[Fic exo] KILLING INDEFINITELY {Lumin ft.Chen} end

ลำดับตอนที่ #2 : KILLING INDEFINITELY : chapter 1 สถานการ์ณบังคับ

1
สถานการ์ณบังคับ





 

    MANSEOK PART



    ผมพอรู้มาอยู่ว่าเขาดังได้เพราะความสามารถของสมองที่ฉลาดกว่าเด็กวัยรุ่นทั่วๆไปในวัยเดียวกันและดูเหมือนเขาจะเป็นหนุ่มป๊อบของพวกเด็กสาวเกรบสิบเอ็ด นี่แหละข้อมูลที่ผมรู้จากตัวเขา อ้อ...อีกอย่างนึงคือเขาชื่อลู่หานเป็นลูกครึ่งจีนที่มาเรียนในเกาหลี



    ทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอทั้งที่ชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดจะค้นคว้าหรือยุ่งชาวบ้านของใครเลยนอกจาก'ผู้ชายคนนั้น'เด็กที่ชื่อลู่หาน(เขาอายุน้อยกว่าผมปีนึงเขาเรียนเกรดสิบเอ็ดผมอยู่เกรดสิบสอง)ทำผมแค้นซะจนอยากจะสืบชื่อพ่อเขาแล้วเอามาเขียนประจานที่หน้าตึกกลางของโรงเรียน



    ผมเกลียดที่เขาพูดอย่างหน้าตายว่าผมน่าสงสัยคำพูดเดียวของเขาทำให้ผมถูกคนเข้าใจผิดไปทั่วโรงเรียนว่าเป็นฆาตกร มันน่าโมโหใช่ไหมล่ะผมมีส่วนผิดที่สะเออะไปนอนในที่ที่ตัวเองชอบหนีไปงีบทุกวันและผมผิดที่เห็นศพของเซฮุนอยู่ที่ข้างสระน้ำแต่ดันไม่หนีไปเพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำจะหนีทำไม



    ผมมันโง่ ผมรู้ตัวดีผมไม่สามารถสอบเข้ามหาลัยดีๆที่แม่ต้องการได้แน่ๆชีวิตผมมันเฮงซวยตั้งแต่เสาหลักของครอบครัวอย่างพ่อถูกรถชนจนครอบครัวตกต่ำผมเป็นเด็กทุนในโรงเรียนนี้แต่อีกไม่กี่นาที กี่ชั่วโมงหรืออีกกี่วันผมอาจจะถูกปลดจากการเป็นนักเรียนทุนก็ได้เพราะอะไรน่เหรอ ก็เพราะว่าผมถูกเข้าใจผิดว่าฆ่าคนตายยังไงล่ะ



    ถึงต้องนั้นผมก็คงไม่ต้องเรียนหนังสือโง่เป็นควายนอนตายอยู่ที่บ้านกันพอดี ผมไม่ได้คิดมากนะชีวิตคนเราจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้และเมื่อไหร่ก็ได้มันไม่แน่นอนอยู่แล้วผมเคยเจอหลายคนแล้วที่เมื่อวานนั่งกินข้าวมื้อละพันแต่วันต่อมาแค่ปลาทูยังไม่มีตังค์ซื้อ ผมอาจเป็นคนที่ดูคิดเยอะแต่ความเป็นจริงแล้วชีวิตผมมันไม่มีอะไรมากหรอกมาเรียนหนังสือแล้วก็กลับบ้านใช้ชีวิตไปวันๆให้มันผ่านๆไปมีอย่างเดียวที่ทำให้ผมเหมือนคนทั่วไปคือเขา...


    คิม จงแด



    ผู้ชายที่ทำให้ผมรู้ว่าตัวเองก็คือมนุษย์ทั่วไปที่มีหัวใจและรักใครเป็นเขาคือความสุขเดียวของผมตั้งแต่เรียนที่นี่มาสามปีผมแอบชอบเขาแค่แอบชอบไม่เคยพูดออกไปแต่ผมมีความสุขดีที่ได้มองเขา เขาไม่เคยมีใครมาตลอดสามปีผมจึงไม่เคยอกหักและเช่นดียวกันผมก็ไม่เคยสมหวังเลยแต่เมื่อสองสามวันก่อนเขาก็ทำให้หัวใจที่เกือบจะด้านชาของผมกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง


    สามวันก่อน


    'นายสนใจหนังสือพวกนี้ด้วยเหรอ'ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อจู่ๆก็มีคนทักผมขึ้นมาในตอนที่กำลังเลือกหนังสือจากชั้นมากมายที่เรียงรายกันในห้องสมุดแห่งนี้



    'อะ...อืม คือฉันอยากลองอ่านน่ะพออ่านไปๆมาๆก็ติด'ผมยิ้มบางๆให้เขาอย่างเป็น ฃมารยาทแม้ในหัวใจจะเต้นแรงไม่เป็นจังหวะก็ตาม...นี่คนที่แอบชอบมาสามปีเขายืนอยู่ตรงหน้าเชียวนะ



    'ฉันคิดว่าฉันสนใจนาย'



    'เห๊!?'ผมเผลอร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจจนคนในห้องสมุดหันมามองก่อนจะหันกลับไปสนใจหนังสือของตัวเองต่อ



    'เบาๆสิ:)'เขายิ้มให้ผมด้วยล่ะทุกคน...



    'นายพูดว่าไงนะ'



    'เบาๆสิ'



    'ไม่ ฉันหมายถึงประโยคก่อนหน้านี้'เขาคงไม่ได้ตั้งใจกวนปราสาทผมใช่ไหม



    'อ้อ ฉันสนใจนาย...คบกับฉันนะ'เขาพูดหน้าตายราวกับประโยคที่พูดออกไปเป็นแค่การยืมเศษตังค์เท่านั้น



    'ทำไมถึงได้...'



    'ฉันอยากมีใครซักคนและนายก็คือคนในแบบที่ฉันหามานาน'ผมว่าเขาต้องเพ้อเจ้อไปแล้วแน่ๆ



    'ก็เลยขอฉันเป็นแฟน'ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย



    'อ่าหะ ถ้าเราเจอคนในอุดมคติเราก็ควรจีบเขาไม่ใช่เหรอ'ผมนี่นะเป็นคนในอุดมคติของเขา นี่ผมควรดีใจใช่ไหม



    'ตอนนี้นายกำลังจีบฉันอยู่ใช่ไหม'ผมถามออกไปเพื่อความแน่ใจ



    'อือ ว่าไง ตกลงไหม'



    'ถ้าลองดูก็ไม่เสียหายนี่นา'ผมจะปฏิเสธคนที่แอบชอบมาหลายปีได้ยังไงกันล่ะผมไม่ใช่คนใจง่ายนะแต่ผมแค่ชอบเขาเท่านั้นเอง...



    หลังจากวันนั้นผมก็เริ่มคุยกับเขามาตลอดจนกระทั่งวันนี้ที่เกิดเรื่องตอนเช้าพอผมโทรไปเขาก็ไม่ยอมรับสาย ตอนพักกลางวันผมเห็นจงแดนั่งอยู่กับเพื่อนของเขาที่โรงอาหารแต่พอเขาเห็นผมเขาก็เดินออกไป...เขาคงไม่ได้กำลังหลบหน้าผมอยู่หรอกใช่ไหม



    ผมเหม่อออกไปนอกหน้าต่างคิดเรื่องต่างๆวันนี้จนไม่ได้ฟังมิสเอเลนที่ทางโรงเรียนอิมพอร์ตเธอเข้ามาจากอังกฤษเพื่อสอนภาษาให้เรา ผมก็ไม่รู้จะฟังไปทำไมเพราะยังไงจบไปผมก็ไม่ได้เรียนเกี่ยวกับเข้าอักษรฯอยู่แล้ว


    ป๊อก



    ในตอนที่ผมเหม่อมองออกไปอยู่นั้นเองก็มีปากกาปริศนาจากไหนไม่รู้เคาะเข้ามาที่หัวของผมซึ่งพอผมหันไปก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นจองอาหรือคุณหนูจอง อาริลูกสาวคนเดียวของผอ.โรงเรียนจองชินโจไฮท์สกูลแห่งนี้


    เธอเป็นเพื่อนคนเดียวที่ตัวผมเปิดรับเข้ามาในโลกส่วนตัวเพราะด้วยความที่จองอาเป็นผู้หญิงเรียบๆเงียบๆซึ่งอยู่ด้วยง่ายล่ะมั้งผมถึงได้รู้สึกสบายใจในบางครั้งที่อยู่ข้างเธออีกอย่างนิสัยของเธอก็ไม่ได้ดูคุณหนูเหมือนฐานะด้วย



    "เหม่ออีกนานไหม จิตล่องลอยไปหาของกินแล้วหรือไง"จองอาล้อผมที่ไม่ได้ฟังมิสเอเลนเลยทั้งคาบเธอนั่งอยู่ข้างผมซึ่งเป็นริมหน้าต่างแถวหลังสุดคุณอาจจะแปลกใจทีเด็กทุนอย่างผมจะมานั่งเรียนหลังห้องแบบนี้แต่สาเหตุมันก็มาจากว่ายัยจองอานี่แหละที่ลากผมมานั่งด้วยตรงแถวหลังสุดและเพราะอย่างนั้นผมเลยต้องไปหาซื้อแว่นมาใส่เพราะมองไม่เห็นไงล่ะ



    "ฉันไม่ได้หิวขนาดนั้นซักหน่อยก็แค่วิชานี้มันน่าเบื่อฉันก็เลยไม่อยากฟังเท่านั้นเอง"ผมพูดกลบเกลื่อนออกไปทั้งๆที่ใจรู้ดีว่าเมื่อกี้ตัวเองเหม่อถึงใครอยู่



    "คนอย่างมินซอกที่เอาแต่บอกว่าเงินทองหายากในเมื่อมีโอกาศได้เรียนก็ต้องตั้งใจเนี่ยนะจะเบื่อ ต่อให้เบื่อแค่ไหนนายก็จะตั้งใจฟังไม่ใช่ไง"จองอาร่ายยาวออกมาเป็นชุดจนผมต้องกลอกตาอย่างเซ็งๆ บางทีการมีเพื่อนที่ใส่ใจรายละเอียดเรามากเกินไปนี่มันก็น่าเบื่อนะ



    "เรื่องของฉันเถอะหน่า"ว่าจบผมก็ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ อันที่จริงแล้วที่ผมไม่มีสมาธิเรียนแบบนี้นั่นก็เพราะผมกลัวว่าจงแดเขาจะมองผมในทางไม่ดีน่ะสิ เขาเพิ่งขอคบผมไปและผมก็ตกลง พอสามวันต่อมาผมถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรนี่นะ เขาจะมองผมยังไงล่ะทุกคน



    เพราะไอ้เด็กที่ชื่อว่าลู่หานนั้นคนเดียวและที่จงแดหลบหน้าผมมันต้องเป็นเพราะเขาเข้าใจผมผิดเรื่องที่เซฮุนตายแน่ๆ นี่มันเวรกรรมอะไรของผมกันนะ นี่ถ้าผมยังหาตัวคนร้ายที่แท้จริงไม่ได้ผมต้องถูกตราหน้าว่าเป็นฆาตกรอย่างนี้ไปเรื่อยๆใช่ไหมเนี่ย!?



    MINSEOK END PART



    ลู่หานนั่งอยู่ใต้ต้นไม่บริเวณหลังโรงเรียนสถานที่แห่งนี้มักจะเป็นที่ที่เขาและเซฮุนมักจะชอบโดดเรียนมานั่งด้วยกันตลอด เขาแค่คิดถึงเพื่อนสนิทที่เพิ่งตายไปจึงได้มานั่งรำลึกความหลังอยู่ตรงนี้ โดยปกติแล้วลู่หานจะมีแค่เซฮุนเท่านั้นที่เป็นเพื่อนด้วยกันตลอดมาการที่เขามีสังคมมีตัวตนในโรงเรียนแห่งนี้ได้นั้นก็เพราะเซฮุน พอรู้ว่าเพื่อนที่สนิทที่สุดต้องจากลาไปอย่างไม่วันหวนคืนเขาก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย



    ระหว่างที่กำลังนั่งสูดอากาศใต้ต้นไม่แห่งนี้พลางนึกถึงเรื่องเก่าๆของเพื่อน ลู่หานก็เผลอนึกถึงใครอีกคนที่เจอในตอนเช้า ลู่หานเพิ่งไปสืบประวัติมาเมื่อกี้ว่าเขาเรียนอยู่เกรดสิบสองห้องเอซึ่งคนคนนั้นเป็นนักเรียนทุนด้วยชื่อของเขาคือมินซอก



    จากการสันนิษฐานไปพลางๆของลู่หาน มินซอกคือผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งเขาคิดแล้วก็ได้แต่แปลกใจว่าผู้ชายตัวเล็กแบบนั้นจะฆ่าใครได้แต่จะให้ทำไงล่ะก็เจ้าตัวเขาดันไปอยู่ในสถานที่เกิดเหตุแบบนั้นถ้าไม่ให้เขาสงสัยมินซอกแล้วจะให้เขาสงสัยหมาของภารโรงประจำโรงเรียนหรือไงล่ะ



    นึกแล้วลู่หานก็เผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดถึงใบหน้ามุ่ยๆของผู้ชายแก้มกลมคนนั้น เขาแค่รู้สึกว่ามันน่ารักดีเวลาที่มินซอกโมโหตอนถูกเขากล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ลู่หานคิดว่าเดี๋ยวเขาก็คงได้เจอกับมินซอกอีกบ่อยครั้งเพราะต้องสืบหาความจริงกันอีกยาวและเขาก็จะได้อยู่กับพี่ชายน่ารักคนนั้นอีกนานเลย อ่า...ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มสนใจผู้ต้องสงสัยในคดีของตัวเองซะแล้วสิ:)


 

◆◆◆◆◆◆◆◆◆◆

    เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดังกึกก้องยังสระว่ายน้ำในร่มที่ปิดห้ามไม่ให้ใครเข้าแห่งนี้เจ้าของเสียงฝีเท้ามองไปรอบๆอย่างหวาดระแวงว่าจะมีใครมาเห็นเข้า ถึงแม้ว่าตั้งแต่เกิดเหตุการ์ณเมื่อตอนเช้าก็ไม่มีเด็กนักเรียนคนไหนเลยที่กล้าเข้ามาเหยียบที่แห่งนี้ยกเว้นเด็กคนนี้ที่เข้ามาหาหลักฐานบางอย่างซึ่งเจ้าตัวคิดว่ามันต้องหลงเหลืออยู่....



    สร้อยข้อมือของใครบางคนที่เด็กคนนี้เก็บได้ในที่เกิดเหตุและซ่อนมันไว้ในบริเวณใกล้สระน้ำถูกเก็บไว้อย่างดี เด็กนักเรียนคนนี้แค่ต้องการเข้ามาเช็คดูว่ายังอยู่ที่เดิมหรือเปล่าจากนั้นก็เดินออกไปเมื่อเสร็จธุระแล้ว



    ทว่ากลับมีลมอะไรบางอย่างพัดไปจนเจ้าตัวต้องหันกลับไปมองดูแต่แล้วก็ไม่พบอะไร ในเงาความมืดซ่อนไว้ด้วยความกลัวของนักเรียนผู้บุกรุกคนนี้ ร่างบางรีบเดินออกไปเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของใครบางคนที่มองไม่เห็นจับจ้องมายังตัวเอง...



    หลังจากที่เด็กคนนั้นออกไปก็เหลือไว้เพียงเสียงกระซิบจากลมที่พัดผ่านไปเบาๆ...



    "ทำไม..ไม่บอก..บอกออกไป"







    "บอกทีว่าใครฆ่าฉัน" 






 

โปรดติดตามตอนต่อไป...

สกรีมลงทวิตได้ที่แท็ก #ฟิคqling ฝากติดแท็กนี้กันหน่อยนะคะ

ขนหัวลุกกันบ้างไหมกับตอนนี้ พี่หมินเป็นแฟนพี่เฉิน และดูเหมือนพี่ลู่จะทำให้พี่เฉินเข้าใจพี่หมินผิดแล้วสิ ว่าแต่พี่เฉินนี่มาขอพี่หมินเป็นแฟนมีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่า




 

cinna mon