คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EPISODE 2 REGRETTING IN THE PAST
“ไม่นะ... หยุดนะ เลือด... เลือดเต็มไปหมดเลย พี่ค่ะ ไม่นะ...” เสียงเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งกำลังรำพึงทั้งน้ำตาในความมืดและค่อยๆ เห็นพี่ของตนเองค่อยๆ สลายไปในอากาศ “หยุดนะ!! ฝ...ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอ...” หญิงสาวที่พึ่งตื่นจากฝันร้ายในช่วงเวลาเกือบรุ่งสางตาและผมสีน้ำตาลเข้มของเธอสะท้อนแสงจากดวงจันทร์บ่งบอกถึงความเศร้าได้อย่างดีเมื่อเธอมองไปที่พระจันทร์ เจ้าของความเศร้านี้เธอมีชื่อว่า พรขวัญ ภัคดีภูมิ หรือเรียกสั้นๆว่า ขวัญ
วันต่อมาขวัญก็ต้องไปทำหน้าที่ของเธอซึ่งก็คือประธานนักเรียนนั่นเองเมื่อเธอเดินผ่านเหล่าเพื่อนๆ ของเธอเธอก็ยิ้มและทักทายแบบสนิทสนมกับทุกๆคน เมื่อเธอเดินไปซักพักก็มีคนพูดเรื่องร่องรอยการต่อสู้ของเนมุกับอามิเมื่อวาน แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นฝีมือใครถึงขวัญจะได้ยินอย่างนั้นเธอก็ก้มหน้าเดินต่อและไม่ใส่ใจเพราะเธอไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับ ลอล เวอร์ แต่แรกแล้วและเมื่อเธอเดินผ่านห้องเนมุเธอจึงเดินเข้าไปหาเนมุและถามไถ่เรื่องเมื่อวาน “นี่ๆ นายคือเนมุใช่มะ?” “อ่อใช่ครับประธานมีอะไรหรอครับ” เนมุตอบอย่างประหลาดใจแต่ขวัญก็สบัดมือไปมาพยายามจะบอกว่าไม่มีอะไรหรอก “อย่าเรียกแบบนั้นสิชั้นอึดอัดนะ อีกอย่างเราก็รุ่นเดียวกันรียกขวัญก็ได้ ว่าแต่นายไม่เป็นไรนะเมื่อวานเรื่องที่นายป่วยหนัก ดังไปทั่วโรงเรียนเลยนะ เป็นนักเรียนใหม่หนะรักษาภาพพจน์หน่อยนะ อิอิ” เธอยิ้มและถามไถ่อย่างเป็นห่วงแต่เมื่อเธอ ชำเลืองลงไปที่ข้อมือซ้ายของเนมุเธอก็เปลี่ยนสีหน้าทันทีและพูดเบาๆ “นี่นาย...” “มีอะไรหรือเปล่าขวัญ” เนมุถาม “อ่อ เปล่าๆ ชั้นไปเรียนก่อนนะรักษาตัวหละ” เมื่อเธอเดินออกจากห้องและไปเรียนเธอก็คิดเรื่องนี้ราวครึ่งวัน “กำไลนั่นไม่ผิดแน่ ลอลเวอร์” เมื่อถึงตอนพักกลางวันขวัญก็เลือกจะไปนั่งในห้องอาหารของโรงเรียนในจุดที่ไม่ค่อยมีคนแล้วเมื่อเธอเจอกับเนมุเดินผ่านไปจึงเรียกมาหา “เนมุมานี่หน่อยชั้นอยากคุยอะไรกับนายหน่อย” เมื่อเนมุเดินเข้าไปนั่งเธอก็หยิบกำไลข้อมือของเธอออกมาวางไว้ที่โต๊ะเมื่อเนมุเห็นก็ประหลาดใจแต่ก็ถามอย่างเบาๆ “นี่เธอเองก็เป็นลอลเวอร์เหมือนกันหรอ” “นั่นแหละคือสิ่งที่ชั้นอยากจะรู้” ขวัญถามกลับ “ก็เรื่องมีอยู่ว่า...”
ในเย็นวันนั้น
“นี่เนมุเธอไม่เป็นไรแน่นะ” อามิถามอย่างเป็นห่วงก่อนที่เธอจะกลับบ้าน “คิดว่านะ” “ว่าแต่นายยังไม่กลับหรอวันนี้ไม่มีคดีอะไรให้ตามนะ” อามิถามต่อ “ยังหรอกชั้นนัดคนๆ นึงไว้หนะ” เนมุตอบระหว่างชะเง้อหน้ามองหาใครบางคนแล้วพูดต่อ “เธอไม่ต้องรอชั้นก็ได้กลับไปก่อนเลย” “เอ่อ... งั้นโชคดีนะ” อามิตอบแล้วเดินกลับไป
ในกลางโรงยิมของโรงเรียน
“เข้ามา” ขวัญพูดกับเนมุกลางโรงยิมที่ถูกปิดและทั้งสองคนก็ใส่กำไลข้อมือของลอลเวอร์อยู่แล้วทั้งสองคนก็เริ่มดึงอาวุธของตนเองออกมาโดยอาวุธของขวัญเป็นดาบเลเซอร์เล่มยาวสีชมพูสว่างที่เธอกำลังค่อยๆ ดึงออกมาจากฝักแล้วดึงออกมาอย่างรวดเร็วเข้าไปฟาดใส่เนมุแต่เนมุเอาปืนของเขามาป้องกันแล้วเอาพันท้ายปืนโต้ตอบ ขวัญเปลี่ยนวิธีจับดาบโดยเอาด้านคมไว้ด้านหลังแล้วพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วดาบของเธอลากเป็นเส้นแสงยาวแล้วเมื่อเธอพุ่งเข้าไปเนมุตั้งท่ารอรับการโจมตีแต่เมื่อประชิดตัวขวัญก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว “เร็วมาก! อะไรกัน!” ในช่วงพริบตานั้นขวัญได้เข้าไปอยู่ที่ด้านหลังขอเนมุเรียบร้อยแล้วและกำลังจะทิ่มดาบเข้าที่กลางหลังขอเนมุในช่วงที่เวลากำลังช้าลงนั้นก็มีดาบเหล็กเล่มใหญ่บินมาปักที่พื้นของโรงยิมระหว่างการต่อสู้ของเนมุกับขวัญ “ใครหนะ!?” ขวัญตะโกนพร้อมกับหันไปทางที่ดาบมาก็เห็นอามิยืนอยู่หน้าประตูโรงยิม “อามิ?” เนมุพูดชื่ออามิขึ้นมาอย่างสงใส “รับมือ!” อามิพุ่งเข้าหาขวัญอย่างรวดเร็วและเตะเธอกระเด็นไปติดกำแพงแต่เมื่ออามิหยิบดาบแล้วจะตามไปซ้ำเนมุก็เข้ามาขวางไว้ “เดี๋ยวอามิฟังชั้นก่อน” “เนมุ? คนๆนี้พยายามจะฆ่านายนะ” อามิพูดขึ้นพร้อมกับเอาดาบชี้ไปที่หน้าของเนมุแต่เนมุก็พยายามพูดให้อามิใจเย็น “ก็ถึงบอกไงให้ฟังกันก่อน” อามิเริ่มลดอาวุธลง “โอเค... ค่อยๆ ลุกขึ้นมานะ” เนมุหันกลับไปช่วยพยุงขวัญขึ้นมานั่งโดยท่าทางของเธอดูยังไม่ค่อยดีนักแล้วเนมุก็กวักมือบอกให้อามินั่งลงแล้วเริ่มอธิบาย “คือเมื่อตอนเที่ยงนี้หนะ...”
เมื่อเวลาเที่ยงวัน
“ชั้นได้ยินมาว่านายหนะเป็นหนึ่งในลอลเวอร์ที่ไม่ฆ่ากันเองใช่มะ” ขวัญถามเนมุตอนนั่งอยู่ที่ห้องอาหาร “แล้วมันทำไมหละเธอจะฆ่าชั้นหรือไงบอกเลยว่าไม่ง่าย” “ใจเย็นก่อนชั้นเองก็ยังไม่รู้เรื่องพวกนี้เหมือนกัน แถมชั้นเองก็ไม่เคยเดินทางข้ามจักรวาลเลยด้วย” ขวัญพูดแทรกที่เนมุกำลังพูดแล้วเนมุจึงถามต่อ “หมายความว่าไงเป็นลอลเวอร์แต่ไม่เคยเดินทางข้ามจักรวาล?” “คืองี้นะ พี่ชั้นหนะเคยเป็นลอลเวอร์มาก่อนแถมพี่ก็เคยฆ่าคนไปมากมายเพื่อที่จะหยุดการต่อสู้แต่จู่ๆ วันหนึ่งพี่ก็ได้หายตัวไปโดยยังทิ้งกำไลนี่ไว้พร้อมกับโน๊ตนี่” ขวัญหันกลับไปหยิบโน๊ตเก่าๆ ขึ้นมาแล้วยื่นให้เนมุจากนั้นเนมุก็เริ่มอ่านในใจอย่างละเอียด “ถึงขวัญ พวกมันต้องการตัวพี่ในตอนนี้ถ้าพี่ยังอยู่กับขวัญตัวขวัญอาจจะอันตรายได้ถ้ารู้ว่าขวัญเป็นน้องของพี่พี่ได้ทิ้งสิ่งนี้ไว้เพื่อให้ขวัญไว้ป้องกันตัวอย่านำมันมาใช้ให้ใครเห็นเป็นอันขาดถ้าไม่จำเป็นและจำไว้ให้ดีว่ากำไลนั่นเป็นบาปแต่กำเนิดของครอบครัวเราลาก่อน จากพี่” เมื่อเนมุอ่านจบก็ได้ถามขวัญต่อ “แล้วหลังจากนั้นมันเกิดอะไรขึ้นหละ” “เมื่อปีที่แล้วชั้นได้ดูข่าวในทีวีว่าพบศพลอลเวอร์อีกคนแต่ไม่ใช่พี่แต่พบสร้อยคอแบบเดียวกับที่ชั้นใส่เป็นสร้อยประจำครอบครัว” เมื่อขวัญพูดจบก็ดึงสร้อยออกมาให้เนมุดูเป็นสร้ายเงินรูปดาวโดยมีปีกเป็นเส้นตรงสองด้าน เนมุเห็นอย่างนั้นจึงนึกขึ้นในใจ “คุ้นๆ แฮะสัญลักษณ์นี้” เนมุจึงถามต่อ “แล้วขวัญต้องการให้ช่วยอะไรหละ” “ชั้นอยากจะลองออกตามหาพี่หนะแต่ไม่รู้จะเริ่มตรงใหนดีเลยคิดว่าน่าจะใช้ไอกำไลนี่ให้เป็นก่อนดีกว่า ก็เลยอยากให้นายช่วยสอนหน่อยหนะชั้นเองก็เคยเรียนวิชาฟันดาบมาบ้างแล้ว” “ฟันดาบ?”
กลับไปยังโรงยิมในปัจจุบัน
“อ่อเป็นแบบนี้เอง” อามิพูดขึ้นอย่างหายสงใสแล้วก็หันไปมองที่หน้าของขวัญที่กำลังค่อยๆตื่น “อ่ะฟื้นแล้ว” “ขวัญ... ไม่เป็นไรนะชั้นขอโทษนะชั้นไม่รู้จริงๆ มาเดี๋ยวช่วย ฮึ้บ!” อามิพูดอย่างรู้สึกผิดแล้วช่วยเนมุค่อยๆ พยุงตัวขวัญขึ้นมาแต่ก่อนที่ทั้งหมดจะออกไปเนมุก็สังเกตุเห็นบางอย่างแล้วปล่อยขวัญให้อามิพยุงแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในโรงยิมแล้วดึงอาวุธขึ้นมายิงใส่สิ่งที่หน้าตาคล้ายแมลงจนร่วงลงมาแล้วเมื่อเดินเข้าไปดู “โดรนของพวกไรออตเตอร์งั้นหรอ? (Rioter)”
ณ จักรวาล X??
“เนมุ เชอร์วอเซอร์งั้นหรอ ฮึ ดูท่าจะประมาทไม่ได้ซะละถึงจะเป็นแค่เด็ก” ชายคนหนึ่งกำลังมองรูปสุดท้ายที่ เนมุยิงเข้าที่กล้องของโดรนจากนั้นชายอีกคนเดินมาด้านข้างแล้วถาม “จะเริ่มเลยมั้ยครับ?” “อืม เริ่มได้ตราบใดที่ยังมีพวกลอลเวอร์แบบมันอยู่คงลำบากเป็นแน่” “ครับ” เมื่อตอบรับคำสั่งชายคนที่เดินเข้ามาที่หลังก็ได้เดินออกไปจากห้องแต่ว่าก็ถูกชายในห้องเรียกอีกครั้งก่อนออกไป “ไม่เป็นไรแน่นะ เรื่องน้องสาวนายหนะ” “เพื่อจักรวาลจะกลับสู่ความปกติและทุกสิ่งจะอยู่รอดต่อผมก็ยอมสละทุกอย่าง... แม้แต่คนที่ผมรัก...” เมื่อพูดจบชายคนนี้ก็เดินออกจากห้องไป “ฮึ ค่อยวางใจได้หน่อย ฮ่า ฮ่า ฮ่ะ ฮ่า”
ความคิดเห็น