Fic naruto ทะลุมิติป่วนโลกนินจา [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #62 : โอกาส (รีไรท์)

            "ข้าว"

            "กะ กาอาระ"

            "ไง"

      งานเข้าแล้วไง

            "ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

            "ตะ แต่ฉันไม่มีขอตัวล่ะ"

     ฉันหันหลังกำลังจะเดินหนีกาอาระ แต่เค้าขว้าแขนฉันไว้ทัน

            "เราต้องคุยกันก่อน"

    กาอาระพูดเสียงเข้มใส่ฉัน ทำให้ฉันก้าวขาไม่ออก

            "เรื่องอะไรล่ะ"

    สุดท้ายฉันก็ต้องยอมคุยกับเค้าอยู่ดี

            "หลังจากวันประชุมตอนนั้นเธอเป็นไงบ้าง?"

            "อ่า ฉันก็สบายดีหลังจากกลับหมู่บ้านก็โดนเจ๊ซึนาเดะบ่นใหญ่เลยล่ะ ฮะๆ"

   ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนในขณะที่ในใจของฉันอึดอัดมากๆ

            "ข้าว เธอไม่ต้องฝืนหัวเราะก็ได้นะ"

            "อะ...อ่า"

    เค้ารู้ ฉันดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ

            "เรื่องที่เซ็ตสึขาวพูดเธอไม่ต้องไปใส่ใจหรอกนะ"

     กาอาระพูดปลอบใจฉัน ทั้งที่ไม่เก่งเรื่องพวกนี้

             "ไม่หรอก เซ็ตสึขาวพูดถูก ฉันมันเป็นปีศาจ"

             "ข้าว..."

     เสียงของเค้าดูเศร้าหมองเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด

             "แต่ฉันเป็นปีศาจที่รักความดีกับความยุติธรรม"

     ฉันพูดออกไปด้วยความมั่นใจ ทำให้กาอาระกลับมายิ้มอีกครั้ง

             "นี่ เธอแกล้งฉันงั้นเหรอ"

             "เปล่า ก็นายไม่ยอมฟังให้จบเอง"

             "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

      แล้วพวกเราก็หัวเราะพร้อมกันทั้งคู่ ดีจัง ที่ฉันกับกาอาระสามารถกลับมาคุยกันได้แบบปกติ 

             "ข้าว! กลับหมู่บ้านได้แล้ว"

      เจ๊ซึนาเดะตะโกนเรียกฉันทันทีที่เสร็จธุระ

             "ไปก่อนนะกาอาระ"

             "แล้วเจอกันนะ"

     ฉันรีบวิ่งไปหาเจ๊ทันทีเพราะกลัวเจ๊แกบ่นใส่

             "แล้วเธอจะตามนารูโตะไปที่เกาะโมโตอิรึเปล่า?"

     เจ๊ซึนาเดะหันถามฉันระหว่างเดินทาง

             "ไม่ละค่ะ หนูยังมีธุระอีกเยอะที่ต้องจัดการ แล้วก็ช่วยจัดทีมให้หนูได้อยู่กับเนจิด้วยนะคะ"

      จะได้ช่วยเนจิิง่ายๆด้วย ถ้าอยูห่างกันฉันอาจจะช่วยเค้าไว้ไม่ทัน

              "หื้อ เอางั้นเหรอ"

              "ค่ะ"

              "งั้นก็ตกลง"

     เจ๊ซึนาเดะยอมทำตามที่ฉันขอ แต่ว่าตัวฉันเองก็อยากพักเหมือนกัน หลังจากกลับมาแถบไม่ได้พักเลย

               "เจ๊ เดี๋ยวเจ๊ต้องเอาเรื่องที่ซ่อนของนารูโตะไปบอกกับนินจาคนอื่นด้วยสินะ"

               "ก็ใช่"

               "ระหว่างนั้นหนูขอไปพักได้ไหม?"

      ฉันทำหน้าตาอ้อนเจ๊ซึนาเดะสุดๆ นี่ ถ้าไม่เหนื่อย ฉันไม่มีทางทำแน่

               "จริงสิ ตั้งแต่เธอกลับมายังไม่ได้พักเลยนิ เอาเป็นว่าไปพักให้เต็มที่ เวลาทำสงครามเธอเป็นกำลังเสริมตัวหลักจะมาเหนื่อยกลางสนามรบไม่ได้"

       บอกว่าฉันเป็นกำลังเสริมตัวหลักในการทำสงคราม  แบบนี้มันคาดหวังกันชัดๆ

       พวกเราหยุดคุย แล้วออกเดินทางกันต่อ

       .

       .

       .

       .

       .

       .

       .

       .

           .

           .

           .

           .

       พอถึงหมู่บ้านโคโนฮะ ฉันก็กลับไปที่พักแล้วล้มตัวนอนลงทันที สักพักฉันก็งีบหลับไป

       Zzzz

 

       Zzzz

       Zzzz

               'ข้าว'

               'ข้าว'

               'ข้าวตื่นเร็ว'

      งื้ม ใครมาเรียกฉันอะไรตอนนนี้เนี่ย คนจะหลับจะนอน

               'ข้าเองพระเจ้า'

      พอได้ยินแบบนั้นฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันที แต่เมื่อฉันตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าที่ที่ฉันอยู่มันไม่ใช่ห้องของฉัน เพราะรอบๆตัวมืดสนิท เหมือนอยู่ทามกลางความืดที่ไม่มีแสงสว่าง

               "พระเจ้านายอยู่ไหน?"

      ฉันตะโกนออกไปทามกลางความมืดมิด

               'ข้าลงไปพบเจ้าไม่ได้ พอดีงานยุ่ง คุยกันทางนี้แหละ'

      อ่อ ดองงานเอาไว้ แล้วพึ่งมาทำนี้เอง

               'ข้ารู้นะว่าเจ้าคิดอะไรอยู่'

               "ช่างเถอะ ว่าแต่มีธุระอะไรกับฉัน"

               'เจ้าเปิดเผยความจริงไปแล้วงั้นรึ'

               "ใช่ นายน่าจะรู้อยู่แล้วนิ"

               'แล้วเจ้าไม่กลัวถูกมองว่าเป็นตัวประหลาดหรือปีศาจรึไง'

               "..."

      มันก็จริงอยู่ที่อาจถูกมองเป็นตัวประหลาดหรือปีศาจ...แล้วไงล่ะ นารูโตะที่เคยเจอเรื่องแบบนี้ตั้งแต่เด็กแต่เค้าก็ยังพยายามมาได้จนถึงวันนี้ แล้วถ้าฉันมายอมแพ้เพราะกะอีแค่เรื่องโดนมองเป็นปีศาจ ฉันก็แพ้นารูโตะนะสิ ใครจะมองฉันแบบไหน ฉันไม่แคร์หรอก ตราบเท่าที่ยังมีคนเชื่อใจฉันอยู่ 

               "นายคงได้ยินคำตอบในใจของฉันแล้วนะ"

               "อือ ชัดเจนเลยล่ะ"

        อ่า จริงสิ ดิวกับบอลจะเป็นยังไงบ้างนะ

               "นี่ พระเจ้าฉันอยากรู้ว่าตอนนี้เพื่อนของฉันเป็นไงบ้าง ช่วยบอกหน่อยได้ไหม?"

               "ได้สิ"

      หลังจากที่พระเจ้าตอบรับคำขอของฉัน ก็มีหน้าจอขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ข้างหน้าฉัน มันฉายภาพขึ้นมา และในภาพนั้นมีเพื่อนสนิทสองคนของฉันอยู่ พวกเขาใส่ชุดครุยกันทั้งคู่ พึ่งเรียนจบสินะ พวกเขาสองคนดูมีความสุขกันมาก ฉันมองภาพนั้นด้วยความปลื้มปิติที่ได้เห็นพวกเค้าอีกครั้ง

      แล้วหน้าจอที่ฉายภาพนั้นก็ได้ดับลง ถึงจะเสียดายที่อาจจะไม่ได้เห็นมันอีก แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับฉัน

                'ข้าว'

                "ว่าไง"

                'ฉันมีทางเลือกเสนอให้เธอ'

         ทางเลือก?

                 '1.กลับไปมีชีวิตอยู่บนโลกกับเพื่อนๆและครอบครัวของเธอ

                  2.อยู่ที่นี้ อยู่ที่โคโนฮะ'

                 "เดี๋ยว! นี้มันหมายความว่าไง!?"

          ฉันเริ่มสับสนกับสิ่งที่พระเจ้ากำลังจะทำ

                 'ข้าผิดเอง ที่ทำให้เจ้าตายทั้งๆที่มันยังไม่ถึงเวลาของเจ้า แถมยังยัดเหยียดให้เจ้ามาที่นี่ ข้าจึงเสนอโอกาสให้เจ้าได้เลือกเส้นทางใหม่'

          ....

                 'ข้าว...'

                 "สอง ฉันเลือกข้อสอง"

                 'ทำไม ข้าอุตส่าให้โอกาสเจ้า แต่เจ้ายัง...'

                 "ฉันอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ฉันได้สร้างเรื่องของมันขึ้นมาใหม่ แล้วจะให้ทิ้งมันไปทั้งๆที่เรื่องมันยังไม่จบ เท่ากับว่าเหมือนทิ้งปัญหาให้คนข้างหลังจัดการ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก"

                 '....'

                 "อีกอย่างฉันได้เลือกที่จะเดินเส้นทางนี้แล้ว ฉันจะไม่เสียใจที่เลือกทางนี้ ขอบคุณสำหรับโอกาสที่ให้ฉัน แล้วฉันได้รู้ว่าเส้นทางไหนที่เหมาะกับฉัน ขอบคุณนะ"

        ฉันโน้มตัวนอนลงและกลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

         .

         .

         .

         .

         .

         . 

         และฉันได้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าวันใหม่ 

        ฉันลุกออกจาเตียงเดินไปเปิดผ้าม่านที่หน้าต่างเพื่อให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง 

        รู้สึกมีความสุขจัง

        ก๊อกๆ

       แต่ก็มีความสุขได้ไม่นานก็มีคนมาเคาะห้องฉันสะแล้ว 

       ฉันเดินไปเปิดประตูพบว่าเป็นซากุระที่มาเคาะห้องฉัน

                 "มีอะไรเหรอซากุระ?"

                 "ท่านซึนาเดะเรียกพบ"

       อะไรอีกว่ะเนี่ย!!??

 

 TBC.