ลำดับตอนที่ #74
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #74 : อยาก (รีไรท์)
เนื้อหาในตอนนี้มี NC นิดนึง( จริงเหรอ ) ไม่รู้ว่าจะโดนรีพอต์รึเปล่า
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ฉันซาบาคุโนะ ข้าว ได้แต่งงานกับกาอาระมา 2 ปีแล้ว ฉันย้ายมาอยู่ที่ซึนะในฐานะภรรยาของคาเสะคาเงะและในฐานะผู้แลกเปลี่ยนข้อมูลทั้งสองฝั่ง ส่วนสาวๆในเรื่องก็แต่งงานกันหมดแล้ว
วันนี้ฉันต้องไปประชุมกับทุกๆคนที่โคโนฮะ ไม่ใช่เรื่องงานแต่เป็นเรื่องส่วนตัว ติดปัญหาตรงที่ฉันต้องขออนุญาตกาอาระก่อน
"กา-อา-ระ"
ฉันเข้าไปกระโดดกอดคอกาอาระแล้วทำสายตาอ้อนวอนสุดๆ
"จะมาอ้อนเรื่องอะไรอีกล่ะ?"
แต่เค้ามักจะรู้ทันฉันเสมอ
"วันนี้ฉันขอกลับไปที่โคโนฮะก่อนได้มั้ย?"
"กลับไปทำอะไร?"
"กลับไปประชุมกับพวกซากุระนะ"
"ประชุมอะไร?"
"เอ่อ...เรื่องของผู้หญิงนะ"
กาอาระมองหน้าฉันเหมือนกำลังจับผิดฉันอยู่
สาธุ!! ขอให้ฉันได้ไปด้วยเถอะ!!
"เอาสิ ประชุมเสร็จแล้วต้องรีบกลับมานะ"
"รับทราบค่ะ ไปก่อนนะคะ"
ฉันกลับไปเอาของที่เตรียมไว้แล้วออกเดินทางทันที
[ Gaara Say ]
ภรรยาของผมมาขออนุญาตกลับไปที่โคโนฮะ เห็นบอกว่าจะไปประชุมกับเพื่อนๆของเธอ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเค้าประชุมเรื่องอะไร แต่นี้ก็แต่งงานมา 2 ปีแล้ว เวลาผมเดินไปไหนมาไหนก็เห็นเด็กๆตลอด มันทำให้ผมคิดว่า 'อยากมีลูกจัง' แต่ก็ไม่กล้าถามข้าว กลัวโดนต่อยกลับมาแทน
"ท่านกาอาระ ตรงนี้ท่านเขียนผิดนะครับ"
"อ้าวเหรอ เอามาสิเดี๋ยวเขียนใหม่"
นี่ผมคิดเรื่องอื่นจนเขียนเอกสารผิดเลยเหรอเนี่ย ไม่ได้ๆห้ามคิดอย่างอื่นในเวลาทำงานสิ ถึงจะเป็นเรื่องครอบครัวก็เถอะ
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
ผู้ติดตามของผม โอโตะ ทาคุมิ ถามผมด้วยความเป็นห่วง
"ช่วงนี้แค่เครียดนิดหน่อยนะ"
"งั้นเหรอครับ พักสักหน่อยก็ดีนะครับท่านกาอาระ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"
หลังจากที่โอโตะออกไป ผมก็นอนฟุบลงไปกับโต๊ะทันที
ทำยังไงดี ผมอยากมีลูก
[ Kaw Say ]
ตอนนี้ฉันเดินทางมาถึงโคโนฮะเรียบร้อย และกำลังจะไปพบกับทุกคนที่ร้านเค้กแห่งหนึ่ง
กริ๊ง
"ข้าว ทางนี้ๆ"
พอฉันเปิดประตูเข้าไปก็เจอทุกๆคนนั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจก
"ประชุมอะไรของพวกเธอไม่ทราบ"
ฉันเข้าไปนั่งที่โต๊ะพร้อมถามเปิดประเด็น
"ประชุมเรื่องลูกนะ"
อิโนะตอบคำถามพลางตักเค้กเข้าปาก
"ลูก? พวกเธอยังไม่มีลูกกันไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่นะสิ! พวกเรานะอยากมีลูกเข้าใจมั้ย!"
อิโนะตะโกนเสียงดังจนคนในร้านหันมามองกันทั้งหมด
"อยากมี เธอก็มีไปสิ"
"โอ๊ย! การมีลูกมันไม่ง่ายนะยะ ว่าแต่เธอนะแต่งงานก่อยพงกฉัน แต่ทำไหมถึงยังไม่มีลูกซะทีล่ะ"
"กาอาระเค้ายุ่งอยู่กับการทำงานคาเสะคาเงะ จะมีเวลาไปคิดเรื่องลูกได้ไงล่ะ ฉันเองก็อยากมีเหมือนกัน"
"นั้นสินะ"
หลังจากนั้นทุกๆคนก็จ๋อยกันไปหมดเมื่อเจอทางตัน
"เอาน่า~ อย่าซึมไปเลย ทำไหมพวกเธอไม่ลองคุยกับสามีตัวเองล่ะ"
"คิดว่าการพูดแบบนั้นออกไปมันง่ายนักเหรอ"
ซากุระตอบฉันพร้อมทำหน้าบูด
"เอาเถอะ มันก็ขึ้นอยู่กับพวกเธอว่าจะใช้วิธีอะไรคุยกับเจ้าพวกนั้น ฉันต้องไปซื้อของอีก งั้นไปก่อนนะ"
ฉันออกจากร้านเค้ก แล้วมาเดินดูของในตลาดแทน หวังว่าจะเจอของที่น่าสนใจได้บ้างนะ
ฉันเดินดูของในตลาดไปเรื่อยๆจนไปเจอกับร้านที่ทำสร้อยขายอยู่ร้านหนึ่ง พอฉันเข้าไปดูใกล้ บอกเลยว่าร้านนี้เเค้าทำสร้อยได้สวยมากจริงๆ
"มีอะไรให้ยายช่วยไหมจ๊ะหนู?"
"อ่อค่ะ สร้อยพวกนี้สวยจังเลยนะคะ"
"ถ้าอยากได้ ยายให้หนูสองเส้นเลยจ๊ะ เลือกได้เลย"
"จะดีเหรอค่ะ?"
"ดีสิ เลือกเลยจ๊ะ"
ฉันหันไปมองสร้อยต่างที่วางเรียงกันอย่างสวยงาม แต่มีอยู่สองเส้นที่สะดุดตาฉันมากนั้นก็คือสร้อยจี้รูปดอกไม้กับรูปพระอาทิตย์
เวลามองมันฉันรู้สึกได้ว่ามันเป็นสร้อยที่พิเศษกว่าสร้อยเส้นอื่นๆ เหมือนมันบอกว่าใครใส่สร้อยเส้นนี้ก็จะปลอดภัย
"หนูเอาสองเส้นนี้ค่ะ"
"งั้นเอาไปได้เลยจ๊ะ"
ฉันเดินออกจากร้าน แล้วมองสร้อยคอนั้นอีกที มันให็ความรู้สึกปลอดภัยจริงๆนั้นแหละ แต่ว่ายายคนนั้นก็แปลกเนอะ สร้อยสวยขนาดนี้ยังให้ฉันฟรี
หลังจากนั้นก็เดินซื้อของต่ออีกหน่อย ส่วนใหญ่จะเป็นของกินสะมากกว่า พอซื้อเสร็จฉันก็เดินทางกลับซึนะทันที กว่าจะถึงก็ดึกแล้วเหมือนกัน
แอ๊ด~
"กาอาระฉันกลับมาแล้ว"
พอเปิดห้องเข้าไปก็เจอกาอาระใส่ชุดนอนนั่งอยู่ที่เตียงแล้วส่งสายตาโกรธเคืองให้ฉัน งอนฉันรึเปล่าเนี่ย
"ทำไหมถึงกลับดึก"
กาอาระถามเสียงเรียบพร้อมจ้องฉัน
"กาอาระ อย่าลืมสิว่าโคโนฮะกับซึนะมันอยู่ไกลกัน มันก็ต้องใช้เวลาเดินทางเหมือนกันนะ อย่างอนฉันเลยนะ"
"ไปอาบน้ำแล้วมานั่งที่เตียง"
ฉันรีบวางของที่ซื้อมาแล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที พออาบน้ำเสร็จก็รีบแต่งตัวแล้วไปนั่งที่เตียง แต่หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ในห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบ ไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้นยกเว้นเสียงลมหายใจของคนสองคน
"ข้าว"
"ห๊ะๆ ว่าไง"
"เราแต่งงานมากี่ปีแล้ว"
"อะ...เอ่อ 2 ปี"
"ใช่ 2 ปี แล้วเธออยากมีลูกไหม?"
นี่เค้ามาไม้ไหนเนี่ย
"อะ อืม อยากสิ"
"งั้นเรามาปั้มลูกกัน"
"ห๊ะ อุ้บ!"
ปากของร่างเล็กถูกปิดโดยร่างสูงอย่างไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงสอดลิ้นร้อนเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็กๆที่ตอนนี้คดหนีไม่กล้าเผชิญหน้า มือหนาลูบไล้ท้องน้อยก่อนที่ร่างสูงค่อยๆดันร่างเล็กนอนลงบนเตียง
ร่างสูงบดจูบอย่างเร้าร้อน ชอนไล่ควานเอาความหวานทั่วโพรงปากของร่างเล็กอย่างเคลิบเคลิ้ม จากจูบเร้าร้อนค่อยๆเปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนโยน เพื่อให้ร่างเล็กผ่อนคลายลง
เสียงฝีปากที่สัมผัสกันดังไปทั่วห้อง ร่างสูงที่ใหญ่กว่าเบียดเข้าหาร่างเล็ก ก่อนที่จะค่อยๆขยับเอวตามจังหวะ
"อือ~"
เมื่อร่างเล็กใกล้หมดออกซิเจนจึงทักท้วงแล้วดันอกอีกฝ่าย ถึงร่างสูงจะเสียดายแต่ก็ยอมถอนจูบออกมาแต่โดยดี
ใบหน้าร้อนผ่าวไปถึงใบหู ทำให้ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้ที่จะเห็นภรรยาของตัวเองที่เคยห้าวหาญตอนนี้กลับเป็นคนไร้เดียงสาไปสะแล้ว
"ฉันรักเธอนะ"
ถึงร่างเล็กจะไม่ตอบเค้า แต่สีหน้าที่แสดงถึึงความเขินอายก็ทำให้ร่างสูงพอใจเป็นอย่างมาก ร่างสูงทำแต้มสีกุลาบไว้ที่คอ เพื่อบ่งบอกว่าเธอคนนี้มีเจ้าของแล้ว
รุ่งเช้า
หลังจาเมื่อวานที่ทั้งคู่ได้บรรเลงเพลงรักกัน ทำให้ร่างเล็กไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้
"ข้าว เธอไหวไหม?"
"ไม่ไหว"
"งั้นฉันจะให้พี่เทมาริมาอยู่เป็นเพื่อนก็แล้วกัน"
"อย่าเลยกาอาระ ฉันอยู่เองได้"
"งั้นเหรอ ดูแลตัวเองดีๆนะ ฉันไปทำงานก่อนล่ะ"
จุ๊บ
กาอาระก้มหน้าลงมาหอมที่แก้มฉันก่อนออกไปทำงาน หลังจากที่เค้าออกไปฉันก็ค่อยดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง
เมื่อวานนี้มันอะไรกัน เมื่อวานนี้ฉันโดนกาอาระ....กรี๊ดดดดดด ไม่อยากจะเชื่อเลยโว้ย!!
เอาเถอะ ในเมื่อมันเกิดขึ้นไปแล้วก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี
ฉันลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำอย่างทุลักทุเล แล้วไปที่ห้องครัวเพื่อทำกับข้าวกิน แต่ฉันเห็นชามโจ๊กร้อนๆวางอยู่บนโต๊ะ ฉันเดินเข้าไปดูก็เจอโน๊ตแปะอยู่
' รักนะ ❤️ '
โห้ โม้เมนท์แบบนี้ก็มีแฮะ
ฉันนั่งกินโจ๊กนั้นจนหมดชาม กาอาระทำอาหารอร่อยดีแฮะ เผลอๆอร่อยกว่าที่ฉันทำอีก พึงเข้าใจว่าการมีสามีมันดีแบบนี้นี่เอง
TBC.
#กาอาระนายมันร้ายลึก ข้าวยังไม่ทันตอบตกลงแกก็เอาเลยนะ ทำไหมนายถึงทำแบบนี้
กาอาระ : ช่วยไม่ได้ฉันเป็นสามีของข้าวและฉันกับข้าวก็อยากมีลูกเหมือนกัน
#แต่ข้าวยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ
กาอาระ : ถึงไม่ตอบตกลง เห็นอาการของข้าวก็รู้แล้ว
#เชอะ!
ส่วนเรื่องแฟนอาร์ตไรท์จะอัพให้ดูหลังแต่งเรื่องนี้จบนะคะ ส่งมากันเยอะๆนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น