ตลอด ใครก็ตามที่กล้าไปมีเรื่องกับเขาไม่เคยตายดีซักคน รายล่าสุดก็โคม่าอยู่ที่ไอซียูแล้วอย่างงี้ใครจะกล้ายุ่งกับเขาล่ะ
"ลู่หานทำอะไรเนี่ย!?"มินซอกเอ็ดลู่หานเบาๆตอนนี้ทั้งโรงอาหารไม่มีใครกล้ามองลู่หานเลยทุกคนพร้อมใจนกันก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง
"เงียบเถอะหน่า...แล้วตอนเช้าใครแกล้งเขา!"คราวนี้ผู้ชายที่ปาหนังสือใส่มินซอกถึงกับสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้นเพื่อนทุกคนที่รู้เหตุการ์ณต่างก็นั่งกลืนน้ำลายลงคอกันเป็นแถว
"ช่างมันเถอะ ฉันว่าแค่นี้พวกเขาก็กลัวจนไม่กล้ายุ่งกับฉันแล้วนะ"มินซอกห้ามปรามก่อนที่จะมีเหตุการ์ณนองเลือดเกิดขึ้นเสียก่อน และเพราะมินซอกพูดอย่างงั้นเลือดร้อนในตัวนักเลงคนนี้ก็ค่อยๆสงบลงเขาว่าง่ายและเดินออกไปตามมินซอก
มินซอกเดินกลับมานั่งที่เดิมในตอนแรกเขาทำเป็นหน้าบึ้งอยู่เพราะเดียวลู่หานจะคิดว่าเขาง่ายเกินไปเลยต้องทำเหมือนกับว่าโกรธอยู่
"หายโกรธฉันได้หรือยัง"ลู่หานเดินไปหยิบกล่องข่าวที่วางไว้ก่อนหน้านี้มาและก็นั่งลงข้างมินซอก
"...."มินซอกควรตอบว่าไงดีล่ะ ไอ้หายโกรธมันก็หาบอยู่หรอกแต่พอมานึกดูดีๆเขาก็งี่เง่าเองเหมือนกัน
"ต่อไปนี้ถ้าใครแกล้งนายมาบอกฉัน ฉันจะกระทืบมันให้ตายคาฝ่าเท้าเอง"
"ไม่ต้องหน่า อยากติดคุกรึไง"
"หึ พูดออกมาได้แล้วสินะ"ลู่หานยิ้มอย่างผู้มีชัย มินซอกปิดปากตัวเองนิดหน่อยราวกับหลุดพูดออกไป
"ฉัน..."
"ขอโทษนะ ต่อไปนี้จะไม่ให้ใครมาทำอะไรนายอีกแล้ว"ลู่หานพูดโดยไม่หันไปมองว่าตอนนี้มินซอกกำลังทำหน้ายังไง
"อืม"มินซอกตอบสั้นๆแค่นั้น ไม่มีอะไรแต่เขากลับรู้สึกดีกับมัน คำว่าอืมคำนั้นเหมือนเป็นการอนุญาติให้เขามีสิทธิ์ที่จะดูแลมินซอกไม่ให้ใครมาทำอะไรได้
"กินข้าวกันเถอะ"ลู่หานหยิบกล่องข้าวขึ้นมาชูโบกไปมาตรงหน้ามินซอก
"ป้อนหน่อย"
"ห๊ะ"ลู่หานมองหน้ามินซอกด้วยแววตาเหลือเชื่อ
"ขี้เกียจกินเอง"ว่าจบมินซอกก็อ้าปากเหมือนลูกแมวรออาหาร ลู่หานขำเล็กน้อยกับท่าทางเด็กๆที่โคตรจะน่ารักแบบนั้น เขาคีบคิมบับใส่ปากเล็กๆแต่อ้าซะกว้างของมินซอกส่วนคนตัวเล็กพอข้าวเข้าปากก็เคี้ยวตุ่ยๆจนแก้มป่องๆนั้นมันยุ้ย ลู่หานไม่เคยเห็นผู้ชายหรือสิ่งมีชีวิตที่ไหนน่ารักเท่ามินซอกเลย จริงๆนะ
มินซอกเองที่เคี้ยวๆอยู่ก็แอบอมยิ้มคนเดียวตอนที่ลู่หานหันไปทางอื่น เขาอึ้งกับสิ่งที่เด็กคนนี้ทำวันนี้มาก ไม่คิดเลยว่าคนนิสัยชอบกวนประสาทคนอื่นไปทั่วอย่างลู่หานจะมีมุมนี้ด้วยตอนที่ลู่หานพูดบอกว่าเขาเป็นของเด็กคนนั้นมันทำให้เขารู้สึกดีเหลือเกิน รู้สึกมากซะจนเป็นความรู้สึกบางอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน....
? KILLING INDEFINITELY ?
MINSEOK PART
หมดพักปุ๊บผมก็เดินขึ้นมาห้องเรียนตลอดทางที่เดินมาก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทาเต็มไปหมดแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร พอผมเดินเข้ามาในห้องก็เตรียมหลบหนังสือทันทีเพราะคิดว่าจะมีใครปาอะไรมาใส่หัวผมอีกทว่ามันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทุกคนเหมือนกับตอนเช้าหันมามองผมเป็นสายตาเดียวกันก่อนจะเงียบไปซักพักและสนใจเรื่องของตัวเองต่อไปไม่ได้ทำอะไรผมเหมือนตอนเช้า
เมื่อผมไปนั่งโต๊ะตัวก็พบว่าตัวหนังสือมากมายที่เคยเขียนด่าไว้หายไปหมดแล้วไม่ใช่ว่ามีใครลบออกไปแต่มันถูกเปลี่ยนโต๊ะใหม่เลยแหละ
"ตอนนายไม่อยู่นะ ไอ้ผู้ชายพวกนั้นที่แกล้งนายรีบพากันเอาโต๊ะมาเปลี่ยนใหญ่เลยสงสัยคงกลัวว่านายจะไปฟ้องลู่หาน"จองอากระซิบกระซาบกับผมแล้วชี้ไปทางผู้ชายที่ปาหนังสือใส่ผมตอนเช้า
"งั้นเหรอ"
"มินซอก~เราเอาพลาสเตอร์มาให้นายน่ะ เห็นว่านายเป็นแผลตอนเช้าเราเลยไปขอมาให้ที่ห้องพยาบาล"เพื่อนผู้หญิงสองคนที่ผมจำได้ว่าตอนเช้าโดนพวกหล่อนขัดขาจนหน้าทิ่มลงกับพื้นยื่นพลาสเตอร์มาให้ผม
"เหอะ"จองอาที่ดูเหตุการ์ณอยู่สักพักร้องออกมาคงเพราะว่าสะอิดสะเอียนกับนิสัยตีสองหน้าของสองคนนี้ ผมเลือกที่จะไม่สนใจแกล้งทำเมินน้ำใจจอมปลอมนั่นแล้วก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อเพื่อให้ผู้หญิงสองคนนี้เสียหน้าที่ถูกผมปฎิเสธ
"มีลู่หานปกป้องอย่างงี้ก็ดีเลยสิน้า~"จองอาหันมาแซวผม เธอทำหน้าตาราวกับว่าผมคือผู้ชายที่โชคดีเหลือเกิน
"ถามจริง คนเค้ากลัวเด็กนั่นขนาดนี้เลยเหรอ"ผมหยุดเขียนซักพักแล้วหันไปคุยกับจองอา
"แหงสิ นายไม่เคยเห็นเมื่อตอนเทอมที่แล้ว มีคนไปด่าเซฮุนก็ไม่รู้ว่าด่าแรงแค่ไหนแต่ลู่หานกระทืบซะเกือบตายเลยนะ"
"ขะ...ขนาดเลยเหรอ O_o"ไอ้เด็กนั่นโหดขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยแค่ด่าเนี่ยนะ!?
"เออสิ ถึงจะแค่ด่าก็เถอะแต่เซฮุนน่ะสำคัญกับเด็กนั่นมากไง"จองอาลดเสียงพูดให้เบาลงเมื่อเห็นว่าครูเข้ามาแล้ว
"สำคัญ?"
"ใช่ ก็เซฮุนกับลู่หานน่ะเคย..."
"จอง อาริ ถึงเธอจะเป็นลูกผู้อำนวยการแต่เธอก็ไม่มีสิทธ์คุยในคาบมิสแบบนี้นะ"เสียงของมิสมินอาเตือนจองอาที่กำลังเม้าท์แตกกับผม
"เธอด้วยคิม มินซอก เป็นนักเรียนทุกก็ตั้งใจเรียนหน่อยสิ"
"ค่า/ค้าบ"ผมและจองอาขานรับออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ผมเลิกสนใจเรื่องนั้นแล้วหันไปฟังมิสมินอาแทนเพราะวิชาเกี่ยวกับหลักภาษามันไม่ใช่ง่ายๆเลยและเพราะมัวแต่สนใจเรียนทั้งผมและจองอาจึงลืมเรื่องที่คุยกันไว้ก่อนหน้านี้ไปแล้ว..
MINSEOK END PART
วันนี้มินซอกนั่งทำการบ้านถึงเย็นเพราะขี้เกียจหอบกลับไปทำที่บ้านกว่าจะเสร็จก็ปาไปหกโมงเย็น เขาอาสาเป็นคนปิดห้องเรียนเองเนื่องจากว่าตนนั้นกลับช้าที่สุด
ร่างเล็กเดินไปตามทางยาวอย่างไม่ได้คิดอะไรจนกระทั่งผ่านตรงที่ที่ฮานึลกระโดดตึกตายเมื่อวันก่อนก็นึกว่าได้ว่าตัวเองควรไปหาเบาะแสอะไรบางอย่างและชั้นที่ฮานึลฆ่าตัวตายก็คือชั้นสี่ตึกเรียนของเขานั่นเอง
มินซอกลองสำรวจพื้นที่ไปรอบๆก็ไม่พบอะไรผิดแปลกไป ระเบียงกลั้นก็ไม่ได้ต่ำพอที่จะให้ใครเผลอตกลงไปได้ง่ายๆบริเวณโดยรอบปกติดีทุกอย่าง เมื่อมินซอกไม่พบเจออะไรผิดสังเกตร่างบางก็ตัดสินใจกลับบ้าน
เอี๊ยดดด
ดูเหมือนว่าจะมีห้องนึงที่เปิดประตูไว้แล้วลืมปิดพอลมพัดแรงๆประตูก็เสียดทานเป็นเสียงน่ากลัวชวนขนหัวลุก มินซอกอยากที่จะเดินไปปิดประตูให้เพราะมองไกลๆแล้วเห็นแม่กุญแจอยู่เลยคิดว่าเด็กห้องนั่นอาจจะลืมล็อคก่อนกลับบ้านแต่อีกใจนึงก็กลัวเพราะทั้งชั้นไม่เหลือใครเลยนอกจากเขา
สุดท้ายมินซอกเลยตัดสินใจว่าไม่อยากเข้าไปยุ่งเพราะกลัวว่าบางทีเด็กในห้องอาจจะจงใจไม่ล็อคก็ได้เลยไม่อยากยุ่งและในตอนนั้นเองที่กำลังจะเดินไปลงบันได เสียงฟ้าร้องก็ดังซะมินซอกอยากจะกลับบ้านเร็วๆท้องฟ้าอึมครึมน่ากลัวแบบนี้เขาไม่ชอบเลยจริงๆ
ปัง!
"เฮ้ยย!!"เสียงประตูถูกลมพัดฟาดกับผนังทำมินซอกตกใจจนต้องร้องออกมา ระหว่างที่กำลังจะเดินถึงบันไดสายตาเจ้ากรรมก็หันไปด้านหลังและเห็นเงาตะคุ่มๆบางอย่างที่อยู่ในทางเดินลาดยาวที่เขาเพิ่งผ่านมา
ไฟตรงทางเดินติดๆดับๆอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อมินซอกสวมหยิบแว่นมาสวมใส่ดีๆ เขาก็เห็นบางอย่างที่มากับความมืด ขาทั้งสองแข็งค้างไม่ขยับไปไหน ได้แต่มองสิ่งๆนึงค่อยๆคลานออกมา ใบหน้าของมันมีแต่คราบเลือด เส้นผมสีดำยาวปิดตาอยู่จนดูไม่ออกว่าเป็นใคร หัวสมองค่อยไหลๆเละลงมาราวกับถูกกระแทกหรือของแข็งฟาดอย่างแรง ขาที่หักอยู่ทำให้เดินไม่ได้จึงต้องคลานมาหา
พอตั้งสติได้มินซอกก็รีบวิ่งไปสุดทางเดนเพื่อลงบันไดและในตอนนั้นเองที่มันรีบคลานตามเข้ามาตามจังหวะการวิ่งของเขา! อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว..อีกนิดเดียว
"หยุดมันซะ...ก่อนที่จะมีใครตายไปมากกว่านี้"
เสียงแหลมเล็กสยดสยองพูดช้าๆกับตัวเขาที่พยายามวิ่งหนีมันอยู่ มินซอกไม่เข้าใจทั้งๆที่เขาวิ่งแทบตายแต่ทำไมยังไม่ถึงบันได พอเขาหันหลังไป...มันคลานเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วและก็
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"อ๊ากกกกกกก"มินซอกสะดุ้งสุดตัวจากโต๊ะเรียนที่เขาฟุบอยู่ ใบหน้าขาวซีดมีเหงื่อผุดอยู่เต็มไปหมด เขามองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองยังอยู่ที่ห้องเรียนเหมือนเดิมในห้องไม่มีใครพอดูนาฬิกาตรงข้อมือก็พบว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้ว
"ฝันไปเหรอเนี่ย"มินซอกถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารีบเก็บของและเดินออกไปจากห้องให้เร็วที่สุดวิ่งเร็วเท่าที่ตัวเองจะเร็วได้โดยไม่แม้จะหันไปมองประตูตรงห้องริมสุดซึ่งเปิดอ้าอยู่เลย...
โปรดติดตามตอนต่อไป
140506
ฝากติดแท็ก #ฟิคฆ่า ในทวิตด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นท์ให้ฟิคเรามากน้า ^^
Twitter : @alexiamin_ < ทวงฟิค จิกไรท์ให้ไปปั่นฟิค พูดคุยได้ที่ทวิตเตอร์ของเรานะ
ฝากติดแท็ก #ฟิคฆ่า ในทวิตด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่คอมเม้นท์ให้ฟิคเรามากน้า ^^
Twitter : @alexiamin_ < ทวงฟิค จิกไรท์ให้ไปปั่นฟิค พูดคุยได้ที่ทวิตเตอร์ของเรานะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น