คนป่วน เมื่องซอมบี้

ลำดับตอนที่ #1 : เกือบจะเริ่มแหละ

  ท่ามกลางแสงแดดที่โครตร้อนนนน !! ปรากฎร่างสาวน้อยผู้บอบบาง เจ้าของใบหน้าที่แสนสดใสและผิวขาวๆ กำลังเดินวนไปวนมาอยู่หน้าร้านซุปเปอร์มาเก็ต 
" ทำไมไอ้เจนไปขรี้นานจังว่ะ ร้อนแล้วน่ะ " ฉันมองนาฬิกาข้อมือที่บ่งบอกว่านังเพื่อนสาวตัวดีหายไปประมาณ15นาทีแล้วววว และผิวอันสวยๆของฉันก็กำลังจะไหม้้้เพราะไอ้รังสียูวีจากดวงอาทิตย์นี่แหละ !
" น้ำ!!! มาแล้วๆๆ โทษทีว่ะพอดีนั่งเพลินไปหน่อย " ฉันเงยหน้ามองเพื่อนสาวสวยแสนสูงที่กำลังยิ้มอย่างเขินๆ
"ทำไรเพลินว่ะ ? " ฉันกางร่มลายเครื่องในที่ฉันอุตสาห์ไปจ้างเขาสั่งทำเป็นพิเศษ หุ หุ หุ
" พอดีห้องน้ำที่ไปเข้ามันมีตัวหนังสืออะไรมากมายให้อ่าน ประเภทบอกว่า รักติ๋ม ส้วมนี้กูจอง อะไรแบบเนี้ย " ฉันฟังที่ไอ้เจนเล่าแล้วรู้สึกว่าเส้นประสาทกำลังเต้นตุบๆๆ
" ไอ้บ้าาา !! นังคุณเมิง รู้ไหมว่าคุณเพื่อนแสนสวยคนนี้รอมึงไปขรี้จนแดดจะเผาตายอยู่แล้วววว แต่คุณเมิงก็เสือกไปนั่งอ่านข้อความเพี้ยนๆในห้องน้ำอีก! ไอ้ฟายยเอ้ยย ! " และแล้วฉันก็จักการร่ายยาวใส่นังเพื่อนตัวดีที่ดันเอ๋อ ไปนั่งอ่านข้อความของไอ้พวกมือบอนในห้องน้ำ 
" หวาๆ โทษทีนะมึง ก็กูเพลินอ่ะ  มาๆกูถือร่มให้ " เจนคว้าร่มไปถือให้ ฉันถอนหายใจในความรั่วของมัน แต่ก็นะอยู่กับมันก็ดีไปอีกแบบ พวกเราเดินอยู่ในตลากสดที่มีบรรดาแม่ค้าทาปากแดงจัด ร้องเรียกลูกค้ากันอย่างต่อเนื่อง ช่างน่าเบื่อทำไมโลกนี้ถึงไม่มีอะไรหน้าตื่นเต้นสักนิดเลยน้าาา 
" เฮ้ยๆ น้ำๆๆกูอยากกินผัดกระเพราอ่ะ " ฉันมองไอ้เจนที่กำลังทำตาแพรวพราวอยู่กับเนื้อหมูสีชมพูสวย 
"มึงก็ซื้อหมูไปดิ้ แล้วไปซื้อใบกระเพรา " ไอ้เจนพยักหน้าแล้วตรงเข้าไปดูเนื้อหมูอย่างระริกระรี้ 
" เจน เดี๋ยวไปหาน้ำกินก่อนนะ คอแห้งว่ะไปเจอกันที่ร้านอาแปะแล้วกัน " 
"เคๆ " 

  ฉันเอื้อมมือไปหยิบร่มจากมือเจนแล้วเดินตรงไปยังร้านอาแปะท้ายตลาดอย่างเอื่อยๆ น่าเบื่อจริงๆเลยคนเราน่าจะมีอะไรเข้ามาทำให้มันตื่นเต้นมั่งนะ ชีวิตที่มีแต่กิน นอน ไปเรียน ไปเรื่อยๆมันช่างไม่น่าเร้าใจอะไรสักนิดอย่างน้อยมันต้องมีอะไรมาทำให้เร้าใจสักนิดเซ่ มันถึงจะมีสีสัน เฮ้อคิดแล้วกลุ้ม

พลั๊ก ! 

จู่ีๆก็มีใครไม่รู้มาชนฉันจนลงไปนั่งก้มกระแทกพื้นน้ำตาเล็ดอยู่ 
" เอ่อ..ขอโทษนะครับน้อง พอดีพี่ไม่เห็น " ใครน้องเองฟร่ะ  แม่ขอดูหนังหน้าหน่อยเหอะ  
" ใครน้องย่ะ ..เอ่อ..ผู้หญิงผู้ชายอ่ะ ? " ฉันถามเจ้าของใบหน้าหวานๆที่กำลังมองฉันอย่างงงๆ 
" ผะ ผู้ชายครับ "เขาตอบเสียงสั่น เอ่อ ตูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ 
"อายุเท่าไร ? " ฉัน 
"17 คะ ครับ " ดวงตากลมมองฉันอย่างสับสน ฉันลุกขึ้นมา โอ้ว หมอนี้สูงชะมัด ตัวฉันอยู่แค่ระดับอกเขาเอง
" น้องเป็นอะไรไหมครับ ? " เขาถามอย่างสุภาพ แต่ฉันชักไม่ชอบใจแหะ 
"ใครน้องนายฟระ่ ถึงจะสูงแค่ 150 แต่อายุ 17 แล้วเฟ้ย!! " ฉันกระแทกไหล่ใส่หมอนั้นแล้วเดินตรงไปร้านอาแปะอย่างอารมณ์เสียง ชิ ทำไมใครก็เรียกว่าน้องฟร่ะ ถึงตูจะสูงแค่150ก็เถอะ แต่17แล้วเฟ้ยย เป็นสาวแล้ววววววว
"แปะ ชานม ถุง กาแฟถุง "
"ล่ายๆๆ " อาแปะอ้วนๆยิ้มอย่างใจดีให้กับฉันแล้วลงมือทำชานมที่หอมหวานอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักชานมและกาแฟหอมกรุ่นก็มาอยู่ในกำมือ 
"อ่ะ แปะ 30 "
"ขอบใจน่อ อาหมวยย " อาแปะยิ้มกว้างจนเห็นฟันหลอๆเรียงกันเป็นตับไว้หนูถูกหวยหนูจะพาไปทำฟันปลอมนะแปะ 
" มาแล้วๆ " เจนวิ่งเข้ามาพร้อมกับเนื้อหมูถุงใหญ่และ เอ่อ กระเพราหนึ่งกำ
" เจน มึงจะกินผัดกระเพราแล้วมึงซื้อหมูมาเท่าไร ? " เจนมองฉันก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง
" หมูโลนึง "
"แล้วใบกระเพราอ่ะ ? " ฉัน
" กำเดียว นี่กาแฟของกูใช่ป่ะ ขอบใจน้าาา " ไอ้เจนคว้ากาแฟเย็นจากมือของฉันไปดูดอย่างเอร็ดอร่อย 
" เจน มึงรู้จักคำว่าพอดีๆไหมเนี้ย " 
" รู้ แต่อยากกินหมูมากกว่าใบกระเพรา " เอ่อ  กูยอมแพ้มึงล่ะ  

     พวกเราสองคนเป็นนักเรียนม.ปลายที่แสนสดใสที่ย้ายมาเช่าหออยู่เพราะอยากใช้ชีวิตอย่างอิสระ หอพวกเราเป็นแบบธรรมดาค่าเช่าเดือนล่ะ 3000 บาท ไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่เล็ก เงินก็ใช้เงินที่พ่อแม่ส่งมาให้นั่นแหละ แต่ก็ประหยัดๆหน่อย 
" เห้ย!! น้ำ !! เจน !!! " เสียงตะโกนของใครบางคนดังขึ้น ฉันหันไปดูก็เลยรู้ว่าเป็นเสียงของยัยมะนาว เพื่อนร่วมหอที่ฉันไม่ค่อยจะชอบหน้าสักเท่าไร ทำไมนะหรอ ก็เป็นเพราะเสียง18หลอดกับการแต่งตัวของคุณหล่อนที่หลุดโลกแบบว่าเยอะเวอร์ 
"มีอะไรหรอ นาว? " เจนเพื่อนสาวแสนดีถาม 
" พวกแกไปดูผีชีวะภาคใหม่มายัง?"ยัยนาวจีบปากจีบคอ 
" ดูมาแล้วจ่ะ น่ากลัวเนอะ " เจนตอบ น่ากลัวอะไรล่ะ พอเข้าไปแม่นี้ก็กินป็อบคอนหมดตั้งแต่หนังยังไม่เริ่มแล้วก็หลับซะงั้น 
"นั่นสิๆๆ ถ้าโลกเราเป็นอย่างนั้นคงน่ากลัวเนอะ " ยัยนาวพูด เอ่อ หนังหน้าแกน่ากลัวกว่านะ 
" ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ดีสิ " ใช้ถ้าเป็นอย่างนั้นคงจะมันส์พิลึก หึ หึ หึ