อลเวงวุ่นจังเจ้าชาย!!!

ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าชาย..????!!!!!!! อะไรกัน!!!!!

\"ท่านหมอเมื่อไหร่ลูกเราจะฟึ้น\" เจนรู้สึกเหมือนกับว่ามีเสียงของสตรีแว่วเข้ามาในโสตประสาทของเธอ



\"อืม...\" เธอพยายามที่จะปรับสายตาให้ชิน



\"ฟื้นแล้วๆๆฝ่าบาท...\" คนที่ใส่ชุดขาวที่ยังคงจับข้อมือของเธอเอาไว้พูดขึ้นใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความโล่งใจ



\"ลูกรัก  ลูกรักของแม่...\" สตรีสาวในชุดสีทองเอ่ยขึ้นแล้วเข้ามาสวมกอดเธอทันที เธอมีเส้นผมสีทองราวกับเส้นไหมกับดวงตาสีน้ำเงินเข้มดวงหน้ามีรอยยิ้มแห่งความสุขอยู่



เธอยังคงไม่เข้าใจ...นี่มันอะไรกัน...??????



   \"สเตฟาน...พ่อดีใจที่ลูกฟื้น\" ชายวัยกลางคนที่ดูทรงอำนาจในชุดขาวบอกเธอชายคนนี้มีเส้นผมสีน้ำตาลดวงตาสีน้ำเงินเข้มเช่นกันดวงตานั้นบ่งบอกถึงความอ่อนโยนที่มีต่อเธอ



แต่เดี๋ยวนะ......สเตฟานหรอ.....ใครกัน...???



แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรเธอรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเธอคนที่ชื่อสเตฟานเรียกว่า\"แม่\"........



\"ลูกรักแม่ขอไม่กวนลูกแล้วละกันลูกนอนพักผ่อนเถอะ....\" สตรีคนนั้นเอ่ยกับเธอ



\"เดี๋ยวกระหม่อมขออยู่สนทนากับองค์ชายเรื่องโอสถซักครู่พะย่ะค่ะ\"ชายแก่คนหนึ่งที่มีดวงตาสีเทาซีดกัยสีผมสีเดียวกันหันมามองเธอด้วยแววตาแปลกๆที่เธอไม่สามารถดูออกได้



\"แต่อย่านานนักเล่าท่านอาทิส...\"เธอคนนั้นกล่าวกำชับแล้วเดินออกไปทันที



ตอนนี้มีแค่เธอกับชายแปลกหน้าที่น่าจะชื่อ อาทิส ....มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ



\"ไม่ว่าเธอจะเป็นใครตอนนี้เธอไม่ควรจะคิดมาก\"  อาทิสเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน



\"คุณ...คุณรู้ว่าฉันเป็นใคร....งั้นคุณก็สามารถช่วยฉันกลับบ้านได้ใช่ไหม\" เจนถามขึ้นอย่างมีความหวัง



\"ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้...\"เสียงนั้นฟังเศร้าๆ  ทำให้หัวใจของเธอหล่นวูบ



  \"เธอคงอยากจะรู้สินะว่าเธอตอนนี้เป็นใคร....\" เจนพยักหน้า



\"ฉันจะเล่าให้ฟัง...แต่ตอนนี้เธอควรจะส่องกระจกสักหน่อย....\" กระจกเงาถูกยื่นมาให้เธอในทันที



   \"นี่มันอะไรกัน.....!!!!\" เจนร้องเสียงหลง



สิ่งที่เธอเห็นจากกระจกเงานั่นก็คือ....



  ภาพของชายหนุ่มที่หน้าตาอ่อนเยาว์  อ่อนโยน  ดวงตาสีน้ำเงินเข้ม  ผมสีน้ำตาลสลับทองดูงดงามเส้นผมนั้นยาวลงมาเกือบถึงติ่งหู

เครื่องหน้าสมบูรณ์แบบ  ริมฝีปากเรียวบางราวกับกลีบดอกไม้ หน้าหวาน

รูปร่างสูงโปร่งเธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามี........



\"ท่าน.....\" เจนเอ่ยเสียงสั่น



\"หยุด! เจ้าไม่ต้องพูดอะไร...เจ้าอยู่เงียบๆแล้วนั่งฟังข้าว่าเรื่องนี้มันเป็นยังไง....



   เรื่องมันเริ่มจากว่าเจ้าชายสเตฟานออกไปล่าสัตว์แล้วแต่เจ้าชายกลับไปยิงเทวดาผู้ดูแลหุบเขานั้นที่อยู่ในร่างของสัตว์......

ทำให้เทวดาองค์นั้นได้กล่าวสาปแช่งให้เจ้าชายหลับไปจนกว่าวิญญาณที่หายไปอีกครึ่งนึงจะกลับมา....

ซึ่งวิญญาณอีกครึ่งนึงก็คือเจ้า....แต่ตอนนี้ความทรงจำของเจ้าชายยังไม่กลับมาฉันจึงอยากขอร้องให้เธอช่วยแสดงเป็นเจ้าชายไปก่อน..

ได้หรือไม่..??\" อาทิสกล่าว



  \"แล้วถ้า...ความทรงจำของเจ้าชายกลับมา....\"  เจนเอ่ยเสียงสั่น



    \"เจ้าก็จะมีชีวิตอยู่ในร่างกายของเจ้าชาย...\" อาทิสกล่าว



\"ข้าจะลองดู!!!....\"  เจนพูดด้วยเสียงมั่นใจ



   \"ยังไงฉันก็ไม่มีที่จะไปอยู่แล้ว\" ประโยคนี้เจนเอ่ยราวกับพูดกับตัวเอง



\"ขอบใจเจ้ามากและขอให้เจ้าตระหนักว่าตอนนี้เจ้าคือองค์ชายสเตฟาน  โดมิทรีด  เซฟา  ....\"  อาทิสพูดแล้วสาวเท้าเดินออกจากห้องไป