Fic naruto ทะลุมิติป่วนโลกนินจา [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #25 : ถ่วงเวลา (รีไรท์)

    

"ข้าว ปกป้องหมู่บ้านแทนปู่ด้วยนะ"

   "ไม่ได้เจอกันนานนะ ซารุ"

   "อืมม์ เจ้าเองก็แก่ลงไปเยอะนะ ซารุโทบิ"

โฮคาเงะรุ่น 1 กับรุ่น 2 ทักทายปู่ด้วยความคุ้นเคย แต่ว่าฉันจะต่อสู้กับสองคนนี้ยังไงดีล่ะเนี่ย

   "ไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอพี่น้องทั้งสองท่านอีกในสภาพแบบนี้...น่าเศร้าจริงๆ...โปรดเตรียมรับมือ ท่านรุ่น1 ท่านรุ่น2"

   "ปู่จัดการเจ้าโอโรจิมารุ ส่วนหนูจะถ่วงเวลาต่อสู้กับท่านโฮคาเงะ 2 คนนี้เอง"

   "จะบ้าเหรอ!! เธอสู้คนเดียวไม่ได้หรอก"

   "อย่ามาดูถูกหนูนะ!! ต่อให้ต้องตายหนูก็จะปกป้องหมู่บ้านและปกป้องปู่ให้ได้!!! ไม่ว่ายังไงก็ตองปกป้องไว้ให้ได้!!"

    "ม่านพฤษาก่อเกิด"

โฮคาเงะรุ่น 1 ใช้ไม้โจมตีใส่ฉัน มันเป็นการโจมตีที่เร็วมาก ดีนะที่หลบทัน แต่ป฿่หลบไม่ทัน

    "ดาบอสูร จงออกมา"

 ฉับ!!

 หลังจากนั้นฉันวิ่งเข้าไปหาปู่แล้วตัดต้นไม้ที่รัดตัวปู่จนหมด

   "คู่ต่อสู้ของพวกท่านคือฉันไม่ใช่ปู่"

หลังจานั้นฉันก็เรียกดาบอีกเล่มออกมา โดยใช้พลังความืด ใช่ ตอนนี้ในมือของฉันมีดาบอยู่ 2 เล่ม หรือเรียกง่ายก็ 'ดาบคู่' แต่ดาบคู่ของฉันไม่เหมือนใคร เพราะว่าดาบเล่มแรกใช่พลังจาแสงสว่าง ส่วนดาบอีเล่มใช้พลังจากความมืด

    "เอาละ ปู่ ไปจัดการเจ้าหัวงูนั่นซะ ส่วนทางนี้หนูจัดการเอง"

    "คาถาน้ำระเบิดมังกรวารี"

ฟิ้ว!! 

โฮาคาเงะรุ่น 2 ใช้คาถาน้ำโจมตีใส่ฉัน โจมตีเร็วทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ ถ้าฉันหลบไม่ทันละก็สภาพจะเป็นยังไงก็ไม่รู้

    "โว้ย!! อยากรู้จริงใครแม่งเป็นคนคิด คาถาสัมภเวสีคืนชีพฟ้ะ!!"

    "ข้านี้แหละ"

โฮคาเงะรุ่น 2 มาอยู่ข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แถมยังตอบคำถามฉันด้วย

    "แหะๆ ขอโทษค่ะ"

เคร้ง!!

โฮคาเงะทั้งสองคน ใช้ดาบเข้ามาโจมตีฉันพร้อมกันทั้งคู่

    "ทำไม พวกท่านถึงต้องมาสู้กับฉันด้วย ต่อต้านคาถานี้ไม่ได้รึไง!!"

    "ยัยหนู คาถานี้มันสามารถควบคุมเราได้นะ ต่อต้านเท่าไรก็ไม่ได้ผลหรอก"

 

    "คาถาสะกดผนึกซากอสูร"

 ระหว่างที่ฉันสู้กับโฮคาเงะทั้ง 2 คนอยู่ ปู่ก็กำลังใช้คาถาสะกดผนึกซากอสูร

    "ไม่!! ปู่อย่าใช้คาถานั้นนะ"

ปู่ไม่ยอมฟังคำห้ามของฉันและยังคงใช้คาถานั้นอยู่  

     "ข้าว ปกป้องหมู่บ้านแทนปู่ด้วยนะ"

     "ไม่นะ!!!"

     "ปิดผนึก!!"

 ณ เวลานั้นฉันได้เห็นคนสำคัญตายต่อหน้าต่อตาของตัวเอง ร่างของปู่ค่อยๆล้มลงไป ฉันรีบสลัดโฮคาเงะทั้งสองคนไป รีบไปรับร่างปู่ที่กำลังล้มลง

     "อ่า...จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าจะฝังอักขระบนตัวเธอ งั้นเริ่มเลยก็แล้วกัน"

เจ้าโอโรจิมารุใช้ความเร็วเข้ามาใกล้ตัวฉัน แล้วกัดบนคอฉันเพื่อที่จะฝังอักขระ แต่ฉันฝ่าฝืนได้ เหมือนฉันไม่มีแรง

     "แล้วฉันจะรอดูว่าเธอจะรอดตายจากอักขระของฉันได้มั้ย?"

 แต่ไม่นานอักขระของโอโรจิมารุเริ่มหายไป ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรหรอกนะ แต่ว่าฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!

     "บ้าน่า! ทำไมอักขระของฉันทำอะไรเธอไม่ได้เลย"

  ฉันค่อยๆวางร่างของปู่ลงกับพื้น แล้วใช้ความเร็วทั้งหมดเข้าไปบีบคอโอโรจิมารุ

     "หึ เอาสิ ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้วแขนของฉันโดนคาถาสะกดผนึกสากอสูรเอาไปแล้ว เธอฆ่าฉันได้สบายเลย"

  โอโรจิมารุพูดท้าทายฉันด้วยน้ำเสียงยียวน

      "มันยังไม่ถึงเวลา แต่ถ้ามันได้เวลาแล้วฉันจะเอาให้นายพูดไม่ออกเลย"

 ฉันบอกโอโรจิมารุเสียงเข้ม

       "หึ...น่าสนใจดีนิ"

 ฉันปล่อยตัวโอโรจิมารุ แล้วกลับไปที่ร่างของปู่

 

       "แล้วเจอกัน"

 นั้นเป็นคำบอกลาที่โอโรจิมารุพูดกับฉัน แต่ฉันไม่ต้องการมันเลยสักนิดและอีกอย่างนายควรใช้ 'แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้า' มากกว่า

 ฉันใช้สร้อยพระจันทร์เปิดมิติ แล้วอุ้มร่างของปู่ออกไป

พอออกมาได้ ฉันก็ลงไปอยู่ในสนามที่ในตอนนี้สภาพของมันดูไม่ได้ แล้วก็กอดร่างของปู่พร้อมร้องให้ออกมาอย่างไม่อายใครถึงจะมีโจนินมากมายล้อมอยู่ก็ตาม 

   "ฮือๆ หนูขอโทษที่ปกป้องปู่ไม่ได้ ฮือ ฮึกๆ"

ฉันพูดแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนเสียสติ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ในงานศพของโฮคาเงะ 

 ทุกคนต่างมาร่วมพิธีเพื่อไว้อาลัญให้ 'โฮคาเงะรุ่นที่ 3 ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น'

  "แล้วข้าวละค่ะ ครูคาคาชิ"

  "คงเก็บตัวอยู่แต่ในห้องละมั้ง"

  "คงเศร้ามากสินะคะ"

  "ก็นะ ในหมู่บ้านคนที่สนิทกับข้าวมากสุด ก็ท่านโฮคาเงะนี้แหละ เสียคนสำคัญมากที่สุดไปก็ต้องเศร้าแบบนี้แหละ"

.

.

.

.

.

.

.

.

  

   ห้องของข้าว

  "ฮึก! ปู่ ฮือๆๆๆๆๆ"

ฉันวางแผนไว้ว่าจะเปิดตัวเจ้าโอโรจิมารุในตอนที่ฉันต่อสู้ในสนามสอบและช่วยปู่ แต่นี้มันผิดแผนไปหมด สุดท้ายฉันก็ช่วยปู่ไม่ได้ ถ้านารูโตะไปตามตัวเจ๊ซึนาเดะ ฉันจะไปด้วย!! ฉันจะไปฝึกและไปแก้แค้นโอโรจิมารุ!!

TBC.