อลเวงวุ่นจังเจ้าชาย!!!

ลำดับตอนที่ #8 : ออกเดินทาง

\"น่าเบื่อ!!!!\"เจนตะโกนออกมาดังๆอย่างเบื่อๆตั้งแต่จบงานเธอไม่มีอะไรทำเลย



\"เจ้าจะบ่นอีกนานมั้ย! ไปซ้อมดาบกับข้าซะดีๆ\" สเตฟานพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ



\"ไม่เอา  ข้าเบื่อแล้ว ไม่เห็นชอบเลยพวกผู้ชายนี่เข้าใจยาก...แล้วก็เหนื่อยแล้วด้วย\" เจนเอ่ยพร้อมล้มตัวลงนอนไปกับพื้นหญ้า



\"เจ้าอยู่ในร่างข้าน่ะ!! เจ้าจะเหนื่อยได้ยังไง!! ข้าว่าข้าไม่อ่อนแอขนาดนี้!!เจ้าลุกเลย\" สเตฟานเอ่ยเสียงดังแต่ก็ไม่ได้ทำให้เจนลืมตามาสนใจ



\"เฮ้อ!....\"สเตฟานถอนหายใจแล้วลอยตัวไปยังต้นไม้ใกล้มองมาทางเจนพลางพูดเสียงเบากับตนเองว่า



\"ข้าอยากให้เจ้าอยู่ที่นี่เจน....\"



เจนผุดลุกขึ้นนั่งทันทีและมองไปทางสเตฟานพร้อมทำเสียงเขียว \"นี่เจ้านินทาข้าอยู่ใช่ม่ะ! ปากเจ้ามันทำด้วยอะไร\"



\"เฮ้ย!ข้ายังไม่ได้พูดอะไรเลย\" สเตฟานแย้ง \"แล้วปากข้ามันก็ปากเจ้านั่นแหละ\"



เจนยังคงทำหน้างอมองมาทางสเตฟานอย่างไม่เชื่อใจ.....



\"นี่ๆ สเตฟาน....\"เจนเอ่ยพลางมองไปยังก้อนเมฆที่เคลื่อนไปเรื่อยๆตามแรงลม



\"อะไร....\"สเตฟานเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นไปมองเมฆเช่นเดียวกัน



\"เจ้าเคยเห็นโลกข้างนอกหรือเปล่า?...\"เจนเอ่ยสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ก้อนเมฆบนท้องฟ้าเช่นเดิม



\"ข้าก็ออกไปข้างนอกบ้างน่ะ...ไปล่าสัตว์น่ะ แล้วบางทีก็ไปต่างเมืองบ้าง\"สเตฟานพูดแล้วหันหน้ามองมาทางเจน\"แล้วเจ้าถามทำไม?\"



\"ก็อยากรู้น่ะ...ตอนฉันอยู่ที่โลกทางนั้นฉันไม่ค่อยได้ไปไหนหรอกไปได้แค่บ้านกับโรงเรียน\"เจนพูดแล้วถอนหายใจ



\"ทำไมล่ะ?...\"สเตฟานถามแล้วขมวดคิ้ว



\"ก็เพราะฉันอ่อนแอไงล่ะ....\"เจนเอ่ยราวกับจะตอกย้ำกับตนเอง\"ฉันต้องไปนอนโรงพยาบาลบ่อยๆจนหน้าเบื่อ...ฉันเองก็มีความฝันที่ทำให้เป็นจริงไม่ได้เหมือนกัน...อยากรู้มั้ยล่ะ\" เจนหันมาถาม สเตฟานพยักหน้าตอบอย่างไม่ลังเล



\"ฉันฝันว่าได้ไปเที่ยวรอบโลกน่ะ...\"เจนพูดแล้วหัวเราะ\"ตอนนั้นฉันคิดว่ามันเป็นความฝันที่ลมๆแล้งๆเอามากๆเพราะฉันขนาดเดินจากบ้านไปโรงเรียนบางวันยังไม่ไหวเลย...\"เจนเอ่ยต่อทำหน้าเศร้า



สเตฟานมองหน้าเจนไม่กระพริบวูบหนึ่งแววตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาเป็นการตัดสินใจอันแน่วแน่พร้อมกับเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันมั่นใจ\"งั้นเราไปผจญภัยกันมั้ย? เอาให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย\"



เจนเบิกตากว้างแล้วอ้อมแอ้มตอบทั้งๆที่หัวใจของเธอลิงโลดเธอไม่เคยออกไปไหนอยู่แล้วแต่เพราะความจริงก็คือสเตฟานเป็นเจ้าชายรัชทายาทคงไม่มีใครยอมหรอก \"จะไปได้ไงเล่า..\"



\"นี่...\"สเตฟานกดน้ำเสียง\"เจ้าเนี่ยคิดมากข้ารู้ใจเจ้าน่าว่าเจ้าเป็นห่วงที่นี่ไม่ต้องห่วงหรอกยังมีท่านแม่อยู่ซะอย่าง...แล้วการใช้ดาบป้องกันตัวข้าก็สอนแล้ว เรื่องเวทย์มนต์ท่านอาทิสก็สอนเจ้าแล้วนี่นาจะต้องกลังอะไร นี่ข้าจะบอกเจ้าว่าเจ้าทำได้ดีกว่าข้าซะอีกนะเนี่ยแล้วตอนนี้เจ้าก็เป็นผู้ใช้เวทย์คนที่สองในโดมิทรีโอนะเนี่ย ข้าว่าเจ้าน่ะไปไกลกว่าอาทิสซะอีก\" สเตฟานพูดยาวเหยียดแต่ก็เรียกรอยยิ้มจากเจนได้เธอก้มหน้าน้ำเสียงสั่นระริก



\"ฉะ...ฉันไปได้จริงหรอ..\" นี่เป็นความฝันที่เธอคิดว่าไม่น่าจะเป็นจริงได้เลยแต่ตอนนี้มันกำลังจะเป็นจริงแล้ว



\"จริงสิ! เจ้าไปกับข้า\"สเตฟานเอ่ยย้ำ \"แล้วเจ้าจะไปมั้ย??\"สเตฟานถามเพื่อความมั่นใจเมื่อเจนพยักหน้าสเตฟานก็ยิ้มออกมาพร้อมกับเอ่ยอย่างตื่นเต้น



\"งั้นเราไปกันเลย!!!!\"



      

            ********************************************************************



เจนก้าวเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบเธอใช้วิธีใช้สายลมพาเธอเข้ามาอย่างแผ่วเบาเธอมองร่างสองร่างที่นอนหลับสนิทอยู่....ราชาและราชินีแห่งโดมิทรีโอนั่นเอง...เธอค่อยๆวางจดหมายใบเล็กไว้ข้างเตียงอย่างแผ่วเบาพร้อมกับมองใบหน้าของทั้งสองก่อนที่จะออกไปจากห้องอย่างเงียบเชียบเช่นเดียวกับตอนเข้ามา



\"เจ้าไปวางจดหมายแล้วหรอ\"สเตฟานถามเจนพยักหน้ารับ



\"แล้วนี่ฉันไปลาน้องเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย?\"เจนถามพลางเบือนหน้าไปมองยังหน้าต่างห้องของผู้เป็นน้องสาว



\"ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเจน...มันไม่ใช่ครั้งสุดท้าย..ฉันและเธอจะกลับมาที่นี่อีก\"สเตฟานเอ่ยเตือนเจนพยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว



\"ไปเถอะ...\"เจนเอ่ยพลางเดินนำไป



\"อ้าว...เจ้าก็ไปหาน้องหญิงสิ..\"สเตฟานเอ่ยท้วง



\"ก้ไหนเจ้าบอกว่าข้าจะได้กลับมาที่นี่อีกไง...งั้นนี่ก็ไม่ใช่การบอกลา ข้าแค่ไปที่ๆไกลๆและกลับช้าๆเท่านั้นเอง\"เจนเอ่ยพร้อมกับยักคิ้วให้สเตฟานยิ้มกว้างแล้วลอยตามเจนไปยังอาชาสองสีที่ตอนเขายังอยู่ในร่างใช้มันประจำ ขนของมันเป็นสีน้ำตาลสลับทองเช่นเดียวกับเส้นผมของสเตฟาน



\"นายนี่สรรหาม้ามาเข้ากันจนได้น่ะ\"เจนพูดประชดนิดๆ สเตฟานหัวเราะแล้วก็ไม่ว่าอะไรปล่อยให้เจนขึ้นไปนั่งบนหลังม้าคู่ใจของเขา



\"ว่าแต่ว่าเจ้านี่ชื่ออะไร?\"เจนถาม



\"เจ้านี่ชื่อรัตติกาลหรือเจ้าจะเรียกมันว่าไนท์ก็ได้แล้วแต่\"สเตฟานตอบพร้อมกับใช้มือโปร่งใสของเขาลูบหัวมันเบาๆดูท่าทางมันสามารถรับรู้ถึงการมีตัวตนของสเตฟานได้....



\"ชื่อดี...ข้าเรียกเจ้าว่าไนท์ล่ะกัน\"เจนเอ่ยพร้อมกับดึงสายบังเหียนให้ไนท์ควบฝ่าราตรีอันมืดมิดออกไป........



การเดินทาง...



เพิ่งเริ่มต้น.......







       ***********************************************************************





แต่งเสร็จแล้วแต่ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ขอสารภาพว่ายังไม่ได้คิดตอนต่อไปเลย...แหะๆๆๆ



แต่ถ้านึกออกจะรีบมาอัพไม่งั้นลืมหมด อย่าลืม!!!! เม็นให้เราด้วยน้าจ๊ะแค่รู้ว่ายังมีคนอ่านอยู่ก็มีความสุขแล้ว