[Fic exo] KILLING INDEFINITELY {Lumin ft.Chen} end

ลำดับตอนที่ #3 : KILLING INDEFINITELY : chapter 2 คำอธิบายหรือข้อแก้ตัว

2
คำอธิบายหรือข้อแก้ตัว

 

     MINSEOK PART


     ผมเดินออกมาจากห้องดนตรีด้วยสภาพอิดโรย เมื่อคืนผมเอาแต่คิดเรื่องจงแดจนไม่ได้นอนพอเข้ามาโรงเรียนก็ต้องมาสอบวิชาดนตรีอีกและเพราะว่าผมห่วยวิชานี้มากๆทำให้ผมซ้อมจนไม่มีเวลาแอบงีบหลับเหมือนคนอื่นๆที่สอบกันเสร็จแล้วเลย แถมข้าวก็ยังไม่ได้กินอีกตั้งหาก ตอนนี้ท้องผมร้องเสียงดังแบบไม่แคร์ใคร ก็นะ...ใครมันจะไปรู้เหล่าก็ท้องผมนี่



     ระหว่างที่ผมเดินไปมีแต่คนแหวกทางให้ไม่ใช่ว่าผมใหญ่โตมาจากไหนหรอกแต่คนพวกนี้แค่กลัวผมเท่านั้นเองคุณอย่าลืมสิ ตอนนี้ผมถูกเข้าใจว่าเป็นฆาตกรอยู่นะเพราะงั้นไม่แปลกอะไรหรอกถ้าเขาจะรังเกียจผม ผมเดินคอตกไปโรงอาหารด้วยความหิวโซและมัวแต่เดินก้มหน้าไม่มองทางหัวผมถึงได้ชนกับหน้าใครซักคนเต็มๆแต่ถ้าชนที่หน้าแสดงว่าคนคนนั้นสูงไล่เลี่ยกับผมสินะ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคู่กรณีที่เดินไม่ดูทางเหมือนกับผมแล้วก็พบว่า...



     "นาย.."พอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครผมก็รีบเดินหนีทว่าลู่หานกับคว้ามือผมไว้ก่อนและผมก็สะบัดออกไปอย่างหงุดหงิด ให้ตายเถอะ!วันนี้มันวันอะไรกันนะทำไมเจอแต่เรื่องซวยๆ



     "ฉันขอคุยด้วยได้ไหม"



     "คุยอะไรจะเอาฉันไปสอบสวนหรือไง"ผมกระชากเสียงใส่ คิ้วของผมขมวดเป็นปมพร้อมกับชักสีหน้าใส่เขาอย่างชัดเจน



     "มันก็...คือนายต้องให้ความร่วมมือ"เขาพูดตะกุกตะกักราวกับกลัวว่าผมจะกินหัวเขา แต่อย่างว่าแหละ ตอนนี้ผมโมโหอย่างบอกไม่ถูกแค่เขาเข้ามาใกล้ๆก็โกรธแล้ว



     "ไม่!ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ฆ่าใคร อย่ามองฉันในฐานะผู้ต้องสงสัยของนาย"



     "แล้วจะให้ฉันมองนายในฐานะอะไรล่ะ หืม"ลู่หานเดินเข้ามาใกล้ๆผม ในขณะที่ผมค่อยๆถอยหลังหนีทีละก้าว



     "ฉันไม่ใช่คนร้ายจริงๆวันนั้นฉันแค่ไปงีบหลับเฉยๆกล้องวงจรปิดน่ะทำไมไม่ดูตอนที่ฉันเข้ามาฉันไม่ได้เข้าทางด้านหลังด้วยฉันเข้ามาทางด้านหน้าเพราะงั้นถ้าฉันฆ่าเซฮุนจริงๆทำไมฉันต้องมาในทางที่มีกล้องวงจรปิดล่ะ"



     "....."ลู่หานตั้งใจฟังผมอธิบายอย่างสนใจ เขากำลังเชื่อผมแล้วใช่ไหม?



     "อย่าลืมสิว่ากล้องทางด้านหลังมันขัดข้องแต่ด้านหน้ามันใช้ได้ตามปกติแล้วตอนที่ฉันเข้ามาก็เป็นเวลาห่างจากเวลาตายของเซฮุนตั้งนาน ฉันเข้ามาหลังเวลาที่เขาตาย ถึงฉันมาก่อนฉันก็ไม่สามารถฆ่าเขาด้วยเวลาสั้นๆแค่นั้นหรอก"



     "งั้นเหรอ"



     "ก็ตำรวจบอกว่ามีล่องลอยการขัดขืนด้วยนี่ อย่างงั้นยิ่งต้องใช้เวลานานกันเข้าไปใหญ่ ตัวเขาก็ดูสูงใหญ่กว่าฉันมากด้วย การฆาตกรรมคงไม่เสร็จภายในเวลาสั้นๆแค่นั้นหรอก"



     "นายกำลังหมายความว่าไง?"ลู่หานหรี่ตาเป็นเชิงสงสัย จากสีหน้าเรียบเฉยเมื่อกี้ของเขาในเวลานี้มันดูจริงจังขึ้นกว่าเดิม



     "อธิบายง่ายๆนะ ฉันเข้าที่สระน้ำตอนประมาณหกโมง ตำรวจสันนิษฐานว่าเซฮุนตายตอนตีห้าห้าสิบ ถึงกล้องวงจรปิดจะจับภาพได้แต่มันก็บอกเวลาไม่ตรงเพราะตอนนั้นที่โรงเรียนเรามีโจรมาขโมยของมันก็บอกเวลาคลาดเคลื่อน ถ้าฉันเข้ามาก่อนการที่ฉันจะเป็นคนฆ่าเซฮุนมันก็มีโอกาศอยู่แต่ถ้านี่ฉันมาที่หลังฉันจะฆ่าเขาได้ยัง!?"



     "ก็นายบอกเองว่าเวลาในกล้องมันเชื่อถือไม่ได้เพราะงั้นเราเลยไม่ได้โฟกัสไปที่ตรงนั้นแต่นายจะเอาอะไรมายืนยันล่ะว่านายมาตอนหกโมงจริงๆ แล้วถ้านายมาตอนที่เซฮุนตายแล้วทำไมนายถึงไม่เห็นศพเขาที่สระน้ำล่ะ นายจะบอกว่านายเดินเข้ามาแล้วเห็นศพแต่ไม่สนใจเข้าไปนอนทางด้านหลังสระน้ำรอให้คนที่เห็นศพเป็นคนที่สองไปแจ้งว่ามีศพอยู่ นายจะหมายความว่างั้นเหรอ?"



     "นั่นมันก็..."



     "เป็นไปไม่ได้หรอก ตามการคาดเดานายคือคนที่ฆ่าเซฮุนตรงสระน้ำก่อนหน้านั้นนายพังกล้องวงจรปิดด้านหลังเพื่อที่จะไว้ใช้เป็นทางหลบหนี นายอาจจะเข้ามาเขาตั้งแต่ตีห้าทางประตูด้านหลังและก็เดินออกไปทางนั้นหลังจากนั้นนายก็แกล้งทำทีว่าเดินเข้ามาในสระน้ำตอนหกโมงทางประตูด้านหน้าเพื่อใช้เป็นหลักฐานยืนยันว่านายเพิ่งมาแต่นายคงลืมไปว่าเวลาตายของเซฮุนมันเป็นตีห้าไม่ใช่หกโมง นายพลาดตรงที่ไม่ยอมไปแจ้งความแต่ดันปล่อยให้เวลาล่วงเลยจนคนอื่นไปแจ้งเองว่าพบศพ"




     "แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องยืนข้างศพทนโท่ขนาดนั้น ตามความเป็นจริงแล้วคือฉันเดินเข้ามาหกโมงตอนนั้นไม่มีศพเซฮุนอยู่แต่พอฉันเข้าไปนอนด้านหลังแล้วเดินออกมาตรงสระน้ำก็มีศพเขาอยู่ ยังไม่ทันตั้งตัวตำรวจก็แห่มาเพราะมีใครซักคนเข้ามาเห็นศพในระหว่างที่ฉันงีบแล้วก็ไปแจ้งความพอตำรวจมาถึงฉันก็ตื่นแล้วและกำลังจะเดินออกไป"



     "แต่ตำรวจบอกว่าศพเสียชีวิตคาที่ตรงสระน้ำ เวลาเสียชีวิตคือตีห้าห้าสิบ นายเข้ามาหกโมงจะบอกว่าไม่เห็นศพมันก็แปลก"



     "ใช่มันแปลก...แปลกตั้งแต่ที่บอกว่าเซฮุนเสียชีวิตตอนตีห้าห้าสิบแล้ว เพราะถ้าเขาตายตอนนั้นจริง แต่ทำไมฉันถึงไม่เห็นเลยเขาตายตรงนั้นจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้หรือแค่อำพรางศพเพื่อใส่ร้ายฉันกันแน่"



     "ฉันยืนยันได้ว่าฉันมาตอนหกโมงและถ้าฉันเป็นคนแรกที่เห็นศพจริงฉันก็ควรที่จะไปแจ้งความเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจสิยิ่งถ้าฉันเป็นฆาตกรฉันยิ่งต้องแกล้งทำทีไปแจ้งความว่าเป็นผู้พบเห็นคนแรก แต่นี่ฉันกลับยืนอยู่เฉยๆให้นายกล่าวหามันก็เพราะฉันเห็นศพพร้อมกับตำรวจน่ะสิ!"



     "ทั้งหมดคือการจัดฉาก นายจะบอกว่างั้น?"



     "ใช่ รปภ.หน้าโรงเรียนก็พร้อมจะยืนยันว่าฉันมาตอนหกโมง นั่นแหละหลักฐานที่อยู่ของฉัน"



     "เหอะ...นายนี่มันฉลาดชะมัด ไม่ว่าฉันจะต้อนยังไงก็ยังหาทางเอาตัวรอดได้"



     "ก็มันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันไม่ไดฆ่าใคร นายเชื่อฉันได้หรือยัง"



     "โอเค นายไม่ใช่คนร้ายแต่ก็ยังตกเป็นผู้ต้องสงสัย"ลู่หานยกมือขึ้นทำท่าเป็นเชิงยอมแพ้ผม



     "คราวนี้ถึงตาฉันแล้ว"ผมเท้าสะเอวมองเขาด้วยสายตารำคาญปนหงุดหงิด  ผมรู้สึกว่าตัวเองใช้อารมณ์ในการคุยกับเขามากเกินไปหรือเปล่า



     "อะไร"ลู่หานตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง



     "นายทำให้ฉันกับแฟนต้องผิดใจกัน มันเป็นความผิดของนาย เขาหลบหน้าฉันมาหลายวันแล้ว ถ้านายไม่กล่าวหาฉันส่งเดชเขาก็คงไม่ทำท่าทางแบบนั้นกับฉัน"



     "นายพูดว่าไงนะ?แฟน?"เขาเลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับดันลิ้นดุนกระพุงแก้มด้วยท่าทางกวนๆ



     "ใช่ ไปอธิบายกับเขาเดี๋ยวนี้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากความเข้าใจผิดของนาย"



     "ไม่จำเป็น เรื่องของนายก็เรื่องของนายไม่ใช่เรื่องของฉัน"ว่าจบเขาก็ทำท่าว่าจะเดินจากไปแต่ผมวิ่งเข้าไปขวางไว้ก่อน



     "ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของนาย นายใส่ร้ายฉันถึงเวลานี้นายต้องรับผิดชอบสิ"



     "ไม่"เขาพูดสั้นๆด้วยน้ำเสียงหนักแน่น



     "ถ้านายไม่ยอมไปอธิบายเรื่องทั้งหมดให้แฟนฉันฟังฉันก็จะบอกทุกคนว่านายกล่าวหาฉันมั่วแล้วนายทำให้คนบริสุทธิ์คนนึงต้องซวยไปด้วยฉันอัดเสียงทุกอย่างไว้แล้วอยากเสียชื่อนักสืบคนเก่งของโซลก็เชิญ"



     "นี่นาย!"เขาขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่ผมก่อนจะกระชากผมไปที่ไหนซักแห่ง



     "จะพาฉันไปไหนเนี่ย"เขาลาดผมเข้าไปตรงซอกด้านหลังตึกซึ่งมันเป็นมุมอับลับตาคนสุดๆ



     "เรามาตกลงกันก่อน"



     "ตกลงอะไร!"ผมกระแทกเสียงใส่เขากลับไป



     "ฉันจะยอมอธิบายก็ได้แต่นายต้องสัญญาก่อนว่าจะลบคลิปเสียงนั่น"ผมควรบอกเขาดีไหมว่าคลิปเสียงอะไรนี้มันไม่อยู่จริง...ไอ้ที่ผมหยิบมาขู่เขามันก็แค่แฟรชไดรฟ์หน้าตาแปลกๆไม่ใช่เครืรองอัดเสียงอะไร




     "มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้านายยอมทำตามข้อตกลงของฉันฉันก็จะทำตามข้อตกลงของนาย"



     "ก็ดี...แต่มันก็ขึ้นอยู่กับแฟนนายว่าเชื่อใจนายหรือเปล่า แค่ลมปากของฉันมันทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าแฟนนายเขาไม่ไว้ใจ"พูดจบลู่หานก็เดินจากไป



     "วันนี้ตอนเลิกเรียนมาเจอฉันตรงห้องสมุดนะ!ฉันจะนัดจงแดมาที่นั่นนายต้องมาอธิบายให้ฉันนะ"และผมก็ไม่ลืมตะโกนบอกเขาออกไปหวังว่าจงแดจะเข้าใจผมนะ...



     Minseok end part





     ร่างสูงอยู่ในชุดนักเรียนสีเทายืนทำหน้านิ่งอยู่ตรงห้องสมุดด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างเสียนิดๆ จงแดมองนาฬิกาตรงข้อมือตัวเองไม่ต่ำกว่าสิบรอบก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายใจ ถ้าเขาจำไม่ผิดแฟนตัวเล็กที่เพิ่งคบกันหมาดๆของเขานัดไว้ตอนเวลาบ่ายสามโมงครึ่งแต่นี่ก็ปาไปสี่โมงกว่าๆแล้วแต่เขายังไม่เห็นวี่แววของมินซอกเลย



     หรือว่าจะกลับก่อนดีนะ...



     จงแดหันหลังเตรียมตัวเดินกลับไปยังล็อคเกอร์เพื่อเก็บของกลับบ้านทว่ามีเสียงเล็กๆของมินซอกตะโกนเรียกเสียก่อน



     "เดี๋ยวก่อน!จงแด ฉันมาแล้ว"จงแดหันไปมองร่างบางที่วิ่งเหนื่อยหอบมาพร้อมกับจูงมือใครบางคนไม่สิ...ใช่คำว่าลากดีกว่า



     "นาย..."จงแดเอ่ยเรียกคนคนที่มากับมินซอกเบาๆ



     "ขอโทษที่มาช้านะ เพราะนายน่ะ!ฉันนัดที่ห้องสมุดแต่ดันไปรอที่อื่น ต้องตามหาให้วุ่นจนเสียเวลา"มินซอกขอโทษจงแดตามมารยาทก่อนจะหันไปบ่นลู่หานที่ถูกลากมาอย่างทุลักทุเล



     "ช่างมันเถอะ นายนัดฉันมามีอะไรเหรอ"จงแดพูดโดยไม่แม้จะปรายตามองลู่หานที่ยืนเบะปากด้วยความที่หมั่นไส้จงแดตะหงิดๆ เหอะ ขี้เก๊กจริงๆด้วยสินะ



     เพี๊ยะ!



     "โอ๊ย ตีฉันทำไมเนี่ย"ลู่หานที่ยืนนินทาจงแดในใจถึงกับสะดุ้งเมื่อมือเล็กๆของมินซอกฟาดมาที่แขนเขาเต็มๆ



     "พูดตามที่เราตกลงกันไว้สิ อธิบายเร็ว"มินซอกกระซิบที่ข้างหูลู่หานเบาๆเป็นเชิงคะยั้นคะยอให้ลู่หานบอกเรื่องเมื่อตอนสายกับจงแด



     "คือ...ฉันแค่จะบอกว่าเรื่องเมื่อวานน่ะเป็นเรื่องเข้าใจผิด จริงๆแล้วมินซอกไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับการตายของเซฮุนหรอกนะ ถ้าจะเกี่ยวก็คงแค่เรื่องที่เสล่อไปอยู่ในที่เกิดเหตุน่ะ"ลู่หานพูดด้วยสีหน้าเรียบๆพร้อมกับคิดในใจว่ามินซอกชอบคนแบบจงแดไปได้ยังไง หน้าตาก็ เอ่อ งั้นๆ(จริงๆแล้วหล่อมาก)การเรียนก็ธรรมดาๆ(เก่งที่สุดในสายชั้น)นิสัยก็แปลกๆ(ดีกว่าแกร้อยเท่าละกัน = =)



     "..."ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากจงแด



     "เอ่อคือ..."



     "แล้วไง"แล้วไง?พูดออกมาแค่นี้เนี่ยนะ ไอ้ที่เขาอธิบายไปเป็นชุดมันไม่ได้เข้าสมองของไอ้หมอนี่เลยงั้นเหรอ เหอะ ลู่หานล่ะทึ่งกับแฟนของมินซอกจริงๆ



     "ก็คือแฟนนายไม่ผิดไง"ลู่หานตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกวนประสาทไม่แพ้กัน



     "มันไม่ใช่เรื่องของฉัน"ว่าจบจงแดก็เดินจากไป



     "โห่ ไอ้นี่!คนอุตส่าห์พูดดีๆทำเป็นหยิ่ง"ลู่หานบ่นกระปอดกระแปดกับตัวเองโดยไม่ได้มองมินซอกที่ยืนคอตก



     "กลับกันเถอะ"มินซอกดึงชายเสื้อของลู่หานเบาๆจนลู่หานต้องหันไปมองเพราะน้ำเสียงหงอยๆของมินซอก



     "เป็นอะไรไปอีกล่ะ"ลู่หานถามด้วยความเป็นห่วงปนสงสัยกับอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาไม่คงที่ของมินซอก วันนั้นของเดือนมาหรือไงวะ...



     "จงแดเขาคงไม่เชื่อหรอก"ลู่หานมองแก้มกลมๆที่พองลมอยู่เหมือนกำลังงอนปนน้อยใจ



     "หึ แค่นี้ก็ท้อแล้วเหรอ"ลู่หานหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแก้มนิ่มๆของผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าเขานิดนึง



     "นี่!ฉันอายุเยอะกว่านายนะ"มินซอกแว๊ดใส่ลู่หานที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่


     "แค่หนึ่งปีเอง"ว่าแล้วก็ดึงแก้มของมินซอกไปมาจนมันย้วยไปหมดแล้ว



     "งือ~"มินซอกสะบัดแก้มตัวเองออกจากมือไอ้เด็กชอบฉวยโอกาศ



     "อารมณ์ดีขึ้นยัง"ลู่หานยิ้มบางๆให้มินซอก นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขารู้สึกแบบนี้กับใครซักคน ความรู้สึกดีแปลกๆที่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร



     "ลู่หาน"มินซอกที่เงียบไปซักพักจู่ๆก็เรียกชื่อเด็กผู้ชายอายุที่น้อยกว่าเขาขึ้นมา



     "หืม"



     "ถ้าฉันขอให้นายช่วยฉันสืบเรื่องคนร้ายจะได้ไหม คือฉันคิดว่าถ้ายังไม่รู้ตัวคนร้าย จงแดเขาจะต้องเข้าใจฉันผิดไปเรื่อยๆแน่เลย"รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของลู่หานค่อยๆจางหายไปเขาหลบสายตามินซอกก่อนจะเงียบไปซักพัก หาตัวคนร้ายงั้นเหรอ?..



     "ได้ไหม"มินซอกถามอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยมล้นไปด้วยความคาดหวัง เขาไม่รู้จะหาทางออกทางไหนได้แล้วจริงๆวิธีนี้มันคือวิธีที่ดีสุดในตอนนี้



    "ยังไงมันก็หน้าที่ของฉันที่ต้องหาตัวคนร้ายอยู่แล้วนี่"สิ้นเสียงของลู่หาน มินซอกก็ยิ้มแป้นขึ้นมาด้วยความดีใจ เขานึกว่าเด็กคนนี้จะก่อเรื่องให้เขาแล้วไม่รับผิดชอบซะอีก



     "ขอบคุณนะ:)"มินซอกพูดก่อนที่จะเดินออกไปโดยไม่วายหันมาถามลู่หาน



     "ฉันขอเบอร์นายได้ไหม"มินซอกถามหน้าตายอย่างไม่มีอะไรแต่ไอ้คนที่ถูกถามดันคิดไปไกลแสนไกล



     "หน้าไม่อาย"



     "ฉันขอเพราะเอาไว้ติดต่อกับนายต่างหากโว้ย ไอ้คนหลงตัวเอง"เด็กคนนี้มันดีได้แค่แป๊บเดียวสินะ



     "ฮ่าๆ รู้แล้วหน่า xxx-xx-xxx-xx"ลู่หานตะโกนบอกเบอร์ตัวเองโดยไม่สนใจว่าสาวๆแถวนี้ที่ปลื้มเขาจะแอบเมมเบอร์ไว้กันเป็นแถว



     "เมมว่าอะไรดีหว่า ไอ้เด็กเปรต ไอ้เด็กแก่แดด บลาฯ"แต่ละชื่อที่พูดมาลู่หานไม่เห็นว่ามันจะดูดีตรงไหน มันเหมือนคำด่าเลยด้วยซ้ำไป



     "ลู่เก่อ"



     "ห๊ะ"มินซอกถามอีกครั้งเพราะไม่ทันฟังที่ลู่หานพูด



     "เมมว่าลู่เก่อสิ นั่นมันฉายาของฉัน"ลู่หานโกหก...จริงๆแล้วมันแปลว่าพี่ในภาษาจีน เขาแค่กำลังจะหลอกให้ผู้ชายที่อายุเยอะกว่าเขาเรียกเขาว่าพี่เท่านั่นเอง



     "งืม ลู่เก่องั้นเหรอ..."มินซอกพึมพำด้วยความสงสัยนิดนึงแต่ก็ยอมบันทึกชื่อไว้ตามที่ลู่หานบอกก่อนจะโทรเข้าไปที่เบอร์เพื่อเช็คว่าลู่หานให้เบอร์เขาถูกจริงๆ



     Ringggg



     เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของลู่หานดังขึ้นเขาชูโทรศัพท์ขึ้นมาเป็นเชิงว่าเห็นเบอร์แล้วมินซอกที่เห็นอย่างนั่นเลยตัดสายไปก่อนจะโบกมือบายบ๊ายลู่หานและเดินกลับบ้านไป เมมว่าอะไรดีนะ...อ้อ




     'เปาซึ' 



 

___________



 

     แม้ทั้งคู่จะต่างแยกย้ายกลับบ้านไปแล้วแต่ยังมีใครบางคนที่แอบเฝ้ามองลู่หานและมินซอกอยู่เมื่อครู่ แฟนของเขากับไอ้เด็กนั่น...มันไม่มีอะไรนอกเหนือจากนั้นใช่ไหม?



     "แกมันตัวอันตรายไอ้ลู่หาน"    



      





     ตุ้บ!  



     ลู่หานโยนกระเป๋านักเรียนลงไปกองกับพื้นห้องก่อนจะนอนลงไปที่เตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้า กว่าจะกลับมาถึงบ้านได้ก็ปาไปหกโมงครึ่งถ้าไม่ติดว่าเขาช่วยพาคนท้องไปโรงพยาบาลเขาคงมาถึงบ้านตั้งแต่ห้าโมงเย็น แต่เอาเถอะ...ถ้ามันคือการช่วยเหลือคนก็อย่าไปคิดอะไรเลย



     "เสี่ยวลู่!ม๊าทำข้าวเย็นเสร็จแล้วนะ ถ้ายังไม่กินเดี๋ยวม๊าเก็บไว้ในตู้กับข้าวก่อนละกัน"เสียงแม่ของลู่หานตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างจนเข้าที่เหม่ออยู่ถึงกับสะดุ้ง



     "ครับม๊า!!"ลู่หานตะโกนกลับไปก่อนจะลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าเพื่ออาบน้ำ ในตอนนั้นเองที่เขากำลังจะเดินเข้าห้องน้ำไปสายลมบางอย่างก็พัดให้กรอบรูปตรงหัวเตียงหล่นลงมา พอลู่หานเดินเข้าไปดูก็พบว่ามันคือรูปของเขากับ...เซฮุน ทันทีที่รู้ว่าเป็นรูปของเขากับใคร ลู่หานก็เผลอโยนกรอบรูปทิ้งลงไปในถังขยะด้วย  ความลืมตัวก่อนจะสบถออกมากับตัวเอง



     "สนุกมากใช่ไหมกับการปั่นหัวฉันน่ะไอ้เวร..." ลู่หานเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ยี่หระกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แม้ว่าในหัวจะเต็มไปด้วยคำพูดของเพื่อนสนิทของเขาก็ตาม  



     "นายก็น่าจะรู้ว่าฉันทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร ที่ฉันทำไปเพราะหวังผลตอบแทนนะลู่หาน"  



     ทำไมกัน...ทำไมมันต้องเป็นนายด้วย...เซฮุน






     MINSEOK PART  




     นี่ก็สามทุ่มแล้วแต่ผมยังไม่ได้อาบน้ำเลย พอกลับมาถึงบ้านก็เผลอหลับไปด้วยความอ่อนเพลียตื่นขึ้นมาอีกทีก็ทุ่มครึ่งและอีกเหตุผลนึงที่ผมยังไม่ได้อาบน้ำนั้นมันก็เพราะว่าผมกำลังหาข้อมูลอยู่ ใช่แล้ว...ผมแค่รู้สึกว่าผมจะช้าต่อไปไม่ได้



     ถ้าขืนผมยังปล่อยเลยตามเลยไว้แล้วปล่อยให้คนอื่นเข้าใจผมผิดอย่างนี้มันคงไม่ดีแน่อย่างน้อยๆผมก็ควรทำอะไรซะบ้างก่อนจะถูกเข้าใจว่าเป็นฆาตกรจริงๆ ตอนนี้ผมรู้สึกแย่จนไม่อยากทำอะไรผมแค่ต้องการที่จะรีบหาคนร้ายเพื่อให้ทุกอย่าง มันจบๆไปแค่นั้นพอ



     แต่ทว่ามันไม่ง่ายเลยอย่างที่คิดการจะสืบเรื่องนี้มันยุ่งยากมากและล่าสุดผมเพิ่งได้ข้อมูลมาใหม่นั่นก็คือประวัติทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเซฮุนและผู้ต้องสงสัยที่ผม คาดว่าน่าจะมีส่วนรู้เห็นในการตายครั้งนี้



     เริ่มจากคนแรกจาง อี้ชิงแฟนเก่าคนล่าสุดที่เพิ่งเลิกกับเซฮุนไป ผมแอบสืบมาว่าเขาถูกบอกเลิกก่อนด้วยเลยอาจเป็นไปได้หรือเปล่าว่าจะแค้นเซฮุนจนเผลอบันดาลโทสะแล้วฆ่าเขาไป?แต่มันก็แค่การคาดเดาของผมเท่านั้นแหละเอาตามตรงเขาเข้าข่ายผู้ต้องสงสัยแค่ไม่กี่เปอร์เซ็นเองถ้าให้เทียบแล้วผมมีโอกาศที่จะเป็นคนฆ่าเซฮุนมากกว่าอี้ชิงอีก... แต่ผมรู้ตัวดีไงว่าตัวเองไม่ใช่คนร้าย ผมเลยไม่คิดสงสัยตัวเองหรอก เหอะๆ = =



      Ringgggg



     "เห๊ย!"ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ ในระหว่างที่ผมเหม่ออยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะลั่นบ้านผมเดินเข้าไปดูก็พบว่าเบอร์ที่โทรมานั้นเป็น ลู่เก่อ... ไอ้บ้านี่ ถ้าโทรมาเพราะเรื่องไร้สาระผมจะด่าให้หูดับเลย



     "อะไร"ผมกรอกน้ำเสียงห้วนๆลงไปในสายด้วยอารมณ์หงุดหงิดกึ่งรำคาญ



     "แหม ทำเสียงซะน่ากลัวเชียว คืองี้ฉันได้เบาะแสสำคัญบางอย่าง"โอเค...โทรมาในเรื่องที่มีสาระ ผมให้ผ่าน



     "ว่ามา"และผมยังคงความสั้นในประโยคสนทนาอยู่ มีความจำเป็นอะไรที่ผมต้องพูดยาวๆ ตอบห้วนๆนั่นแหละไม่สนิทจะรักษาน้ำใจทำไม(?)



     "คือเพื่อนร่วมห้องของอี้ชิงน่ะเขาบอกว่าก่อนที่เซฮะนจะตายสองสามวัน พวกเขาสองคนมีปากเสียงกันด้วย"



     "งั้นเหรอ..."หรือว่าเรื่องที่อี้ชิงแค้นเซฮุนจะเป็นไปได้นะ ตอนนี้เขามีโอกาศเป็นคนร้ายสิบสามเปอร์เซ็นแล้ว(แหม่ เยอะจัง)



     "แถมวันที่เซฮุนเสียชีวิต เขายังมาโรงเรียนเช้ากว่าปกติด้วยเพียงแต่ไม่ได้ไปโผล่ที่สระน้ำเหมือนใครบางคน"นี่เขากำลังแขวะผมลอยๆอยู่ใช่ไหมเนี่ย หรือหมอนี่ยังเชื่ออยู่นิดๆว่าผมเป็นฆาตกร ถอดความคิดของนายเดี๋ยวนี้นะลู่เก่อ :( 



     "แต่ในขณะเดียวกันมีคนเห็นเขามาโรงเรียนในตอนเช้าทว่าพอหลังจากมีคนพบศพเซฮุนวันนั้นทั้งวันก็ไม่มีใครเห็นอี้ชิงที่โรงเรียนอีกเลย"



     "อืม งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราควรไปถามเขาตรงๆหรือว่าสืบเรื่องของเขาแบบเงียบๆดี"



     "ฉันว่าลองไปหยั่งเชิงถามก่อนดีกว่า แกล้งทำเป็นหลอกถามว่าเขาหายไปไหนในวันนั้นทั้งๆที่ก็มีคนเห็นเขามาโรงเรียนถามไปเรื่อยๆถ้าเขาหาพยานที่อยู่ไม่ได้ เราค่อยว่ากันอีกที"



     "โอเค แค่นี้ใช่ไหม"ผมถามเขาเพราะเมื่อกี้แม่เดินเข้ามาในห้องนอนแต่ผมทำมือจุ๊ปากเป็นสัญญาญว่ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ท่านเลยออกไปรอข้างนอกก่อนแต่ที่เขามาก็คงไม่มีอะไรนอกจากไล่ให้ไปอาบน้ำหรอก



     "เรื่องเบาะแสอ่ะแค่นี้"



     "อ่าหะ"



     "แต่เรื่องของฉันกับนายอ่ะมีอีก"



     "อะไร"ผมขอโทษคนอ่านจริงๆครับที่ตอบห้วนกับพระเอกของเรื่องมากเกินไป...



     "ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก"



     "เอ๊า!เออๆ งั้นแค่นี้ล่ะ"ผมทำเสียงฟึดฟัดใส่เขา



     "เดี๋ยวก่อนมินซอก"



     "อะไรอีกล่ะห๊ะ!?"



     "หว่านอัน"อะไรคือหว่านอันวะ?



     "เออๆ แล้วก็วันหลังเรียกฉันว่าพี่ด้วยนะ"ว่าจบผมก็วางสายจากเขาก่อนจะเปิดเน็ตในโทรศัพท์เสิร์ชหาว่าไอ้หว่านอันแปลว่าอะไร หืม หว่านอันเป็นภาษาจีนงั้นเหรอแปลเป็นเกาหลีก็ชัลจาฯ แต่แปลเป็นไทยก็...ฝันดี เด็กนั่นบอกฝันดีผมเหรอเนี่ย...



 

โปรดติดตามตอนต่อไป





 

140419

ตอนนี้คอมไรท์ก็พังและยังไม่กำหนดการซ่อม เลยแอบแว๊บมาอัพในแท็บเล็ตได้ไม่บ่อยนักเพราะแท็บเล็ตแบตมันหมดไว ไว้ทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่ไรท์จะโผล่มาให้เห็นบ่อยละกันนะคะ #อินี่ทอล์คยาวไปไหม
ฝากติดแท็ก #ฟิคฆ่า หรือ #ฟิคqling ในทวิตหน่อยนะคะ แท็กไหนก็ได้เวิ่นเว้อมาหน่อยไรท์อยากอ่าน
 

 

cinna mon