bts ★ the bloody flower blooming in the springtime ★ minv

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่สอง

บทที่สอง

          วสันตฤดูวนเวียนกลับมาเยือนอีกครา แมกไม้นานาพันธุ์บานสะพรั่งส่งกลิ่นหอมเจือจางลอยไปตามสายลมแห่งฤดูกาล ไม่ว่าจะมองไปทางใดล้วนพบเจอแต่สีสันสดใส อากาศอบอุ่น ท้องฟ้าแจ่มใส สายลมเย็นสบาย เหมาะแก่การเที่ยวเล่นและผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง บรรยากาศในเมืองล้วนเต็มไปด้วยความรื่นเริงใจ นับว่าเป็นการเริ่มต้นฤดูกาลที่ดี

          “ ข้าอยู่นี่! ข้าอยู่นี่! ”

          “ ทางนี้เจ้าค่ะ ไม่สิ ทางนั้น ๆ ”

        ภายในจวนตระกูลคิมเองก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน มีเด็กน้อยหลายคนส่งเสียงโหวกเหวกอยู่ตรงลานโล่งใต้ร่มไม้บริเวณหน้าจวนใหญ่ ท่ามกลางร่างกระจ้อยร่อยของเหล่าเด็ก ๆ มีเด็กหนุ่มผู้หนึ่งถูกคาดตาด้วยผ้าสีดำ ยื่นไม้ยื่นเดินสะเปะสะปะเพื่อไล่จับใครสักคน 

          “ เอ๋ .. คุณชายอย่าขี้โกงสิเจ้าคะ! ”

          เด็กหญิงคล้ายสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจึงร้องตะโกนขึ้นราวกับไม่ยินยอม ทำให้เด็กคนอื่นพากันชะเง้อคอมองตามอย่างสนใจใคร่รู้ คนถูกจับได้แทนที่จะสำนึกผิดกลับยิ้มเผล่ เขาค่อย ๆ เอื้อมมือไปปลดผ้าคาดตาตนเองออก ใช้เวลาชั่วครู่รอสายตาปรับความคุ้นชินกับแสงแดดยามสาย

          “ โดนจับได้เสียแล้วหรือนี่ ”

“ หวา ทำแบบนี้ไม่ได้นะเจ้าคะ ท่านพ่อข้าบอกเสมอว่าคนขี้โกงนั้นเป็นคนนิสัยไม่ดี! ”

          “ ก็ข้าเหนื่อยแล้วนี่ ผ่านมาตั้งหลายรอบข้ายังจับพวกเจ้าไม่ได้เลยสักคน ” เขาแสร้งบ่น จริง ๆ ก็จับได้อยู่หรอกถ้าหากว่าคนโดนจับไม่ร้องกระจองอแงให้เริ่มใหม่อยู่ร่ำไป เฮ้อ เด็กหนอเด็ก “ เจ้านี่หูตาไวดีจริง ๆ เลยนะซูยอน ”

          “ แน่นอนอยู่แล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อของข้าบอกว่าข้าน่ะนะ .. หูตาไวเหมือนท่านแม่เปี๊ยบ! ”

          เขายกนิ้วชี้ขึ้นทาบริมฝีปากตนเองเมื่อเริ่มมีบุคคลที่สามและสี่ถูกดึงมาพูดถึง ก่อนจะมีใครผ่านมาได้ยินเข้าแล้วเอาไปร่ำลือเสีย ๆ หาย ๆ นางเป็นเด็กฉลาด เห็นดังนั้นก็เข้าใจได้ในทันที ดวงตาของนางเบิกกว้าง ฝ่ามือของนางรีบยกขึ้นปิดปากตนเองเอาไว้ 

          “ เป็นผู้หญิงก็อย่าได้พูดเสียงดังไป ใครมาเห็นเข้าจะตำหนิเอาได้รู้หรือไม่ ”

          “ ขออภัยเจ้าค่ะ ”

เด็กหญิงกล่าวเสียงอ่อย ดูเข้าอกเข้าใจเป็นอย่างดี ถึงอย่างนั้นแล้วก็ไม่วายมีเจ้าน้องชายตัวแสบของเขารีบวิ่งมากางแขนปกป้องด้วยสีหน้าขึงขัง ดูน่ารักน่าชังมากกว่าน่ากลัว

“ แต่อย่างไรก็ตาม .. ท่านพี่โกงพวกเรา ท่านพี่ต้องโดนลงโทษนะขอรับ ”

          “ โดนลงโทษอย่างไรหรือ? ”

          เด็กชายทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ดวงตาหลุกหลิกไปมา เขาลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น เพียงแค่เจ้าน้องชายตัวแสบอ้าปากคนเป็นพี่หรือจะดูไม่ออก เด็ก ๆ คนที่เหลือสุมหัวกระซิบกระซาบกันถึงบทลงโทษ แต่ทว่าเสียงเหล่านั้นก็ดังเกินไปจนลอยมาถึงหูเขาแล้ว

          “ เอาล่ะ ๆ ข้ายอมรับผิด วันพรุ่งนี้จะซื้อขนมในตลาดมาให้พวกเจ้าทุกคนเลยดีไหม? ”      

          เพียงได้ยินคำว่า ‘ขนม’ เสียงเจี๊ยวจ๊าวราวกับนกกระจิบแตกรังก็ดังขึ้นทันที เขาหัวเราะ ต่อให้ไม่ถูกลงโทษเพราะแอบโกงการละเล่น อย่างไรเสียตนก็มักจะซื้อขนมติดไม้ติดมือมาจากด้านนอกอยู่แล้ว ช่างเห็นแก่กินกันจริงเชียวเด็กพวกนี้

          กลีบดอกไม้สีขาวแซมชมพูถูกปักลงบนผ้าแพรอย่างประณีต

          “ ช่วงนี้คุณชายใหญ่ทำอะไรบ้างหรือ? ”

          “ คุณชายใหญ่มักจะไปรวมกลุ่มกับจิตรกร บางวันก็อยู่ในห้องเพื่อวาดรูปหรืออ่านตำราขอรับ ”

          พ่อบ้านเหลือบมองนายหญิงของตนวางสะดึงปักผ้าผืนน้อยลงบนหน้าตัก ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามลายปักอย่างทะนุถนอม ดวงตาของนางเหม่อมองดอก*เมฮวาด้านนอกที่สั่นไหวตามแรงลมแห่งวสันตฤดู ก่อนจะละสายตาจากความงามของธรรมชาติไปยังคนผู้หนึ่ง 

          “ ทุกอย่างปกติดีใช่หรือไม่? ”

          “ ปกติดีทุกอย่างขอรับ ”

          อดีตคุณชายน้อย .. ที่บัดนี้กลับกลายเป็นคุณชายใหญ่กำลังทอดกายนอนภายใต้ร่มเงาของต้นดอกเมฮวา ใบหน้านั้นดูสงบสุขเป็นอย่างยิ่ง สายลมพัดผ่าน ดอกเมฮวาร่วงหล่น กลีบดอกไม้สีขาวแซมชมพูกระจัดกระจายราวกับภาพฝัน ปลิวมาตกบนเส้นผม เปลือกตา ผิวแก้ม และตามลำตัว

          ชั่วครู่หนึ่งเปลือกตานั้นก็ค่อย ๆ ปรือขึ้น จับจ้องมาทางนี้ราวกับรู้ตัวว่าถูกเฝ้ามอง เมื่อนายหญิงแย้มยิ้ม คุณชายใหญ่จึงเผยยิ้มตาม เป็นรอยยิ้มที่งดงามจับใจ สว่างไสวราวกับแสงแดดยามรุ่งอรุณ อีกทั้งบุคลิกนิสัยความสุภาพนุ่มนวล อบอุ่น และเป็นมิตร คุณชายใหญ่ถึงได้เป็นที่นิยมของผู้คนที่ได้พบเห็นหรือคลุกคลีด้วยตั้งแต่เล็กจนโต   

“ ...เช่นนั้นข้าก็วางใจ ”

          หลังจากบุตรชายหายจากอาการป่วยไข้เป็นปลิดทิ้ง ไม่นานนักก็ราวกับว่าฟ้าได้ประทานพรให้แก่พวกเขาอีกครั้ง ซอนอาได้ตั้งครรภ์บุตรชายอีกหนึ่งคนเมื่อผ่านมาได้ราว ๆ หกปี นางตั้งชื่อให้บุตรชายคนที่สองว่า คิมยอนจุน นับว่าเป็นเรื่องที่ดียิ่งที่ตระกูลคิมมีบุตรชายเป็นผู้สืบทอดถึงสองคน

บัดนี้ล่วงเลยผ่านมาหลายปี บุตรชายของนางต่างเติบโตมาเป็นอย่างดี สองพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว ในแต่ละวันของจวนตระกูลคิมช่างสงบสุข ซอนอามักจะใช้เวลาตลอดทั้งวันไปกับการนั่งปักผ้า อ่านหนังสือ เขียนกลอน และคอยมองดูความสดใสของบุตรชายอย่างเช่นวันนี้ อีกทั้งสองในเจ็ดวันมักจะมีเด็กหญิง อีซูยอน ในวัยไล่เลี่ยกับบุตรชายคนเล็กมาวิ่งเล่นด้วยกันในจวนตระกูลคิมเสมอ

“ ท่านแม่ ”

ซอนอาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตาผู้มาเยือน วสันตฤดูครั้งนี้บุตรชายคนโตของนางจะอายุครบสิบแปดหนาว เค้าโครงใบหน้าบุตรชายคนนี้ละม้ายคล้ายนางหลายส่วนเพียงแต่มีกลิ่นอายของเด็กหนุ่มที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ หน้าตาสดใส ท่วงท่าสง่างาม ไร้ซึ่งเค้ารางของอาการเจ็บป่วยที่ครั้งหนึ่งเกือบคร่าชีวิต

“ วสันตฤดูกลับมาเยือนอีกหนแล้ว... ” นิ้วมือเรียวบรรจงปักด้ายลงบนผืนผ้าที่นางตั้งใจจะมอบมันให้บุตรชาย “ อีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของเจ้า แม่ตั้งใจปักผ้าเช็ดหน้าเป็นรูปดอกเมฮวา เป็นของขวัญสำหรับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ในอีกปีหนึ่ง ”

ดอกเมฮวานั้นมักจะผลิบานในช่วงวสันตฤดู เป็นดอกไม้แสนงาม บอบบางทว่ากลับอดทนต่อสภาพอากาศหนาวเย็นได้ดี ผลิดอกเร็วกว่าดอกไม้ประจำวสันตฤดูชนิดอื่น ยามดอกเมฮวาผลิบานถือเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นชีวิตใหม่ — นั่นทำให้นางหวนนึกถึงบุตรชายอยู่เสมอ

“ ท่านแม่โปรดวางใจ ข้าสัญญาว่าจะใช้ชีวิตเป็นอย่างดี ”

เมื่อบุตรชายให้คำมั่นสัญญานางจึงค่อย ๆ แย้มยิ้มออกมาอีกครั้ง

“ ข้าเห็นท่านนั่งปักผ้ามาหลายชั่วยามแล้ว เหตุใดท่านจึงไม่พักผ่อน? ” ฝ่ามือของนางถูกกอบกุมเอาไว้อย่างนุ่มนวล หัวคิ้วบุตรชายขมวดเล็กน้อย ก่อนที่สะดึงในมือจะถูกดึงออกไป “ เอาเช่นนี้ .. ให้ข้าช่วยท่านปักต่อดีหรือไม่? ”

“ จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกันเจ้าเด็กคนนี้ แม่ตั้งใจปักเป็นของขวัญวันเกิด หากเจ้าทำมัน นั่นจะยังเรียกว่าของขวัญจากแม่ได้อีกหรือ? ”

ซอนอาหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งสะดึงมาจากมือบุตรชาย ถึงอย่างนั้นนางก็ไม่ได้คิดจะปักมันต่อเพราะเริ่มรู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ ตรงปลายนิ้วขึ้นมาบ้างแล้ว

“ พ่อบ้านกล่าวว่าช่วงนี้เจ้ากำลังอ่านตำราอยู่หรือ? ”

“ ขอรับ ” นางลูบแก้มบุตรชายอย่างรักใคร่ “ ดูเหมือนว่าท่านพ่อจะอยากให้ข้าเข้ารับราชการ ”

“ แล้วเจ้าอยากรับราชการหรือไม่ ”

“ ท่านแม่ก็รู้ว่าในชีวิตข้าสนใจเพียงแต่การวาดรูปเท่านั้น ”

บุตรชายกล่าวอย่างออดอ้อน ทำไมผู้เป็นมารดาจะไม่รู้กันเล่าว่าบุตรของตนชอบหรือไม่ชอบสิ่งใด แต่ไหนแต่ไรทั้งตัวนางและสามีก็มักตามใจบุตรชายทุกอย่าง ต่อให้ตอนนี้บุตรชายของนางจะไม่ได้มีสุขภาพย่ำแย่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ทว่ากลับยังคงไม่ใจแข็งพอที่จะบังคับฝืนใจบุตร

“ เอาเถิด แม่แล้วแต่เจ้า ” นางกล่าว “ เช่นนั้นเจ้าลองคิดเรื่องแต่งงานบ้างดีหรือไม่? ”

บุตรชายมองสบตานางก่อนจะยิ้มหวาน

“ ข้ายังไม่มีคนในดวงใจขอรับ ”

เป็นเช่นนี้แล้วนางจึงได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความระอาใจ รอยยิ้มเจือจางปรากฏตรงมุมปาก

ยิ้มหนึ่งครา 

บุปผาเหี่ยวเฉาบานสะพรั่ง

วสันตฤดูมาเยือนถึงหน้าบ้านข้า 

เฉลิมฉลองให้แก่ความงามของเจ้า

“ เป็นอย่างไร? เจ้าชอบกลอนบทนี้หรือไม่? ”

“ ไพเราะดี ” เขาเอ่ยปากชม กลอนเช่นนี้หญิงสาวคนใดได้ยินก็คงจะเขินอาย “ เจ้าแต่งเองหรือ ”

แทนที่คนฟังจะดีอกดีใจกลับกลายเป็นว่าทำหน้ายับย่นคล้ายไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง ฮยองชิก ตบโต๊ะเบา ๆ ก่อนจะชี้หน้าสหายผู้นี้ที่ดูจะไม่สนใจสิ่งใดเลย เจ้าหมอนี่ช่างน่าโมโหเสียจริง ไม่ว่าเขาจะนำเรื่องใดมาเล่าให้ฟังก็หาได้สนใจเลยแม้แต่น้อย!

“ เจ้านี่มันอย่างไรกัน เห็นออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแทบทุกวันแต่กลอนบทนี้เจ้ากลับไม่รู้จัก ”

“ เหตุใดเจ้าจึงต้องโมโหด้วยเล่า? ”

อีกฝ่ายกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ฝ่ามือเรียวสวยรินน้ำชาให้ตนอย่างนุ่มนวลเพื่อเป็นการเอาอกเอาใจ

“ ก็เพราะกลอนบทนี้มีคนแต่งให้เจ้าน่ะสิ ”

“ แต่งให้ข้า? ”

ว่ากันว่าความงามของคุณชายใหญ่ตระกูลคิมนั้นเป็นที่เลื่องลือไปทั่วเมืองหลวง จนถึงขนาดว่ามีคนแต่งกลอนเพื่อบรรยายถึงรอยยิ้มงาม ๆ ของอีกฝ่ายกันเลยทีเดียวเชียว เวลาออกไปเตร็ดเตร่ในตลาดฮยองชิกมักจะได้ยินคนกล่าวกลอนบทนี้อยู่เสมอ เขาเคยนึกสนใจอยากรู้ว่าผู้ใดกันที่แต่งกลอนชมเชยสหายผู้ไม่รู้ความของตน ทว่ากลับไม่พบแม้แต่เงา

“ หากข้าเป็นหญิงสาวก็คงจะเขินอายอยู่หรอกนะ ”

เฮ้อ เจ้าคนผู้นี้อายุย่างเข้าสิบแปดหนาวแล้วแต่กลับไม่สนใจเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เลยแม้แต่น้อย

บัณฑิตหนุ่มจิบชาอย่างเกียจคร้าน นั่งเท้าคางมองภาพวาดที่ยังไม่สมบูรณ์ดีบนผืนกระดาษไปพลาง ๆ เมื่อเห็นว่าสหายของตนกำลังเพ่งความสนใจไปที่มันแล้วจึงได้ถอนหายใจอีกครา ในชีวิตของคนผู้นี้เห็นทีคงมีแต่การวาดรูป วาดรูป และวาดรูปเสียกระมัง

“ เจ้าวาดสิ่งใดอยู่หรือ? ”

“ ข้ากำลังวาดดอกเมฮวาที่บานสะพรั่งบนกิ่งก้าน ดูสิ .. สวยใช่ไหม? ”

ทว่าฮยองชิกกลับมองเพียงแค่ชั่วครู่ก่อนจะหมดความสนใจโดยสิ้นเชิง

“ นี่ ข้าได้ยินมาว่าในตลาดมีคณะละครเร่ร่อนมาเปิดการแสดงด้วยล่ะ ”

ครานี้มือที่กำลังวาดรูปอย่างขยันขันแข็งชะงักลง ฮยองชิกแทบโห่ร้องที่ในที่สุดใบหน้างาม ๆ ของสหายรักก็ยอมเงยขึ้นมองกันและมีท่าทีสนใจสิ่งที่เขากล่าวเสียที นัยน์ตากลมโตกะพริบปริบก่อนจะหรี่ลงน้อย ๆ แสดงความสนอกสนใจอย่างชัดเจน

“ เมื่อไหร่กัน? ”

“ ตอนกลางคืน ” เขาเติมน้ำชาลงในถ้วยของตนอีกครา พยายามนำเสนอความน่าตื่นตาตื่นใจเพื่อให้สหายผู้นี้ยอมออกไปเที่ยวเล่นกับตน “ เห็นว่ามีการแสดงหนึ่งงดงามแปลกตายิ่งนัก ข้าอยากไปดูให้เห็นกับตา เจ้าเองก็รีบหาวันว่าง ๆ ไปชมการแสดงนั้นกับข้าเสียสิ ”

“ เอาไว้ข้าจะส่งคนไปนัดหมายเจ้าอีกทีดีหรือไม่ ”

“ เช่นนั้นก็ได้ แต่อย่าให้มันนานนักล่ะ ข้าไม่รู้ว่าคณะละครเร่ร่อนจะออกจากเมืองหลวงเมื่อไหร่ ”

“ ข้าไม่ผิดนัดกับเจ้าหรอกน่า ”

“ อยากรู้จริงเชียวว่าการแสดงที่เจ้าว่าจะงดงามแปลกตาขนาดไหน ”

กลีบดอกเมฮวาบนผืนกระดาษค่อย ๆ ถูกแต่งเติมด้วยสีสันจนเผยให้เห็นถึงความงดงามของภาพจำลองนั้น ช่วงบ่ายในจวนของคุณชายใหญ่ดำเนินไปเช่นนี้ .. เจ้าของจวนนั่งวาดรูปเล่นอยู่ในสวนของตน โดยมีสหายรู้ใจนั่งจิบชาชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อย กว่าฮยองชิกจะขอตัวกลับจวนของตนบนโต๊ะก็กองไปด้วยภาพดอกเมฮวาที่ทับถมกันร่วงหล่น เนื่องจากไม่มีพื้นที่บนโต๊ะเหลืออีกแล้ว

เย็นวันนั้นคนในจวนตระกูลคิมได้แต่ลอบยิ้มขบขัน คุณชายใหญ่ปรากฏตัวขึ้นยามมื้ออาหารพร้อมกับรอยหมึกและสีเลอะเป็นจุดบนใบหน้ากับเสื้อผ้า ท่าทางอ่อนล้าหากแต่ดวงตายังส่องประกายสดใส ยองกวังมองใบหน้าเลอะเทอะราวกับเด็กของบุตรชายตนแล้วจึงทอดถอนลมหายใจ เขาจับตะเกียบขึ้น คีบอาหารที่บุตรชายคนชอบในในถ้วยของอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร

“ ขอบคุณขอรับ ”

บุตรชายฉีกยิ้มหวาน

“ อืม กินให้เยอะ ๆ ”

ขอเพียงแค่มีชีวิตที่ดีในอีกปีก็ดีแล้ว

เรื่องที่ผ่านแล้วจงลืมมันไปเสียเถิด

TALK;
* ดอกเมฮวา = ดอกบ๊วยหรือดอกแอปริคอต คล้าย ๆ ดอกซากุระ เป็นดอกไม้มงคลของทางจีนด้วย
* สะดึง = ที่ปักผ้าทรงกลม ไอ้ที่เอาไว้ขึงผ้าให้ตึง ๆ นั่นเอง

ลืมอะไร! ใครลืม! 

บทนี้ใช้เวลาไปกับการบรรยายความงามของคุณชายตระกูลคิม อยากให้รู้ว่าเขางามแค่ไหน!!! (ಥ _ ಥ) 
แต่ละตอนจะไม่เขียนยาวมากนะคะ เพื่อเป็นการกระตุ้นตัวเองให้ขยันขึ้นอีกนิดดดดนึง
เดี๋ยวนี้เอะอะแต่งกลอนจริง ๆ 

#ดอกไม้สีแดงเบ่งบานยามวสันตฤดู

         

Chess Theme