ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : โคโนฮะ (รีไรท์)
"ผมโมริครับ"
แว็บ!
ตอนนี้ฉันได้ฉันออกจากเขตของพระเจ้าแล้ว แต่ที่ๆฉันโผล่มาเนี้ยมันเป็นป่านะเฟ้ย!! หรือว่าไอ้พระเจ้าเฮงซวยแกล้งฉันงั้นเหรอ
'เทสๆ ฮัลโล ได้ยินมั้ย'
พูดถึงปุ๊ปก็โผล่มาปั๊ป
"เออได้ยิน"
'โอเคเธอต้องเดินไปอีกห้ากิโลเมตรนะ ถึงจะถึงหมู่บ้านโคโนฮะ'
หะ ห้ากิโลเมตร
"แล้วทำไหม...แล้วทำไมไม่ส่งให้ใกล้กว่านี้ละเฟ้ย!!!"
'เงียบ~'
เงียบใส่ฉันงั้นเหรอ!!
"ทำไมถึงเงียบไปละเฟ้ย จะให้ฉันตายอีกรอบรึไง!!"
จงใจแกล้งกันชัดๆ!!
'โชคดี'
ห๊ะ!
"มาชงมาโชคดีอะไรกันเหล่าไอ้พระเจ้าเฮงซวย กลับไปได้ฉันจะอัดแกให้น่วมเลย แกไม่ตายดีแน่"
ฉันจะล้างแค้นแกที่หลังไอ้พระเจ้าเฮงซวย ตอนนี้ต้องเดินทางไปโคโนฮะก่อน แค่ห้ากิโลเมตรเอง แค่นี้หมูๆ สู้เว้ย!!!
เหลืออีกสี่กิโล สบายๆ
.
.
.
.
เหลืออีกสามกิโล ร้อนชะมัด
.
.
.
.
เหลืออีกสองกิโล เริ่มเหนื่อยแล้วแฮะ
.
.
.
.
เหลืออีกหนึ่งกิโล จะถึงแล้วๆ แฮกๆ
.
.
.
.
ถึงโคโนฮะ มะ...ไม่ไหวแล้ว
.
.
.
.
ฉันลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเหนื่อย ฉังเงยหน้ามองไปที่ประตูทางเข้าโคโนฮะ ฉันเห็นคนเฝ้าประตูอยู่ 2 คน แต่ว่าฉันเดินไม่ไหวแล้ว มีทางเดียวเท่านั้นที่จะไปหาคนเฝ้าประตูพวกนั้นได้ นั้นก็คือ คลานไป
กระดึ๊บ กระดึ๊บ กระดึ๊บ
หมับ!!
"หื้ม อะไรน...อะจ้ากกก ผีหลอกกกก"
ฉันจับขายามเฝ้าประตูไว้คนนึง ซึ่งเค้าเองก็ตกใจน่าดู
"เดี๋ยวก่อน ขะ...ขอน้ำ ขอน้ำ"
"เห๊?"
ยามคนนั้นเรียกยามเฝ้าประตูอีกคนให้มาช่วยพยุงฉันไปนั่ง แล้วพวกเค้าก็ไปหาน้ำมาให้ฉันดื่ม
"อึกๆๆๆ อ๊า สดชื่น"
หลังจากฉันดื่มเสร็จ ฉันหันไปมองรอบๆตัวเองก็เห็นว่ามีนินจามากหมายมาล้อมไว้ อืม นี้ฉันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ
"เออ...คือว่า"
ชิ้ง!
ฉันพูดออกไปได้ไม่กี่คำก็ต้องหุปปากลง เพราะต้องเจอสายตาพิฆาตจากเหล่านินจาทั้งหลาย แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องพูดล่ะนะ
"ฉันขอพบกับโฮคาเงะได้ไหม?"
"......"
สิ่งที่ฉันพูดออกไป ทำให้เหล่านินจาทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครพูดกับฉันเลย
"เธอได้ไปหาโฮคาเงะแน่ เพราะพวกเราต้องเค้นข้อมูลจากเธอว่าเธอเป็นใครอยู่ดี"
ในที่สุดก็มีคนพูดกับฉันสักที แต่พูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่น่าฟังสักเท่าไร
"คุมตัวเด็กคนนี้เอาไว้แล้วพาไปหาท่านโฮคาเงะ"
อย่างน้อยก็ได้เจอโฮคาเงะนะ
ฉันและพวกนินจาใช้เวลาสิบนาทีเดินมาที่ห้องของโฮคาเงะ
ก๊อกๆ
"ใคร"
"ผมโมริครับ"
ชื่อโมริเหรอ ชื่อเหมือนตาแก่นักสืบในการ์ตูนเรื่องโคนันเลยเเฮะ
"เข้ามาสิ"
แอ๊ด
"มีอะไรเหรอโมริ"
พอเปิดประตูเข้าไป ฉันก็เห็นโฮคาเงะกำลังยืนสูบบุหรี่ แต่ว่าฉันนะเกลียดบุหรี่ ก็เพราะกลิ่นของมันเหม็นมากๆ แล้วมันทำให้ฉันมึนหัวด้วย
โฮคาเงะเห็นฉันทำหน้าพะอืดพะอมเมื่อได้กลิ่นควันบุหรี่ โฮคาเงะรีบว่างบุหรี่ลงทันที เพราะกลัวฉันจะเป็นลมสะก่อน
"ผมเจอเด็กคนนี้ที่ทางเข้าหมู่บ้านครับ"
เจ้านินจาพูดเสร็จก็ชี้มาที่ฉัน
"อืม...งั้นเหรอ ชื่ออะไรล่ะแม่หนูน้อย"
"...."
โฮคาเงะถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตร
"หนูชื่อข้าวค่ะ"
"อืม นามสกุลละ"
"เออ...มะ..ไม่มีค่ะ"
"อืม งั้นเหรอเธอมาจากไหนแล้วทำอะไรที่นี่ละ"
ดีที่เค้าไม่ถามฉันเรื่องนามสกุลต่อ แต่คำถามนี้ กรูจะตอบยังไงดีละเนี้ยยยย!!!! ยังไงก็ต้องโกหกเอาตัวรอดก่อน
"หนูไม่มีพ่อแม่เป็นแค่เด็กเรร่อนที่เดินทางไปทุกที่จนมาถึงที่นี้แหละค่ะ"
นี้แหละ ทักษะการเอาตัวรอดของฉัน
"อืม งั้นเธอจะอยู่ที่ก็ได้นะ"
ห๊ะ!!
"ดะ..เดี๋ยวก่อนสิครับท่านโฮคาเงะ เด็กนี้อาจจะเป็นสปายก็ได้นะครับ"
นินจาที่ชื่อโมริ คัดค้านที่จะให้ฉันอยู่ที่นี่ มันก็จริงอยู่ที่ไม่สมควรไว้ใจคนแปลกหน้า แต่ว่าถ้าไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ ฉันก็ไม่มีที่ไปแล้วล่ะ
"ไม่หรอกโมริ เด็กคนนี้ไม่ใช่สปายหรอก ดูแล้วไม่มีพิษมีภัยอะไรด้วย"
ใช่ๆ หนูไม่ใช่ตัวมีพิษมีภัย แค่มีเป็นบ้างครั้งนะ
"แล้วเธอจะอยู่ที่นี้ไหม แม่หนูน้อย"
โฮคคาเงะหันมาถามฉันต่อ แน่นอนว่าโอกาสมาแบบนี้ต้องคว้าเอาไว้สิ
"ค่ะ อยู่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะท่านโฮคาเงะ"
"เรียกฉันว่าปู่ก็ได้นะ"
ใจดีจังเลยน่า
"ค่ะปู่"
"เดี๋ยวจะให้โมริพาไปที่ห้องพักนะ"
หมอเนี้ยนะ ชิ ไม่ถูกชะตาด้วยซ้ำ
"ส่วนค่าขนม ปู่จะให้ก็เดือนถัดไปนะ ส่วนเดือนนี้เอาไปแค่นี้ก่อนนะ"
ปู่หมอบเงินให้ฉันไว้จำนวนนึง สำหรับฉันจำนวนเงินที่ปู่ให้ถือว่าเยอะมากเลยทีเดียว
"ค่ะปู่ ขอบคุณค่ะ"
"ฝากด้วยนะโมริ"
"ครับ"
ชิ หน้าหมั่นใส้ชะมัด
ฉันแหละโมริใช้เวลาสิบนาที เดินไปยังที่พัก และที่พักของฉันดูเหมือนจะเป็นอพาท์เมนต์
"นี้คือห้องของเธอ"
ห้องของฉันก็ไม่มีไรมาก ก็มีแค่เตียง ตู้เสื้อผ้า โต๊ะ ตู้เย็น ห้องน้ำ ห้องครัว
"ขอบคุณมากค่ะ"
ฉันพูดเสร็จก็เตรียมที่จะปิดประตู
กึก!
แต่หมอนี้ใช้เท้ากั้นเอาไว้ไม่ยอมให้ฉันปิดประตู
"โฮคาเงะบอกว่าจะส่งเธอเข้าเรียนเป็นนินจาที่อะคาเดมี่ในวันพรุ่งนี้ 7 โมงเช้า แล้วก็นี้ ตอนทึ่อยู่ทางเข้าหมู่บ้านฉันเก็บจดหมายนี้ได้ใกล้ตัวเธอ เลยคิดว่าน่าจะเป็นของเธอ"
โมริยื่นจดหมายมาให้ฉัน ฉันหยิบจดหมายจากเจ้านี้มาแล้วก็พูดว่า
"ขอบคุณค่ะ"
ปัง!!
พูดเสร็จฉันก็ปิดประตูทันที
จดหมายงั้นเหรอ
จ่าหน้าซองถึงฉัน แล้วชื่อผู้ส่งละ
ควับ!
ฉันพลิกซองจดหมายไปอีกด้าน แล้วเมื่อฉันเห็นชื่อผู้ส่งก็ทำหน้าเหมือนเจอของที่เกลียดทันที มันเขียนชื่อผู้ส่งไว้ว่า'จากพระเจ้าสุดหล่อ'
'หวัดดี ที่ข้าส่งจดหมายมานี้เพื่อที่จะอธิบายถึงพลังของเจ้าเจ้าสามารถใช้ เนตรวงแหวน เนตรสีขาว เนตรสังสาระได้เนตรวงแหวนของเจ้า เจ้าสามารถใช้เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผาได้โดยไม่ต้องกลัวว่าตาของเจ้าจะบอด เจ้ามีจักระ ดิน น้ำ ลม ไฟ น้ำแข็ง สายฟ้าและข้าเพิ่มจักระแสงและความมืดให้เจ้าด้วย เจ้ามีพลังรักษาตัวเองได้ และสามรถรักษาให้คนอื่นได้ ถึงขั้นที่สามรถฟื้นคืนชีพให้ใครก็ได้ การที่เจ้าจะช่วยอิทาจกับเนจิเป็นเรื่องง่ายไปเลยสินะ แถมยังแข็งแกร่งกว่าทุกคนในโลกนี้ด้วย คราวหน้าข้ามีของจะให้เจ้า รอหน่อยก็แล้วกัน จากพระเจ้าสุดหล่อ'
หล่อตายแหละไอ้พระเจ้าเฺฮงซวย นายยังติดหนี้ฉันอยู่ หนี้ที่จะต้องให้ฉันแก้แค้น ฝากไว้ก่อนเถอะ
TBC.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น