ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หัวใจที่แตกต่าง
เจนเดินทอดน่องไปรอบๆงานแต่ก็ยังไม่ลืมส่งยิ้มให้กับผู้คนรอบข้างในที่สุดเธอก็หาน้องสาวของเธอเจอจนได้
\"ท่านพี่เดี๋ยวเราไปเล่นดนตรีกัน\" แดฟนี่พูดพลางลากแขนของเธอให้เดินตามไป
\"ท่านทั้งหลาย...ตอนนี้เราขอขัดความสุขของท่านสักครู่...เราอยากให้ท่านได้รับฟังเสียงเพลงอันไพเราะจากเจ้าหญิงแดฟนี่และเจ้าชายสเตฟาน\"เสียงของพิธีกรในงานดังขึ้นทำให้สายตาของทุกคนไปหยุดที่เวทีตรงกลางที่เจ้าหญิงแดฟนี่กับเจ้าชายสเตฟานยืนอยู่พร้อมกับมีเกรนต์เปียโนสีขาวบริสุทธิ์และขลุ่ยสีหยกวางอยู่
แดฟนี่ยิ้มและนั่งลงพร้อมกับเล่นเปียโนอย่างพลิ้วใหวสะกดสายตาของทุกคนให้หยุดและเคลิบเคล้มตามเสียงเปียโนของเธอ....เมื่อถึงท่อนที่เสียงขลุ่ยเป่าเจนยิ้มนิดๆแต่ก็สามารถทำให้สาวๆหลายคนใจละลายไปทันที
และเมื่อเธอจรดริมฝีปากกับขลุ่ยสีหยกและเริ่มเป่าเสียงเพลงและท่วงทำนองอันไพเราะก็เกิดขึ้น.....สองเสียงระหว่างเสียงขลุ่ยกับเสียงเปียโนเข้ากันได้เป็นอย่างดีขับกล่อมพาให้ดวงใจที่เคยฟุ้งซ่านกลับกลายเป็นเงียบสงบ.....
เมื่อเสียงโน้ตเพลงตัวสุดท้ายจบลงเสียงปรบมือก็ดังก้องไปรอบบริเวณแดฟนี่ยิ้มหวานส่วนเจนก็เพียงได้แต่ยิ้มน้อยๆ
\"องค์ชายและองค์หญิงเล่นเพลงได้ไพเราะมากพะยะค่ะ\"อาทิสเอ่ยพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้
\"ท่านอาทิส...งานนี้ข้าขอตัวก่อนดีกว่า...ข้ารู้สึกปวดหัว\" เจนเอ่ย
อาทิสมองหน้าเจนแล้วพยักหน้ารับคำ...
*****************************************************************************
เจนเดินพ่านเข้าไปในสวนเธอเหม่อมองไปรอบๆตอนนี้เธอรู้สึกเศร้าเหลือเกิน....ถึงแม้ว่าทุกคนดีกับเธอแต่ว่าเธอก็ยังคงนึกถึงคนที่บ้านของเธออยู่ดี....ป่านนี้ทุกคนจะเป็นไงบ้าง....
\"เหม่ออยู่ได้...\"น้ำเสียงกวนๆแบบนี้ไม่ใช่ใครหรอกก็มีคนเดียว...
\"สเตฟาน....\"
\"ใช่ข้าเองทำไมหรือ....คิดว่าใครล่ะ...\"สเตฟานยังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอ
\"ข้ามีเรื่องอยากจะถามท่านสักหน่อย.....\" เจนเงยหน้ามองสเตฟานตรงๆ
\"ข้าพอจะรู้ว่าเจ้าจะถามข้าเรื่องอะไร....เรื่องของเชอร์ฟิลใช่มั้ย..\" สเตฟานยิ้มเศร้าเมื่อเห็นเจนพยักหน้า
\"เอาล่ะ...ข้าจะเล่าให้ฟังก็ได้....เจ้าจะเกลียดข้าก็ได้ที่ข้าเคยมี...เอ่อ...อะไร...กับผู้ชายด้วยกัน\" สเตฟานเอ่ยเสียงสั่นดวงตามีแววหมองเศร้า
\"ไม่เห็นเกี่ยวกัน...ก็ท่านไม่เต็มใจ ข้าไม่คิดมากยังไงท่านกับข้าก็เป็นเหมือนคนๆเดียวกัน\"เจนพูดนั่นทำให้เรียกรอยยิ้มจากสเตฟานได้เป็นอย่างดีในใจของเจ้าชายองค์นี้กลัวว่าคนตรงหน้าจะรับไม่ได้....
\"งั้นข้าเล่าเลยนะ..ข้ากับเชอร์ฟิลเป็นเพื่อนกันมานานข้ากับเขาเติบโตมาด้วยกันถือว่าเป็นเพื่อนร่วมเป็นร่วมตายก็ได้....บางครั้งมันก็เป็นคู่แข่งที่ดีเลยล่ะ....ตอนแรกข้าก็ไม่รู้หรอกว่าเชอร์ฟิลน่ะเป็น...เอ่อ...แบบว่าอย่างนั้นน่ะ....ฉันก็ปฏิบัติกับมันเหมือนเพื่อนมาตลอด แล้ววันนั้นที่ทำให้ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนกับมันอีกแล้ว.....อาทิสคงบอกแล้วล่ะสิว่าวันนั้นฉันไปล่าสัตว์..\"สเตฟานหยุดเว้นจังหวะนิดเลยส่ายหน้าหยาดน้ำตาใสส่องแสงสะท้อนกับแสงจันทร์ใหลออกมาเป็นทางจากดวงตาคู่งาม
\"แล้ว.....แล้ว....\" สเตฟานยังคงก้มหน้าน้ำตาก็ใหลออกมาไม่หยุด เจนถึงกับตกใจพร้อมเอ่ยเสียงสั่นสะเทา
\"สะ..สเตฟาน...ไม่ต้องเล่าแล้วล่ะฉัน...ไม่อยากฟังแล้วล่ะ\"เจนนึกโทษตัวเองอยู่ในใจที่มารื้อฟื้นความทรงจำที่ปวดร้าวของคนตรงหน้า
\"ขอบใจน่ะเจน....\" สเตฟานเอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับเบิกตากว้างขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
\"เจนมีคนมาฉันไปก่อนน่ะ...\" พูดจบร่างโปร่งใสนั้นก็ค่อยๆจางหายไป
เจนหันไปมองทางทิศที่มีเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาแต่แล้วเจนก็ต้องตกใจเพราะคนที่มานั่นก็คือ......
เจ้าชายเชอร์ฟิลแห่งเมืองอาซาน่า!!!!! คนที่เธอไม่อยากจะเจอหน้ามากที่สุด!!!!
\"สเตฟาน....\" น้ำเสียงที่เรียกนั้นดูอ่อนโยนแต่เจนก็ไม่เคลิ้มตาม
\"ท่านมีกิจอันใดกับข้าอีก.....\"เจนเอ่ยเสียงเรียบ
\"เจ้ายังไม่หายโกรธข้า......\"
\"ถ้าท่านไม่มีอะไรจะพูดกับข้า ข้าก็ขอตัว\" เจนพุดพร้อมกับลุกขึ้นยืนทันที
\"สเตฟาน.....เจ้าจะยังโกรธข้าก็ได้แต่อยากให้เจ้ารู้ว่าข้ารักเจ้ามากขนากใหน....\"เชอร์ฟิลเอ่ยพร้อมกับมองด้วยสายตาตัดพ้อ
\"ท่านไม่เข้าใจ...ท่านไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าข้ารู้สึกยังไง ท่านบอกว่ารักข้า รักแล้วทำอะไรก็ได้งั้นหรอ!!\"เจนเอ่ยเสียงเข้ม
\".......\"
\"ท่านน่ะคิดแต่ความรู้สึกของท่านเองไม่เคยคิดเลยว่าข้ารู้สึกยังไง..ไม่เคยเลย!!!!\"เจนตะโกนพร้อมกับเดินไปทิ้งให้เชอร์ฟิลยืนจมอยู่กับความคิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด.....
**********************************************************
แหะๆมาอัพแย้ว ตอนนี้สมองตื้อมากคิดม่ายออกเลยใครมีความคิดดีๆก็เม้นกันไว้น้าจ้ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น