คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : GHOST DARLING - 00
GHOST DARLING
2009 - Five years ago
ฝนที่ตกหนักลงมาไม่หยุดทำให้ใครบางคนหงุดหงิด เขากำลังขับรถพาแฟนหนุ่มของตัวเองกลับบ้าน ทั้งคู่มีปากเสียงกันมาตั้งแต่ขึ้นรถจนกระทั่งตอนนี้อยู่ในถนนสายนึงพวกเขาก็ยังไม่เลิกทะเลาะกัน
เวลาเย็นตะวันกำลังตกดินพวกเขาวางแผนไว้ว่าจะพากันขับรถเล่นชมวิวที่ถนนสายนี้ซึ่งรอบๆเป็นทะเลแต่เพราะฝนตกลงมาพวกเขาเลยเปลี่ยนแพลนและตรงดิ่งกลับบ้านทันทีและในระหว่างทางนี้เองที่ความงี่เง่าของคนตัวเล็กทำให้คนขับหงุดหงิด
"ไหนนายบอกจะไม่คุยกับเขาแล้วไง ทำไมเมื่อวานมีคนเห็นนายไปส่งเขาล่ะ"เสียงเล็กเอ่ยถามชายหนุ่มที่ทำหน้านิ่งไม่พูดจาเพราะพยายามสงบสติอารมณ์อยู่
"ฉันเลิกติดต่อกับเขาไปแล้ว แต่เมื่อวานเราบังเอิญเจอกัน นายจะให้ฉันทำยังไง ก็แค่ไปส่ง ฉันบุริสุทธิ์ใจก็เลยไม่ปฎิเสธตอนนายถาม"คนขับพูดกับร่างเล็กที่กำลังทำตัวงี่เง่าอยู่และเขาก็เผลอใช้น้ำเสียงที่ดูอารมณ์เสียมากเกินไปใส่คนข้างๆด้วย
"จะให้ฉันเชื่อใจได้ยังไง นายกับมันเป็นแฟนเก่ากันนะ!"และเขาก็เริ่มใช้เสียงดังขึ้นในการทะเลาะกับแฟนหนุ่ม
"ฉันไม่มีอารมณ์มาทะเลาะเรื่องงี่เง่าหรอกนะ ถ้านายเชื่อใจฉันมันจะไม่เป็นแบบนี้"ผู้ชายที่ถูกด่าว่างี่เง่าอึ้งไปซักพักก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับแฟนทะเลาะกันหนักขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเรื่องจุกจิกเล็กน้อยแค่ไหนแฟนของเขาจะยอมเขาตลอดแต่ครั้งนี้กลับเลือกที่จะเถียงเขา
"นายจะกลับไปหามันใช่มั้ย!? จะทิ้งฉันอย่างงั้นใช่มั้ย"เขากระชากตัวแฟนหนุ่มมาหาเพื่อให้หันมาคุยกับเขา
"เลิกบ้าซักทีเหอะ! นายงี่เง่าไปใหญ่แล้วนะ"ผู้ชายตัวสูงกว่ามองแฟนตัวเองที่ทั้ง ร้องไห้ทั้งโวยวายเหมือนคนเสียสติ เมื่อเห็นว่าฝนตกหนักเขาเลยตั้งใจว่าจะหยุดรถก่อน แล้วมาเคลียร์กับแฟนตัวเองที่อาละวาดอยู่
"นายด่าว่าฉันบ้าเหรอ!?"เสียงเล็กตะหวาดออกมาจนร่างสูงสะดุ้งตกใจ เขารู้สึกว่ารถมันแปลกๆ อาจเป็นเพราะฝนตก ถนนเลยลื่นก็เป็นได้ เขาตั้งใจจะจอดรถทว่าเบรคกลับเหยียบไม่ลง
"หุบปากได้มั้ย! ฉันกำลังใช้สมาธิอยู่นะ เฮ้ย!!....."ในตอนนั้นเองที่คนข้างๆเขากำลังจะดึงเขาไปอีก ก็มีรถสวนเข้ามาด้วยความที่รถของเขาไม่สามารถเบรคได้จึงตัดสินใจหักพวงมาลัยหลบแต่เป็นเพราะถนนที่ลื่นจากฝนตกทำให้รถเบนซ์คันหรูพลิกคว่ำลงไปตรงเนินฝั่งขวาที่ไม่ลึกมาก
ตัวของคนขับที่ไม่ได้คาดเข็มขัดกระเด็นออกไปนอกรถและตกเนินผาที่สูงและชันตรงข้างทางฝั่งซ้ายส่วนคนที่นั่งข้างคนขับหมดสติคาอยู่ในซากรถ
"จริงๆแล้ว คยอง….."นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาพูดก่อนจะหมดสติไป
คนขับรถบรรทุกที่สวนมาเมื่อกี้เห็นเหตุการ์ณก็รีบไปตามชาวบ้านมาช่วยทันที ส่วนร่างของคนขับที่ตกลงไปตรงหน้าผานั้นยังไม่มีใครค้นพบว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเสียชีวิตไปแล้ว....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
2014 Five years later
ครั้งนึงผมเคยคิดนะว่าคนตาย ตายแล้วไปไหน แต่พอได้ลองตายดู ผมก็รู้แล้วแหละครับว่ามันไปไหน...
.
แสงสีของไฟนอกเมืองหลวงทำให้อะไรบางอย่างที่เดินอยู่ไม่เหงา ปูซานตอนกลางคืนเป็นอะไรที่แบคฮยอนชอบที่สุดเพราะมันทำให้เขามีพลังมากกว่าตอนกลางวัน จากที่ตัวจางๆขาลอย กลายเป็นมนุษย์ธรรมดาที่...
ซวบ!
....มีคนเดินทะลุผ่านได้เท่านั้นเอง แบคฮยอนเดินต่อไปโดยไม่ใส่ใจอะไรเพราะคนที่ชนเขามองไม่เห็นเขาอยู่แล้ว เขาชินแล้วล่ะกับการไม่มีตัวตนแบบนี้ แค่เดินไปเรื่อยๆไม่มีที่ไป แบคฮยอนต้องทนเหงาอยู่อย่างนี้มาห้าปีแล้ว การที่ไม่มีใครมองเห็นเรามันทรมาณจนเขาอยากจะตาย.....แต่เขาก็นึกขึ้นได้ทุกทีว่าเขาตายไปแล้วจะตายอะไรอีกนักหนา
ความทรงจำครั้งสุดท้ายของแบคฮยอนคือใบหน้าของใครซักคนที่เขานึกไม่ออก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองตายตอนไหน รู้ตัวอีกทีคือตอนที่เดินไปเรื่อยๆแล้วผู้คนทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน
สิ่งแรกที่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นในความมืดคือปิ๊กกีต้าร์ที่วางอยู่ข้างเขา ทีแรกเขาคิดว่ามันจะไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ทว่าทุกครั้งที่มีคนเก็บปิ๊กนี้ไปไหนมาไหน เขามักจะตามมันไปด้วยตลอด ทุกคนเห็นมันเป็นแค่ปิ๊กธรรมดาที่วางอยู่ตรงพื้นแต่ความจริงแล้วเขากำลังถือมันอยู่ต่างหาก เพราะคนละภพกันก็เลยทำให้มองเห็นไม่เหมือนกัน
อ๊ะ!
แบคฮยอนที่กำลังเหม่ออยู่ตกใจเล็กน้อยที่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนมาดึงสิ่งของที่ดวงจิตเขาผูกไว้ตอนตายไปจากมือ
"แม่ครับ อันนี้มันคืออะไรเหรอครับ ผมเห็นมันหล่นอยู่ตรงนี้"แบคฮยอนมองเด็กชายตัวเล็กที่วิ่งซนมาทางเขาก่อนจะหยิบปิ๊กกีต้าร์นั่นขึ้นมาเล่น แบคฮยอนมองเด็กคนนี้ด้วยสายตาที่เหมือนจะงงเล็กน้อย
"ลูกเก็บอะไรมาน่ะ คนเหยียบแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้ แม่ว่ามันสกปรกทิ้งไปเถอะลูก"ผู้หญิงวัยกลางคนพูดกับลูกตัวเองก่อนจะโยนปิ๊กกีต้าร์นั่นทิ้งไปและในตอนนั้นเองร่างของแบคฮยอนก็เหมือนถูกเหวี่ยงไปด้วย
ปิ๊กนั่นมันถูกโยนไปไกลจนเขาต้องไปโผล่ที่ไหนไม่รู้แถมเป็นพุ่มหญ้าหน้าบ้านใครไม่รู้ แบคฮยอนล้มก้นกระแทกพื้นแต่ไร้ความเจ็บปวดใดๆนอกจากร่างโปร่งใส่ของตัวเองจะทะลุเข้าไปในบ้านใครบางคน
"ให้ตายสิ...ยัยป้านั่นแรงเยอะชะมัด โยนมาไกลถึงไหนก็ไม่รู้เนี่ย"แบคฮยอนพึมพำกับตัวเอง ถ้าใครเดินผ่านไปผ่านมาคงได้ยินเป็นเสียงลมเบาๆแต่ความเป็นจริงมันคือเสียงบ่นของผีตนนึงต่างหาก
เขาลุกขึ้นก่อนจะเริ่มเดินไปเรื่อยๆด้วยจิตใจห่อเหี่ยว ซอยเล็กๆในตรอกนี้มีเพียงแสงจากเสาไฟไม่กี่ดวงที่เปิด แบคฮยอนเห็นใครบางคนเดินมาทางนี้แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร ถ้าผ่านมาเดี๋ยวก็ทะลุเขาไปอย่างที่เป็นแบบปกติ แต่ไม่รู้ทำไมกับคนนี้เขาถึงได้ดูสนใจนักทั้งๆที่ผ่านมาเขาก็เคยเจอคนมาเยอะแยะ หลายรูปแบบแต่กลับคนนี้ทำให้เขาต้องหยุดมอง
"เมิงเรียนจบวิศวะมาด้วยทุนที่ตัวเองหามาเรียนจนจบได้แต่พอเมิงจบมาเมิงกลับมานั่งร้องเพลงเล่นกีต้าร์หาเงินตามผับบาร์นี่นะ? แล้วที่ผ่านมาเมิงจะพยายามทำเหี้ยไรวะ"แบคฮยอนกำลังตกอยู่ในภวังค์ เขายืนมองผู้ชายตัวสูงที่เดินมาพร้อมกับผู้ชายอีกคนที่ถามอะไรบางอย่างกับผู้ชายคนนั้น
ทำไมหล่อจัง....
แบคฮยอนเพ้อกับตัวเองพร้อมกับมองไปที่ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าตาดูหล่อและมีออร่า ทั้งปากทั้งจมูกทั้งตามันทำให้แบคฮยอนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเจอคนแบบนี้ในซอยของหมู่บ้านเล็กๆ ถ้าเจอบนปกนิตยสารหรือในทีวีก็ว่าไปอย่าง...หล่ออย่างกับนายแบบแน่ะ
"ก็กูยังไม่พร้อมจะทำงานหนักๆ วันไหนไม่มีตังค์จะแดก เดี๋ยวกูก็เอาใบจบป.โทที่ได้คะแนนเกียรตินิยมไปให้เขาเองแหละ ใครมันจะไม่รับก็ให้มันรู้ไป"แบคฮยอนได้แต่สงสัยว่าคนตรงหน้าเขาเรียนเป็นอาชีพหรือเปล่า เรียนปริญญาโทแล้วยังได้เกียรตินิยมด้วย
"เหอะ ชีวิตช่วงนี้กำลังแฮปปี้ดีสินะ อยู่เฉยๆก็มีสาวๆมาคอยเอาอกเอาใจซื้อนู่นซื้อนี่มาให้แดก กูล่ะหมั่นไส้เมิงจริงๆว่ะไอ้ชาน"
ชาน....?
แบคฮยอนทวนคำพูดของเพื่อนคนตัวสูงและมัวแต่เหม่อลอยอยู่ และตอนนั้นที่คนถูกเรียกว่าชานกับเพื่อนกำลังเดินมา แบคฮยอนเอาแต่มองคนตัวสูงจนไม่ได้หลบ แต่ถึงไม่ได้หลบมันก็ใช่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็แค่ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นเดินผ่านทะลุเขาไป...
ผลัก!
แบคฮยอนถูกอะไรบางอย่างกระแทกที่ไหล่ เขารู้สึกเจ็บนิดๆและกำลังงงอยู่ พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้อะไรชนเขาแบคฮยอนก็ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ
ผู้ชายคนนั้นชนเขา...ไหล่ของเขากับผู้ชายคนนั้นสัมผัสกัน...เขารู้สึกเจ็บที่ผู้ชายคนนั้นชน ตั้งแต่ตายมายังไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขาได้เลย
"เป็นไรวะ"เพื่อนของคนตัวสูงเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองอยู่ดีๆก็กุมไหล่พร้อมกับทำหน้าเหยเก
"ไม่รู้ว่ะ อยู่ดีๆก็ปวดเหมือนไหล่ไปชนกับอะไรบางอย่าง"เขามองไปรอบๆก็ไม่พบอะไร แต่ความรู้สึกเมื่อกี้นี่มันเหมือนเดินชนใครซักคนจริงๆนะ
"สงสัยเมิงแบกของเยอะไปหรือเปล่าเลยปวด"ผู้ชายผิวสีแทนที่หล่อไม่แพ้คนที่ถูกเรียกว่าชาน(แต่กลับไม่อยู่ในสายตาแบคฮยอนเลย)เอ่ยพูดกับเพื่อนตัวเอง
"คงงั้น"พวกเขาตัดสินใจไม่สนใจอะไรแปลกๆแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังอาพาร์ทเม้นท์ตัวเอง ทิ้งไว้แต่แบคฮยอนที่ยังคงช็อคกับเหตุการ์ณที่เกิดขึ้น
เขาโดนตัวเราได้...เขาเจ็บที่ชนเรา...เรากับเขาสัมผัสกันได้...อย่างงั้นเหรอ ให้ตายสิ แบคฮยอนไม่อยากจะเชื่อเลย....
#บิบี๋ผีที่รัก
ความคิดเห็น