คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หญิงสาวกับตุ๊กตา
รัตติกาลที่ 1
หญิงสาวกับตุ๊กตา
พลัก! เสียงกำปั่นต่อยใส่ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ก่อนที่เขาจะสวนหมัดกลับมาอย่างรวดเร็ว คนทั้งสองกำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด ทั้งๆที่ตอนนี้กำลังอยู่ในโรงเรียนแท้ๆ แถมคนทั้งสองยังอยู่ในชุดนักเรียนของที่นี่เสียด้วย หมัดต่อหมัดที่แลกกันยิ่งทำให้เลือดในกายของคนทั้งสองร้อนรุ่ม เสียงเชียของคนทั้งสองฝ่ายยิ่งทำให้กำลังใจฮึกเหิม กลิ่นดินและไอแดดทำให้ผิวกายระคายเคือง แม้แผลที่เกิดจากการต่อสู้จะแสบร้อน แต่พวกเขากลับไม่คิดจะสนใจ กำปั้นปะทะเข้าหน้าของชายคนเดิม ก่อนที่คนๆนั้นจะล้มลงไปกองกับพื้น พร้อมเสียงเฮของคนอีกฝั่งหนึ่ง
“เก่งมากเลยแดน นายสุดยอดจริงๆ”เสียงของคนรอบข้างดังกระหึ่มขึ้น ผมเองก็อยากจะเป็นแบบนั้นน้ะ แต่เสียดายที่ผมเป็นได้แค่
“เฮ้ย ไอ้เค็นตะ มานี่”เสียงของแดน คนที่พึ่งต่อยคนลงไปกองกับพื้นเรียกผม ซึ่งแน่นอน ผมต้องก้มหัวงุดๆไปหา ไม่อย่างนั้น ผมได้เละเหมือนผู้ชายคนนั้นแน่
“ใช้ไปซื้อน้ำอะ ซื้อมายัง”แดนถามเสียงเรียบ ใช่แล้วละ ผมเป็นแค่คนชั่นล่างสุดของคนพวกนี้ เป็นเพียงคนใช้ ที่ไว้คอยไปไหนมาไหนเท่านั้นเอง
“มัน หมดไปแล้วครับ”ผมตอบเสียงกล้าๆกลัว ทำไงได้ละ ก็ผมไม่กล้าที่จะพูดนี่นา
“หมายความว่าไง แกอยากลองดีใช่ไหม”แดนพูดก่อนจะขยำคอเสื้อผมอย่างแรง
“เปล่า มันหมดแล้วจริงๆ”ผมตอบไปเช่นเดิม ก็ทำไงได้ละ มันหมดไปแล้วจริงๆนี่นา
“ดูท่าแกอยากจะเจ็บตัวสิน้ะ”แดนพูด หมอนี่ไม่เคยฟังเหตุผลอยู่แล้วละ แดนง้างหมัดออกก่อนจะต่อยเข้าทองผมอย่างแรง จนผมตัวงอเป็นกุ้ง ความเจ็บแล่นขึ้นมาจากท้องแผ่ทั้งตัว ก่อนที่จะตามมาด้วยความรู้ศึกจุกจนหายใจไม่ออก ร่างของผมหล่นกระแทกพื้น ก่อนจะถูกแตะซ้ำอีกรอบ ร่างของผมนอนอยู่บนพื้นกำลังนอนแน่นิ่ง ราวกับหมาข้างถนน ผมรู้ มันน่าเจ็บใจ แต่ ผมทำอะไรไม่ได้ ผมมันขี้ขลาด
“คิดว่าตาสีฟ้าแล้วเท่หรือไงวะ”เสียงแดนพูดขึ้นก่อนจะแตะซ้ำอีกรอบ ตอนนี้ผมเริ่มรู้ซึกถึงเลือดเค็มๆในปากแล้ว ผมมีตาสีฟ้าที่ค่อนข้างจะแตกต่างจากชาวบ้านเขา ไม่สิ ไม่ใช่สีฟ้า แต่เป็นสีน้ำเงินเข้ม เหมือนสีของ คายาไนท์ อัญมณีสีน้ำเงิน มันทำให้พวกแดนอิจฉาละมั้ง ถึงได้รุมแกล้งผมตลอดเวลาแบบนี้ ผมไม่รู้หลอกน้ะว่าตาสีน้ำเงินแบบนี้ได้มาจากใครทั้งๆที่พ่อกับแม่ของผมก็ตาสีดำเหมือนชาวบ้านเขาแท้ๆ แถมดวงตานี้ ยังทำมห้ผมเห็นบางอย่างที่คนอื่นเขาไม่เห็นกันอีก
“ไปกันได้แล้ว”แดนพูดก่อนจะเดินออกไปนอกโรงเรียน เพราะถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว ในที่สุด ผมก็ได้พักเสียที ดวงตาของผมค่อยๆหลับลงทีละนิดๆ ก่อนจะปิดลงจนโลกของผมมีแต่ความมืด ตอนนี้ขอพักหน่อยแล้วกัน
พอตื่นขึ้นมา ฟ้ามันก็มืดไปแล้ว บาดแผลตามร่างกายเริ่มหายแล้ว ผมมักเป็นแบบนี้เสมอ แผลที่คนอื่นต้องใช้เวลาหลายวันในการรักษาผมมักจะหายสนิทในไม่กี่วัน แต่ผมเองก็ไม่ได้อยากบาดเจ็บหลอกน้ะ ผมค่อยๆลุกขึ้นมองไปรอบๆ ตอนนี้ฟ้ามืดสนิทเสียแล้ว เวลาคงน่าจะประมานทุ่มกว่าๆ บางคนคงสงสัยสิน้ะทำไมผมถึงชื่อเค็นตะ ผมน่ะ เป็นลูกคลึ่งญี่ปุ่นไทย พ่อของผมเป็นชาวไทยแท้ 100% ส่วนแม่เองก็เป็นลูกคลึ่งเหมือนผม จะว่าไป ผมคงมีสายเลือดญี่ปุ่น 1 ใน 4 ละมั้ง แต่ไม่ว่าจะแม่หรือพ่อก็ตาสีดำไม่เหมือนผมที่มีตาสีน้ำเงิน แถมมันยังทำให้ผมเห็นสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณเสียอย่างนั้น ผมหันไปยิ้มบางๆให้กับเงาคนที่ศาลหน้าโรงเรียน ก่อนจะเดินออกจากโรงเรียนไป ถามหรอว่าผมกลัวหรือเปล่า ผมว่าผมไม่กลัวน้ะ ผมออกจะชินเลยละ เพราะผมเห็นมาตั่งแต่เกิด ที่จริงวิญญาณหรือผีก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่ทุกคนคิดน้ะ บางคน ไม่ดิ บางตนออกจะน่าคบด้วยซ้ำ อย่างวิญญาณหมาหรือวิญญาณแมวพวกนี้ มันเหมือนสัตว์เลี้ยงปกตินี่ละ แถมไม่กัด ไม่อึ ไม่ฉี่ ให้รก จะลำบากแค่ตอนกิน ต้องจุดธูปไปให้หรือเผาเอานี่สิ
“หวา”เสียงร้องนั่นไม่ใช่ใครหลอก ผมเองนั่นละ เพราะระหว่างทางกลับบ้าน ผมต้องเจอพวกวิญญาณหมาแมวที่ผมชอบมาให้อาหารบ่อยๆน่ะสิ แถมพวกมันยังกระโดดชนิดโถมเข้าหาผมเลยทีเดียว มันก็น่ารักดีอะน้ะ แต่ มันตกใจน้ะ
ผมค่อยๆลุกขึ้นทีละน้อย แม้ผมจะสัมผัสพวกมันได้ แต่ก็ไม่รู้ศึกเหมือนหมาจริงเลยๆ เพราะมันไม่มีกลิ่น หรืออะไรเลยนอกจากมือที่สามารถสัมผัสได้ แต่ท่าทองอ้อนของพวกมันก็ทำผมใจอ่อนทุกทีสิน่า
“ใจเย็นสิเจ้าแดง เดี๋ยวจะหาอาหารมาเผาให้น้ะ”ผมพูดยิ้มๆก่อนจะลูบหัวมันต่อ แต่อยู่ๆ มันกลับหันหลังไปยืนตรงหน้าผมแทน ก่อนที่มันจะแสดงอาการขู่ออกมา อาการของมันเหมือนกำลังพยายามขู่อะไรบางอย่าง แต่ภาพที่ผมเห็นนั่นก็แสดงคำตอบได้ดี ร่างสีดำทะมึนที่ค่อยๆเดินเข้ามาหาผมอย่างช้าๆ มือของมันมีกรงเล็บสีแดงราวกับเลือดติดอยู่ทั้งห้านิ้ว มันทั้งยาวทั้งแหลมจนน่าจะแทงเสาไม้ทะลุได้ เสียงครางของมันดังต่ำๆก่อนจะก้าวเข้ามาหาไอ้แดง หรือก็คือวิญญาณสุนัขตัวหนึ่งที่ผมเลี้ยงดูมันเอาไว้
“ระวัง”ผมร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อเงาดำนั่นพุ่งตรงมาหาเจ้าแดง กรงเล็บของมันพุ่งเข้าหาแดงอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนแดงจะหลบทัน เล่นเอาผมโล่งใจใช่น้อย แดงพุ่งเข้าไปกัดร่างสีดำนั่น แต่ก็ถูกสลัดออกมา พร้อมกรงเล็บที่ฟันฉับเข้าหาร่างของมัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรละเนี่ย ผมงงไปหมดแล้ว หรือว่านี่จะเป็นที่ชาบ้านเขาเรียกกันว่าผีจริงๆ ทำไมถึงเกิดของแบบนี้ขึ้นได้ละ
“อย่าเข้ามาน้ะ”ผมตะโกนก่อนจะเข้าไปพยุงร่างของแดงขึ้นมา ถึงแม้จะเป็นแค่วิญญาณหมาข้างถนน แต่มันก็เป็นสิ่งมีชีวิต เอ้ย เป็นสิ่งเดียวที่เข้าหามผม อย่างน้อยมันก็สำคัญสำหรับผมละน่า
“บอกว่าอย่าเข้ามาไง”ผมพูดเสียงดัง อย่างน้อยคงขู่มันได้หน่อยน่า แต่ มันช่วยอะไรไม่ได้เลย เงาสีดำนั่นค่อยๆเดินเข้ามาทีละนิดๆ ผมคว้าไปรอบๆตัวอย่างสะเปะสะปะ ในที่สุดก็ได้ไม้ยาวประมาน 60 เซ็นแท่งผอมบางมาหนึ่งแท่ง อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมอุ่นใจขึ้นหน่อยละน้ะ แต่เหมือนเทพพระเจ้าจะกลั่นแกล้ง เมื่อเงาดำตรงหน้าฟาดกรงเล็บเข้ามาใส่ผม ท่อนไม้แสนเปราะบางก็หักเป็น 6 ท่อนทันที อากก นั่นมันความหวังสุดท้ายเลยน้ะว้อย ไอ้เงาบ้า T^T
“อากก” ผมร้องลั่นราวกับคนบ้า แต่เชื่อสิ ใครมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ทำอย่างผมทั้งนั่นละ ผมยกมือขึ้นกันกรงเล็บที่เตรียมจะพุ่งเข้าหาตัว ก่อนจะกัดฟันรับความเจ็บ แต่สิ่งที่ได้กลับเป็นความว่างเปล่า ผมมองขึ้นข้างบนอย่างแปลกใจ เมื่อพบว่าข้อมือของผมกำลังแปล่งแสงออกมา!! แต่เมื่อมองดีๆ แสงนั่นเกิดจาก สายสิญจน์ ที่ข้อมือของผม สายสิญจน์เส้นนี้ ปู่ของเขาที่เสียไปแล้วเป็นคนให้มา ท่านเป็นคนผูกให้กับมือ ท่านบอกว่า มันจะช่วยปกป้องผม ไม่นึกว่าผมจะได้มันช่วยจริงๆ เมื่อมองไปที่เงาสีดำนั่นแล้ว ผมก็ทราบทันทีว่ามันกลัวแสงนี่ เพราะมันไม่กล้าเข้าใกล้ผมเลย แต่มันก็ไม่หนีไปเสียที อีแบบนี้ ผมคงจัดการมันได้แล้วสิน้ะ หึๆ เอาละ แกเสร็จฉันแน่ไอ้เงาดำ ซะที่ไหนเล่า ผมมันจะไปสู้ปีศาจแบบนี้ได้ไงเล่าปัดโถ่ ท่างที่ดี ผมเผ่นก่อนดีกว่า
วิ่งๆๆ แล้วก็ วิ่ง เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำอยู่ตอนนี้ ทั้งๆที่แสงนี่ยังอยู่ แต่ไอ้เงาดำนั่นกลับตามมาเรื่อยๆ บางทีผมอาจจะรู้น้ะ เพราะอะไร เพราะแสงนั่นกำลังหดลงไปเรื่อยๆน่ะซี่
“ว้าย”เสียงร้องแหลมดังขึ้น เล่นเอาผมชะงัก เพราะผมชนเธอน่ะสิ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามายืนอยู่เฉยๆน้ะ ผมรีบคว้าข้อมือเธอเอาไว้ ก่อนจะออกวิ่งอีกรอบ
“หยุดเลย”เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้นก่อนจะกระชากแขนผมเอาไว้
“นายคิดจะชนแล้วทำอะไรยะ”เธอพูดเสียงดังก่อนจะมองไปที่มือผมที่จับข้อมือเธออยู่
“ไว้ก่อนน่า ตอนนี้รีบหนีก่อน”ผมรีบพูดก่อนจะลุกอีกรอบ แต่ก็ทรุดอีกรอบเพราะคุณเธอดึงผมไว้ เอ่อ ตกลงผมอ่อนแอขนาดแพ้ผู้หญิงเลยหรอ
“คุยกันให้เครียดก่อนสิย้ะ”เธอพูด แต่ตอนนี้สายตาของผมไม่ได้มองที่เธอเลยแม้แต่น้อย เพราะผมกำลังมองไอ้เงาดำที่ตามผมมาน่ะสิ
“ระวัง”ผมรีบพูดก่อนที่จะเตรียมหลบ แต่หญิงสาวคนนั้นกลับหยิบผ้าสีเหลืองออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะกางเข้าหาเงาดำนั่น ทันทีที่มันเข้าใกล้ ก็เกิดระเบิดขึ้นจากผ้าสีเหลืองนั่น ก่อนที่ตัวผ้าเองจะถูกเผาไป ส่วนไอ้เงาดำนั่นนะเหรอ นอนอยู่อีกฝั่งของถนนเป็นที่เรียบร้อย
“เอ่อ”ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก
“นี่นายอยู่หน่วยไหนเนี่ย ทำไมหนีไอ้ตัวกระจอกแบบนั้นเล่า เด็กใหม่หรือไงน้ะ”ผมขมวดคิ้วทันที เพราะคำพูดของเธอ ตัวกระจอก? เอ่อ ตัวกระจอกนี่หมายถึงไอ้เงาดำนั่นน่ะเหรอ
“นี่ อย่ามัวแต่เอ๋ออยู่สิ ตอบมาซักทีได้ไหม”หญิงสาวตรงหน้าพูด ผมพึ่งเห็นเดียวนี้ละ ว่าดวงตาของเธอเป็นสีแดงเหมือนกับพลอย แต่ดูเหมือนเธอจะตกใจเหมือนกันที่เห็นสีตาของผม
“อ๊ะ สีคายาไนท์ ในประเทศนี้มีสีคายาไนท์ด้วยหรอ”เธอพูดอย่างตกใจ ก่อนจะเอื้อมมือมาถ่างตาผมดู ผมควรบอกเธอไหมอะ ว่ามันเจ็บTT
“กีส”เสียงร้องประหลาดของไอ้เงาดำนั่นดังขึ้น ก่อนที่มันจะลุกขึ้นอีกหรอบ หวา ทำไงดีละทีนี้
“ยุ่งยากจริง จัดการมันซะ”หยิงสาวพูดก่อนจะหยิบตุ๊กตา เหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นที่แต่งชุดกิโมโนสีสวย แต่อยู่ดีๆร่างของตุ๊กตานั่นก็ขยายใหญ่ขึ้น ก่อนจะกลายเป็นผู้หญิงในชุดกิโมโนสีขาวซีด คลึ่งหน้าของเธอเน่าเปื่อยราวกับศพ ทั้งๆที่ใบหน้าอีกข้างปกติ ตามแขนและขาของเธอมีผ้าพันแผลสีขาวพันเอาไว้ ก่อนที่ผ้าพันแผลสีขาวนั่นจะยืดออกไป แทงเข้าหาร่างของเงาดำนั่น ทันทีที่ผ้าสีขาวถูกแทงทะลุร่างของมัน มันก็แตกสลายออกกลายเป็นเฒ่าถ่าน ตอนนี้ผมได้แต่ อึ้ง!
ความคิดเห็น