ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลางสังหรณ์ (รีไรท์)
ก็ไอ้สองตัวนี้มันนจู๋จี๋ต่อหน้าฉันเนี่ย สงสารคนโสดบ้างสิเว้ย
โอ๊ยยยยย~ เมื่อไรจะพักเที่ยงละเนี่ย หิวจะตายอยู่แล้ว~
หวัดดีฉันชื่อข้าว ตอนนี้ฉันหิวมากๆ ครูสอนก็ไม่รู้เรื่อง ไม่ใช่เพราะฉันไม่ตั้งใจเรียนหรอกนะ ฉันตั้งใจเรียนมากๆ แต่ครูเขาสอนไม่รู้เรืี่องต่างหากละ อย่าว่าแต่ฉันเลยที่ไม่เข้าใจ เพื่อนทั้งห้องก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เฮ้อ~ อีกกี่นาทีเนี่ยถึงจะพักเที่ยง
กริ๊งงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!
เย้!!! หมดเวลาแล้วเว้ย
"นักเรียนเคารพ"
"ขอบคุณค่ะ/ครับ"
ข้าวเที่ยงจ๋า ฉันกำลังไปหาเธอ~
"ไอ้ข้าว!"
ข้าวเที่ยงจ๋า ฉันกำลังไปหาเธอ
"ไอ้ข้าว!!!!"
"โว้ย!! เรียกดีๆก็ได้"
"เรียกแล้วมึงหันไมละ?"
เออว่ะ ก็จริงของมัน
"ไป ไปกินข้าวกัน"
ไอ้หมอนี้ชื่อดิว เป็นเพื่อนซี้ของฉันเอง คนในห้องชอบแซวฉันกับไอ้ดิวว่าเป็นแฟนกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะไอ้ดิวมีแฟนอยู่แล้ว แถมแฟนมันขี้หึงมากด้วย
"บอล!!!"
"ไงที่รัก ไงยัยงั่ง"
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไอ้บอลถึงเรียกไอ้ดิวว่าที่รัก เพราะไอ้บอลเนี้ยแหละแฟนไอ้ดิว
"ไงไอ้ปากปีจอ"
ที่เรียกว่ามันปากปีจอ ก็เพราะมันชอบพูดกัดคนอื่นอยู่เรื่อยโดยเฉพาะฉัน
"โห้ แรงนะเนี้ย ป๊ะๆกินข้าว"
ดีเหมือนกันหิวจะตายอยู่แหละ
โรงอาหาร
ดิวกับบอลนั่งจู๋จี๋อยู่ตรงหน้าฉัน ส่วนฉันนั่งกินข้าวสลับกับมองพวกมัน
แต่สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจอยู่อย่างนึง คือ ทำไมฉันถึงได้รู้สึกอึดอัด
"ดิว กูรู้สึกอึดอัดหายใจไม่คอยออกเลยว่ะ"
"ลางสังหรณ์รึเปล่า"
"ก็คงใช่"
ฉันนะเป็นคนที่มีลางสังหรณ์คล้ายๆเซนส์ละมั้ง แต่ลางสังหรณ์ของฉันแมนยำมาก อย่างตอนอึดอัดจะมีเรื่องร้าย ตอนสบายใจจะมีเรื่องดีๆ
"อืม ถ้าอึดอัดแปลว่าจะมีเรื่องร้ายอ้ะดิ"
ไอ้บอลทักฉันทันที
"ก็คงใช่ แต่ว่าเดาไม่ออกเลยแฮะ ว่าจะมีเรื่องร้ายแบบไหนเข้ามา อย่างตอนนั้น ตอนที่ฉันรู้สึกอึดอัดก่อนสอบ พอสอบเสร็จ ปรากฎว่าฉันสอบตก!!!"
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
ทั้งสองคนหัวเราะเยาะเย้ยใส่ฉัน ถามจริงมันตลกตรงไหนฟ้ะ!!
"มันน่าตลกตรงไหนไม่ทราบ!!!!"
"ฮ่าๆๆ ขอโทษๆ"
ทั้งสองคนขอโทษที่หัวเราะเยาะฉัน แต่ว่าครั้งนี้มันรู้สึกอึดอัดมากกว่าครั้งไหนๆ
ฉันทำสีหน้าเครียด จนพวกเขาเป็นห่วงฉัน
"วันนี้ให้พวกเราไปส่งที่บ้านไหมข้าว?"
"ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้"
ช่างเหอะเราอาจจะไม่สบายก็ได้ เฮ้อ~วันนี้มันวันไรว่ะเนี่ย เหนืี่อยชะมัดเครียดก็เครียด เเต่ตอนนี้ฉันเครียดเรื่องที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า ก็ไอ้สองตัวนี้มันนจู๋จี๋ต่อหน้าฉันเนี่ย สงสารคนโสดบ้างสิเว้ย
พอพวกเรากินเสร็จก็ขึ้นไปเรียนกันตามปกติ คาบบ่ายนี้ฉันไม่ได้เรียนอะไรเลย เพราะ ฉันเอาแต่หลับอย่างเดียว
พอเลิกเรียนฉันก็ขอไอ้ดิวกับไอ้บอลกลับบ้านก่อน ตอนนี้ฉันยืนรอไฟแดงที่ถนนอยู่
ซ่าๆๆ!!!
ให้ตายสิฝนตกแล้วเมื่อไรจะไฟแดงว่ะเนี่ย
ปิ้ง!
อ๊ะ ไฟแดงแล้ว วิ่งเลยก็แล้วกัน
ปี๊นๆ!!!
โครม!!!
"กรี๊ดดดดดด มีเด็กถูกรถชน ใครก็ได้ช่วยที"
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆ ตัวของฉันลอยขึ้นแล้วลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง ฉันรู้สึกเจ็บทั่วตัวไปหมด สติของฉันค่อยๆดับลงที่ละนิด ที่ละนิด จนสติของฉันได้ดับวูบลง ฉันกำลังจะตายงั้นเหรอ นี้สินะลางสังหรณ์ของฉัน
ฝั่งดิวกับบอล
กริ้ง กริ้ง กึก
"สวัสดีครับ ดิวพูดครับ อะไรนะครับ!! ไม่จริงใช่ไมครับ ครับๆ จะรีบไปครับ"
"มีอะไรเหรอที่รัก"
"บอล ฮึก! ไอ้ข้าวมัน...มันตายแล้ว...ตอนเย็นมันโดนรถบรรทุกแหกไฟแดงชน ฮึก!"
"อะไรนะ!!!"
ทั้งสองคนกอดกันร่ำไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ทั้งสองได้รู้แล้วว่าเพื่อนของเขาไม่มีทางตื่นขึ้นมาอีก
ผ่านไป 2 วัน
วันนี้ทั้งสองคนจะไปงานศพเพื่อนของตัวเอง
"ลางสังหรณ์ของไอ้ข้าวคงเป็นจริง ยังไงก็ขอให้มันได้ไปเกิดในที่ดีๆก็แล้วกันนะ ขอให้โชคดีนะเพื่อน"
TBC.
ข้าวในโลกเดิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น