อ้อนรักท่านจอมมาร Mpreg #จอมมารรอรัก

อ้อนรักท่านจอมมาร

#จอมมารรอรัก

"เจ้าคิดว่าที่ข้ารอเจ้ามาตลอดเกือบหนึ่งพันปี เพื่อให้เจ้าปลิดชีพข้าหรือ!?" เปาโลกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ มุมปากมีรอยเลือดสดทิ้งคราบไว้ ร่างกายเซถอยหลัง ทำได้เพียงป้องกันกาย ไร้การจู่โจมกลับ 

"ข้าไยจะสนอดีต ปัจจุบันต่างหากที่ข้าสน" 

"หากเจ้าคิดเช่นนั้น ก็ทิ้งดาบลงเสียเถอะไม่ต้องเปลืองแรงกาย..."

....??‘?....

เจ็บปวดทรมานกับการจากลา กว่าจะรู้ว่าพลาดก็สายเกินแก้...แต่แล้วอย่างไร จะทิ้งให้เวลาที่ผ่านมาสูญเปล่าหรอกหรือ หากเป็นเช่นนั้นยอมสู้หน้า ไม่หนีจากแม้จะโดนถ้อยคำที่เจ็บปวดเข้าหูทุกวันก็ตาม

"ขอให้ข้า...ได้ดูแลเจ้า"

"เพื่อสิ่งใดหรือ เพราะจำได้หรือรู้สึกผิด หรือเป็นเพราะเจ้าก้อนตัวนี้!?" 

ไล่ไม่ไป ด่าก็ทนฟัง เจ็บปวดแค่ไหนก็ยังคงอยู่ข้างกายไม่จากไปไหน จะไม่ยอมแยกจากกัน จะไม่มีการจากลา ไม่ว่าจะต้องทำเช่นไรก็แค่แค่ได้อยู่เคียงข้างกันก็พอแล้ว แม้จะยอมอ่อน แต่ยังคงเอ่ยสั่ง

"อย่าดื้อกับข้า ให้ข้าได้ดูแลเจ้า ว่าง่าย ๆ นะ"

"ไสหัวไป!"

??‘???‘???‘?

​

>น้อนมาเปิดเรื่องใหม่อีกล้าววว ฮิฮิ ต้องมีสักเรื่องที่ถูกใจนักอ่านบ้างเส่^•^<

ฝากเรื่องใหม่ของน้อนดัวยนะฮั๊บบ ????