อลเวงวุ่นจังเจ้าชาย!!!

ลำดับตอนที่ #6 : งานเลี้ยง(2)

ภาพที่ทุกคนเห็นก็คือร่างของผู้ที่เคยมีฉายาว่าเจ้าชายป่าเถื่อนนั้นกลับเดินออกมาจากประตูด้วยท่าทีสง่างามรอยยิ้มที่อ่อนโยนส่งกระจายไปทั่วห้องนั่นทำให้สาวๆบางคนนั้นถึงกับลืมหายใจไปชั่วขณะ!!!



เจนที่อยู่ในร่างของสเตฟานมองไปรอบๆด้วยท่าทีภายนอกสงบแต่ภายในนั้นกลับเต้นระรัว!!!เจนหันไปมองรอบๆแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะส่งยิ้มไปทั่วชั่วเวลาหนึ่งเจนหันไปมองชายผู้หนึ่งที่สวมใส่ชุดสีดำทั้งตัวแววตาที่คบกริบราวกับเหยี่ยวนั่นจ้องมาทางเธออย่างไม่วางตาเจนถึงกับรู้สึกถึงความกลัวที่วิ่งวาบเข้ามาเกาะกินภายในจิตใจของเธอ



แต่เจนก็ยังคงเดินไปยังบัลลังค์ซึ่งเป็นที่ประทับของราชาฟิลลิปได้โดยไม่ขาดตกบกพร่อง เจนรู้สึกประหม่าเล็กน้อยเมื่อราชาฟิลลิปกล่าวแนะนำเธอต่อหน้าทุกๆคนแต่เธอก็ยังพยายามที่จะยิ้มต่อไป...บางครั้งเธอยังแอบเหลือบไปเห็นดวงตาสีดำสนิทนั่นยังจ้องมองเธออย่างไม่วางตาเจนเม้มริมฝีปากและเชิดขึ้นนิดแล้วเธอก็ไม่สนใจสายตานั่นอีกต่อไป...



ตอนนี้เธอกำลังยืนเพื่อทักทายเจ้าชายเจ้าหญิงเมืองต่างๆรวมทั้งผูนำประเทศอื่นๆรวมไปถึงเหล่าข้าราชการขุนนางต่างๆพร้อมกับครอบครัวของพวกเขา...



\"เจ้าชายขอต้อนรับกับการกลับมาสู่บ้านพะยะค่ะ..\" ขุนนางผู้หนึ่งพูดกับเธอเธอก็ยิ้มตอบไปโดยที่ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครจนอาทิสที่ยืนอยู่ข้างๆต้องเป็นคนมายืนกระซิบบอกชื่อของทุกๆเข้ามาทักทายทุกครั้งไป....



\"เจ้าชายสเตฟาน..รู้สึกว่าเราจะไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ สหายเก่า...\" น้ำเสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้นจนทำให้เจนหันหลังกลับไปมองสิ่งที่เธอเห็นก็คือชายหนุ่มที่มองเธอด้วยสายที่เหมือนเหยี่ยวนั่น!!

แววตาเหมือนเหยี่ยวนั่นทำให้เธออดไม่ได้ที่จะขนลุกเมื่อมองเข้าไปในแววตานั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกคุมขังอยู่ในหลุมลึกไม่มีที่สิ้นสุด....



\" เจน... นี่น่ะเจ้าชายของเมืองอาซาน่า เมืองใหญ่ที่อยู่ทางใต้ของประเทศเราไง....\" อาทิสเอ่ยเสียงเบานั่นยิ่งทำให้เจนรู้สึกแย่ตอนนี้เอคิดว่าเธอไม่อยากจะมารู้จักกับเจ้าชายเมืองนี้เลยแต่เมื่อได้ยินชื่อประเทศความคิดนี้ก็ต้องหยุดลงเพราะเท่าที่เธอได้มาเล่าเรียนเรื่องประเทศแถบนี้กับอาทิสแล้วประเทศที่ถือว่าเป็นมหาอำนาจแล้วก็คงไม่พ้นประเทศอาซาน่าเป็นแน่เพราะเมืองนี้มีผู้นำที่แข็งแกร่งทางด้านการทหารมีกองทัพที่เกรียงไกรผู้นำก็คือเจ้าชายผู้ที่มีมือปีศาจสามารถฆ่าคนได้ภายในชั่วพริบตาเดียวและเธอก็ตระหนักว่าตอนนี้ประเทศโดมิทรีดอของเธอนั้นไม่มีทางที่จะมาต่อกรกับระเทศอาซาน่าได้เลย...



\"ยินดีที่ได้พบกับท่านอีกครั้งเจ้าชาย...\" เจนหยุดคิดก็ในเมื่ออาทิสยังไม่ได้บอกเลยว่าเจ้าชายบ้านี่ชื่ออะไร!!!



\"ทำเป็นลืมกัน..สเตฟานเจ้านี่ใจดำมากเลย..\"ถึงลักษณะการพูดจะเป็นแนวการตัดพอแต่ดวงตานั้นไม่ได้ไปตามคำพูดเลย!!!



\" เจ้าชาย เชอร์ฟิล..\" อาทิสกระซิบ



\"อย่าคิดแบบนั้นซี่เชอร์ฟิลเจ้ากับข้าก็รู้จักกันมานานแล้วนี่\" เจนเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมาทั้งๆที่มันเป็นยิ้มที่ไม่จริงใจเลย



\"งั้นเจ้าออกไปเดินเล่น..ไปคุยกับข้าที่ในสวนได้หรือเปล่าแบบส่วนตัว...?\" เชอร์ฟิลเอ่ยขึ้นสายตายังคงจับจ้องมาที่อาทิสที่ยังไม่ยอมไปห่างจากเจนเลยแม้แต่น้อย



เจนหันไปมองอาทิสอย่างตื่นๆก็พอๆกับอาทิสที่ทำหน้าซีดขาวแต่ก็ต้องรับคำอย่างเสียไม่ได้



\"เจ้าชายกระหม่อมต้องขอตัวไปหาองค์ราชาก่อน..\" ว่าแล้วอาทิสก็เดินหายไปในฝูงชน



\"เอาล่ะทีนี้ก็ไม่มีใครแล้วล่ะ...เจ้าอยากจะมีอะไรบอกข้ามั้ย\" เชอร์ฟิลเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นแขนทั้งสองออกมาด้านหน้าราวกับจะรวบตัวเธอเข้าไปกอดแต่เจนกลับขมวดคิ้วก็ในเมื่อเขาเป็นคนบอกว่ามีเรื่องคุยกับเธอแท้ๆแต่กลับไม่พูดอะไรกับเธอแถมยังมาถามว่าเธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับเขาเสียอีก!!!!



\"ถ้าท่านไม่มีเรื่องจะคุยกับข้า .. ข้าก็คงต้องขอตัว...\" เจนเอ่ยแล้วหมุนตัวทำท่าว่าจะเดินกลับเข้าไปในงานแต่ก็ต้องหยุดเพราะมีข้อมือแข็งแกร่งมาบีบข้อมือของเธอเอาไว้



เจนมองมือที่ยังคงบีบข้อมือเธออยู่อย่างเคืองๆเพราะแรงบีบนั่นมันไม่ใช่น้อยๆแล้ยถ้าเธอยังอยู่ในร่างของเธอจริงๆละก็ข้อมือเธอก็คงแตกไปแล้ว



\"เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ฝ่ายที่ควรโกรธน่าจะเป็นฝ่ายข้าสิไม่ใช่เจ้า เจ้าหลับไปตั้งนานเจ้าไม่คิดว่าข้าจะคิดถึงเจ้าบ้างเลยหรอ??...แล้วเจ้าล่ะคิดถึงข้าบ้างหรือเปล่า....??\" เชอร์ฟิลเอ่ยเสียงเข้ม



เจนเบิกตากว้างหรือว่าเจ้าชายสเตฟานกับคนๆนี้...........



  \"ข้ารักเจ้าน่ะ.....\"



เจนถึงกับอ้าปากค้างเธอแทบจะดูไม่ออกเลยว่าคนๆนี้กับสเตฟานจะเป็น.........



\"นายคงยังจะโกรธฉันอยู่ในเรื่องที่ฉันทำไป..ตอนนั้นฉันไม่น่าทำนายถึงขนาดนั้น...\"เชอร์ฟิลเอ่ยเสียงสั่น



แต่นั่นยิ่งทำให้จิตใจของเจนปั่นป่วน!!!!!



\"ต่อให้ท่านขอโทษแค่ไหน...ฉันก็ไม่มีวันยกโทษให้!! \"เจนเอ่ยเสียงเข้มตอนนี้เธอกำลังเล่นละครตามน้ำ!!!!เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น!!!!



คำพูดนั้นยิ่งทำให้เชอร์ฟิลหน้าเสียก้มหน้าไม่เงยขึ้นมาเลยทำให้เจนได้โอกาศเดิออกจากตรงนั้นเข้างานไปทันทีโดยไม่สนใจคนที่ยังนั่งก้มหน้าอยู่ในสวนเลยแม้แต่น้อย.....





                       ******************************************************************



เมื่อเจนเดินเข้ามาถึงในตัวงานเธอถึงกับหอบแฮก นี่มันอะไรกัน!!!!!!!!!!!!!



เธออยากจะตะโกนบอกกับพระเจ้าว่าทำไม้ ทำไมต้องให้เธอมาเจอเร่องแบบนี้ด้วย!!! แล้วนี่เจ้าชายนั่นก็เป็น......





         อ้ากกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!



ไม่อยากจะคิดเลย!!!!!



\"เจ้าชาย...\" เสียงเรียกอันคุ้ยเคยทำให้เจนหันหลังกลับไป



\"มีอะไรหรือท่านอาทิส??\" เจนพยายามกดเสียงให้ราบเรียบ



\"ทีนี้เธอก็คงณุ้แล้วว่าเจ้าชาย..เอ่อ...เชอร์ฟิลเป็น....\" ม่ต้องรอให้อาทิสพูดจบเจนก็รู้ว่าอาทิสอยากจะบอกอะไร มิน่าเล่าเขาถึงไม่อยากให้เธอไปคุยกับเจ้าชายบ้านั่นตามลำพัง



\"ฉันรู้แล้ว...ทีนี้ก็เป็นตาของท่านแล้ว ท่านเล่ามาเดี๋ยวนี้น่ะว่าเรื่องมันเป็นไงมาไงกันแน่\" เจนเอ่ยเสียงเครียด



อาทิสถอนหายใจแล้วก้มหน้าเล่าเรื่องที่เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปไปได้เลยแม้แต่น้อย....



\"เจ้าชายเชอร์ฟิลน่ะชอบเจ้าชายสเตฟานมานานแล้วล่ะเหตุผลที่เจ้าชายท่านมาชอบผู้ชายด้วยกันก็คงเป็นเพราะองค์ราชินีของดินแดนอาซาน่าทรงละทิ้งองค์ราชาและเจ้าชายเชอร์ฟิลเอาไว้และหนีไปกับชายที่เธอรักมาก่อนที่จะมาแต่งงานกันองค์ราชาแห่งอาซาน่า....เจ้าชายเชอร์ฟิลก็คงมีปมด้อยในจิตใจเลยทรงเกลียดสตรีไปด้วยกระมัง....แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาเจ้าชายเชอร์ฟิลก็ทรงเป็นพระสหายที่ดีของเจ้าชายสเตฟานมาตลอดเวลา....แต่แล้ววันหนึ่ง....วันนั้นเป็นวันที่เราทุกๆคนออกไปล่าสัตว์กันเจ้าชายเชอร์ฟิลก็ทรงเสด็จไปด้วย....ตอนนั้นเป็นวันที่สองของการพักแรมกระมังวันนั้นเป็นวันจันทร์เต็มดวง....ข้าเห็นเจ้าชายสเตฟานกลับมายังที่พักด้วยสภาพที่ยับเยิน...เสื้อผ้าหลุดลุ่ยไปหมด...ข้าก็นึกแปลกใจรวมทั้งใบหน้าและแขน ขา นั้นมีรอยจ้ำแดงๆเต็มไปหมด ข้าจึงเข้าไปถามแต่ก็ไม่ได้ความกระจ่างมากนักเจ้าชายทรงแค่บอกว่าตามสัตว์เลยโดนกิ่งไม้เกี่ยวเอา...\"



อาทิสหยุดพักหายใจตรงนี้นึดนึงแล้วส่ายหน้าเบาๆ



\"ข้าก็ไม่อยากจะเชื่อ...พอข้าซักเอามากๆเจ้าชายสเตฟานก็ทรงเล่าให้ข้าฟัง...วันนั้นข้าได้เห็นหยาดน้ำตาของเจ้าชายที่เข้มแข็งที่สุด...ข้าเองก็รู้สึกว่ามันเป็นการหยามเกียติกันเกินไปเลยคิดว่าให้เจ้าชายทรงทูลต่อองค์ราชาแต่เจ้าชายก็ท้วงเอาไว้ท่านบอกว่า



  ข้าแปดเปื้อนไปแล้ว....ยิ่งบอกไปก็จะยิ่งเป็นเรื่องใหญ่ใครๆก็จะไม่เชื่อใจข้าอีก....แค่นี้ข้าก็รู้สึกสูญเสียมากพอแล้ว...



ตั้งแต่วันนั้นมาเจ้าชายก็ทรงไม่ขอมาพบหน้าเจ้าชายเชอร์ฟิลอีกเมื่อเจ้าชายเชอร์ฟิลทรงมาเยี่ยมเจ้าชายก็มักจะหาข้องอ้างว่าไปนู่นมานี่มั่งข้าเองก็คงช่วยได้แค่ปิดบังไว้เท่านั้น...\"



\"แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของสเตฟานซักหน่อย\"เจนอดแย้งขึ้นมาไม่ได้ อาทิสส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจ



\"เจ้ายังไม่เข้าใจหรอกว่าคำว่า\"ศักดิ์ศรี\"สำหรับเจ้าชายสเตฟานมีค่าแค่ไหน..\"



\"ทำไมข้าจะไม่รู้ก็ในเมื่อเขาก็คือตัวข้า ข้าก็คือตัวเขา ทำไมจะไม่รู้\" เจนเถียง



\"ข้าไม่อยากเถียงกับเจ้าแล้ว...เจ้าไปร่วมงานเถอะ..เออเจนข้ามีข่าวดีว่ามีผู้ใช้เวทย์มนต์คนนึงสามารถแยกร่างคนได้บางทีเขาอาจแยกร่างเจ้าออกมาจากเจ้าชายได้...เจ้าจะได้มีชีวิตใหม่..\"อาทิสเอ่ยพร้อมกับเดินจากไปทันทีโดยไม่ได้หันมาทางเจนที่ยืนยิ้มจนหุบไม่ลงแล้ว

แต่ในใจของเจนก็อดเจ็บตามความรู้สึกของสเตฟานไปด้วยไม่ได้.....



      \"สงสัยต้องมีเรื่องคุยกันยาวแล้วสิ...\"







                  *********************************************************************