Fic naruto ทะลุมิติป่วนโลกนินจา [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #17 : สอบจูนินรอบที่ 2 (รีไรท์)

        

        

"ชื่ออะไร?"

           "ฉันคือผู้คุมสอบรอบที่ 2! มิทาราชิ อังโกะ!! เข้ารอบต่อไปได้รอบต่อปาย!!! ตามฉันมา!!"

      เงียบ~

            "หัดดูจังหวะ..."

      สไตล์เดี๋ยวกับเจ้านารูโตะเป๊ะ

            "79 คนเชียว...!? เหลือตั้ง 27 ทีมเชียวรึฮิบิกิ สอบรอบหนึ่งปีนี้ง่ายไปหน่อยละมั้ง"

            "คราวนี้น่ะ...พวกแจ๋วๆท่าจะเยอะ"

 

            "ฮึ! ช่างเถอะ...เดี๋ยว"สอบรอบ 2"ฉันจะทำให้ไม่เหลือครึ่ง!!  เฮ้อ ชักหนาวสันหลังแล้วละสิ เรื่องอธิบายกติกาเดี๋ยวย้ายที่ก่อนค่อยว่ากัน"

        

            "ที่นี้แหละสนามรอบ 2 เป็นสนามซ้อมที่ 44 หรืออีกชื่อว่า'ป่ามรณะ'!!"

            "ที่นี่มันอึมครึมน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้"

     มันก็จริงอย่างที่ซากุระว่า มันดูอึมครึมและน่ากลัว

            "ทำไมที่นี่ถึงถูกเรียกว่า'ป่ามรณะ'อีกอึดใจเดียวก็จะได้สัมผัสกันแล้ว"

            " 'ทำไมที่นี่ถึงถูกเรียกว่า'ป่ามารณะ'อีกอึดใจเดียวก็จะได้สัมผัสกันแย้ว' ต่อให้ขู่แค่ไหน เฉยมากขอบอกไว้ก่อนไม่เห็นจะกลัวซักกะนิด!!"

     เจ้านารูโตะพูดล้อเลียนคุณอังโกะ

             "เหรอ..เธอนี่คึกคักจริงนะ"

             ฟึบ ฟิ้ว ฉึก!!

      คุณอังโกะแกหยิบคุไนขึ้นมา แล้วก็ปาไปที่นารูโตะแต่โชคยังดีแค่เฉียดหน้า

             "เลือดแดงๆพุ่งกระฉูดฉันละ ช้อบชอบ"

      พูดได้คำเดียว 'โรคจิต'

             "มีดเธอ ฉันคืนให้"

      โอโรจิมารุที่ปลอมตัวเป็นเกะนินเข้ามาคืนคุไนให้คุณอังโกะ

            "แหม ขอบใจจริงๆเลย แต่อย่ามายืนมาดเหี้ยมข้างหลังฉันได้มั้ย ถ้าไม่อยากตายไวนะ"

     คุณอังโกะขู่โอโรจิมารุ แต่จำได้ว่าเจ๊แกก็โดนกัดด้วยนิ

            "อ๋อ...แค่เห็นเลือดแดงๆแล้วเผลอตัวไปหน่อยนะ....แล้วเส้นผมแสนหวงฉันก็ขาดด้วย เลยเส้นกระตุกไปหน่อย..."

            "โทษทีนะ"

            "ลิ้นยาวเหมือลิ้นงูเลยนะ"

      ชิ้ง!!

      ไม่น่าพูดเลยเรา พูดทีไรสร้างศัตตรูเพิ่มทุกที

           "ดูเหมือนเที่ยวนี้มีแต่พวกบ้าเลือดแฮะ...หึ หึ ชักสนุกละสิ"

     หลังจากนั้นเจ๊แกก็อธิบายเกี่ยวกับการสอบรอบนี้ ซึ่งฉันรู้หมดแล้ว

           "อ้อ..เห็นว่าปีนี้มีผู้เข้าสอบเป็นกรณีพิเศษด้วยนิ แถมยังเป็นคนที่คาคาชิเสนอชื่อซะด้วย. ใครกันละ"

    ครูคาคาชิเป็นคนเสนอชื่อฉันงั้นเหรอ!! มิหน้าละเราถึงได้เข้าสอบ

           "ฉันเอง"

           "ว้าวๆเด็กผู้หญิงซะด้วย ทุกๆคน!! ฟังทางนี้!! เด็กคนนี้จะได้คัมภีร์ครบทั้งสองเล่มและแน่นอนถ้าพวกเธอเจอเด็กคนนี้เมื่อไร สามารถโจมตีและแย่งคัมภีร์มาได้เลย"

      เล่นงี้เลยเหรอ

             "งั้นเราต้องจัดการยัยเด็กนี้ก่อน"

      ทุกคนต่างมองฉันเป็นเหยื่อ  แต่ฉันน่ะไม่ยอมเป็นเหยื่อให้ใครง่ายๆหรอกนะ

             "ขอโทษนะ"

             "ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ"

             "แล้วก็นะคะ ฉันไม่เซ็นใบรับรองนี้หรอก"

             "เพราะอะไรละ หรืออยากให้พวกเรารับผิดชอบ"

             "เปล่าหรอกค่ะ เพราะ ฉันไม่มีครอบครัวเซ็นไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา"

     อันเนี่ยฉันพูดจริงไม่ได้โกหก หลังจากนั้นทุกคนก็ไปยืนประจำที่ของตัวเอง

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     .

     นี้ฉันโชคร้ายขนาดนี่เลยเหรอ.....ทำไม....ทำไมประตูของฉันต้องมาอยู่ข้างกาอาระด้วย!!!

     เอาเหอะ คงอยู่ที่เจ้านั้นด้วยแหละว่าจะจัดการฉันมั้ย?

              "จากนี้ไปการสอบคัดเลือกจูนินรอบที่ 2! เริ่มได้!!"

     ไม่รอช้าฉันก็วิ่งเข้าไปทันที กะว่าจะวิ่งตรงไปยังหอคอยอย่างเดียว

      ฟึบ!!

     ตอนนี้มีนินจา 3 คน ยืนล้อมฉันอยู่ ฉันว่าต้องจัดการเจ้าพวกนี้ก่อนถึงจะไปได้

               "ถ้าไม่อยากตายก็ส่งคัมภีร์มา!"

     มาขอกันง่ายๆอย่างงี้เลยเหรอ...หึ อย่าหวังว่าจะได้

                "ไม่มีทาง"

                "ขอดีๆแล้วไม่ให้อย่างงี้ก็ต้องใช้กำลังแล้ว"

                "เอาสิ ถ้าคิดว่าชนะฉันได้"

                "วิชานินคาถาลมกรด"

       ฟึบ!

       เจ้าพวนี้ใช้คาถาอะไรก็ไม่รู้ แต่ถ้าฉันโดนมันเข้าคงระเหยเป็นไอน้ำไปแล้ว ดีนะที่กระโดดลบทัน

                 "ตาฉันโจมตีพวกนายแล้ว วิชานินจาคาถาโซ่แห่งความตาย"

       พรึบ!

       ฉันใช้พลังความมืดแปลงเป็นโซ่ แล้วก็ใช้มัดเจ้าพวกนี้ลวดเดียว

                  "ขอให้โชคดีกับโซ่ของฉันนะ เพราะถ้าพวกนายไม่แก้มัดภายใน 1 ชั่วโมง พวกนายก็จะตาย ไปละ บ๊ายบาย~"

                  "ปะ...ปล่อยฉันนะยัยบ้า ยัยวิปริต"

        ด่าแรงเหมือนกันนะเนี่ย แต่ไอ้ที่ฉันบอกเจ้าพวกนี้ไปนะ มันเป็นเรื่องโกหกทั้งนั้น  ฮ่าๆๆๆเจ้าพวกนั้นก็ยังเชื่อ

       ฉันวิ่งมาได้ครึ่งทาง ก็หยุดพักสักหน่อย

                     ปึก!!

                   "โอ๊ย! อะไรเนี่ย!!"

        จู่ๆก็มีหินเขวี้ยงมาโดนหัวฉัน พอหยิบขึ้นมาดูก็เจอมีปุ่มสีแดงๆอยู่บนหินอีก

                   "กดฉันสิ"

         กับดักรึเปล่าว่ะ จู่ๆก็มีตัวอัษรบอกให้กดฉันสิ หรือว่าจะเป็นระเบิด อืมม์...เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน

         จึก!

         พอฉันกดเจ้าปุ่มนั่นก็มีจอภาพขนาดใหญ่ออกมาจากหิน แล้วก็ในจอนั้นมีคนอยู่ คนๆนั้นก็คือ.....

                   "ไง ข้าว"

          ไอ้พระเจ้าเฮงซวย

                  "หยุดเรียกข้าว่าไอ้พระเจ้าเฮงซวยซะที!"

                   "ไม่!! เพราะนายเป็นคนทำให้ฉันตาย แล้วยังส่งให้ฉันมาที่นี่แถมยังไม่ส่งในหมู่บ้านโคโนฮะ แล้วยังให้ฉันต้องเดินไปที่นั้น 5 กิโล ทั้งหมดนี่มันเป็นเพราะนายที่ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ เพราะนายมันตัวซวย!!"

                   "อะ....โอเค..ขะ...ข้าขอโทษ"

                   "แล้วมีเรื่องอะไรกับฉันไม่ทราบ"

                   "ข้าจะให้เจ้าไปช่วยซาซึเกะ..."

                   "ไม่!!"

                   "ทะ...ทำไมละ!!...เจ้าต้องช่วยนะ!!"

                   "....."

                   "ขอร้องละไปช่วนซาซึเกะเถอะนะ ขอร้องละๆๆๆๆๆๆ"

                   "เลิกเซ้าซี้ฉันซะที!! บอกว่าไม่ช่วยก็ไม่ช่วย!! ยังไงละ! นายรู้มั้ยคนที่ทำให็ซาซึเกะแข็งแกร่งนะคือใคร!!"

                    "..โอโรจิมารุ.."

                    "ใช่!! เพราะถ้าไม่ใช่เจ้านั้น ในสงครามนินจาซาซึเกะไม่ตายตั้งแต่แรกแล้วเหรอ!!"

          ว่าเสร็จฉันก็ปาหินนั้นลงกับพื้นแล้วใช้เท้าขยี้จนไม่เหลือซาก. แล้ววิ่งตรงไปยังหอคอยทันที ไม่ช่วยก็คือไม่ช่วย

         ตอนนี้ฉันถึงหอคอยแล้ว รู้สึกว่ากาอาระก็ถึงแล้วเหมือนกัน เพราะฉันเห็นนั่งอยู่ในห้องก็เลยเลี่ยงทางนั้นออกมา

                     "เธอนะ"

         กะ..กาอาระ ชิบ-หายแล้วไง ตอนเจอครั้งแรกดันไปกวนเท้าเจ้านี่ซะด้วย

                    "ชื่ออะไร?"

                    "เออ...ฉันชื่อข้าว"

                    "เธอนะไม่มีครอบครัวจริงๆเหรอ"

                    "อื้อ จริงสิ ไปก่อนนะ"

        ว่าเสร็จฉันก็วิ่งออกจากตรงนั้น แล้วไปพักอยู่อีกห้อง

          ด้านกาอาระ

                  "กาอาระ นายมาทำอะไรตรงนี้?"

          เทมาริพี่สาวของผมเดินเข้ามาถามผมด้วยความสงสัย

                  "เปล่า ไม่มีอะไร"

            

          ผมตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องทันที 

         ส่วนเธอคนนั้น ผมสนใจตั้งแต่ที่เห็นเธอในหมู่บ้านแล้ว เธอเข้าไปประจันหน้ากับคันคุโร่พี่ชายของผมโดยไม่กลัวสักนิด และนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมสนใจเธอ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ไว้ใจเธอตอนสอบจูนินรอบสองผมกะว่าจะไปแย่งคัมภีร์ของเธอ แต่ตอนนั้นเองผมเห็นเธอสู้กับนินจาสามคนด้วยตัวคนเดียว แล้วเธอยังใช้วิชานินจาแปลกๆออกมาสู้ ผมเลยตัดสินใจตามเธอไป แต่ระหว่างนั้นเธอก็หยุดวิ่งแล้วคุยกับใครไม่รู้ แต่ตอนนั้นเทมาริบอกผมให้รีบไปแย่งชิงคัมภีร์จากเธอ แต่ผมปฏิเสธออกไป เพราะผมรู้ว่าเธอคนนั้นมีอะไรน่าสนใจ เลยอยากเห็นเธอสู้ ผมหันไปบอกคันคุโร่กับเทมาริให้ไปแย่งชิงคัมภีร์จากคนอื่น แต่น่าแปลกใจ เธอคนนั้นควรมาถึงหอคอยก่อนพวกผม แต่เธอมาที่หลัง ผมสนใจเธอจึงเข้าไปถามชื่อ พอเธอเห็นหน้าผมก็ตกใจทำหน้าซีด ผมหน้ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ? ผมถามเธอต่อว่าเธอไม่มีครอบครัวจริงๆเหรอ เธอตอบผมพร้อมรอยยิ้มที่สดใส "อื้อ จริงสิ"

ผมไม่เข้าใจ ปกติแล้วถ้าเป็นคำถามพวกนี้ต้องทำหน้าเศร้า แต่เธอกลับยิ้มได้อย่างสดใส ผมชักสนใจเธอขึ้นมาแล้วสิ 'ข้าว'

         

        

         

   TBC.