Fic naruto ทะลุมิติป่วนโลกนินจา [ จบ ]

ลำดับตอนที่ #12 : ปฏิบัติภารกิจกับหน่วย 7 (4) [รีไรท์]

       

"ไอ้เด็กนี่!!"

      หลังจากนั้นพวกเราก็เดินทางมาถึงที่บ้านของคุณดาสึนะได้อย่างปลอดภัย 

                  "ดีขึ้นรึยังละครู"

       คุณซึนามิลูกสาวของคุณดาสึนะ ถามครูคาคาชิที่ตอนนี้นอนซมอยู่ 

                  "อาไร้ เนตรวงแหวนถึงจะเจ๋ง แต่ถ้าสร้างภารระให้กับร่างกายขนาดนี้ก็ต้องคิดกันใหม่แล้วละ!!"

     ซากุระต่อว่าครูคาคาชิต่างๆนาๆ

                  "ว่าแต่เด็กที่ใส่หน้ากากเมื่อกี้เป็นใครน้า~"

                  "นั้นนะเป็นหน้ากากที่หน่วยล่าสังหาร ซึ่งเป็นหน่วยลับของหมู่บ้านคิริงาคุเระใส่กัน พวกเค้ามีฉายาว่าหน่วยกำจัดศพเพราะ สามารถกพจัดศพได้ราวกับหายไปกับโลก มีหน้าที่ลบร่องรอยว่านินจาผู้นั้นเคยมีชีวิตให้หมดเกลี้ยง"

                  "งั้นร่างของซาบูสะก็คงถูกสับระเอียดแล้วทำลายไม่เหลือหลอเลยนะสิ น่ากลัวจั~ง!!"

                  "ฉันว่าหยุดถามครูเค้าก่อนเถอะ ให้ครูเค้าพักบ้าง พวกนายควรพักเหมือนกัน"

                  "เออ...ข้าว"

                  "คะครู?"

                  "ขอบใจที่แบกครูมาถึงที่นี่นะ"

       เหอะๆ คิดว่าจะไม่ได้ยินคำนี้สะแล้ว

                  "หึ...ไม่เป็นไรค่ะครู ก็แค่ปวดไหล่"

                  'ทำไมรู้สึกเหมือนเราโดนตอกย้ำว่าเป็นภาระฟ้ะ'

       หลังจากนั้นครูก็หลับไป ซาซึเกะเอาแต่มองวิวนอกหน้าต่าง ส่วนซากุระกับนารูโตะก็คุยกันเรื่องอะไรไม่รู้

                   "นี่ๆ เรามาเปิดดูหน้าครูคาคาชิดีไม๊"

                   "จะบ้าเหรอนารูโตะ!...เดี๋ยวก็โดนดีหรอก"

                   "แล้วซากุระจังไม่อยากเห็นเหรอ?"

                   "อยากสิ"

                   "งั้นเอาเป็นว่าตกลงแล้วน่ะ"

                   "ข้าวกับซาซึเกะละ"

                   "ไร้สาระ"

        เอ็งก็อยากเห็นไม่ใช่เรอะ

                   "ฉันขอปฏิเสธ"

        ที่ฉันปฏิเสธไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเห็นหรอกนะ แต่รู้อยู่แล้วว่ายังไงๆก็ไม่ได้เห็น

                   "งั้นซากุระจังเรามาร่วมมือกันนะ"

        ต่อให้ร่วมมือกันพวกนายก็ไม่ได้เห็นหรอก

                    ฟึบ!!

                   "กรี๊ดดดดดดดด!!"

        นารูโตะกับซากุระที่กำลังจะถอดหน้ากากครูคาคาชิ แต่ครูคาคาชิดันตื่นขึ้นมาก่อน   ทำให้นารูโตะกับซากุระตกใจจนกรี๊ดแบบเมื่อกี้นี้

                   "อ้าวครูตื่นแล้วเหรอ?"

        คุณซึนามิเข้าห้องมาพร้อมกับถือหม้อที่มียาอยู่มาให้ครูคาคาชิ

                   "ครูฮะเป็นอะไรรึเปล่า"

 

                   "อื้อ?...อ๋อ...หน่วยกำจัดศพนะปกติมักจะทำลายศพคนที่ตนสังหารตรงนั้นทันที..."

                   "แล้วมันหมายความว่าไง?"

                   "ยังไม่เข้าใจอีกเรอะ? เจ้าเด็กสวมหน้ากากนั้นกำจัดศพซาบูสะยังไง?"

                   "หา! ใครจะไปรู้เล่าก็เจ้านั้นเอาศพไปนี่นา"

                   "นั่นสิ ถ้าต้องการหลักฐานยืนยัน แค่ตัดหัวไปก็น่าจะพอแล้ว. อีกอย่างอาวุธที่เจ้าเด็กนั้นใช้..."

                   "หรือว่า..."

                   "ก็อย่างไอ้หรือว่านั้นแหละ เจ้าซาบูสะยังไม่ตาย"

                   "หมายความว่าไงค้าบครู!?"

                   "ข้าว!! เธออยู่ใกล้เจ้านั้นสุดนิ"

                   "อือใช่...สภาพแบบนั้นฉันคิดว่าน่าจะตายแล้วแต่พอมานึกอีกทีมัน...เหมือนเป็นการทำให้อยู่ในสภาพเหมือนตายต่างหาก แล้วก็อาวุธที่เจ้านั้นใช้เป็นเข็มกระจาย เป็นอาวุธทึ่อำนาจสังหารต่ำสุดถ้าไม่เข้าจุดตายจริงๆ เจ้านั้นไม่ได้มาเพื่อฆ่าแต่มาเพื่อช่วยตะหากละ"

             ตอนนั้นฉันรู้อยู่แล้วว่ายังไม่ตาย แต่ก็อยากให้สองคนนั้นเข้าใจกันก่อน ฉันเลยจำเป็นต้องโกหกพวกนาย ขอโทษนะ

                   "เอาเหอะ ให้เตรียมพร้อมไว้ก่อนจะสาย...นั้นคือกฎเหล็กของนินจา"

                   "มันหมายความว่าไงค่ะครู อีกอย่างครูก็ใช่ว่าจะขยับตัวได้คล่อง"

                   "พวกเธอต้องฝึกวิชานินจา"

         แต่ตรูไม่อยากฝึกว้อย!!

                   "ชักสนุกแล้วสิเนี่ย!!"

                   "ไม่เห็นจะสนุกตรงไหน..."

                  

        ระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่ ก็มีเด็กอายุประมาณ 9 ขวบ พูดแทรกขึ้นมาก่อน

 

                   "นายเป็นใครฟ่ะ!!!"

                   "อ่าวอินาริ หวัดดีพวกพี่ๆเค้าสิลูก! เค้าเป็นคนช่วยคุ้มกันตากลับมานะ"

                   "แม่ฮะ...เดี๋ยวพวกนี้ก็ตายหรอก"

                   "ว่าไงนะ!! ไอ้เด็กปากเสีย!!"

                   "คนที่ขวางทางกาโต้น่ะ ไม่มีทางชนะอยู่แล้ว"

                   "ไอ้เด็กนี่!!"

                   "ตาบ้าจะไปหาเรื่องอะไรกับเด็ก!!"

                   "ฟังนะ ฉันนี้แหละคือซุปเปอร์ฮีโร่ที่จะเป็นนินจาผู้ยิ่งใหญ่นามโฮคาเงะในอนาคต จะเป็นใครหน้าไหนก็ไม่ครณามือฉันหรอก"

                   "ฮึ...ฮีโร่เรอะบ้าป่าว!! คนแบบนั้นมีจริงซะที่ไหน"

                   "วะ...ว่าไงน้า!!"

                   "มีสิ...คนที่เป็นฮีโร่นะที่แคว้นนี้ก็เคยมีไม่ใช่เรอะ"

              ฉันพูดแทรกออกไป เพื่อไม่ให้นารูโตะทะเลาะกับอินาริ

                   "อึก...ป้านะหุบปากไปเลย!!"

              กลับกลายเป็นว่าอินาริมาทะเลาะกับฉันแทน แถมยังใช้สรรพนามว่า ป้า กับฉันอีก

แต่ฉันไม่สนใจ ฉันจึงหันไปพูดกับอินาริต่อ

                   "รู้สึกเขาจะเป็นพ่อนายนะ พ่อนายนะชื่อ ไกสะ ไม่ใช่เหรอ เป็นที่ยกย่องของหมู่บ้านแต่กลับโดนประหารกลางฝูงชน คนที่สั่งประหารคงเป็นกาโต้สินะ"

                   "หุบปากสะที!!!"

                   "อินาริจะไปไหนนะ!! อินาริ!!"

            อินาริวิ่งออกจากห้องไปด้วยความโมโห

                    "คุณดาสึนะค่ะ ช่วยเล่าเรื่องพ่อของอินาริให้ฟังหน่อยสิค่ะ"

                    "งั้นฉันขอตัวล่ะ"

                    "เดี๋ยวก่อนข้าว...เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง"

                    "ได้ยินเค้าลือกันนะคะ"

              

         รุ่งเช้า

                 "เอาละพวกเธอต้องฝึกปีนต้นไม้ โดยใช่จักกระปล่อยไปที่เท้า"

        

                 "โห้ไม่ใช้มือด้วย เจ๋งเลย"

        

                 "แล้วพวกเราจะฝึกไปทำไม"

                 "เพื่อควบคุมจักระ"

                 "แล้วข้าวละค่ะ?"

                 "ครูเห็นฝีมือข้าวแล้วคิดว่าคงปีนเป็นตั้งนานแล้วละ เลยให้ไปคุมกันคุณ

ดาสึนะ"

          ที่ก่อสร้าง

                  "อ้าว แล้วเจ้าพวกนั้นละ"

          คุณดาสึนะ หันมาถามฉัน ในขณะที่ตัวเองกำลังแบกไม้อยู่

                  "ฝึกวิชาค่ะ"

                  "แล้วเธอไม่ไปฝึกมั้งละ"

                  "หนูฝึกเสร็จแล้วนะคะ"

         ฉันตอบคุณดาสึนะด้วยอาการเซ็ง ก็ครูคาคาชิเค้าไม่ยอมให้ฉันฝึกนิ

         หลังจากนั้นซากุระก็มาช่วยฉันคุมกันคุณดาสึนะ ฉันถามว่าการฝึกเป็นไงมั้ง ซากุระก็บอกใหญ่ว่าง่ายมาก นารูโตะคงไม่รอด เฮ้อ~ ขอให้พรุ่งนี้ผ่านไปได้ด้วยดีเถอะ