คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KLFNT : 00
KILLING FINAL TIME : 00
"มินซอก..."เสียงของใครบางคนกำลังดังก้องอยู่ในหัวของมินซอก ท่ามกลางความมืดมิดนั้นมีเสียงที่คุ้นเคยกำลังเรียกชื่อเขาอยู่
"มินซอก...ได้ยินฉันไหม"เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะความเงียบรอบตัวมินซอกทำให้เขาได้ยินมันชัดเจนเหมือน กับว่าเสียงนั้นดังอยู่ข้างหูเขา
"นายใช่ไหมลู่หาน..."เขาเปล่งเสียงออกมา ตอบรับเสียงนั้น คอของมินซอกแห้งผากจนเขาต้องกลืนน้ำลาย
"ฉันเอง..."
"นายอยู่ที่ไหน"
"ลืมตาสิ ฉันอยู่ตรงหน้านาย"มินซอกลืมตาขึ้นมาแต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของลู่หาน รอบตัวเขาเต็มไปด้วยความมืด มินซอกรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังลอยอยู่ในทะเลสีดำ
"นายอยู่ไหนกันแน่ลู่หาน..."ทันใดนั้นเองทุกอย่างรอบตัวเขาก็กลายเป็นสีขาวโพลน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เฮือก!!"มินซอกสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน เขามองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องนอนของตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันถึงลู่หาน ทั้งที่ผ่านมาสิบปีแล้วมินซอกก็ยังคงไม่ลืมลู่หาน เขาควรจะตัดขาดจากเด็กคนนั้นไปตั้งแต่วันนั้นแล้วแต่ทำไมถึง...เฮ้อ เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ
มินซอกลูบหน้าตัวเองแรงๆก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วล้างหน้า เขามองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองก็พบว่านี่เป็นเวลาเจ็ดโมงแล้ว มินซอกถอนหายใจออกมาอย่างแรงก่อนจะสำรวจสภาพตัวเองในกระจก เน็กไทหลุดลุ่ย เสื้อเชิ้ตที่ยับยู่ยี่ ไหนจะกลิ่นเหล้านี่ ทำให้มินซอกรู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง
ไอ้ตำรวจพวกนั้นคงบังคับให้เขาดื่มแอลกอฮอล์ จนเมาไม่รู้เรื่องสินะ แล้วคนที่พาเขากลับมาที่ห้องก็คงเป็นจงอิน ที่เขาเมาไม่ได้สภาพแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าเขากินเหล้าไม่เป็นหรอกนะ แต่เขาแค่คออ่อนมากๆต่างหากล่ะ มันมีนะ คนที่อายุยี่สิบเจ็ดแล้วแต่ยังกินเป็นแค่พวกเบียร์ที่ไม่แรงมาก ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มินซอกก็ยังขยันไปโผล่ที่ร้านเหล้าบ่อยๆอยู่ดี
มินซอกเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการแฮงค์ เขาเผลอเดินเตะอะไรบางอย่างตรงพื้น พอก้มไปดูก็พบว่าเป็นไดอารี่เล่มหนาที่เด็กคนนั้นให้เขา ให้ตายสิ...ของสำคัญแบบนี้เขาเอามันมาวางตรงพื้น ได้ยังไง มินซอกหยิบมันขึ้นมาแล้วเอาไปเก็บไว้ในกล่องตามเดิม เขาเดินโซซัดโซเซก่อนจะล้มลงไปนอนที่เตียง
ในตอนนั้นที่มินซอกปล่อยให้เรื่องราวในอดีตผุดขึ้นมาในสมอง เขาพยายามไม่คิดถึงลู่หานแต่มันก็อดไม่ได้ที่เขาจะนึกถึงผู้ชายคนนั้น
มินซอกใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายปีแล้วเขาทำงานเป็นหมอนิติเวชให้กับกรมตำรวจและโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เมื่อห้าปีที่แล้วแม่ของเขาเสียไปเพราะโรคร้าย มินซอกเหลือตัวคนเดียว เขาย้ายมาอยู่ที่คอนโดในตัวเมืองคนเดียว หลายปีที่ผ่านมาเขาต้องอยู่คนเดียวอย่างเรื่อยเปื่อยและความเหงาคือสาเหตุที่ทำให้เขาเผลอคิดถึงลู่หาน
ครั้งสุดท้ายที่มินซอกได้เจอลู่หานก็คือเมื่อห้าปีที่แล้ว เพราะคำพูดในวันนั้นของลู่หานทำให้มินซอกตัดสินใจไม่ไปเจอเขาอีก มินซอกตั้งใจว่าจะตัดใจจากลู่หาน เขาไม่ควรรออะไรในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะเป็นจริงอีกแล้ว
เรื่องของเขากับลู่หานมันจบไปนานแล้วเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้วเขาเลยต้องทำให้มันจบ และมินซอกก็เชื่อว่าลู่หานก็คงอยากจบถ้าไม่งั้นก็คงไม่พูดแบบนั้นออกมา อะไรที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ทาง ออกเดียวคือตัดเยื่อใยทั้งหมด เพื่อที่ต่างคนต่างฝ่ายจะได้ไม่เจ็บ ถ้ายังมีเยื่อใยต่อกันเราทั้งสองก็คงต้องเจ็บต่อไป
ก็ใช่ว่ามินซอกจะตัดลู่หานออกจากใจจนไร้เยื่อใยต่อกันไปหมดหรอกนะ สำหรับมินซอกแล้ว...ลู่หานคือความทรงจำที่ดีของเขาแต่ก็คงเป็นได้แค่นั้นแหละ เพราะเขากับลู่หานมันไม่มีทางเจอกันอีกแล้ว
"ทรมานกว่าความโดดเดี่ยวคือการที่ฉันคิดถึงนายนี่แหละลู่หาน ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเลือกที่จะอยู่คนเดียวแบบทรมานมากกว่าอยู่เคียงข้างนายด้วยความเจ็บปวด ฉันไม่เคยเข้า ใจตัวเองเลยจริงๆ"
KILLING FINAL TIME
08:05 AM
"พบศพหญิงสาววัยประมาณยี่สิบสี่ปีถูกแทงเข้าที่ท้องและตามลำตัว สภาพศพเป็นแผลเหวะหวะเต็มตัว และก็...ขาซ้ายของหล่อนหายไปข้างหนึ่ง"เสียงทุ้มต่ำของแทยงกำลังพูดผ่านวิทยุสื่อสาร เขามาถึงที่เกิด เหตุเมื่อชั่วโมงที่แล้วพร้อมกับคู่หูในกรมตำรวจของเขา
"ศพที่สี่แล้ว ที่ขาซ้ายหายไป"แจฮยอนพูดกับแทยงที่ทำหน้าตาหงุดหงิดอยู่ มือข้างซ้ายของเขากำลังกดโทรศัพท์โทรจิกใครบางคนอยู่ ส่วนมืออีกข้างก็ว.หาเจ้าหน้าที่คนอื่นที่มาช้า
"ตายกันทั้งหน่วยงานแล้วหรือไงวะ โทรไปก็ไม่รับ ว.ไปก็ไม่ตอบ"แทยงพ่นคำด่าออกมาอีก เป็นชุดเมื่อลูกน้องไม่ยอมรับสายเขา นี่ไอ้พวกนั้น จะรอให้หลักฐานมันหายไปก่อนหรือไง มินซอกก็ ติดต่อไม่ได้ เออ ดี ไม่ต้องทำงานกันแล้ว
"แกก็ใจเย็นๆดิวะ เวลาเช้าๆแบบนี้ใครมันจะตื่นมาทำงานวะ"แจฮยอนบ่นใส่แทยงก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"ก็พวกเราไง"แทยงยังคงไม่ลดละความพยายามที่จะหาความผิดให้คนอื่น
"พวกเราไม่ได้ตื่นเช้ามาทำงานแต่พวกเราไม่ได้นอนเลยต่างหากเว้ย"แจฮยอนตอบกลับไปอย่างหัวเสีย เมื่อคืนเขาและแทยงนั่งสรุปคดีกันถึงเช้า อันที่จริงนี่เป็นงานของพวกกองสืบสวนแต่เพราะเมื่อคืนไอ้พวกเวรนั้นหายหัวกันไปหมด ภาระเลยตกมาอยู่ที่เขา นี่ถ้าแทยงรู้ว่าพวกมันหายไปไหนล่ะ ก็...หน่วยงานเขตสี่ได้หายไปจากแผนที่ในโซลแน่ๆ
"แล้วต้องอยู่กับศพนี่ไปอีกนานแค่ไหนวะ"แทยงมองไปรอบๆภายในซอกตึกนี้ เขากับแจฮยอนที่ออกมาหาอะไรกินก็บังเอิญพบศพนี่อยู่ตรงข้างๆ ตึกร้าง
"ก็จนกว่าพวกจอห์นนี่จะหายแฮงค์...เอ๊ย"ในที่สุดแจฮยอนก็หลุดปากออกมาจนได้
"อะไรนะ! ที่พวกมันหายหัวไปเพราะเมื่อคืนไป เมาหัวราน้ำที่ร้านของไอ้จงอินใช่มั้ย แล้วอย่าบอกนะว่าที่มินซอกไม่มาเพราะเมื่อคืนก็ไปก๊งเหล้ากับพวกมันจนแฮงค์!!"แทยงตะโกนเสียงดังจนแมวที่อยู่ตรงกำแพงกระโดดหนีไป เวรล่ะ แจฮยอนรับมือกับแทยงโหมดดาร์คไม่เป็นด้วยสิ
"ก็คงประมาณนั้นแหละและคนที่มาแทนมินซอก ก็คงเป็น..."
"นายคิดว่าที่หน่วยงานเขาไม่มีการมีงานทำหรือไงถึงได้เอาแต่โทรไปจนฝ่ายประชาสัมพันธ์ต้องเรียกตัวฉันมา"คำ พูดแดกดันของใครบางคนทำให้แจฮยอนกับแทยงที่โกรธจัดอยู่ต้องหันไปมอง
"อ้าว คุณคนสวยนี่เอง ^^ "ทันทีที่เห็นผู้มาใหม่แจฮยอนก็ฉีกยิ้มหวานให้ทันที ส่วนแทยงก็แอบเบะปากที่เห็นซึงวานเจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานของกรมสืบสวน
"มันไม่ใช่หน้าที่ของกรมฉัน ทำไมฉันต้องมาทำด้วย"ซึงวานบ่นเล็กน้อยก่อนจะเดินไปตรวจสภาพศพและเธอก็สังเกตเห็นว่าขาของศพได้หายไปเหมือนกับเหยื่อในคดีฆาตกรรมก่อนหน้านี้ ขาของศพขาดเหมือนถูกอาวุธบางอย่างฟัน และรอบๆที่เกิดเหตุก็ไม่พบชิ้นส่วนที่หายไปด้วย
"ถ้าจะมาเพื่อบ่นก็เชิญกลับไปเถอะ ฉันเรียกคนอื่นมาแทนก็ได้"แทยงกำลังหัวเสีย เขาหงุดหงิดทุกอย่างขนาดนี้เป็นเพราะคนตรงหน้าที่นั่งหันหลังให้เขา ซึงวานฮอตมากในกองตำรวจเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและฉลาดที่ใครเห็นก็ต้องหลงและที่สำคัญซึงวานก็ยังเป็น....
"นอกจากฉันแล้วในกองมีใครทำหน้าที่นี้ได้ห๊ะ นายคงไม่ยอมลดทิฐิตัวเองแล้วไปขอให้หน่วยงานเขตอื่นยื่นมือเข้ามาช่วยหรอกใช่มั้ยล่ะ"ซึงวานแขวะแทยงกลับ เธอด่าเจ้าหน้าที่สุดหล่อคนนั้นจนหน้าเหวอ
"ซึงวาน..."แทยงกดเสียงต่ำอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์
"จะพึ่งคนอื่นก็ช่วยพูดจาดีๆหน่อยนะ"ซึงกิยิ้มหวานเสแสร้งให้แทยงก่อนจะเริ่มทำงานอย่างเต็มที่
"สรุปผู้ตายเสียชีวิตเมื่อไหร่เหรอครับ"แจฮยอนถามซึงวานที่เก็บหลักฐานเสร็จแล้วยืนจดอะไรบางอย่างอยู่
"เวลาเสียชีวิตน่าจะประมาณตีสาม ตายเพราะเสียเลือดอย่างมากเกิดจากการที่ถูกกระหน่ำแทงและอวัยวะภาย ในเสียหายเพราะถูกแทง ส่วนขาที่ขาดนั่น...."
"พวกเราหาแล้ว รอบๆที่นี่ไม่มีขาของผู้หญิงคนนี้เลย"แทยงพูดแบบวางฟอร์ม จริงอยู่ที่เขาอาจจะไม่ถูกกซึงวานแต่เวลางานแบบนี้เขาควรลดทิฐิลงบ้าง
"เหยื่อผู้ตายสามรายที่แล้วขาซ้ายก็หายไปเหมือนกันสินะ"ซึงกิทำหน้าครุ่นคิด เธอคิดว่าสี่คดีนี้ต้องเกี่ยวข้องกันแน่
"ฉันว่าคดีนี้มันไม่ธรรมดาแล้วล่ะ"ทั้งซึงวานและแทยงต่างก็คิดเหมือนแจฮยอน พวกเขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเผชิญ หน้ากับอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถรับมือไหว ในปีค.ศ. 2024 เป็นยุคที่ทุกประเทศทั่วโลกต่างก็เจริญก้าวหน้าไปมาก เกาหลีใต้เองก็เช่นกัน ทศวรรษนี้เป็นทศวรรษที่ถูกบันทึกไว้แล้วว่าเกิดเหตุอาชญา กรรมน้อยที่สุด บ้านเมืองอยู่โดยสันติสุขมาตลอด น้อยครั้งที่จะเห็นคดีฆาตกรรมเพราะรัฐได้จัดหน่วยงานดูแลอย่างเข้มงวด เศรษฐกิจในเกาหลีก็รุ่งเรืองคนตกงานก็น้อยมาก ทำให้ปัญหาทางสังคมมีน้อยที่จะได้เห็นนั่นจึงเป็นธรรมดาที่ถ้าเกิดเหตุการ์ณอะไรขึ้นจะกลายเป็นข่าวครึกโครม
คดีนี้เองก็เช่นกัน การที่ฆาตกรคนนั้นกล้าที่จะทำแบบนี้โดยไม่เกรงกลัวกฎหมายมันก็ทำให้คนเบื้องบนของรัฐที่คอยสั่งการวุ่นวายกันไปใหญ่ แต่ละหน่วยงานและเขตต่างๆพยายามที่จะหาคนร้ายในคดีนี้มาให้ได้เพราะรู้ว่าคนจะเป็นหน้าเป็นตาให้หน่วยงานได้ไม่น้อย เขตสี่ที่แทยงแจฮยอนและซึงวานอยู่เองก็เช่นกัน ตอนนี้พวกเขากำลังถูกสังคมจับตามองและคาดหวังมากเนื่องจากตำรวจเขตสี่นั้นมีชื่อเสียงมาจากหลายคดีดัง แต่ตอนนี้เขตสี่กำลังจะแย่เพราะดูเหมือนว่าฆาตกรต่อเนื่องคนนั้นจะไม่ได้ธรรมดาอย่างที่เขาคิด
TO BE CONTINUTE
ขอทอล์คยาวๆหหน่อย หลังจากที่ทุกคนรอมานาน(หรืออาจจะเลิกรอไปแล้ว)กับภาคสอง ภาคปิดจบของคิลลิ่งอินเดฟินิเทลี่ โดยใชชื่อว่า คิลลิ่งไฟนอลไทม์ ภาคนี้มันจะพีคตรงตัวละครนิดหน่อย แม้อาจจะดูแปลกๆไปบ้างที่มีตัวละครเสริมเข้ามาแต่ความสำคัญของลู่หมินยังเหมือนเดิม ที่เราเพิ่มsmrookies มาก็เพราะตัวละครในภาคนี้ไม่พอ เพราะไม่ได้คิดว่าจะมีภาคสองเลยไม่ได้สำรองตัวละครไว้ ถึงแม้จะมีตัวละครใหม่เข้ามา เราก็สัญญาว่าจะยังให้ลู่หมินเด่นสุดเหมือนเดิม แม้ลู่หานในภาคนี้จะแตกต่างไปหน่อย แต่นี่ก็คือภาคจบ แฮปปี้เอนดิ้งของลู่หมินจริงๆ ส่วนจะจบยังไงก็ต้องตามอ่าน และเราก็ยังคงความจิตให้ตัวละครไม่เปลี่ยน ไม่ต้องกลัวว่าฟิคเรามันจะไม่สยองเหมือนภาคแรก
ความคิดเห็น