ลำดับตอนที่ #72
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #72 : กลับ (รีไรท์)
หลังจากที่พวกเราผนึกคางุยะได้สำเร็จ พลังสเปซิอาลิสก็หายไป หลังจากนั้นไม่นานปู่เซียนหกหกวิถีก็โผล่เข้ามาและเค้าก็เข้ามาคุยกับพวกเรา แล้วก็ยังมีเหล่าโฮคาเงะทั้งสี่ตามมาด้วย
"ฉันชื่อ โอซึสึกิ ฮาโกโรโมะ และยังรู้จักในชื่อเซียนหกวิถี"
หลังจากนั้นเค้าก็คุยกับครูคาคาชิ สักพักก็มีเหล่าสัตว์หางออกมา นารูโตะเลยเข้าไปทักทายคุรามะ
"เจ้า"
จู่ๆปู่เซียนก็ชี้มาทางฉันพร้อมจ้องหน้า
"พลังที่เจ้าใช้ปิดผนึกเนตรสังสาระนั้น มันคือพลังอะไร?"
"อ่อ...เอ่อ...คือมีคนให้หนูมาค่ะ"
"งั้นเหรอ เจ้าเป็นเด็กฉลาดแล้วก็มีพรสวรรค์นะ"
"ขอบคุณที่ชมค่ะ แต่มันก็ไม่ใช่พรสวรรค์ของหนูหรอกค่ะ"
ประโยคหลังฉันพูดอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
"ถึงเวลาแล้ว ฉันจะส่งพวกเค้ากลับทั้งหมดแล้วนะ"
พอได้ยินแบบนั้นนารูโตะรีบวิ่งไปหารุ่นสี่ทันที ส่วนฉันก็เดินไปหาปู่
"โตขึ้นเยอะเลยนะข้าว แถมเก่งขึ้นอีกต่างหาก"
"ค่ะปู่ หนูขอโทษที่โกหกปู่มาตลอดนะคะ"
ปู่ทำหน้างงกับสิ่งที่ฉันพูด แต่ท่านก็เอามือขึ้นมาลูบหัวฉันพร้อมบอกว่า...
"ไม่เป็นไร ปู่เข้าใจ"
ตอนนั้นฉันอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ร้องไม่ออก
"ขอบคุณค่ะปู่"
"ปู่ไปก่อนนะ"
แล้วร่างของเหล่าโฮคาเงะทั้งสี่ก็ค่อยๆหายๆไป
หลังจากนั้นพวกเราก็กลับไปคลายคาถาให้กับทุกคน
ฟึบ!
พรึบ!
คนที่ตายในสงครามก็ค่อยๆฟื้นที่ล่ะคน ถึงเวลาแล้วสินะ
"นะ นี้มันอะไรกัน หน่วยแพทย์รีบเข้ามารักษาเร็วเข้า"
หน่วยแพทย์เข้าไปเช็คอาการคนที่ฟื้นขึ้นมา แล้วรายงานเกี่ยวกับอาการของทุกคน บางคนแขนหัก บากคนกระดูกร้าว แต่ไม่มีใครตาย ทุกคนต่างดีใจที่สงครามนี้ไม่มีใครต้องตาย ทุกคนต่างเข้ามาดีใจกับนารูโตะที่ชนะสงครามนี้ได้
"ข้าวทำไหมทำหน้าเครียดงั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอ"
ซากุระที่สังเกตเห็นฉันทำสีหน้าเคร่งเครียดถามออกมาด้วยความเป็นห่วง ทำให้คนอื่นๆหันมามองฉันกันหมด
"ดีใจสิ แต่ว่า..."
"แต่อะไร?"
กาอาระเดินตรงมาที่ฉันพร้อมถามเสียงเรียบ
"แต่ว่า..."
"ข้าวต้องกลับโลกเดิม"
ฉันที่ยังไม่ทันได้ตอบคำถาม ก็มีคนมาตอบแทนฉันก่อน คนๆนั้นก็คือ พระเจ้ามิคาเอล
"อ้าว? คุณมิคาเอลมาทำอะไรที่นี้ค่ะ"
"มารับตัวคนนะ"
"เดี๋ยวก่อน สิ่งที่นายบอกเมื่อกี้หมายความว่าไง?"
"หมายความว่าฉันมารับข้าวกลับไปที่โลกเดิมและข้าวจะไม่ได้อยู่ที่นี้อีกแล้ว"
"ว่าไงนะ!!??"
ทุกคนต่างตกใจกับสิ่งที่มิคาเอลพูด ใช่ เรื่องที่มิคาเอลพูดออกมาคือความจริง
"ข้าวนี้มันเรื่ออะไรกัน?"
กาอาระหันมามองฉันด้วยความแปลกใจ ฉันหลบสายตากาอาระแล้วหันหลังให้แทน
ทุกคนต่างถามฉันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ฉันไม่ตอบเอาแต่เงียบอย่างเดียว
"ฉันจะเป็นคนบอกเองว่าทำไมข้าวถึงต้องกลับโลกเดิม เพราะฉันกับข้าวทำข้อตกลงกันไว้"
"ข้อตกลงอะไร?"
"ก็ฉันจะมอบพลังที่แข็งแกร่งให้ข้าวเพื่อเอาไปสู้ในสงครามและฉันจะฟื้นคืนชีพให้กับคนที่ตายให้อีกด้วย ข้อแลกเปลี่ยนก็คือ ถ้าสงครามนี้จบลงข้าวต้องกลับโลกเดิม เราสองคนตกลงกันไว้แบบนี้"
ทุกคนต่างนิ่งและอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
"ไปกันเถอะได้เวลาแล้ว"
หมับ!
พระเจ้าจับมือของฉันแล้วกำลังลอยขึ้นไปบนฟ้า แต่มีคนขว้าข้อมือฉันไว้
"กาอาระนายทำอะไรของนายนะ"
คนที่จับฉันไว้ก็คือกาอาระ
"ฉันไม่ให้เธอไป เธอต้องอยู่ที่นี้"
กาอาระพยายามดึงฉันลงมาแต่พระเจ้าแรงเยอะกว่า แต่ถึงแบบนั้นกาอาระก็ไม่ยอมแพ้ยังคงพยายามดึงฉันต่อไป เขาดึงฉันจนจะหมดแรง แต่ทุกๆคนก็เข้ามาช่วยฉันดึงลงไป
"ฉันไม่มีทางให้เพื่อนของฉันไปเด็ดขาด!"
ทุกๆคนพูดพร้อมกัน แล้วพยายามดึงฉันลงมา
"ข้าวเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน ฉันไม่มีทางยกเธอให้ใครเด็ดขาด!!"
จู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มันไหลอาบแก้มของฉันจนเปียกไปหมด นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ฉันรู้สึกดีใจที่ได้มาอยู่ที่โลกนี้ ดีใจที่ได้รู้จักกับทุกคนและดีใจที่ทุกคนได้ให้ความสำคัญกับฉัน
พระเจ้าที่เห็นน้ำตาของฉันก็ปล่อยตัวฉันลงไป ทำให้ตัวของฉันตกลงไปอยู่ภายใต้อ้อมกอดของกาอาระ ฉันรู้แล้วว่าตัวเองต้องการอะไร ฉันรู้แล้วว่าตัวเองควรจะอยู่ที่ไหน
ฉันเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วหันไปหาพระเจ้าที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกมองฉันอยู่
"ฉันขอเปลี่ยน ฉันขอให้นายเอาจักระทั้งหมดที่นายให้ฉันแล้วก็พวกเนตรสังสาระ เนตรวงแหวน แนตรสีขาว นายเอาไปให้หมด แต่ขอให้ฉันได้อยู่ที่นี้"
พระเจ้ามองฉันด้วยสายตาเย็นชา แล้วเดินเข้ามาหาฉัน หลังจากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างจับที่ไหล่ของฉัน ก่อนที่จะ....
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย กลั้นขำไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ"
หัวเราะ...
"หมายความว่าไง?"
ฉันถามพระเจ้าที่ตอนนี้กำลังหัวเราะจนตัวสั่น
"ฉันล้อเล่นนะ เรื่องกลับไปที่โลกฉันแค่แกล้งเธอเล่นๆ ส่วนพวกจักระหรือเนตรพวกนั้นฉันไม่คิดจะเอาคืนหรอก แต่ที่ฉันโกหกเธอได้เนี่ยรู้สึกมีความสุขแฮะ"
....
"อุตส่าห์ฝึกแทบเป็นแทบตาย กว่าจะโกหกเธอได้แบบเนียนๆ ชังคุ้มค่าที่ฝึกมาจริงๆ ฮาๆๆ เอ้า! เงียบกันทำไหมล่ะ?"
พลัก!
ฉันเข้าไปต่อยไอ้พระเจ้าหนึ่งหมัด จนเลือดกบปาก
"นายกล้ามากที่มาเล่นกับฉันแบบนี้ นายตายแน่"
ฉันที่กำลังจะเข้าไปต่อยพระเจ้าอีกหนึ่งหมัด ก็โดนพวกกาอาระจับเอาไว้ แล้วไอ้พระเจ้านั้นก็หายไปเลย หน็อย...เจออีกเมื่อไร นายไม่รอดแน่!
หลังจากที่พระเจ้าหายไป พวกกาอาระก็ยอมปล่อยตัวฉัน
"แสดงว่าเธอก็อยู่ที่นี้ต่อใช่ไหม?"
กาอาระถามฉัน พร้อมมองมาที่ฉันด้วยสายตาอ่อนโยน
"ก็คงใช่แหละ"
พรึบ!
กาอาระดึงฉันเขาไปกอดต่อหน้าทุกคนโดยไม่อายสักนิด เค้าไม่อาย แต่ฉันอาย!
"กาอาระปล่อยฉันเถอะนะ"
กาอาระยอมปล่อยฉันจากอ้อมกอด พอฉันเป็นอิสระ ฉันรีบวิ่งไปหลบที่ด้านหลังของซากุระทันที
ที่หลบเนี่ยไม่ได้กลัวนะ แต่อาย
"นารูโตะ ฉันอยากสู้กับนาย"
"ซาซึเกะ"
"ครั้งนี้ผมอยากสู้กับเค้าจริงๆ"
ซาซึเกะเดินเข้ามาเพื่อที่จะสู้กับนารูโตะ อิทาจิรีบเข้ามาห้ามน้องชายของตัวเอง แต่ซาซึเกะไม่ยอม
"ฉันเองก็อยากสู้กับนายซาซึเกะ"
นารูโตะตอบออกไปด้วยสีหน้ามั่นใจ ซาซึเกะกับนารูโตะวิ่งออกไปสู้กันที่หุบเขาแห่งจุดจบ คงกลัวคนอื่นโดนลูกหลงไปด้วยสินะ
"งั้นฉันขอไปดูเจ้าพวกนั้นสู้หน่อยนะ"
ฉันที่กำลังจะวิ่งออกไป แต่โดนใครบางคนคว้าตัวไว้ก่อน
"เธอไม่ต้องไปยุ่งกับเจ้าสองคนนั้นเลย เค้าจะสู้กันก็ปล่อยเค้าไป"
คนที่จับตัวฉันไว้ แล้วก็บ่นใส่ฉันก็คือกาอาระ
"ตะ แต่ว่า..."
"ไม่ต้องมาแต่ ดูตัวเธอสิมีแผลเต็มไปหมด ฉันจะพาเธอไปที่หน่วยแพทย์"
พรึบ!
"เห้ย! ปล่อยฉันลงนะกาอาระ ฉันเดินเองได้"
จู่ๆกาอาระก็อุ้มตัวฉันขึ้นไปในท่าเจ้าหญิง เค้าไม่สนใจสายตาของทุกคนที่กำลังจ้องพวกเราเลยสักนิด นี้นายไม่อายมั้งเลยรึไงเนี่ย!?
"ฉันไม่ปล่อยให้เธอเดินเองแน่ๆ"
โอ๊ย! อยากจะมุดลงดินหนีจังเลยโว้ย!!
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น