คนป่วน เมื่องซอมบี้

ลำดับตอนที่ #2 : งานเข้า !!

   แฮ่ แฮ่ โฮกกกก  ปัง! ปัง! อ๊ากก!!

เสียงเอฟเฟ็คของเกมสยองขวัญที่ฉันกำลังใจจดใจจ่อเล่นอยู่นั้น มันช่างมีความสุขเหลือเกิน ภาพเลือดนองของเหล่าซอมบี้ที่หัวหลุด ตาถลนกำลังนอนตายเกลือนกลาด 

" น้ำ  ทำไมมึงโหดจังว่ะ มึงเป็นพวกสาย S ใช่ม่ะ ? " ไอ้เจนที่นอนกลิ้งหลังจากมันสวาปามผัดหมูที่ไม่รวมใบกระเพราที่มันใส่ลงไปสองใบ
" S หน้ามึงอ่ะ กูก็แค่มีชีวิตที่ท้าทายเท่านั้นเองง " ฉันตอบก่อนไปเซฟเกมแล้วปิดเครื่อง
" ถ้ามีซอมบี้ขึ้นมาจริงๆ มึงคงจะชอบอ่ะดิ " ไอ้เจนยิ้มกว้าง 
" ฮ่า ฮ่า แม่จะฆ่าให้เรียบเลย ฮ่า ฮ่า " ฉันหัวเราะก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ แอร์เย็นๆ จนรู้สึกว่าเปลือกตาค่อยๆปิด และ หลับไป 


" น้ำ! น้ำตื่นเร็วเข้า ! " น้ำเสียงคุ้นหูแต่ต่างออกไปตรงที่มันสั่นๆ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็พบกับแสงสว่างจากหลอดไฟนีออนที่เจิดจ้าอยู่กลางห้อง 
" มีอะไรว่ะ ?เจน ห๋าว ว วว " ฉันอ้าปากหาวออกมาแบบไม่เกรงใจ เกรงใจใครล่ะ เห็นกันหมดไส้หมดพุงล่ะ 
" ดูไรนี่ " ไอ้เจนลุกขึ้นไปตรงหน้าต่างแล้วแง้มผ้าม่านออกนิดๆแล้วกวักมือเรียกหยอยๆ 
" อะไีรว่ะ " ฉันชะโงกหน้าดูมั่ง ถนนหน้าหอของพวกเราที่เคยมีผู้คนเดินไปมาเยอะแยะในยามค่ำคืนแต่ในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยผู้คนที่แตกตื่นส่งเสียงกรีดร้องไปมา พร้อมกับวิ่งหนีเหล่าผู้คนที่บ้าคลั่ง 
" นี่แม่ง ซอมบี้นี่หว่า " ฉันหันไปมองหน้าเจน แล้วตื่นเต้นสุดขีด 
" เจนเปิดทีวีดิ้ " ฉันวิ่งไปยังประตูห้องแล้วส่องดู ข้างนอกเงียบกริบ ไฟทางเดินติดๆดับๆ นี่แม่งบรรยากาศหนังสยองขวัญเลยนี่หว่า ฉันรีบปิดประตูแล้วล๊อคให้แน่นพร้อมกับปิดประตูลูกกรงที่พ่อกับแม่กำชับว่าให้ติดไว้กันขโมย แต่ตอนนี้ติดไว้กันผีก่อนแล้วกัน 
" น้ำมาดูเร็ว ! ไ ฉันวิ่งมานั่งข้างเจนแล้วมองดูจอทีวีที่ขึ้นว่า ประกาศภาวะฉุกเฉิน ก่อนจะตัดไปยังหน้าของใครคนหนึ่งที่ฉันจำได้ว่าเป็นคนในกระทรวงอะไรสักอย่าง 

' ประกาศภาวะฉุกเฉิน เนื่องจากตอนนี้ในพื้นที่เขตกรุงเทพมหานคร ได้พบการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสชนิดหนึ่งซึ่งเรายังไม่ทราบชนิด ได้แพร่กระจายเข้าสู่ร่างกายของมนุษย์ซึ่งทำให้เกิดอาการก้าวร้าว และ ไล่ทำร้ายประชาชน เราของให้ประชาชนทุกท่านอยู่แต่ในบ้านหรือไม่ก็อพยพไปยังพื้นที่ที่ทางเราจัดไว้ให้ ที่แรก สนามบินสุวรรณภูมิ และ  สองสนามบินดอนเมือง ขอให้ทุกท่านระวังตัวและอย่างสัมผัสกับผู้ติดเชื้อเด็ดขาดเพราะไวรัสชนิดนี้สามารถติดต่อกันได้ทางน้ำลาย ของให้ทุกท่านปลอดภัย '  

ฉันมองหน้าจอทีวีที่กลายเป็นสีฟ้าไปหมด ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาโลดแล่นอยู่ข้างนอก ฉันหันไปมองหน้าเจนช้าๆ 
" มึงคิดเหมือนกูไหม ? " ไอ้เจน ค่อยๆพยักหน้ารอยยิ้มกว้างค่อยๆปรากฎ 
" งานนี้มันส์แน่มึง  เตรียมตัวเก็บของแล้วออกไปลุยกันเลยเพื่อน ! " ฉันตะโกนขึ้น พลางตบหน้าตัวเองแรงๆเพื่อว่ากำลงัฝันอยู่ แต่มันก็เจ็บจี้ดถึงทรวงแสดงว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง มิได้ฝันไป หรือละเมอ  
" แล้วมึงจะออกไปยังไงว่ะ น้ำ ?" ไอ้เจนเปลือนเสื้อผ้าเป็นชุดทะมัดแทมงแทน แล้วลงมือจัดหาข้าวของที่จำเป็น 
" ก็คงต้อง ลงไปเอารถแล้วไปหาอาวุธก่อนไง แล้วตามหาคนที่รอด " ฉํนตอบแล้วลงมือหยิบอุปกรณ์ที่จำเป็นใส่เป้แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงขาสั้น เสื้อยืดแขนยาวที่คล่องตัว ดงตาทั้งสองมองหาสิ่งของที่เหมาะจะเป็นอาวุธ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีอุปกรณ์สำคัญซ่อนอยู่ใต้เตียง
" เจอแล้ว " ไม้เบสบอลเหล็กที่แอบเก็บไว้กันพวกโรคจิตส่งประกายเงางามอยู่ในมือฉัน 
" เจน พร้อมยัง...และนั่นอะไรฟร่ะ ? " ฉันมองไม้ที่งอๆอยู่ในมือมันก่อนจะรู้สึกว่ามันคือ ไม้แขวนเสื้อ 
" คือ..กูกำลังคิดว่าตอนกูถูกแม่ฟาดด้วยไม้แขวนเสื้อแล้วกูเจ็บ กูก็เลยคิดว่ามันน่าจะ...." ขมับของฉันเต้นตุบๆ
" ซอมบี้ บ้านผ่องมึงกลัวไม้แขนเสื้ออ๋อ ! " ฉันจัดการฟาดฝ่ามือเข้าไปที่หัวของมันหนึ่งที 
" แหะ แหะ รอแป็บ " ไอ้เจนเข้าไปในครัวแล้วเปิดลิ้นชักแล้วสักพักก็กลับมาพร้อมกับมีดเล่มยาวในมือ อย่างนี้ค่อยยังชั่ว 
" ไปกันเหอะ " 
" อื้ม " 

 ฉันค่อยๆเปิดประตูออกมา ทางเดินของหอที่ตอนนี้เต็มไปด้วยข้าวของกระจัดกระจาย หลอดไฟที่พากันติดๆดับๆ่ช่างหลอนยิ่งนัก ฉันกระชับไม้เบสบอลเหล็กไว้ในมือ ถึงแม้ว่าจะเตี้ยก็เถอะ แต่เรื่องพลังอ่ะเหลือล้นจะบอกให้ 
" เงียบจังเลยเนอะ " ไอ้เจนส่งเสียง 
" แบบนี้แหละ ได้บรรยากาศ " พวกเราเดินตรงไปเรื่อยๆยังบันไดหนีไฟ 

แฮ่ แฮ่ 

เสียงขู่แปลกๆ ดังขึ้นมา พร้อมกับชายท่าทางจะเคยเป็นอดีตผู้ร่วมหอ ที่เดินตรงมาหาพวกเราด้วยสภาพแขนแหว่งไปข้างหนึ่ง ดวงตาลึกเข้าไป
" หวัดดี ลุง " ฉันทักทายเล็กน้อยก่อนจะบรรจงฟาดไม้เบสบอลกระทบกับหัวของมันจนและ ร่างของมันแน่นิ่ง 
" เร็วเข้า เจน "ฉันดึงแขนเจนวิ่งลงมาจนถึงลานจอดรถของหอ ที่ตอนนี้มีรถหลายคนให้เลือก 
" เจนแกขับรถเป็นป่ะ ? " ฉันยืนหยุดอยู่หน้ารถแวนที่ตอนนี้มีสองผัวเมียซอมบี้ยืนขวางอยู่ 
" เป็น ไมหรอ " ไอ้เจนถาม 
" เดี๋ยวกูจะฟาดอีสองตัวนี้แล้วมึงวิ่งไปที่รถแวนคันนั้นแล้วดูว่ามีกุญแจหรือป่าวถ้าไม่มีก็ไปหาคันต่อไป แต่กูขอเป็นรถแวนนะ " ฉันยิ้ม
" ทำไมว่ะ ? "
" กูอยากนั่ง....ไป! " ฉันตอบสั้นๆก่อนจะวิ่งเข้าไปหาซอมบี้พวกนั้นแล้วลงมือฟาดมันทันที 

แฮ่ แฮ่ 

มันขู่อย่างบ้าคลั่งก่อนจะโถมตัวลงมาแต่ ก็นะ ฉันอาศัยจังหวะตอนมันชะงักมุดลอดแขนของมันทันที ข้อดีของคนเตี้ย ไม้เบสบอลงามๆบรรจงประทับเข้าที่หัวของมันอย่างจัง 
" ไอ้เจนเจอยัง !! " ฉันตะโกนถามเมื่อหันไปเห็นซอมบี้ที่เริ่มทยอยมาทางพวกเราสองคน 
" ไม่มีว่ะมึง ! " ฉิบหายแล้วไง 

บรื้น  เอี้ยด! 

" ขึ้นมาเร็วครับ " รถแวนสีดำเบรก ฝุ่นตลบพร้อมกับชายหนุ่มใบหน้าคุ้นเคยที่ลดกระจกลงมาเรียก 
" ไอ้เจนเร็ว !!" ฉันวิ่งไปฟาดซอมบี้ที่วิ่งตามไอ้เจนมา 
" เร็วเข้า !!  " ฉันไปเปิดประตูรถข้างคนขับแล้วกระโดดขึ้นไปทันที


บรื้น 

รถแวนสีดำขับออกไปทันที 

" นาย !? " ฉันมองหน้าหนุ่มน่าหวานที่คุ้นๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไอ้เจ้านี่ที่ชนฉันที่ตลาดสด 
" เจอกันอีกแล้วนะครับ" ชายหนุ่มยิ้มแย้ม 
" ขอบใจนะที่ช่วย " ฉํนตอบ 
" อ้าว แกรู้จักด้วยหรอไอ้น้ำ " ไอ้เจนชะโงกหน้ามาถาม 
" ป่าวหรอกแค่เคยเจอน่ะ " ฉันตอบปัดๆไป
" แล้วนายชื่ออะไรล่ะ ? " ฉันหันไปถามชายหน้าสวยที่นั่งข้างๆ 
" ผมชื่อ คิมครับ " เขายิ้ม ผู้ชายอะไรว่ะโครตสวยเลยย 
" ฉันน้ำ ไอ้นั่นเจน " ฉันชี้นิ้วไปทางไอ้เจน 
" เห้ย! น้ำดูข้างนอกดิ " ไอ้เจนตะโกนขึ้น ฉันหันไปมองตามที่มันบอก รถแวนขับผ่านท้องถนนที่ตอนนี้ไม่มีรถคันไหนแล่นอยู่เลย  ซอมบี้บางส่วนเดินไปมาอยู่ตามฟุตบาท 
" โอ้ จอร์ช อย่างนี้แม่งโครตน่าตื่นเต้นเลยว่ะ  งานนี้มันส์แน่มึง "